Morgunblaðið - 26.01.2018, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2018
Sigríður
Hrólfsdóttir
dal. Sigga var afburðavel gefin,
vel lesin og lá sannarlega ekki á
sínum skoðunum. Hún var fag-
manneskja eins og sést á vinnu-
ferli hennar. Hún tók snemma við
ábyrgðarstörfum og tók skyldur
sínar alvarlega og sinnti ávallt
verkefnum sínum af alúð. Þeirri
hlið kynntist ég á henni þegar við
sátum saman í stjórn Símans frá
árinu 2013 fram að andláti henn-
ar. En ég vil ekki síður minnast
hennar sem móður, eiginkonu og
vinkonu. Hún og Gunnar voru
ákaflega samstíga í lífinu og mikil
virðing á milli þeirra. Sigga bar
ætíð hag fjölskyldunnar og barna
sinna fyrir brjósti. Sjálf missti
Sigga föður sinn á sama aldri,
með sama hætti, og hafði það
mótandi áhrif á hana. Það er því
sárara en orð geta lýst að hún
hafi ekki getað fylgt sínum börn-
um lengur. Börn þeirra bera
þeim Gunna fagurt vitni og miss-
ir þeirra er mikill.
Sigga var mjög tengd móður
sinni og systrum, Þóru og Dóru.
Við sendum þeim og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Elsku Gunni, Halldór, Sverrir
og Þórunn Hanna. Vegur sorgar-
innar er vissulega langur og
strangur en hvorki ófær né enda-
laus. Við hjónin kveðjum Siggu
með hlýhug og sorg en fyrst og
fremst virðingu og þakklæti.
Heiðrún Jónsdóttir
Jóhannes Sigurðsson.
Ó, guðir, þér, sem okkur örlög vefið
svo undarleg.
(St. St.)
„Hratt flýgur stund“ er gjarn-
an sungið um áramót, og víst er
um það, að tíminn virðist líða
hraðar eftir því sem æviárin
verða fleiri. Hátíð ljóss og friðar
stóð enn yfir í allri sinni dýrð,
þegar svartir bólstrar slógu á
birtu gleðinnar með andlátsfregn
Sigríðar Hrólfsdóttur 6. janúar
síðastliðinn. Svo lifandi hefur
þessi starfsglaða kona verið í
hugum okkar samferðamanna, að
aldurtili hennar verður sem ógn-
argjá á beinum vegi, þar sem
enginn átti von á torfæru. Nú er
sól hennar hnigin til viðar, sól at-
hafnakonunnar, sem ótvírætt
hefur sett mark sitt á íslenskt at-
vinnulíf, þrátt fyrir skamma ævi.
Lögmál lífsins er jafnan þung-
skilið; örlögin leika sér að ger-
semum okkar, stundum án þess
að tilgangurinn sé ljós.
Ég kynntist Sigríði fyrst í
aldarbyrjun. Við tókum krappan
dans með glaðbeittum samstarfs-
félögum á fyrstu árum aldarinnar
og síðustu árin naut ég þess að
vinna með henni og öðru öflugu
fólki að áhugaverðu verkefni,
sem hún leiddi farsællega og af
skörungsskap. Á vettvangi at-
vinnulífsins hefur hún áunnið sér
traust samverkamanna, enda
hefur hún unnið að málefnum þar
af sérstakri alúð og samvisku-
semi. Hún var gædd ágætum
hæfileikum og skýr í hugsun gat
hún á svipstundu greint kjarna
frá hismi mála og skýrt frá rök-
studdum skoðunum sínum af
festu og myndugleik, en þó jafn-
framt með mikilli virðingu fyrir
viðhorfum annarra.
Sigríði var gefin óvenju traust
skapgerð. Hún var jafnlynd og
yfirveguð á hverju sem gekk.
Persónulegur hlýleiki í viðmóti
var áberandi eiginleiki í dagfari
hennar og umgengni. Fólki
fannst gott að leita til hennar
með ólíklegustu mál, og var eng-
um dulinn einlægur áhugi hennar
á því að verða að liði og greiða
götu manna eftir bestu getu. Í af-
stöðu til allra mála var Sigríður
strangheiðarleg, og vék hún aldr-
ei frá þeim málstað, sem hún taldi
hverju sinni réttan. Skarpur
skilningur, öfgalaus gagnrýni og
mannleg hlýja voru einkenni,
sem mér fannst setja sérstakan
svip bæði á verk hennar og af-
stöðu til manna og málefna.
Henni var eiginlegt að feta hinn
gullna meðalveg, leitandi hins
sanna í hverju efni, réttsýn og
umburðarlynd í samskiptum við
samferðamenn. Hún var einstak-
lega heilsteyptur persónuleiki,
laus við einstrengingshátt og
þröngsýni, enda gædd heilbrigð-
um gáfum í ríkum mæli.
Ekki fer á milli mála að Sigríði
hefur verið búið gott veganesti úr
foreldrahúsum, og að því hefur
hún búið til hinsta dags. Með lífi
sínu og störfum hefur hún sýnt
og sannað, hvert það veganesti
var. Slík rós sem hún sprettur
ekki úr harðhnjóskumold, heldur
aðeins af traustum og sterkum
stofni, sem mótast hefur af gjöf-
ulli jörð og notið hefur sólar him-
ins, teygað hreint loft og storkað
stormunum. Sannarlega er það
gæfa að verða aðnjótandi slíkra
erfða og eðliskosta og bera þeim
vitni ævilangt. Það eru fegurstu
eftirmæli, sem flytja má foreldr-
um sínum.
Nú, þegar blær góðra kynna
hefur borist með vetrarsólinni, þá
leitar óneitanlega á hugann sú
hugsun í öðru ljóði eftir Stein
Steinarr: Hvort erum við heldur
hin, sem eftir lifa, eða hún, sem
dó?
Á sárri skilnaðarstund kveð ég
Sigríði með þakklæti fyrir sam-
fylgdina. Við Hallveig flytjum
Gunnari og börnum þeirra hjóna
sem og öðrum ástvinum þeirra
dýpstu samúðarkveðjur með ósk
um að þeim veitist huggun og
styrkur í þungum harmi. Minn-
ing um gott og farsælt æviskeið
mun lengi lifa.
Ingimundur Sigurpálsson.
Sigga mín. Mig langaði að
skrifa þér stutt bréf sem ég veit
að þú munt lesa þar sem þú ert
stödd núna.
Ég held að þú gerir þér ekki
grein fyrir því hvað þú hefur sett
stórt varanlegt skarð í líf okkar
allra sem þekktu þig. Hvað okkur
Kristjönu varðar varst þú ein-
staklega örlát og gjafmild, alltaf
tilbúin að bjóða okkur með til að
gera allt milli himins og jarðar.
Þú varst frábær kokkur og tókst
tillit til sérvisku minnar og
slepptir hnetunum í súkku-
laðikökunni og hafðir döðlur og
kóriander í salatinu svo ég kæmi
því niður og passaðir upp á að
Gunnar gleymdi ekki XO-inu til
að setja punktinn yfir i-ið.
Ferðirnar okkar til útlanda, í
Skorradalinn, á Snæfellsnesið
eða til Siglufjarðar eru algerlega
ógleymanlegar og ég ætla að ylja
mér næstu daga með minningun-
um frá þeim ferðum. Ég þarf hins
vegar að biðja þig afsökunar á því
að vera ekki enn búinn að heim-
sækja Ófeigsfjörðinn sem þú
hafðir oft boðið mér að heim-
sækja með ykkur.
Þú hafðir alveg einstaklega
falleg augu, sjarmerandi bros og
mjög smitandi hlátur sem ég
heyri syngja í eyrum mér þessa
dagana. Þú gast líka verið föst
fyrir og skammaðir mig oftar en
einu sinni þegar ég var farinn að
dansa á óviðeigandi stöðum við
tónlistina úr nýjustu græjunum
hans Gunna. Þá sagðir þú með
ákveðinni röddu: „Gunnar, viltu
lækka.“ Við þorðum auðvitað
ekki annað en að lækka í tónlist-
inni, þar sem þú varst A-týpa,
fórst snemma að sofa og varst
vöknuð fyrst.
Þar sem ég vaknaði tiltölulega
snemma líka áttum við oft frá-
bært spjall á morgnana um börn-
in okkar, en börnunum þínum
frábæru varstu einstök móðir.
Réttindi kvenna voru þér líka
mjög hugleikin og við strákarnir í
kringum þig fengum alveg að
heyra ákveðnar og réttlátar
skoðanir þínar á þeim málum. Á
kvöldin spjallaðir þú meira við
Kristjönu og ég held að það hafi
verið ákveðin ró fyrir þig að
heyra tal okkar Kristjönu úr heil-
brigðisgeiranum svona til til-
breytingar frá öllu daglega við-
skiptaamstrinu. Ég veit að
Kristjana mun mjög mikið sakna
ykkar innihaldsríku samtala.
Ég mun reyna eins og ég get af
veikum mætti mínum að passa
upp á hann Gunnar þinn, Halldór,
Sverri og Þórunni. Þér óska ég
góðrar ferðar til nýrra heim-
kynna og vil trúa því að við hitt-
umst aftur þótt síðar verði. Þá
munum við fjögur drekka og
skála í uppáhaldinu, Moët-
kampavíni, og halda áfram að
hlæja inn í eilífðina.
Þinn vinur,
Karl (Kalli).
Ég kynntist Siggu þegar ég
var sex ára gamall og þekkti hana
í rúmlega 14 ár, en hún var móðir
bestu vina minna. Ég get með
sanni sagt að góðhjartaðri mann-
eskju er erfitt að finna. Hún tók
alltaf vel á móti manni og var allt-
af fyrst til að bjóða upp á mat eða
drykk og á tímapunkti var ég svo
mikið inni á heimili þeirra að
mamma mín var farin að bjóðast
til að borga fyrir matinn sem ég
var að borða, en Sigga hló bara að
því.
Við fjölskyldurnar tvær höfum
átt margar góðar samverustund-
ir gegnum tíðina í útilegum og
bústaðaferðum en einna helst
held ég upp á veiðiferðirnar í
Djúpudalsá þar sem við svoleiðis
mokveiddum oftar en ekki. Sigga
hugsaði alltaf vel um vini barna
sinna en þá tala ég fyrir hönd
vina tvíburanna og systur minnar
Heklu, sem er góð vinkona Þór-
unnar.
Ég og fjölskylda mín sendum
Gunna, Halldóri, Sverri, Þórunni
og fjölskyldunni okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Við minnumst
Siggu með hlýhug.
Alexander Breki.
Við sem kynntumst Siggu í
gegnum félagsmál í háskólanum
minnumst hennar sem bros-
mildrar, skipulagðrar og dug-
legrar kjarnakonu. Hún hafði
ákveðnar skoðanir og gekk ávallt
hreint til verks. En hún var líka
hláturmild, kvöldsvæf og flippuð
þegar sá gállinn var á henni. Og
hún var sannur vinur vina sinna.
Sigga sinnti sínu starfi sem
skiptastjóri alþjóðasamtaka við-
skiptafræðinema á Íslandi
(Aiesec) afbragðs vel, tók virkan
þátt í sumarferðunum með er-
lenda stúdenta um allt land og
sótti margar ráðstefnur erlendis í
okkar hópi. Upp í hugann koma
margar skemmtilegar sögur frá
þessum árum. Ekki er ólíklegt að
ferðaáhuginn, sem fylgdi henni
alla tíð, hafi kviknað í þessum
ferðum.
En Sigga var líka mikill náms-
maður og lét félagsmálin ekki
koma niður á náminu. Það kom
því ekki á óvart að til hennar var
leitað með ábyrgðarstörf í við-
skiptalífinu eftir námið.
Hópurinn hélt góðu sambandi í
mörg ár eftir að háskólanáminu
lauk og er eftirminnilegur fjöldi
skemmtilegra ferða, t.d. á Snæ-
fellsnesið, gamlárspartí, matar-
boð og nýársboðin sem Sigga og
Gunni héldu um árabil. Fimm-
tugsafmælið hennar fyrir ári síð-
an var síðan hápunkturinn, mikið
dansað og hlegið. Það var öllum
ljóst hversu vinamörg Sigga var
og hversu margir sterkir hópar
höfðu myndast í kringum hana.
Þegar hugsað er til baka kem-
ur skíðaferðin í Kerlingarfjöll
ósjálfrátt upp í hugann, þar sem
þau Gunni og Sigga kynntust.
Gunni kom inn í ferðina fyrir til-
viljun og varð fljótt ljóst að þau
áttu frábærlega saman. Alla tíð
síðan hafa skemmtileg ferðalög
verið rauði þráðurinn í þeirra
samheldna sambandi. Þau hugs-
uðu vel hvort um annað og oftar
en ekki nutu ferðafélagarnir góðs
af samskiptum sínum við þessi
skipulögðu hjón, með allar úti-
legugræjur við höndina. Fjöl-
skyldan var samheldin og var
Siggu allt.
Við sendum Gunna, Halldóri,
Sverri og Þórunni innilegar sam-
úðarkveðjur og einnig Halldóru,
móður hennar, systrum hennar,
Þóru og Halldóru, og þeirra fjöl-
skyldum, missir þeirra er líka
mikill. Megi góður Guð veita ykk-
ur styrk í sorginni og minningin
um brosmilda stúlku lifa með
okkur öllum.
Bryndís, Eyþór, Gréta,
Guðmundur, Hjalti, Jón
Garðar, Reynir, Þor-
steinn og fjölskyldur.
Það var í útskriftarferð við-
skipta- og hagfræðinema til eyj-
unnar Balí fyrir 28 árum, að við
ákváðum nokkrar skólasystur að
halda hópinn um ókomna tíð,
hittast reglulega, efla tengslin og
umfram allt að hafa gaman sam-
an. Við bundumst tryggðabönd-
um og Balíklúbburinn varð til.
Ólíkum fræjum var sáð og upp
hefur vaxið vináttutré. Í fyrstu
blés vindur um viðkvæmar grein-
ar þess úr öllum áttum, yfir höf
og lönd, en vel var að þeim hlúð
og þær nærðar eins oft og hægt
var. Eftir því sem árin hafa liðið
hefur tréð vaxið og dafnað; stofn-
inn styrkst, trjákrónan stækkað
og blöð hennar þést, blómin orðin
litríkari og ilmur þeirra betri og
ávextirnir sætari. Allt vegna þess
að mikil rækt hefur verið lögð í
vináttutréð öll þessi ár og nær-
ingin sótt á ýmsa staði.
En allt í einu er höggvið í tréð,
ein greinin er klofin niður í stofn-
inn, rifin frá með rótum. Greinin
sem alltaf hafði borið litrík og fal-
leg blóm. Greinin sem veitti skjól
þegar á þurfti að halda en
skyggði ekki á. Greinin sem oft
vísaði veginn og veitti styrk.
Greinin sem dreifði næringu um
allt tréð. Greinin sem aldrei
bognaði þegar vindar blésu.
Greinin sem var sterk og stolt
trésins. Vináttutréð verður aldrei
samt, en minningin um fallegu
greinina mun næra það um
ókomna tíð.
Balísystur þakka fyrir að hafa
fengið að vera samferða Siggu í
öll þessi ár, á ferðalagi sem ein-
kennst hefur af dýrmætri vináttu
og samveru, þar sem hlýja og
gleði réð ríkjum með tilheyrandi
uppátækjum og ferðalögum.
Broslegar myndir úr fortíðinni
rifjast upp; rammvilltar og næst-
um bensínlausar á dimmum
sveitavegi í Frakklandi, með raf-
magnslausan bíl sem ýta þurfti í
gang á sléttri innkeyrslu og her-
bergislausar í París. Sigga hélt ró
sinni, grandvör eins og alltaf og í
sameiningu tókst okkur að
bjarga málunum og hlæja seinna
að óförunum.
Síðasta samveran er okkur
dýrmæt; röltum niður Laugaveg-
inn um miðjan desember, kokteill
á bar, jólin skoðuð, nokkrar sjálf-
ur teknar við jólaljósin, borðuð-
um góðan mat, skiptumst á pökk-
um, spjölluðum og hlógum
saman, allt eins og það átti að
vera. Við minnumst Siggu sem
umhyggjusamrar vinkonu með
einstaklega lifandi nærveru, var
alltaf full af áhuga, staðföst og
fylgin sér. Hún var örlát í sínum
vinskap, hvort sem það sneri að
okkur eða eiginmönnum okkar,
án hennar væri fjársjóðskista
góðra minninga tómlegri.
Balísystur munu áfram hlúa að
vináttutrénu og halda í heiðri
órjúfanleg vinabönd.
Við vottum Gunnari, börnun-
um og fjölskyldunni allri okkar
innilegustu samúð.
Ásgerður Kárad., Bjarn-
ey, Björk, Erla Hrönn,
Halla, Helga, Hrefna
Magnúsd. og Kristín
Andrea.
Leiðir okkar Sigríðar lágu
fyrst saman í bankaráði Lands-
bankans hf. í febrúar 2010. Hlut-
verkaskipan þróaðist þannig að
undirritaður varð formaður en
Sigríður stuttu síðar varafor-
maður. Hélst sú skipan óbreytt
þar til setu okkar í bankaráðinu
lauk í apríl 2013.
Óhætt er að fullyrða að seta í
bankaráði Landsbankans á þessu
tímabili hafi verið óvenju krefj-
andi. Samfélagið og fjármála-
markaðurinn voru í sárum eftir
efnahagshrunið sem varð haustið
2008 þegar bankarnir féllu og
fjármál landsmanna komust í
uppnám. Við þessar fordæma-
lausu aðstæður varð bankaráðið
að takast á við brýnan vanda
varðandi fjárhag Landsbankans
og viðskiptamanna hans, en
þurfti auk þess að marka hinum
nýja banka stefnu og breyta eldri
starfsháttum og skipulagi til
lengri tíma. Heilindi koma fyrst í
hugann þegar ég minnist Sig-
ríðar. Ég er þakklátur fyrir að
hafa kynnst henni í margslungn-
um viðfangsefnum því hún bjó yf-
ir mikilli reynslu og mannkost-
um. Hún var kraftmikil, rökföst,
úrræðagóð og fylgin sér en á
sama tíma sanngjörn og manna-
sættir. Heilt yfir tel ég að starf
bankaráðsins á þessum árum hafi
gengið vonum framar og átti Sig-
ríður þar drjúgan hlut að máli.
Það er mikill missir að Sigríði
og mestur hjá ástvinum, eigin-
manni og börnum, sem nú sjá á
eftir kærleiksríkum maka og
móður langt um aldur fram. Ég
bið þess að hinn hæsti höfuðsmið-
ur veiti þeim styrk í sorg þeirra.
Blessuð sé minning Sigríðar
Hrólfsdóttur.
Gunnar Helgi Hálfdanarson.
Kveðja frá Eldey TLH hf.
Árið 2015 var fjárfestingar-
félagið Eldey stofnað og var Sig-
ríður Hrólfsdóttir kjörin fyrsti
stjórnarformaður þess. Það var
ómetanlegt að fá svo reynslu-
mikla konu til að leggja línurnar
á upphafsárum félagsins.
Siggu kynntist ég þegar við
vorum samtíða í Viðskiptafræði-
deild HÍ og höfðum við haldið
kunningsskap síðan. Ég vissi því
að með því að fá Siggu til liðs við
okkur myndum við ekki einungis
njóta reynslu hennar heldur
einnig vandaðra vinnubragða og
fá öflugan stuðning. Sigga var
ávallt reiðubúin til skrafs og
ráðagerða og höfðum við það fyr-
ir reglu að hittast viku fyrir
stjórnarfundi, ræddum dag-
skrána, verkefni í vinnslu og það
sem framundan var. Hún var ein-
beitt og vildi koma sér vel inn í öll
mál sem voru á dagskrá hverju
sinni. Við gáfum okkur einnig
tíma til að ræða menn og málefni
og það sem okkur báðum var
kærast, börnin okkar og fjöl-
skyldulífið. Það fór ekki framhjá
neinum sem þekkti Siggu að þar
fór sönn fjölskyldumanneskja,
hún var stolt af sínu fólki og við
deildum sögum og stundum
áhyggjum af okkar nánustu.
Þessir undirbúningsfundir voru
ávallt notalegir og eru mér dýr-
mæt minning í dag.
Fyrir réttu ári síðan bauð
Sigga til veislu á heimili þeirra
hjóna þar sem fimmtugsafmæli
hennar var fagnað. Fjölskylda,
vinir og kunningjar nutu ríku-
legrar gestrisni og þess að fagna
merkum áfanga í skemmtilegum
hópi afmælisgesta. Í dag lútum
við höfði og beygjum okkur fyrir
þeirri óskiljanlegu staðreynd að
Sigga sé öll og hafi kvatt fyrir-
varalaust. Hugurinn er fyrst og
fremst hjá Gunna, börnunum og
fjölskyldunni, hvernig er hægt að
komast yfir svo snögg vista-
skipti? Þetta er sárt og erfitt að
finna huggunarorð, en það sem
við samferðafólk Siggu getum
gert er að halda á lofti og miðla
minningum um heilsteypta,
vandaða og hlýja konu. Megi
minningin um Sigríði Hrólfsdótt-
ur lifa, hugga og styrkja.
Hrönn Greipsdóttir,
framkvæmdastjóri
Eldeyjar hf.
Hún glumdi þegar minnst von-
um varði, klukkan hennar Siggu.
Einn bláheiðan dag í víðum fjalla-
sal, fjarri ströndum. Harmafregn
á hinsta degi jóla. Um kvöldið
brast á með éljum. Eftir sitja sól-
slegnar minningar. Glaðværðin.
Tryggðin. Góðvildin.
Í fyrra, það var þennan dag
hjá þessum stíg að bænum;
hún lagði á munn sér munablóm
í morgunblænum.
Og eitthvað langt í fjarlægð fór hún
burt
– svo frjáls í spori;
en munablómið brosir enn
í blæ á vori.
(Tsúí Hú)
Halldór Friðrik
Þorsteinsson.
Ástkær sonur okkar, faðir og bróðir,
BJÖRN THEODÓR HÚNFJÖRÐ
BJÖRNSSON,
verður jarðsunginn í kyrrþey í
Fossvogskapellu í Reykjavík
þriðjudaginn 30. janúar klukkan 13.
Emilía V. Húnfjörð Will Thornton
Björn Heiðar Guðmundsson Freyja Þorsteinsdóttir
Theodór Heiðar Björnsson Dagur Húnfjörð Björnsson
Björk Gunnarsdóttir Ýr Sigurðardóttir
Magnús Páll Haraldsson Lara Roje
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BJARNI MAGNÚSSON,
fyrrverandi lögreglumaður,
Múlavegi 32,
Seyðisfirði,
lést í faðmi fjölskyldunnar miðvikudaginn
17. janúar á gjörgæsludeild Landspítalans við Hringbraut.
Útförin fer fram frá Seyðisfjarðarkirkju laugardaginn 3. febrúar
klukkan 14. Blóm og kransar vinsamlega afþakkað. Þeim sem
vilja minnast hans er bent á Hollvinasamtök Sjúkrahúss
Seyðisfjarðar, kt.: 620208-1750, reikn.nr.: 0176-15-380032.
Gunnhildur Helga Eldjárnsdóttir
Jón Eldjárn Bjarnason
Magnús Heiðar Bjarnason Lisa Dianne Bjarnason
Íris Hrund Bjarnadóttir Guðmundur G. Kristófersson
afabörn og langafabörn