Morgunblaðið - Sunnudagur - 01.04.2018, Síða 15

1.4. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
bundið nám er að sjálfsögðu stundað líka auk
þess sem þau lesa sér mikið til gamans og leika
á hljóðfæri; Salina á selló en Andri á fiðlu.
Sjálfboðaliðar hafa í nokkur ár verið með í
för, þar á meðal kennarar og svissneska stúlk-
an Mirjam gegnir nú því hlutverki. Kennir
elstu börnunum tveimur en miðbörnin, Noé og
Alegra, sitja í Oddeyrarskóla í vetur. Eiga vita-
skuld í erfiðleikum með íslenska tungu en eru
hæstánægð.
Alls hafa sjálfboðaliðar frá 57 löndum
ferðast með fjölskyldunni á þessum 18 árum.
„Sá elsti var 84 ára en sá
yngsti sem komið hefur
með okkur var korna-
barn. Hér hefur verið fólk
af öllum trúarbrögðum
og menningarheimum og
aldrei orðið ágreiningur
um neitt. Samveran í
þessum 20 fermetrum um
borð hefur sýnt okkur að
fólk af ólíkum toga getur
lifað saman í sátt og samlyndi. Við erum sann-
færð um að friður í heiminum er raunhæfari en
margur hyggur,“ segir Dario.
Salina er fædd í Patagóníu í Chile 2005 og
Andri Noé bróðir hennar á sama stað hálfu
öðru ári seinna. Reyndar stóð til að hann liti
dagsins ljós annars staðar en fjölskyldan var
mun lengur í Chile en ætlað var.
Drengurinn Noé kom í heiminn í Ástralíu
síðsumars 2009, stúlkan Alegra í Singapúr um
mitt ár 2011, dóttirin Mia í Sviss haustið 2015
og yngsta barnið, Vital, á Akureyri um miðjan
nóvember í fyrra.
Það kom ekki til af góðu að Mia fæddist í
Sviss. Fjölskyldufaðirinn slasaðist alvarlega
þegar hann lék sér í fótbolta með vinum á
strönd fjarri heimalandinu og þurfti heim í
mikla aðgerð. Var Dario þar á sjúkrahúsi í
töluverðan tíma.
Fimm mánaða í 6.100 m hæð
Fjölskyldan kom til Íslands frá Bandaríkj-
unum í fyrrasumar, með viðkomu á Asóreyj-
um. Dario segir siglinguna þaðan norður til Ís-
lands einungis hafa tekið níu daga. Það þykir
ekki mikið á þeim bænum en lengst hafa þau
verið á siglingu í 58 daga. Fyrst höfðu þau við-
komu í Vestmannaeyjum en sigldu síðan vest-
ur fyrir land, fóru til Grænlands og komu við í
Grímsey og á Siglufirði áður en haldið var til
Akureyrar.
Þótt Sabine væri langt gengin með sjötta
barna hjónanna slógu þau ekki slöku við og
héldu í hjóltúr fljótlega eftir komuna til Ak-
ureyrar. Túrinn sá var hringferð um landið og
Dario notaði tækifærið með þrem elstu börn-
unum og gekk á Hvannadalshnjúk, hæsta tind
Íslands – sem reyndist 2.109 metrar við síðustu
mælingu. „Það gekk ótrúlega vel. Við vorum
sjö klukkutíma upp á topp,“ segir hann.
Noé var yngstur í hópnum, aðeins sjö ára og
er ekki vitað um að nokkur svo ungur hafi áður
farið á hnjúkinn. „Við fréttum reyndar seinna
að krökkum yngri en 16
ára væri bannað að fara á
fjallið en þetta var ekkert
mál. Krakkarnir eru
ýmsu vön.“
Það er ekki orðum auk-
ið. Nefna má að þegar
gengið var á Everest fjall
voru öll börnin með í för
hluta leiðarinnar. Noé fór
upp í 6.100 metra hæð og
var einungis fimm mánaða þegar þangað kom!
„Við fórum hægt og rólega og gáfum okkur
góðan tíma; tókum tvo mánuði í túrinn þannig
að allir aðlöguðust aðstæðum mjög vel.“
Þegar hjóltúrnum um Ísland lauk á Ak-
ureyri spurðu hjónin til vegar; stöðvuðu fólk á
bifreið og kváðust þurfa að vita hvar sjúkra-
húsið væri. Konan væri ólétt. Eftir á að hyggja
telja þau fólkið í bílnum líklega hafa haldið að
komið væri að fæðingu en svo var þó ekki. Bíl-
stjórinn vísaði veginn og þau Sabine fengu að
skoða sig um á fæðingardeild Sjúkrahússins á
Akureyri. „Inda [Ingibjörg Jónsdóttir yfirljós-
móðir] og hennar fólk tók yndislega á móti
okkur,“ segir Sabine. Hún hafði verið greind
með meðgöngusykursýki og var ráðlagt að
fæða annað hvort í Reykjavík eða Akureyri.
Þess vegna vildi hún eiga norður í landi; þau
kjósa ætíð fámennið ef hægt er.
„Þetta er besta sjúkrahús sem ég hef
kynnst. Ég ætla ekki að eiga fleiri börn en
myndi leggja á mig ferðalag hingað til að fæða
þótt ég væri stödd hinum megin á hnettinum.“
Hjónin taka þannig til orða að börn þeirra
eigi í raun hvergi rætur nema í skútunni, ef svo
megi segja. „Við höfum það hins vegar fyrir sið
að þar sem barn fæðist gröfum við fylgjuna í
jörð og gróðursetjum tré. Þannig tengist hvert
barn sínum fæðingarstað.“
Fylgju Vital var valinn staður í Lystigarð-
inum á Akureyri.
Dario og Sabine við upphaf leiðangursins 2001 en þá gengu þau á hæsta fjall allra 26 kantóna Sviss.
Um heimsins höf í18 ár
á Móður jörð*
2001: Leið-
angurinn hefst
í Sviss***
Nome, Alaska
Main
Fort Ross
Hawaii
Páskaeyja
Franska
Pólynesía
San Diego
Mexíkó
Panama
Valdivia Nýja-Sjáland
Bandaríska
Samóa
Birgðir af ferskum
matvælum við
komuna til Main
1 basilíka í potti,
4 sítrónur, 10 lime,
1 appelsína, 2 epli,
2 hvítkálshausar og
1 kókoshneta
106.500 sjómílur (197.238 km) er heildar-
vegalengd siglingaleiðarinnar síðan 2002
410.000 hæðarmetrar af fjöllum hafa verið
klifnir, m.a. hæstu fjöll í 6 heimsálfum
19.600 km hafa verið farnir á reiðhjóli
55.000 kg af rusli hreinsuð upp í ferðalaginu
120.000 skólabörn hafa fengið fræðslu um
umhverfi smál á vegum TOP to TOP verkefnisins
Pachamama*
Smíðað í Frakklandi árið 2000
Lengd: 15,15 m, breidd: 4,57 m
Aðalsegl: 68,5 m2, mastur: 19,65 m
Svefnrými fyrir 8 manns í káetu
Norðvestur-leiðin
5.697 km
34 dagar
Dagleg notkun:
1 lítri eldsneyti**
20 lítrar vatn
Nyrsti hluti
leiðarinnar: 72°N
Andri, Noé, Sabine, Alegra, Salina, Mia og Dario Schwörer
Everest
Aconcagua
Kilimanjaro
Denali
Kosciuszko
Mt. Blanc
Sviss
Salina (2005) Andri (2007)
Darwin
Noé (2009)
Singapore
Alegra (2011)
Mia (2015)
Rio de
Janeiro
Tasmanía
Akureyri
Vital (2017)
Asóreyjar
Vestmannaeyjar
***Árið 2000 var Pachamama siglt frá Frakk-
landi til Króatíu. Leiðangurinn hófst 2001með
að Sabine og Dario gengu á hæstu fjöll í hverri
kantónu í Sviss. Að því loknu hjóluðu þau til
Króatíu og sigldu af stað í júlí 2002.
*Nafn skútunnar
þýðir Móðir jörð á
tungumáli suður
amerískra indíána
**Skútan notaði aðeins 300 lítra af
díselolíu á14.000 sjómílna siglingu sem
tók um eitt ár, frá Kaliforníu til Mexíkó,
Hawaii, Alaska og Norðvestur-leiðina
’Þegar maður hefur búiðí átján ár utandyra má íraun segja að náttúran séorðinn vinur og börnin læra
á hana. Gott dæmi er hvern-
ig þau þau skynja að veðra-
breytingar eru í vændum.
Eitt af því sem Dario segir lærdómsríkast
á ferðalaginu sé að kynnast ólíkum menn-
ingarheimum og hugsunarhætti fólks.
Tekur dæmi af mannætum í Suðurhöfum.
„Þegar við nálguðumst Vanúatú, eyja-
klasa á milli Ástralíu og Fiji, stóðumst við
ekki mátið að koma þar við. Vissum að
þarna byggju mannætur og fannst við
verða að kynnast þeim.“
Vel fór á með fjölskyldunni og íbúum
Vanúatú og mannæturnar hafa meira að
segja átt fulltrúa í hópi þeirra sjálfboðaliða
sem tekið hafa sér far með skútunni.
„Menningarheimar eru ólíkir en það sem
skiptir mestu máli er að fólk tali saman og
reyni að skilja hvert annað. Þegar við
spurðum hvers vegna mannát tíðkaðist á
Vanúatú vorum við spurð á móti hvort við
keyrðum bíla.“
Spurningin kom flatt upp á hjónin. „Já,
að sjálfsögðu höfum við keyrt bíla.“
Aftur var spurt: Hvers vegna? Hvers
vegna fer fólk ekki fótgangandi?
„Það hefur ekki tíma til þess og er mun
fljótara að komast á milli staða á bíl.“
Mannæturnar höfðu frétt að bifreiðar
væru stórhættuleg tæki og fjöldi fólks léti
lífið árlega eftir að hafa orðið fyrir bíl. Það
væri varla skárri dauðdagi en vera étinn.
Dario segir að áður en íbúi suður þar sé
étinn lifi hann eins og kóngur í þrjá mán-
uði en valið fer fram í einhvers konar
lottói, sem sé sanngjarnt. „Viðkomandi
fær besta matinn og getur borðað eins og
hann lystir allan þennan tíma. Síðan er
honum gefið lyf og deyr í svefni.“
Mannát mun hafa verið tekið upp á sín-
um tíma, segir hann, til að halda fólks-
fjölda í skefjum. Sjórinn og kókostrén hafi
ekki gefið nóg af sér til að fæða alla.
Mannætur og bílstjórar