Morgunblaðið - 27.02.2018, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. FEBRÚAR 2018
✝ Pálmi Ás-mundsson
fæddist 13. sept-
ember 1947 í
Snartartungu,
Strandasýslu.
Hann lést á Land-
spítalanum 17.
febrúar 2018.
Pálmi var sonur
hjónanna Ásmund-
ar Sigurkarlssonar
og Svövu Jónsdótt-
ur. Hann var yngstur sjö systk-
ina, þau eru: Þórey, látin, Sig-
urkarl, Ragnar, Jón Sturla,
Hrefna og Snorri. Pálmi ólst
upp í Snartartungu. Hann tók
gagnfræðapróf frá Reykjaskóla
í Hrútafirði, lærði trésmíði við
Iðnskólann í Reykjavík og tók
meistararéttindi í húsasmíði.
Árið 1981 stofnaði Pálmi,
ásamt Gissuri
Rafni Jóhannssyni,
Byggingafélagið
Gissur og Pálmi
ehf. og rak það til
æviloka.
Pálmi kvæntist,
12. júlí 1973, Ásdísi
Halldórsdóttur, f.
24. apríl 1947, frá
Broddadalsá í
Strandasýslu. Börn
þeirra eru Linda
Rós, f. 3. mars 1985, ættleidd
frá Srí Lanka, og Pálmi Þór, f.
7. október 1988, ættleiddur frá
Indlandi. Pálmi og Ásdís
byggðu sér hús í Þverárseli 2 í
Reykjavík árið 1979 og hafa
búið þar síðan.
Útför Pálma fer fram frá
Seljakirkju í dag, 27. febrúar
2018, klukkan 13.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöfin, sem þú gefur
er gjöfin, sem varla sést.
Ástúð í andartaki
augað sem glaðlega hlær,
hlýju í handartaki
hjarta sem örar slær.
Allt, sem þú hugsar í hljóði
heiminum breytir til
gef þú sálarsjóði
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Ég elska þig.
Ásdís (Dísa).
Elsku pabbi minn er dáinn.
Pálmi pabbi, þú varst alltaf
góður og hjálpsamur, alltaf tilbú-
inn að aðstoða mig við hluti sem
þurfti að redda. Þú varst alltaf
góður við okkur systkinin og blíð-
ur við Birtu, hundinn okkar. Þú
varst líka alltaf tilbúinn að hjálpa
Pálma bróður. Það var alltaf
gaman að fara með þér og fjöl-
skyldunni í útilegur og til útlanda
þegar ég var lítil. Mér þykir
óskaplega vænt um þig og sakna
þín mikið, elsku pabbi minn.
Vertu sæll, pabbi minn. Guð, Jes-
ús og englarnir fylgi þér á himn-
um. Takk fyrir mig.
Þín dóttir,
Linda Rós.
Elsku pabbi minn. Ég þakka
þér fyrir að hjálpa mér með allt
sem þú hefur kennt mér, spila
golf, með bílinn, kenndir mér að
veiða, pabbi minn, þú ert meist-
ari. Það sem þú varst góður
caddy hjá mér á „Special Olymp-
ics 2015“. Ég veiddi fyrsta laxinn
minn með þér, sló fyrsta golfbolt-
ann með þér, vann þig loksins 12
ára á litla vellinum Bradendon.
Svo núna 12. febrúar 2018 þá
fengum við þær fréttir að ég hefði
verið valinn í liðið á Special
Olympics 2019. Ég veit að þú
verður með mér þar.
Ég veit líka að þú ert góðum
höndum hjá afa og ömmu.
Þinn sonur,
Pálmi Þór.
Við Pálmi kynntumst skömmu
fyrir 1970, þegar ég hafði kynnst
núverandi konu minni og fór að
heimsækja tengdafólkið mitt á
Broddadalsá og mágkonu mína í
Snartartungu.
Það varð þó ekki fyrr en 1975
sem við fórum að vera meira sam-
an, ferðast um landið, veiða fisk í
vötnum víða um land og fara
saman í útilegur.
Einnig vorum við mikið á
Ströndum við störf og leik.
Pálmi var afar heilsteyptur
maður, frekar fáskiptinn en afar
traustur vinur.
Hann var með handlögnustu
mönnum sem ég hef þekkt og
skipti þá engu máli hvort unnið
var með járn, tré eða annað
smíðaefni. Um hann má segja að
hann mældi tvisvar og sagaði að-
eins einu sinni.
Á árunum milli 1975 og 1980
keyptum við t.d. afar illa farinn
International Scout jeppa, sem
hafði verið notaður á salti og salt-
fiski. Saman og ásamt eiginkon-
um okkar gerðum við þennan eð-
alvagn upp lömdum upp fjaðrir,
þéttum í ryðgötin, bólstruðum að
innan og að endingu máluðum við
hann skærgulan og til að fela mis-
fellur á boddíinu máluðum við á
hann rauðar og gular eldingar,
enda fékk hann strax nafnið Eld-
ingin.
Á þessum bíl ferðuðumst við
um landið þvert og endilangt, yfir
flesta fjallvegi og mörg fljót
landsins, sjö saman, fjögur full-
orðin og þrjú börn.
Er það ekki síst að þakka
handlagni Pálma hve vel tókst að
gera bíl úr flakinu sem við keypt-
um.
Síðari árin ferðuðumst við
saman til annarra landa og eftir
að við hjónin tókum upp golfiðk-
un spiluðum við oft saman, en
Pálmi tók tiltölulega ungur að
leika golf. Var þá stundum farið
til annarra landa til að elta dell-
una saman.
Einnig heimsóttum við hann í
sumarbústað þeirra hjóna og átt-
um góðar stundir saman.
Það er söknuður að Pálma,
þessum öndvegismanni.
Eftirmælin um Pálma eru þau
að hann var ákaflega traustur og
heiðarlegur maður, stóð ávallt við
sitt og gott betur.
Hann var drengur góður og
gerði ekki á hlut nokkurs manns.
Blessuð sé minning hans.
Söknuður okkar er mikill.
Guð blessi ykkur, Dísa mín,
Linda Rós og Pálmi Þór.
Már og Guðrún.
Í dag verður lagður til hinstu
hvílu vinur minn í hálfa öld –
Pálmi Ásmundsson byggingar-
meistari. Andlát hans kom öllum
vinum hans ónotalega á óvart,
enda Pálmi mikið hraustmenni
og vel á sig kominn líkamlega.
Hann var úti að ganga með konu
sinni, þegar kallið kom.
Vinskapur okkar Pálma hófst
þegar minn kæri félagi og bróðir
Pálma, Snorri Ásmundsson,
kynnti okkur, þegar ég var að
leita að traustum fagmanni fyrir
húsbyggingu. Ég varð þess fljót-
lega var að Pálmi var sannkall-
aður listasmiður. Verklagni hans
og færni í trésmíði vakti verð-
skuldaða athygli og eftirtekt.
Flókin og fyrirhafnarmikil við-
fangsefni vöfðust ekki fyrir hon-
um. Vandvirki og góður frágang-
ur var á öllu sem hann tók sér
fyrir hendur. Ekkert verkefni
var of stórt eða erfitt fyrir hann.
Þeir sem kynntust Pálma urðu
þess líka fljótt áskynja að hann
hafði ákaflega þægilega nærveru.
Pálmi var yngstur sjö systkina
sem öll fæddust og eru uppalin í
Snartartungu í Bitrufirði. Hann
kynntist kornungur myndarlegri
stúlku, Ásdísi Halldórsdóttur frá
Broddadal í Strandasýslu, sem
varð honum mikil hamingjugjöf.
Hún átti eftir að færa honum
gæfu og giftu og reynast honum
mikill gleðigjafi. Saman eignuð-
ust þau tvö börn – Lindu Rós og
Pálma Þór, sem bæði eru upp-
komin.
Í áratugi rak hann ásamt vini
sínum Gissuri Jóhannssyni fyrir-
tækið Gissur og Pálmi hf. Alls
staðar fór gott orð af þeim fé-
lögum og fyrirtæki þeirra. Vand-
virki og góður frágangur var á
öllu sem Pálmi tók sér fyrir hend-
ur. Hann var nærgætinn og um-
hyggjusamur maður í öllum sam-
skiptum sínum við fólk. Það var
eins og honum tækist alltaf að
móta þægilegt andrúmsloft í
kringum sig, andrúmsloft hjálp-
semi og glaðværðar
Hans er sárt saknað. Með
þakklæti kveðjum við Kolbrún
kæran vin og leggjum eiginkonu
hans Ásdísi, börn og fjölskyldu
alla í Guðs hendur.
Svo er endar ógn og stríðin,
upp mun renna sigurtíðin, oss þá
kallar heim til hallar, himna Guð,
er lúður gjallar, sagði sr. Friðrik
Friðriksson og eftir dálitla ævi-
stund fáum við að sjá frelsara
okkar á lífsins grund.
Pálma er sárt saknað. Með
þakklæti og virðingu kveðjum við
Kolbrún kæran vin og leggjum
eiginkonu hans Ásdísi og börnin
og fjölskyldu alla í Guðs hendur.
Ómar Kristjánsson.
Margar góðar minningar
koma upp í huga okkar hjóna
þegar við hugsum til þín, kæri
Pálmi, sem góðs nágranna og vin-
ar. Á snöggu augnabragði kom
kallið ótímabæra og sorglega. Við
munum geyma með okkur allar
góðar samverustundir sem við
áttum saman.
Megi hæsti höfuðsmiður
blessa minningu þína, eins biðj-
um við góðan Guð að passa þig,
kæra Dísa, og börnin ykkar
Lindu Rós og Pálma Þór.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.(H.J.H.)
Gísli Erlendsson og
Jónína Hjartardóttir.
Leiðir okkar Pálma lágu fyrst
saman fyrir 45 árum þegar við
unnum hjá byggingarfyrirtæki
Óskars og Braga er við unnum
við að slá upp blokkum í Flyðru-
granda 2-10. Með okkur tókst
vinátta og var ákveðið að stofna
fyrirtæki saman sem hét Gissur
og Pálmi sf., og síðar meir ehf.
Ekki hafði okkur órað fyrir að við
værum enn í samvinnu 45 árum
seinna. Lýsir það vel hversu vel
við unnum saman.
Verkefnin voru lítil til að byrja
með en urðu umfangsmeiri með
árunum. Af öllum þeim bygging-
um sem við komum að var Holta-
smári 1, eða betur þekkt sem
Hjartarverndarhúsið, okkar
stoltasta verk. Einnig má nefna
sérstæðasta verkefnið sem var
þegar menn frá okkur aðstoðuðu
við byggingu á þyrlupalli í Kol-
beinsey.
Þó vinnan væri í fyrirrúmi vor-
um við með svipuð áhugamál.
Golf var stór hluti af lífi okkar
beggja sem og ástríða fyrir lax-
veiði. Var för okkar oft heitið
saman á golfvöllinn bæði á Ís-
landi og erlendis. Fórum við ár-
lega í laxveiði í Kjarrá og Brenn-
una til að koma heim með nokkra
laxa fyrir fjölskyldurnar. Þó svo
að árangurinn hafi verið misjafn
þá var félagsskapurinn ávallt
góður og margar góðar minning-
ar frá græna grasinu og straum-
hörðum ám. Aldrei var fjarlægð-
in mikil á milli okkar en hús
okkar í Seljahverfinu og bústaðir
í Kiðjaberginu eru nálægt hvor
öðrum.
Ég kveð hér með góðan og
traustan vin sem hefur verið mér
nátengdur í næstum hálfa öld.
Við Gyða sendum Ásdísi og
fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Þórður Rafn Gissurarson.
Pálmi Ásmundsson
✝ Rannveig Jóns-dóttir fæddist á
Akureyri 1. apríl
1930. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 14. febr-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbjörg
Helgadóttir, hjúkr-
unarkona og hús-
móðir, f. á Ösku-
brekku í Ketildala-
hreppi í Arnarfirði 23.11. 1898,
d. 21.12. 1958, og Jón Sigurðs-
son ljósmyndari frá Dagverð-
areyri í Glæsibæjarhreppi í
Eyjafirði, f. 11.12. 1888, d. 23.9.
1958. Bróðir Rannveigar er Ari
Viðar Jónsson, f. 9.12. 1942, og
fósturbróðir Sigurður Jónsson,
f. 30.11. 1934. Árið 1950 giftist
Bryndís, f. 15.3. 1957, maki
Kristján Árni Baldvinsson, f.
14.10. 1953. Börn Bryndísar og
Guðmundar Geirssonar: Ingi-
gerður, f. 8.11. 1978, Edda, f.
3.4. 1982, Rannveig Ása, f. 1.4.
1988, og Magnús Ari, f. 24.7.
1992, 4) Guðbjörg, f. 17.6. 1963,
maki Björg G. Gísladóttir, f.
2.10. 1956. Barnabarnabörn
Rannveigar eru ellefu talsins og
barnabarnabarnabarn eitt.
Rannveig átti alls átta
stjúpbarnabörn.
Rannveig ólst upp á Akureyri
og lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri ár-
ið 1950. Veturinn 1953-1954
dvaldist Rannveig með eigin-
manni sínum í Washington DC
þar sem hann nam málvísindi
við Georgetown-háskóla en hún
tók þar námskeið í enskum bók-
menntum. Rannveig starfaði
sem húsmóðir alla ævi.
Útför Rannveigar fer fram
frá Langholtskirkju í Reykjavík
í dag, 27. febrúar 2018, og hefst
athöfnin klukkan 13.
Rannveig Ottó
Jónssyni, f. 1.1.
1921, d. 9.4. 1995.
Þau skildu 1974.
Börn þeirra eru: 1)
Jón Gunnar, f.
27.11. 1950, maki
Margrét Frímanns-
dóttir, f. 29.5. 1954.
Börn Jóns Gunnars
og Sigríðar Hall-
dórsdóttur: Auður,
f. 30.3. 1973, Rann-
veig, f. 11.9. 1978, og Ari Klæng-
ur, f. 11.12. 1980. Börn Mar-
grétar: Áslaug Hanna Baldurs-
dóttir, f. 30.11. 1972, og Frí-
mann Birgir Baldursson, f. 24.6.
1974. 2) Gunnhildur, f. 29.7.
1952. Dóttir Gunnhildar og
Brynjars Viborg: Inga María
Brynjarsdóttir, f. 9.3. 1980, 3)
Orð fá því ekki lýst hversu sárt
við söknum þín, elsku amma, en á
sama tíma erum við ótrúlega
þakklát fyrir þann tíma sem við
fengum með þér og alla þína ást og
umhyggju. Þú varst alltaf með allt
á hreinu um allt og alla, með kraft-
mikinn persónuleika og stórglæsi-
leg. Þú varst alltaf svo athugul,
hreinskilin, skilningsrík og bros-
mild.
Jafnvel þó að þú ættir einungis
örfáa daga eftir skein af þér feg-
urð og hamingja og það var ákveð-
in værð yfir þér. Það yljar okkur
um hjartarætur vitandi að þú
varst tilbúin að fara, enda búin að
eiga gott líf, umvafin fjölskyldu og
vinum.
Elsku amma, nú dansar þú með
ömmu Ingu, sem tók á móti þér
eftir að þú kvaddir þetta líf. Það er
gott að vita að þið tvær séuð sam-
an og passið upp á hvor aðra.
Við elskum þig og minning þín
mun fylgja okkur alla tíð.
Edda Guðmundsdóttir, Rann-
veig Ása Guðmundsdóttir,
Magnús Ari Guðmundsson.
Elsku hjartans amma mín, vin-
kona, fyrirmynd og stoð og stytta í
gegnum allt lífið er fallin frá.
Söknuðurinn er svo mikill að orð
fá því ekki lýst.
Hún amma mín var einstök,
fluggáfuð kona með sterkan per-
sónuleika og manneskja sem hik-
aði ekki við að láta skoðanir sínar í
ljós. Hún var glæsileg og leit alltaf
út eins og Hollywood-stjarna.
Henni fannst mikilvægt að vera
vel til fara og var hún alltaf vel til
höfð með snyrtilega greitt hár og í
fallegum fötum.
Hún var ákaflega stolt af sínu
fólki og talaði reglulega um hversu
mörg barnabörn hún ætti og
hreykin af því að alltaf bættist í
langömmuhópinn. Í fyrra eignað-
ist hún sitt fyrsta langalangömmu-
barn og fannst mikið til koma.
Hún lagði mikla áherslu á að
rækta fjölskyldu- og vinasambönd
enda var hún vinamörg og vinsæl.
Amma bar alla tíð hag nákom-
inna fyrir brjósti og það besta sem
hún vissi var þegar við afkomend-
urnir komum í heimsókn og spjöll-
uðum við hana um daginn og veg-
inn. Hún sagði alltaf að
verðmætasta gjöfin væri að fá
langömmubörnin og okkur ömmu-
börnin í heimsókn.
Ég er þakklát fyrir allar stund-
irnar mínar með henni, símtöl,
kossa og þessi nánu tengsl okkar.
Þegar ég var lítil eyddi ég löngum
stundum heima hjá ömmu minni, í
pössun með aðstoð kaþólskrar
nunnu og Ara frænda og gistinótt-
um þar sem maður sofnaði við
tikkið í stóru klukkunni. Seinna
meir áttum við góðar stundir sam-
an í búðarferðum í IKEA og
Kringlunni, við Scrabble-spil í Sól-
heimum og í stússi í kringum jólin.
Ég brosi þegar ég rifja upp hversu
gott ömmu fannst þegar ég kom
með sveittan hamborgara og
franskar handa henni og Ara í
kvöldmat.
Amma var sú sem ég hringdi í
þegar mér lá eitthvað á hjarta. Það
besta sem ég vissi var að setjast
upp í rúm hjá ömmu og hún strauk
og nuddaði á mér hálsinn á meðan
við spjölluðum saman. Á seinustu
árum fóru synir mínir Goði og Kári
að gera það sama, setjast upp í
rúm og fá besta klór í heimi eins og
þeir orðuðu það á meðan amma
sagði þeim sögur af fuglum og
frændfólki.
Dýrmætar eru síðustu stundirn-
ar okkar á spítalanum þegar ég
kvaddi hana í hinsta sinn. Ég lá á
koddanum hjá ömmu og lét hana
vita hversu þakklát ég væri fyrir
hana og lífið okkar saman. Ég
sagði henni hversu mikið ég elsk-
aði hana. Amma brosti til mín fal-
legu brosi, svo friðsæl loksins eftir
erfiðar vikur á spítalanum og not-
aði síðustu kraftana til að nudda
hálsinn á mér og strjúka mér um
vangann.
Þótt það hafi verið óendanlega
erfitt að yfirgefa spítalann og
fljúga heim mun ég vera að eilífu
þakklát fyrir þessa síðustu minn-
ingu okkar og stundir saman.
Hvíldu í friði, elsku amma mín,
ég veit að þú heldur áfram að vaka
yfir mér og gera mig að betri
manneskju. Takk fyrir, amma mín.
Takk fyrir allt.
Þín,
Ingigerður.
Elskuleg ævivinkona mín er dá-
in. Löngum gangi er lokið. Jafn
gamlar vorum við svo það er svo
margs að minnast. Að hafa gengið
saman öll þessi ár, alltaf vinkonur,
þó að gangan okkar væri ekki allt-
af sú sama vissum við alltaf hvor af
annarri. Hún var svo hrífandi hún
Ransý. Falleg svo eftir henni var
tekið. Hún kom í áttræðisafmælið
mitt fyrir nokkrum árum eins og
öll hin þegar við vorum ungar að
árum. Mér fannst ekkert hafa
breyst, við vorum bara aðeins
eldri. Það er svo mikilvægt að hafa
þekkst svona lengi og átt vinskap
sem aldrei bar skugga á. Gengum
báðar í MA og tíminn leið. Þótt við
gengjum ekki sömu götuna tókum
við alltaf þátt í lífi hvor annarrar.
Gleði og sorg og allt þar á milli.
Veikindi hennar til margra ára
komu ekki í veg fyrir að hún tæki
þátt og væri með eins og hennar
var siður. Hún var alltaf miðpunkt-
ur í öllum fagnaði. Svo skemmtileg
og hrífandi. Alltaf vinamörg og
hélt góðu sambandi við bekkjar-
félaga, tók þátt í bridskvöldum á
Hótel Sögu vikulega. Þegar við
heyrðumst í símanum spurði ég
hana alltaf hvort hún væri upptek-
in ef ég kíkti þennan eða hinn dag-
inn. Um veikindi töluðum við ekki
oft. Orð voru óþörf, við vissum allt
hvor um aðra. Ransý mín gerði
okkur svo létt að heimsækja hana
og eiga góða stund og alltaf var
stutt í nostalgíuna og gamla daga
eins og gengur. Þegar ég hringdi
til hennar 1. apríl í fyrra fannst
henni að á þessum aldri væru öll
afmæli alveg óþörf til að tala um.
Ég á sama máli. Mér finnst frá-
bært að hafa átt öll þessi ár saman.
Ekki margar á þessum aldri til að
láta gamminn geisa um forna
frægð. Elskulega vinkonan mín,
næst hittumst við í blómabrekk-
unni og tökum upp þráðinn. Hepp-
in að eiga þessa yndislegu fjöl-
skyldu, sem hefur umvafið hana í
gegnum allt lífið og hún gert það
sama. Það var svo gott að koma í
Sólheimana og sjá hvað hún var
glöð og ánægð. Nú er svolítið lang-
ur tími síðan síðast en ég veit að
þegar við hittumst á næsta stað
verður allt óbreytt. Samúðar-
kveðjur mínar til allra afkomend-
anna þinna.
Sigrún Sigurðardóttir.
Fyrir bráðum fjörutíu árum,
þegar ég fæddist í þennan heim,
vildi svo til að amma Rannsí lá á
Landspítalanum.
Pabbi hljóp til hennar og til-
kynnti henni að Rannveig Jóns-
dóttir væri fædd.
Læknirinn hennar bauð henni
sérrí og þau skáluðu.
Amma hefur oft sagt mér þessa
sögu. Það er ekki langt síðan síð-
ast. Og þegar hún segir frá ljómar
hún af stolti. Sama stolti og er í
augum hennar þegar komið er að
kveðjustund og hún segir hjúkr-
unarfræðingi af veikum mætti að
ég sé alnafna hennar.
Amma var nefnilega alltaf
ánægð með mig. Hún trúði á mig.
Sama á hverju gekk. Og stundum
var það erfitt. En ég fékk aldrei að
finna að henni þætti það.
Það er erfitt að kveðja mann-
eskju sem alltaf hefur verið í til-
veru manns.
Bráðgáfuð, hugrökk og svo fág-
uð og falleg.
Nú ertu frjáls ferða þinna, elsku
amma.
Þín
Rannveig Jónsdóttir.
Elsku amma, nú ertu fallin frá,
þessar síðustu vikur og dagar þínir
sýndu hversu mögnuð kona þú
varst. Fram að þínu síðasta varst
þú skýr í kollinum og með allt þitt
á hreinu og eins og læknarnir
sögðu varst þú hreint og beint
kraftaverk, á allan hátt. Það er
auðvitað vont að missa svona góða
ömmu eins og þig, alltaf til staðar
fyrir okkur ættingjana, vildir alltaf
vita hvað við værum að bardúsa og
tókst okkur með opnum örmum,
vildir öllum vel og varst ávallt með
rétta svarið fyrir okkur. Það er
vandasamt að finna jafn hjarta-
góða, hlýja og sterka manneskju
eins og þú varst og ert í hugum
okkar allra, við búum að því til
framtíðar. Þegar ég var hjá þér
daginn áður en þú féllst frá gat ég
ekki annað en brosað, þú varst enn
ósjálfrátt að laga á þér hárið, og ég
þurfti varlega að leggja þínar fal-
legu hendur niður með síðunum.
Ég brosti, vegna þess að ég var ný-
komin frá Svíþjóð og hafði farið út
að borða á dýrindis veitingastað
með nýju fólki, ef það væri ekki
fyrir þig hefði ég líklegast ekki
kunnað að haga mér. Þú kenndir
Rannveig
Jónsdóttir