Morgunblaðið - 01.03.2018, Síða 65

MINNINGAR 65
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. MARS 2018
móðurstað, æ síðan hefur hún
sýnt mér, Rósu og börnunum
ástúð og athygli. Ekki hefur
verið sá fjölskylduviðburður
sem Fríðu frænku hefur vantað
á og ef hún átti ekki heiman-
gengt sendi hún kveðju sína.
Lýsandi dæmi um það er að
fjórum dögum fyrir andlát sitt
gat hún ekki fundið hugarró
fyrr en hún var fullviss um að
afmæliskveðja hefði borist frá
henni til Rósu.
Þegar nýr fjölskyldumeðlim-
ur bættist í hópinn var hefð fyr-
ir því að systurnar Jóna, Ása og
Fríða kæmu í heimsókn, helst á
fæðingardeildina. Þar dáðust
þær að nýjum frænda eða
frænku og kom fljótt í ljós hvort
ungbarnið var: „hátt til hnés,
með rósarhnappaeyrun og allt í
okkar ætt“. Að því sögðu gátu
nýbakaðir foreldrar andað létt-
ar og ekki er enn vitað um tilfelli
sem þetta á ekki við.
Fríða frænka bjó yfir mann-
kostum sem við öll myndum
vilja hafa, hún var ætíð stolt af
sér og sínum, sýndi náunganum
kærleika og virðingu og var
ábyrgur þjóðfélagsþegn.
Á kveðjustund er okkur efst í
huga þakklæti. Þakklæti fyrir
svo margt sem Fríða frænka
hefur kennt okkur og skilur eft-
ir sig. Þakklæti fyrir hversu
ríka áherslu hún lagði á að stór-
fjölskyldan hittist og að við
fengjum að fylgjast hvert með
öðru. Þakklæti fyrir þær stund-
ir sem hún tók á móti okkur í
spjall yfir kaffibolla um menn og
málefni líðandi stundar. Þakk-
læti fyrir að sýna okkur að það
er í lagi að vera ekki alltaf sam-
mála – að þín skoðun geti verið
ágæt þrátt fyrir að vera ekki sú
sama og mín skoðun. Rósu,
Hjalta, Steinunni og fjölskyld-
um sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Skarð
Fríðu frænku verður vandfyllt
og minning hennar lifir með
okkur öllum.
Gils Stefánsson, Rósa Héð-
insdóttir og börnÁstkær móður-
systir mín, Hólmfríður Gísla-
dóttir, alltaf kölluð Fríða, lést
16. febrúar síðastliðinn og lang-
ar mig að minnast hennar í örfá-
um orðum.
Björg móðir mín og Fríða
voru yngstar systkinanna sjö á
Hverfisgötu 96 og milli þeirra
systra var mikill samgangur.
Eftir að móðir mín dó langt um
aldur fram átti ég ávallt öruggt
skjól hjá Fríðu frænku, Magn-
úsi eiginmanni hennar og
frændsystkinum mínum, þeim
Rósu, Hjalta og Steinunni í
Heiðargerði 100 í Reykjavík.
Dvaldi ég sem barn og ungling-
ur um nokkurra ára skeið gjarn-
an hjá þeim um helgar og sótti
ég í að fá að dvelja hjá þeim, um-
vafinn ást og hlýju Fríðu
frænku sem hefur dekrað við
mig, eins lengi og ég man eftir
mér og hugsa ég að frændsystk-
inum mínum í Heiðargerði hafi
oft þótt nóg um dekrið við
frændann úr Firðinum. Í minn-
ingunni var sandkakan hennar
ómótstæðilega, sem var í sér-
stöku uppáhaldi hjá mér, alltaf á
borðum og hún sá til þess að að
ég fengi uppáhaldsmatinn minn
sem barn, bjúgu með kartöflum
og uppstúf, reglulega þegar ég
dvaldi í Heiðargerðinu.
Fríða var einstaklega gjaf-
mild kona og styrkti hún m.a.
nunnurnar í Karmelklaustri í
Hafnarfirði reglulega með mat-
ar- og peningagjöfum og keypti
af þeim ýmsa muni til margra
ára. Hugsa ég að hún hafi fundið
bæði gleði og hamingju í gjaf-
mildi sinni til svo margra í
kringum sig og þar var ég alls
ekki undanskilinn og nutum við
fjölskylda mín gjafmildi hennar
ríkulega.
Fríðu var mjög umhugað um
ættmenni sín enda ættrækni
henni í blóð borin og fylgdist
hún vel með ættingjum sínum í
leik og starfi. Hún hafði iðulega
nóg að gera við að mæta á hina
ýmsu viðburði hjá stórfjölskyld-
unni, s.s. skírnir, fermingar og
giftingar. Hún var stálminnug
fram á síðasta dag bæði á menn
og málefni og nöfn á öllum börn-
um og barnabörnum frændfólks
síns virtist hún muna án fyrir-
hafnar. Hún var tónelsk, spilaði
á píanó og hafði gaman af góð-
um tónlistarflutningi.
Þrátt fyrir hrakandi heilsu nú
síðari ár bjó hún ein í Fanna-
foldinni og sá um sig sjálf með
aðstoð barna sinna. Hún var
ótrúlega dugleg í ýmsu fé-
lagslífi, bæði hjá kirkjunni sinni
í Grafarvogi og hjá Blindra-
félaginu þar sem hún mætti
reglulega síðustu misserin eftir
að sjón hennar fór að hraka.
Hún hafði reyndar á orði að
verst þætti sér að geta ekki
keyrt lengur en hún keyrði þó
framundir nírætt sem mörgum
þætti nú eflaust ágætt.
Ég vil að lokum senda frænd-
systkinum mínum, þeim Rósu,
Hjalta og Steinunni og fjöl-
skyldum þeirra mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og bið Guð
að styrkja þau í sorg sinni.
Blessuð sé minning Hólmfríð-
ar Gísladóttur.
Árni og fjölskylda.
Við þekktum þig öll þú varst yndisleg
sál,
hin ástríka lund var þér gefin
svo hlaust þú að finna hið fegursta
bál
er fylgdu þér vissan og efinn,
þú gekkst alltaf hægt þegar gatan var
hál
því gæfan þér lýsti öll skrefin.
Og skógarins gyðjur þær glöddust
með þér
og gáfu þér lárviðarsveiginn
er viskunnar farsæld þú hampaðir
hér
og hugurinn bar þig fram veginn.
Þú vissir að hver sá sem byrðarnar
ber
við beð sitt mun hvíldinni feginn.
Hér áttir þú vini, þú vaktir með þeim
að vori við skógarins stofna.
Með daganna golu komst sál þín á
sveim
er sumarsins ljós fór að dofna.
Að kvöldi kom vonin og hélt á þér
heim
er hugurinn þráði að sofna.
Um skógarins farvegi skundaðir þú
er skiptust á sælan og kvölin.
Við áttum hér samleið og óskin var
sú
að yndisleg reyndist þér dvölin
svo finnum við þökk þegar fáum við
nú
að fylgja þér síðasta spölinn.
(Kristján Hreinsson)
Hafðu þökk fyrir allt, kæra
vinkona.
Valgerður (Vallý).
Mér kenndi móðir
mitt hjarta að geyma
hjarta trútt
þó heimur brygðist;
þaðan er mér kominn
kraftur vináttu,
ástin ótrauða,
sem mér aldrei deyr.
(Benedikt Gröndal)
Hver erum við nema minn-
ingar og myndir af samferða-
fólki? Nú þegar ég kveð góðan
vin og fóstru birtast mér marg-
ar myndir úr Heiðargerðinu þar
sem Hólmfríður bjó lengstum.
Þegar ég byrjaði í mennta-
skóla fyrir rúmlega 40 árum síð-
an var ég svo heppin að kynnast
Steinu dóttur Hólmfríðar og
eignaðist þannig tvær vinkonur
í einu. Steinu sem var alltaf svo
yfirveguð og góð og Fríðu
mömmu hennar sem hafði nú
dálitlar áhyggjur af mér sveita-
stelpunni sem var flutt í sollinn í
Reykjavík. Í Heiðargerðinu var
alltaf pláss fyrir stelpuskottið
og jafnvel reynt að bæta uppeld-
ið eða alla vega slípa það aðeins
til. Þarna lærði ég að sparistell
er ekki eitthvað til að geyma á
stofuskápnum og mávastellið
varð hluti af lífi mínu. Ég minn-
ist ferða í sumarbústaðinn í
Grímsnesinu með Magnúsi og
Fríðu í Volvo Amazon. Það voru
örugglega alltaf tveir bílstjórar
í þeim ferðum þó svo að einungis
einn væri undir stýri.
Fríðu fannst ég nú sinna ást-
inni full snemma og ræddi það
oft við mig hvort nokkuð vit
væri í þessum sveitapilti sem ég
var farin að flækjast með. Þær
samræður fóru víst inn um ann-
að eyrað og út um hitt enda bý
ég enn með sveitapiltinum.
Þegar kemur að kveðjustund
áttar maður sig á að heimsóknir
hefðu átt að vera fleiri og nú
verða samræðurnar einmana-
legri. Eftir að Magnús og Fríða
voru nýlega flutt í Grafarvoginn
ákvað ég eitt sinn að líta til
þeirra á leið minni til Reykja-
víkur. Þar sem ég var nú ekki
mjög ratvís tókst mér á ein-
hvern hátt að taka hring í
kirkjugarðinum áður en mér
tókst að finna Fannafoldina.
Þegar ég var svo loksins komin
rétta leið og farin að drekka
kaffi úr mávastellinu sagði ég
þeim hjónum hvernig ferð mín
hefði gengið. Fríða var þá skjót
til svars og sagði: „Já, þér finnst
víst við orðin svo gömul að það
væri helst að finna okkur þar (í
kirkjugarðinum).“ Nú er víst
komið að því að ég hitti þessi
heiðurshjón einungis þar og ein-
manalegra verður að drekka
kaffisopann en minnigarnar um
væntumþykju og skemmtilegar
samverustundir munu ylja mér
um ókomna tíð.
Steina, Hjalti og Rósa – frá
Svíaríki sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Sóley Sigurþórsdóttir.
Í dag kveðjum við Hólmfríði
Gísladóttur, föðursystur mína og
vinkonu, sem lést 16. febrúar á
Landsspítalanum.
Hólmfríður, eða Fríða eins og
hún var oftast kölluð af ættingj-
um sínum, ólst upp í foreldra-
húsum að Hverfisgötu 96 hér í
borg. Hún var yngst í stórum
systkinahópi sem samanstóð af
tveimur bræðrum og fimm systr-
um sem nú eru öll látin. Sam-
kennd, samheldni og væntum-
þykja einkenndi fjölskylduna á
Hverfisgötu 96 og systkinin voru
alla tíð mjög samrýnd og nutu
þess að hittast á heimilum hvers
annars og þá var alltaf jafn gam-
an.
Hólmfríður vann lengst af
sem bókbindari hjá fyrirtækinu
Bókfelli hf., þar til hún gifti sig
og stofnaði heimili. Árið 1956
giftist Fríða Magnúsi Þorvarð-
arsyni, sem lést fyrir nokkrum
árum. Þau eignuðust þrjú börn
sem í aldursröð eru Rósa, Hjalti
og Steinunn og bjuggu þeim ást-
ríkt heimili í Heiðargerðinu.
Seinna fluttust hjónin í Fanna-
fold, þar sem Fríða bjó eftir það.
Hún var heimavinnandi hús-
móðir meðan börnin voru lítil.
Þegar þau komust á legg fór
hún aftur út á vinnumarkaðinn
og starfaði þá m.a. fyrir Henson
og síðan hjá Landsbankanum
þar til hún hætti störfum vegna
aldurs.
Fríða hafði skemmtilega
nærveru. Hún hafði ríka og
hlýja kímnigáfu, sagði skemmti-
lega frá og hafði óbrigðult minni
alla tíð. Það var bæði skemmti-
legt og fróðlegt að hlusta á frá-
sagnir hennar af fólki og atburð-
um liðins tíma og líka af
upplifun hennar í nútíðinni því
hún hafði áhuga á mönnum og
málefnum. Hún lifði svo sann-
arlega lífinu lifandi og kunni að
njóta samvista við vini og
vandamenn.
Fríða var mjög frændrækin
og sannur vinur ættingja sinna
og systkinabarna Hún fylgdist
vel með því hvað gerðist í lífi
þeirra og var mikill áhrifavaldur
í því að samheldni einkennir enn
afkomendur af Hverfisgötu 96.
Það sem einkenndi Fríðu
hvað mest að mínu mati var
hversu lifandi áhuga hún hafði á
lífinu og tilverunni, hversu auð-
velt hún átti með að eignast vini
og hversu henni var mikilvægt
að vera sjálfstæð og sjálfbjarga.
Hún var vel að sér um hin ólík-
ustu efni, hvort sem það voru
þjóðmálin á hverjum tíma eða
saga lands og þjóðar.
Við systkinabörn Fríðu eig-
um mjög ljúfar minningar um
samverustundir bæði nýjar og
gamlar. Ógleymanleg eru gaml-
árskvöldin í gamla daga hjá
ömmu á Hverfisgötunni þegar
systkinin komu þangað með fjöl-
skyldur sínar til að fagna ára-
mótunum. Þá var glatt á hjalla,
spilað á spil og mikið sungið.
Elsti bróðirinn,Viggó, spilaði á
orgelið og þessi söngelski systk-
inahópur og makar þeirra röð-
uðu sér í kringum hljóðfærið og
sungu svo unun var á að hlýða.
Nú þegar kemur að kveðju-
stund minnist ég góðrar frænku
og vinkonu með söknuði og
hlýju og þakka fyrir allar
skemmtilegu stundirnar sem við
höfum átt saman í gegnum tíð-
ina. Sérstaklega á ég eftir að
sakna vikulegu símtalanna okk-
ar.
Ég votta börnum Fríðu og
fjölskyldum þeirra samúð mína
á þessum tíma.
Pálína I. Jónmundsdóttir.
Nú er Fríða horfin á braut
líkt og margir af kynslóð for-
eldra minna. Horfin með alla
sína elsku, visku og lífsreynslu.
Ég hitti Fríðu á unglingsár-
um þegar ég kynntist Rósu
elstu dóttur hennar og gerðist
heimagangur á heimili þeirra í
Heiðargerði 100. Minningin er
ljúf þar sem Fríða var í farar-
broddi, húsmóðir í orðsins
fyllstu merkingu. Hún var oft
heima við þegar mig bar að
garði, tók vel á móti mér þannig
að mér fannst ég ávallt velkom-
in. Kaffisopinn og aðrar góð-
gerðir voru aldrei langt undan
og ekki man ég eftir að okkur
hafi nokkurn tímann skort um-
ræðuefni.
Enda var Fríða vel upplýst
kona sem fylgdist vel með
mönnum og málefnum og lét sér
einkar annt um fjölskyldu sína
og frændgarð allan. Hún var
hreinskilin og ákaflega vandvirk
í öllu því sem hún tók sér fyrir
hendur. Kransakökur sem birt-
ust við hvert hátíðlegt tækifæri
á mínu heimili og útsaumað
sængurverasett sem prýtt hefur
vöggur sona minna og barna-
barna bera þess glöggt vitni.
Mér verður því oft hugsað –
þetta myndi Fríðu ekki líka –
þegar ég stend mig að því að
kasta til höndunum við einhver
verk. Þá eru ógleymanlegar
stundirnar þar sem við sátum
við eldhúsborðið í Heiðargerði
og lásum til skiptis upp úr bók-
inni um Jón Odd og Jón Bjarna
og hlógum okkur máttlausar yf-
ir uppátækjum þeirra bræðra.
Já, það var mikið hlegið og
margt brallað. Fríða gerði
reyndar oft góðlátlegt grín að
okkur vinkonunum, hvort við
þyrftum að tala svona mikið í
símann áður en við hittumst,
hvort við ætluðum virkilega að
fara að skúra á nóttunni og
hvort þetta eða hitt væri nú ekki
einum of ýkt hjá okkur. Síðan
skellihló hún og sagði gjarnan
„ég hef nú bara aldrei vitað ann-
að eins“.
Árin liðu og fjölskyldur okkar
bundust vinaböndum sem hafa
haldist fram til þessa dags. Ég
minnist Magnúsar, eiginmanns
Fríðu, einnig með mikilli hlýju.
Hann vann eins og heimilisfeður
þessara tíma langan vinnudag,
en var þó ávallt til staðar fyrir
fjölskylduna. Hann átti mikið
bókasafn og var víðlesinn. Ætt-
fræðin var honum hugleikin og
skömmu eftir að við kynntumst
var hann búinn að finna sameig-
inlega forfeður okkar í uppsveit-
um Árnessýslu.
Hann hafði ekki mörg orð um
hlutina en fylgdist vel með sínu
fólki og oftar en ekki með
glettnisbros á vör.
Að leiðarlokum er margs að
minnast, en hæst ber þó tryggð
og velvild sem Fríða og hennar
fjölskylda hafa sýnt mér og mín-
um í gegnum árin. Um leið og ég
kveð Fríðu með kæru þakklæti
fyrir samfylgdina sendi ég börn-
um hennar þeim Rósu, Hjalta og
Steinunni, tengdabörnum og
barnabörnum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Helga Sigurmundsdóttir.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi síðan 1996
ALÚÐ •VIRÐING • TRAUST • REYNSLA
Símar allan sólarhringinn: 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda og ræðum skipulag útfarar ef óskað er.
Margrét Ásta GuðjónsdóttirSverrir EinarssonKristín Ingólfsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
RAGNA JÓHANNA MAGNÚSDÓTTIR
frá Bolungarvík,
Lækjasmára 2,
Kópavogi,
lést mánudaginn 19. febrúar á Landspítalanum. Útförin fer fram
frá Hallgrímskirkju föstudaginn 2. mars klukkan 13.
Jón Bjarni Geirsson
Andri Jónsson
Elsa Jónsdóttir
Lilja Jónsdóttir
tengdabörn og barnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ANNA HJÖRLEIFSDÓTTIR,
sem lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu
Grund miðvikudaginn 21. febrúar, verður
jarðsungin frá Bústaðakirkju föstudaginn
2. mars klukkan 13.
Sigdís Sigmundsdóttir
Hjördís Sigmundsdóttir Kristinn Waagfjörð
Benedikt Sigmundsson Erna Þórunn Árnadóttir
Lárus Sigmundsson
Þóra Arnheiður Sigmundsd. Jóhannes Oddsson
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
SIGRÍÐUR JÓNSDÓTTIR,
Akurgerði 21,
Akranesi,
lést á hjúkrunar- og dvalarheimilinu Höfða
20. febrúar.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju þriðjudaginn 6. mars
klukkan 13. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á hjúkrunar-
og dvalarheimilið Höfða.
Valdís Einarsdóttir
Guðbjörg E. Henriksen John Henrik Henriksen
Jón Einarsson Ingibjörg Guðjónsdóttir
Einar Ottó Einarsson Anna Guðfinna Barðadóttir
og ömmubörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÓLAFUR SIGURGEIRSSON,
Ársölum 1,
Kópavogi,
lést þriðjudaginn 20. febrúar. Útförin fer
fram frá Lindakirkju mánudaginn 5. mars
klukkan 13.
María Margrét Einarsdóttir
Ása Ólafsdóttir Lárus K. Viggósson
Atli Þór Ólafsson Ester Halldórsdóttir
Kristín Ólafsdóttir Snorri Eiríksson
barnabörn og barnabarnabörn