Morgunblaðið - 01.03.2018, Page 30

VIÐTAL
Guðrún Vala Elísdóttir
vala@simenntun.is
Í Suður-Þýskalandi býr Íslending-
urinn Hans Ellert Ágústsson og
rekur þar hestabúgarð og reiðskóla
ásamt Kerstin, þýskri konu sinni.
Hans hefur búið í Þýskalandi frá
haustinu 1989, er hann 23 ára gamall
skrapp þangað í þriggja mánaða
vinnuferð. Ætlunin var að vinna á
hestabúgarði til jóla og halda síðan
áfram námi í Fjölbraut í Breiðholti.
En örlögin höguðu því þannig að
innan fárra vikna var Hans orðinn
kærasti eigandans, konu sem var 23
árum eldri en hann. Samband þeirra
stóð í 23 ár og þegar því lauk fannst
honum ekki taka því að snúa aftur til
Íslands.
Fór sem skiptinemi
til Bandaríkjanna
„Ég vildi alltaf fara burt frá Ís-
landi og mér fannst ég aldrei vera
alveg íslenskur,“ segir Hans. Enda á
hann ættir að rekja út fyrir land-
steinana, móðurafi hans var skip-
stjóri frá Noregi og föðurafi hans
amerískur hermaður. „Útþráin byrj-
aði fyrir alvöru þegar ég var á síð-
asta ári í grunnskóla, og sá auglýs-
ingu frá AFS-skiptinemasam-
tökunum, fór heim og sagði
foreldrum mínum að ég ætlaði að
taka þátt í þessu. Þau spurðu mig
hver ætti borga og ég sagðist ætla
vinna fyrir þessu sjálfur.“
Hans vann og safnaði peningum í
eitt ár og greiddi síðan fyrir ársdvöl
í Minnesota þar sem hann dvaldi
1984-85. „Þetta var frábært ár, mjög
kalt var um veturinn, 40 stiga frost
sem ég hafði aldrei upplifað áður, en
loftið var svo þurrt að ég Íslending-
urinn fann lítið fyrir kuldanum með-
an allir aðrir voru að deyja úr
kulda.“
Hans segist hafa verið heppinn
með fjölskyldu og tók þátt í ýmsu
starfi svo sem amerískum fótbolta
og ræðuliði skólans.
„Og það besta var að ég eignaðist
kærustu, en árið leið og ég þurfti að
fara aftur heim. Kærastan sagði mér
upp eftir tveggja mánaða aðskilnað
en hefur reyndar haft samband við
mig aftur núna 30 árum seinna, en
það er orðið allt of seint,“ segir
Hans og glottir.
Örlagaríkt símtal
Þá kom hann heim og fór að
vinna, fór í Iðnskólann, var í skát-
unum og eignaðist íslenska kærustu.
Það samband entist í tvö ár.
„Þegar slitnaði upp úr því gat ég
ekki hugsað mér að vera áfram á Ís-
landi og kom mér í skip til Banda-
ríkjanna, þar sem ég var næstu
fimm mánuði að reyna að koma und-
ir mig fótunum. En ég fékk hvorki
atvinnu- né dvalarleyfi og ekki vildi
ég vera ólöglegur í landinu.“
Hans segist þá hafa gefist upp á
Ameríku og fékk föður sinn til þess
að lána sér fyrir flugmiða heim. Þá
var stefnan tekin á nám í framhalds-
skóla, en áður en að því kom fékk
hann örlagaríkt símtal í ágúst 1989.
„Vinur minn hringdi frá Þýska-
landi, en hann hafði ráðið sig í vinnu
á búgarði þar í sex mánuði og var
búinn með þrjá, en vildi hætta og
koma heim. Ég var ekki lengi að
hugsa mig um, en sagði honum að
taka það skýrt fram að ég yrði bara í
þrjá mánuði. En nú eru liðin næst-
um 29 ár,“ segir Hans.
Misstu búgarðinn á uppboði
Hans hafði aldrei áður komið til
Evrópu og flaug til Frankfurt þaðan
sem hann tók lest til Nürnberg.
„Enginn kom þangað að sækja mig
þannig að ég hringdi í símanúmerið
á búgarðinum. Þar urðu menn stein-
hissa á því að Íslendingurinn væri
kominn, því þeir voru víst vanir að
koma alltaf of seint!“
Á búgarðinum voru um 120 ís-
lensk hross, og nokkrar kýr. Hans
var ekki óvanur hrossum því hann
hafði stundaði hestamennsku frá
unga aldri, verið í sveit, farið á reið-
námskeið og átt hesta sjálfur.
„Mér líkaði vel þarna og fljótlega
var ég kominn í ástarsamband við
konuna sem átti þetta. Hún er 23 ár-
um árum eldri en ég og átti sex börn
af fyrra hjónabandi, þar af tvö eldri
en ég. Hún átti líka fyrirtæki sem sá
um viðhald á byggingum og eignum
fyrir ameríska herinn, en varð gjald-
þrota eftir að herinn dró úr um-
svifum sínum.“
Hans segir að þá hafi erfiðleik-
arnir byrjað því þau misstu hestabú-
garðinn á uppboði. „Við fórum nán-
ast á flakk með 100 hross, vorum í
Brandenburg og Bayern, við fund-
um staði til að vera á og setja á fót
reiðskóla, en það er býsna erfitt að
eiga hross en engan fastan sama-
stað.“
Á næstu árum lá fyrir að selja
hross en jafnframt voru komnir
brestir í sambúðina. Hans viður-
kennir að hafa verið ótrúr og að
sambandið hafi hangið á sam-
viskubiti og kannski vorkunnsemi.
„Síðustu 10 til 15 árin var ég í
þessu til að reyna að gera réttu hlut-
ina, láta hana ekki vera eina með
vandamálin en sambandið var
skemmt og ekki forsendur né traust
til að laga það.“
Hans heldur áfram: ,,Rauði þráð-
urinn var alltaf að starfa sem reið-
kennari, en ýmislegt mistókst og ég
fór að vinna annars staðar eftir því
sem þurfti, t.d. að keyra vöruflutn-
ingabíl á næturna og þetta var ótta-
legt basl í mörg ár.“
Tekin var ákvörðun um að hætta
með hrossin 2010 og hætta alfarið í
hestamennsku. Þau reyndu að koma
öllu í verð, sem tók þónokkurn tíma,
en Hans segir þau ekki hafa vitað
hvað annað væri hægt að gera.
„Baslið byrjaði um leið og við
misstum staðinn, ef þú hefur ekki
stað, þá er þetta bara vitleysa.
Hestamennska gengur samt ekki
ein og sér, það þarf alltaf að fjár-
magna starfsemina meðfram. Við
vorum alltaf að vinna að því að finna
verkefni, en ómögulegt var að fara í
fullt starf verandi með hrossin.“
Tók ár að slíta sambandinu
Árið 2011 segist hann hafa verið
ákveðinn í að slíta sambúðinni og
tók það um það bil ár. „Já, ég var
heigull, að standa frammi fyrir því
sem er rétt er ekki alltaf auðvelt, en
ég taldi að ef einungis 10 hross væru
eftir gæti hún séð um þau sjálf. Ég
hafði kynnst Kerstin, núverandi
konunni minni, árið 2003 en við urð-
um kunnug í gegnum hrossin. Hún
átti Shetlands-smáhesta og keypti af
okkur þrjú íslensk hross á þessum
árum. Árið 2012 var ég ennþá að
reyna að gera hið rétta og ekki enn
skilinn, en þáverandi konan mín
vildi að við flyttum á nýjan stað.
Þegar ég sagði Kerstin að ég væri
að fara, fór henni að líða illa og ég
var lengi að fatta að kannski væri ég
ástæðan. Henni var farið að þykja
vænt um mig og ég fann að mér leið
svipað. Þegar ég mannaði mig upp í
að slíta sambúðinni við fyrrverandi
sagðist hún hafa verið að hugsa það
sama um langa hríð. Ég geri mér
grein fyrir því núna að ég hafði verið
allt of lengi í sambandi þar sem ég
var að reyna gera allt rétt út af sam-
viskubiti.“
Sáttur og hamingjusamur
Nú býr Hans ásamt Kerstin og
dóttur hennar í Mallersdorf-
Pfaffenberg (Niederbayern) og þar
reka þau hestabúgarð og reiðskóla
með 20 íslenskum hestum og 13
Shetlands-smáhestum. Bæði eru
þau í vinnu meðfram, Kerstin vinnur
í banka og Hans rekur fyrirtæki
sem setur upp ryðfríar stálinnrétt-
ingar í iðnaðareldhús. Þannig geng-
ur þetta upp. Hann segist þó vinna
mest við reiðskólann, enda sé hesta-
mennska ekki bara vinna heldur lífs-
stíll.
„Reiðskólinn gengur þrátt fyrir
allt vel, ég er ekki að gera þetta til
að þéna peninga heldur er þetta það
sem ég kann og geri. Ég er með um
13 reiðtíma á viku og konan mín með
um 10. Þetta eru krakkar allt niður í
6 ára sem koma á námskeið, þau
yngstu fara á smáhestana og þau
stærri á íslensku hrossin.“
En hvernig eignast þau hross og
endurnýja? „Kerstin sér um að
kaupa, hún skoðar myndir á netinu
og ef henni líkar vel og verðin eru í
lagi, þá fara kaupin fram. Hrossin
sem koma frá Íslandi fá mörg exem,
sem er að mínu viti stress, en ef
maður heldur stressinu niðri og leyf-
ir þeim bara að vera hestar á eigin
forsendum líður þeim betur.“
Hans segist að lokum vera sáttur í
Þýskalandi eftir öll þessi ár, þar vill
hann vera enda búinn að finna ást-
ina og hamingjuna með Kerstin og
hrossunum þeirra.
Hestamennskan er lífsstíll
 Hans Ellert fór ungur utan til Þýskalands á hestabúgarð  Bjó lengi með eiganda búgarðsins, 23
árum eldri konu  Býr nú með annarri þýskri konu og saman reka þau hestabúgarð og reiðskóla
Morgunblaðið/Guðrún Vala
Hrossarækt Hans Ellert Ágústsson við einn þeirra íslensku hesta sem þau
Kerstin hafa á búgarðinum í Þýskalandi. Einnig reka þau reiðskóla.
Morgunblaðið/Guðrún Vala
Búgarður Hans og Kerstin eru með
20 íslenska hesta á búgarðinum.
30 FRÉTTIRInnlent
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. MARS 2018