Morgunblaðið - 12.07.2018, Page 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. JÚLÍ 2018
arra sérhæfðra forrita. Jafnhliða
störfum sínum hjá skólanum vann
hann sjálfstætt við hönnun mann-
virkjaraflagna.
Hannes var í samskiptum sín-
um við stjórnendur skólans, sam-
kennara og nemendur hreinn og
beinn. Sagði sína skoðun tæpi-
tungulaust. Fastur fyrir, en já-
kvæður og setti jafnan fram góð
rök. En hann tók líka gildum
gagnrökum vel. Þannig var hann
mikilvægur í umbóta- og gæða-
starfi skólans. Hann var líka virk-
ur þegar kom að því að semja fyrir
kennara um launagreiðslur fyrir
fjarnámskennsluna sem þurfti að
þróa frá grunni þegar því kennslu-
formi óx fiskur um hrygg.
Hannes var góður liðsmaður í
íþróttalífi starfsmanna ekki síst í
blaki, enda skautakappi og
íshokkíspilari frá blautu barns-
beini. Hann var einnig liðtækur í
knattspyrnu, hafði spilað með KR
upp yngri flokkana. Félagsstörf-
um innan íþróttahreyfingarinnar
sinnti hann líka og var um tíma
formaður hins gamalgróna
Skautafélags Reykjavíkur.
Síðustu árin glímdi Hannes við
alvarleg veikindi. Hann mætti
þeim veikindum af miklu æðru-
leysi og kjarki. Stóð af sér margan
brotsjóinn en síðasta holskeflan
var of kröftug og hann lést 22. júní
síðastliðinn. Við samstarfsmenn
hans frá Iðnskólaárunum þökkum
fyrir samfylgdina og sendum fjöl-
skyldu Hannesar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Góður
drengur er genginn en minningin
lifir.
Frímann Ingi Helgason.
Á fyrstu árum skólagöngu
myndast tengsl milli skólasystk-
ina.
Kynni okkar Hannesar hófust í
Melaskóla, þar sem við vorum í
bekk hjá Magneu Hjálmarsdótt-
ur.
Magnea bjó okkur undir fram-
tíðina, hjá henni var agi og hún
hélt okkur við efnið. Eftir að
Hannes veiktist töluðum við oft
saman og voru þau samtöl ekki
ósvipuð þeim sem við áttum þegar
við gengum heim úr Melaskóla
forðum daga, fram hjá kirkjunni
niður Fornhagann, oft stoppuðum
við lengi fyrir utan heimili Hann-
esar áður en ég hélt áfram göngu
minni áfram heim á leið. Eins og
eðlilegt er með skólasystkini úr
grunnskóla skilur leiðir, þegar
skóla lýkur. Leiðir liggja í ýmsar
áttir og fjarlægðin á milli manna
verður til þess að samverustundir
verða stopular, tengsl rofna. Þó að
tími sé langur á milli endurfunda
eru fundirnir gjöfulir þegar kynni
endurnýjast. Þannig er það líka
með nemendur 6E í Melaskóla.
Sum okkar hafa haldið vinskap
síðan þá en aðrir hafa hist sjaldn-
ar.
Í 50 ára útskriftarafmæli okkar
skólasystkinanna endurnýjuðust
kynni okkar margra. Þá kom í ljós
að við Hannes höfðum ekki lokið
spjalli okkar á Fornhaganum
forðum daga, við höfðum endalaus
umræðuefni þessar síðustu sam-
verustundir en nú var það fullorð-
ið fólk sem talaði, hokið af reynslu.
Hannes háði sína baráttu án
þess að brotna, brosandi fram á
síðustu stundu.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja,
um hver fær að lifa
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja
svo auðmjúk og hljóð
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt við hana að una,
við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
hann geymi vel sálina þína.
(Bryndís Jónsdóttir)
Ég votta fjölskyldu Hannesar
mína innilegustu samúð.
Guðrún Þóra Hjaltadóttir.
Mann setur
hljóðan! Fregnin
um að Bragi frændi
minn á Þverá væri látinn kom
eins og þruma úr heiðskíru lofti,
slysin gera ekki boð á undan sér.
Við Bragi vorum tvímenningar
og ég man fyrst eftir honum að
hann kom í heimsókn í Hafragil,
ríðandi á Blakk sínum og mér
fannst hann bera hratt yfir þegar
hann reið út með Hálsinum.
Hann var aufúsugestur, glettinn
og skemmtilegur. Bragi var sex
árum eldri en ég og ári eldri en
Hinni bróðir minn, sem lést átján
ára. Þeir voru félagar og lá leiðin
yfir Þverárfjallið, sem þá var
moldarvegur, er þeir hittust
stöku sinnum. Öðru sinni minnist
ég þess að hann kom á Blakk í
Hafragil en þá voru þar fyrir
gestir, m.a. Kristín móðursystir
mín og fleira fólk. Þetta var um
Jónsmessuleytið og var ákveðið
að hópur fólks gengi að kvöldi til
upp í Tindastól að Óskatjörn en
samkvæmt þjóðtrú áttu óska-
steinar að fljóta upp úr henni á
Jónsmessunótt. Bragi slóst í hóp-
inn og var sá eini sem var ríð-
andi. Eitthvað var Kristín þung á
sér í bröttustu brekkunum og var
þá Bragi fljótur að skjóta undir
hana hestinum. Öll náðum við að
Óskatjörn en á niðurleið skildi
hann við okkur og var horfinn úr
augsýn í sviphendingu.
Bragi var alinn upp á Þverá,
hjá afa sínum og ömmu í föður-
ætt, eftir að faðir hans lést fyrir
aldur fram en ég heiti einmitt
eftir honum. Hann hélt tryggð
við dalinn og tók við jörðinni eftir
afa sinn og ömmu og bjó þar síð-
an. Bragi kom upp heimarafstöð
og byggði upp alla jörðina. Þetta
framkvæmdi hann að mestu leyti
sjálfur enda eldskarpur atorku-
maður og hraustmenni og lék allt
í höndunum á honum.
Það er ekki hægt að segja að
samskipti okkar Braga hafi verið
mikil gegnum árin en mér fannst
þó til staðar sterk taug og vænt-
umþykja. Þegar ég kom aftur í
Hafragil 2004 var hann hættur
hefðbundnum búskap og stund-
aði verktöku. Ég leitaði þá til
hans með gröfuvinnu og fleira og
var það allt auðsótt og vel af
hendi leyst.
Þegar ekið er um Þverárfjall
liggur vegurinn rétt ofan við bæ-
inn Þverá og á leið þar um var
manni ávallt hugsað til Braga,
hvort hann væri heima og hvað
að gera. Það verður óneitanlega
tómlegra eftirleiðis að aka Norð-
urárdalinn. Fyrir kom að maður
lagði lykkju á leið sína og kæmi
við eða færi gagngert í heimsókn,
þótt allt of sjaldan væri. Það er
eins og maður sé alltaf að flýta
sér á þessari leið. Við konan mín
og systir hennar gengum eitt
sinn vestur Ambáttardal og síðan
Hvammshlíðardal og enduðum á
Þverá, í kaffi. Að skilnaði smellti
ég mynd af Braga glaðbeittum í
dyrunum með þær systur bros-
andi sína til hvorrar handar. Og
fannst mér myndin hafa heppn-
ast prýðisvel. Svo illa vildi þó til
við yfirlestur í tölvu að allar
myndir úr þessari ferð glötuðust
á óútskýranlegan hátt. Og þessu
tengt höfðum við hjónin rætt um
að við þyrftum að endurtaka
þessa ferð, en af því verður víst
ekki úr því sem komið er. En ég
efast ekki um að mynd af góðum
dreng geymist skýr í minning-
unni. Ég kveð þig með þessum
fátæklegu orðum, frændi minn
Bragi Húnfjörð
Kárason
✝ Bragi HúnfjörðKárason fædd-
ist 13. febrúar
1949. Hann lést 25.
júní 2018.
Útförin fór fram
frá Hólaneskirkju,
Skagaströnd, 9. júlí
2018 klukkan 13.
góður, og votta
aldraðri móður og
öðrum aðstandend-
um mína dýpstu
samúð.
Kári Sveinsson.
Bragi frændi
minn og vinur ólst
upp hjá ömmu okk-
ar og afa á Þverá í
Norðurárdal,
byggði sitt bú og bjó þar til
dauðadags. Hann var ekki nema
þriggja ára þegar faðir hans lést
og í kjölfarið höguðu örlögin því
þannig að litla systir hans og
móðir fluttust burt og Bragi varð
eftir hjá föðurömmu sinni og afa.
Vafalaust hefur aðskilnaður
litlu fjölskyldunnar verið þeim
öllum þungbær, en það varð til
þess að Bragi varð sjálfkrafa ást-
kær meðlimur í fjölskyldum föð-
ursystkina sinna. Þar átti hann
sérstakan sess í þeim öllum og
ekki síst í fjölskyldu Einars og
Immu á Blönduósi og þeirra
barna. Var hann að mörgu leyti
eins og einn af þeirra sonum.
Frá því ég man eftir mér, og
fyrir þann tíma líka, var árlega
farið á Þverá og hjálpað til við
heyskapinn. Það var alltaf til-
hlökkunarefni að nálgast bæinn,
eina bæinn sem nú er eftir í
byggð í dalnum. Þar voru amma
og afi, Lalli og Bragi. Þá Lalli og
Bragi. Loks Bragi einn. Sjálf-
stæður Íslendingur.
Þegar ég óx úr grasi og eign-
aðist mína eigin fjölskyldu héld-
ust tengslin og alltaf komið við á
Þverá ýmist á suðurleið eða
norðurleið. Börnin hændust að
Braga frá unga aldri og til þessa
dags. Hann var alltaf áhugasam-
ur um það sem þau voru að fást
við hverju sinni, skóla, íþróttir,
vinnu og áhugamál. Alltaf glaður
að sjá þau og tók á móti okkur
öllum með vinsemd og gagn-
kvæmri væntumþykju. Þau eiga
líka margar skemmtilegar minn-
ingar um ævintýri á Þverá,
skemmtilegar samræður og ferð
inn að Gálgagili með allan skar-
ann.
Bragi var fjölskyldurækinn og
góður við fólkið sitt. Í mörg ár
sendi hann Heiðu og Katli, for-
eldrum mínum heitnum, rjúpur
til jólanna og þau færðu honum
heilu kassana af heimabakstri og
öðru sem gat komið honum vel.
Voru miklir kærleikar þeirra á
milli.
Braga var ýmislegt til lista
lagt og lék margt í höndunum á
honum, sérstaklega vélar og
varahlutir. Til sveita læra menn
að bjarga sér, hvort sem það er
við að virkja bæjarlækinn,
byggja hlöður eða skemmur eða
sitt eigið einbýlishús. Hann raf-
væddi húsið sitt og útihúsin með
rafmagni frá virkjun sem hann
byggði sjálfur. Safnaði vatni fyrir
ofan bæinn og veitti með rörum
niður að stöðvarhúsinu sem stóð
við ána fyrir neðan.
Bragi var víðlesinn og fylgdist
vel með alls konar nýjungum.
Hann tölvuvæddist fljótlega eftir
að einkatölvur komu á markað-
inn og notaði tölvuna m.a. til að
halda utan um ræktun búfénað-
arins. Hann hafði gaman af að
spjalla við manninn minn um ný-
sköpun á hinum ýmsu sviðum,
var hugmyndaríkur og snjall.
Hann var einnig góð skytta og
ófáir eru þeir veiðifélagar hans
sem gist hafa Þverá og notið vin-
áttu og samvista við hann.
Það er sárt að kveðja vin sinn
og frænda og á sama tíma er svo
mikið að þakka fyrir. Í okkar
legg eru það þrjár kynslóðir sem
hafa verið svo gæfusamar að hafa
átt einstakt samband við góðan
mann.
Ungur eignaðist Bragi fallega
dóttur. Við sendum henni, systk-
inum og móður Braga ásamt allri
fjölskyldunni og vinum hans okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Bergþóra K. Ketilsdóttir
og fjölskylda.
Mín fyrsta minning af frænda
er þegar græni Deutz-inn kom í
hlað á Þverá en þá var mikil há-
tíð, ég man að amma Rakel lyfti
upp höndunum þegar Bragi
keyrði með ámoksturstækin und-
ir heysátu og lyfti henni upp í
einni svipan og keyrði með hana
heim að gömlu torfhúsum. Þetta
hafði verið tveggja til þriggja
tíma verk fyrir tvo með heykvísl
hér áður.
Sem gutti var ég í sveit hjá
þeim frændum mínum Lalla og
Braga og man svo vel þegar búið
vara að brasa í heyskap fram eft-
ir degi, þá var farið inní gömlu
baðstofuna á Þverá og þeir
frændur reyktu pípu svo ekki sá
út úr augum. Drukkið var svart
kaffi með miklum sykri og borð-
uð listafín skúffukaka sem Bragi
gjarnan sló í. Það var horft út um
gluggann og talað um hana Móru
sem fékk að vera heima í túni
þetta sumarið vegna þess að hún
hafði borið hálfandvana lambi um
vorið, það var farið að spjara sig
„býsna“ (Bragi notaði þetta orð
mikið) vel og farið að braggast.
Hrossin höfðu fært sig úr Leitinu
og komin inn í Hvammshlíðardal.
Sennilega myndu þau fara yfir
ána og upp á Urðir, þeim fannst
víst grasið gott þar síðla sumars.
Oft var ég sendur að stugga við
fé sem kom inn á túnið og ekki
var velkomið. Sennilega það
sama og Bragi var að sýsla við
þegar óhappið átti sér stað.
Bragi var einstaklega bóngóð-
ur maður og þá var nánast alveg
sama hvað hann var beðinn um,
hann var alltaf tilbúin til hjálpar
enda frændi algjör snillingur í
höndunum og þá var sama hvort
um væri að ræða járn og stál-
smíði eða unnið í tré.
Pabbi heitinn átti forláta
haglabyssu sem hann hélt mikið
upp á og var alltaf með honum í
för þegar hann hélt til veiða,
hvort heldur sem var í mink, tófu
eða rjúpnaveiði. Eitt sinn lenti
„byssan mín“ (eins og pabbi kall-
aði hana) í smá slysi og skeftið á
henni brotnaði, pabba til mikillar
sorgar. Bragi bað hann að láta
sig hafa hólkinn og vildi gera til-
raun til að laga hana. Eftir þó
nokkra leit og fyrirgrennslan var
frændi kominn með góðan drumb
úr hnotu. Þessa spýtu fór hann
síðan að tálga, saga og slípa þar
til hún leit út alveg eins og fyrra
skeftið svo ekki var hægt að sjá
einn einasta mun á byssunni fyrir
og eftir slysið, ef eitthvað var þá
var betra að hitta með henni.
Bragi var hæglátur og hygg-
inn maður, flanaði ekki að neinu,
var alltaf búinn að hugsa næsta
leik og pældi hlutina alltaf í
þaula, sérstaklega þegar hann
var að smíða eitthvað eða gera
við, en viðgerðir á vélum og tækj-
um var leikur í hans höndum.
Fyrir kom ef ekki fengust vara-
hlutir í vélarnar þá smíðaði Bragi
þá bara sjálfur.
Bragi hafði einstaklega þægi-
lega nærveru, hann var vinaleg-
ur, rólegur, ræðinn, góður sögu-
maður og alltaf stutt í hláturinn.
Mikið lifandis „býsn“ á ég eftir
að sakna stundanna með honum
frænda mínum, sem var einstak-
ur vinur og persóna. Einstakur
maður, einstakur!
Bragi gat kannski ekki gert
allt en hann gat hvað sem var.
Kári Húnfjörð Einarsson.
Í dag kveðjum við vin okkar
Braga á Þverá. Það var mikil
gæfa fyrir okkur félagana að fá
að kynnast Braga. Benni, sem
ættaður er frá Balaskarði og er
góður vinur Braga, bauð okkur
með sér til rjúpna og fengum við
inni hjá Braga og gengum við frá
Þverá í um 35 ár samfellt. Fyrstu
árin dvöldum við í gamla bænum
hjá þeim frændum Braga og
Lalla og svo síðar í húsinu sem
Bragi reisti á jörðinni.
Bragi kenndi okkur að um-
gangast byssur, bráðina og land-
ið, sem gerði okkur að betri veiði-
mönnum og einnig að betri
mönnum. Okkur var uppálagt frá
fyrstu tíð að hirða upp tóm skot-
hylki og koma með til baka. Oft
voru skothylkin talin og rjúpur-
nar og okkur aðeins strítt fyrir
skotfæraeyðslu, þannig var
Bragi. Það var alltaf gott að
koma til hans, móttökurnar voru
alltaf frábærar, faðmlag, bros og
hlátur og sama gilti þegar kvatt
var eftir nokkurra daga dvöl hjá
þessum öðlingi sem Bragi var.
Síðustu 10 til 15 árin fóru
rjúpnatúrarnir að snúast meira
um mat og matreiðslu, frekar en
langar göngur í fjöllunum. Var
mikið lagt uppúr góðum mat því
Bragi kunni að meta villibráð og
sagði hann oft við okkur: “Maður
fer að verða matvandur á þessu,
jólin koma svo snemma hjá mér
eða í október.“
Oft var glatt á hjalla á Þverá,
gítarinn tekinn upp og sungið
fram eftir kvöldi enda hafði
Bragi mikið gaman að söng og
vísum enda hagmæltur sjálfur.
Nú hefur myndast stór og
mikil gjá í lífi okkar félagana því
söknuðurinn og sorgin er mikil
og ekki síst fyrir nánustu ætt-
ingja, vini og samfélagið fyrir
norðan því missirinn er mikill.
Við vottum fjölskyldu Braga
og vinum okkar dýpstu samúð
við fráfall Braga á Þverá. Ein-
stakur maður og einstakur vinur.
Elsku Bragi, takk fyrir allar
góðu stundirnar sem þú hefur
gefið okkur félögunum gegnum
árin.
Ó Húnavatnssýsla, hve hefð þín er
mikil.
Í hrifningu minni ég yrki um þig ljóð
að öllu því fegursta lánar þú lykil,
lof sé þér ástkæra fóstra mín góð.
Í þínu skjóli þinn ávöxtur grær,
illgresi þroskast því aldrei hér nær.
(Rósi)
Þínir vinir að sunnan,
Benedikt, Lárus,
Valur og Jón.
Þær eru margar myndirnar
sem fljúga í gegnum hugann þeg-
ar Bragi Húnfjörð Kárason er
annars vegar en sú fyrsta og
kannski sú sterkasta var að sjá
hann koma ríðandi á Blakk á
hröðu brokki til móts við okkur
krakkana standandi í heimreið-
inni á Illugastöðum í Laxárdal í
Skagafirði þar sem ég var í sveit.
Ég var ellefu ára og hann
sautján, glæsilegur fulltrúi ís-
lenskrar sveitamenningar í sinni
hreinustu mynd.
Kynni okkar áttu eftir að
verða nánari þegar ég fór í sveit
tveimur árum síðar á Þverá í
Norðurárdal í Húnavatnssýslu
þar sem Bragi bjó ásamt föður-
bróður sínum Þorláki eða Lalla
eins og hann var kallaður. Þar
bjuggu þeir frændur innst í daln-
um sem á þessum tíma var frem-
ur afskekkt þó svo að Þverár-
fjallsheiðin hafi verið fær yfir há
sumarið.
Ekki fór mikið fyrir lífsþæg-
indum á Þverá á þessum tíma,
hvorki rafmagn né heitt vatn og
húsakynnin ekki upp á marga
fiska enda Bragi staðráðinn í því
að færa hlutina til betri vegar.
Það gerði hann svo sannarlega
og sýndi í verki hverskonar ofur-
hugi hann var. Rafmagnið kom
með því að virkja heimalækinn,
ný fjárhús voru byggð og síðan
íbúðarhús sem tók við af því
gamla sem þá var að hruni kom-
ið. Þá var orðið lífvænlegt á
Þverá og útvörðurinn innst í
dalnum búinn að tryggja byggð-
inni mikilvæga kjölfestu.
Það voru mikil forréttindi að
kynnast Braga á hans mótunar-
árum og fá að vera hluti af sam-
félagi og menningu sem nú er á
hverfanda hveli. Þær voru ófáar
stundirnar sem við áttum í Will-
y’s-jeppanum þar sem krufðar
voru til mergjar heimsins ráðgát-
ur, allt frá tilvist almættisins til
framræstingar á mýrum.
Úr minningabankanum skjót-
ast fram myndir úr veiðiferð út á
Skaga í roki og rigningu, hey-
skap í þrjá sólarhringa án svefns
til að bjarga heyi í galta undan
rigningu, grenjaferðir og smala-
mennska yfir endalaus fúafen
með Bleik í taumi, vélsleðaferð
um hávetur frá Blönduós að
Þverá sem tók heilan sólarhring
og barningurinn um helgar yfir
Þverárfjallið yfir á Sauðárkrók
veturinn sem fjárhúsin voru
byggð. Allt eru þetta ljúfar minn-
ingar sem fyrir mér eru ljóslif-
andi hluti af heimi sem nú er að
mestu horfinn.
En Bragi var ekki bara ofur-
hugi og andans maður, hann var
einnig mikill íþróttamaður sem
bjó yfir miklum líkamlegum
styrk og snerpu, sennilega meðal
efnilegustu íþróttamanna á sín-
um tíma þó svo að hans aðstæður
byðu ekki upp á mikinn frama í
þeim efnum.
Bragi var einstaklega nær-
gætinn og tillitssamur ég sá hann
sjaldan skipta skapi þrátt fyrir
að undir niðri leyndist nokkur
skapmaður. Gagnvart mér var
hann fyrirmynd um hvernig á að
byggja upp traust milli fólks og
að ósérhlífni, dugnaður og heið-
arleiki eru lykillinn að farsælu
samfélagi.
Eftir því sem árin liðu varð
sambandið stopulla en það var
sama hversu langt var á frá síð-
asta samtali, alltaf var Bragi með
á nótunum og áhugasamur um
mínar aðstæður og mitt fólk
fremur en að eyða orðum að sín-
um málum.
Með Braga er horfinn á braut
einstakur maður sem markaði
djúp spor í sína samtíð. Megi
hann hvíla í friði og minning hans
lifa um ókomin ár.
Björn Rúnar
Guðmundsson.
Bragi á Þverá (í Norðurárdal í
Austur-Húnavatnssýslu) var vel
á sig kominn, samanrekinn,
sterkur og hagur á tré, járn, vél-
ar og flest annað. Hann var dag-
farsprúður og enginn hávaða-
maður, ráðagóður og góð skytta.
Veiddi bæði rjúpu og ref. Hann
var átrúnaðargoð okkar sem vor-
um að byrja að veiða rjúpu á
seinni hluta síðustu aldar. Hann
var ljúfur og gerði ekki grín að
mér þótt ég kæmi rjúpulaus eða
bara með „hálfa“ heim eftir heil-
an dag á fjalli. Gaf ráð af áratuga
reynslu sinni og þekkingu á veið-
um og hvatti okkur til dáða.
Ég kynntist Braga í gegnum
vin minn Andrés I. Guðmunds-
son sem er ættaður frá Bala-
skarði, þar sem hann var í sveit á
sumrin og hefur farið í göngur æ
síðan þegar hvítna tekur á tind-
um og rjúpan safnast í hlíðarnar.
Benni, yngri bróðir Andrésar var
um tíma á unglingsárum hjá
Braga á Þverá og lærði þá meðal
margs annars að ganga til
rjúpnaveiða. Á Balaskarði var lít-
ill veiðiskapur stundaður, en að
lokum fór svo að veiðibakterían
frá Þverá barst líka í þann eldri
og hann hóf að draga vini sína
norður á Balaskarð á haustin líkt
og sá yngri hafði áður gert á
Þverá.
Við veiðifélagarnir nutum
gestrisni á Balaskarði, hjá
ömmu, móðursystrum og frænku
Andrésar. Þar var kvennaríki, en
á Þverá bjó Bragi með föður-
bróður sínum í karlaríki. Í lok
veiðidags var gjarnan hringst á
og staðan metin en í seinni tíð
skroppið upp að Þverá og glaðst
saman við sögur og söng. En –
„nú er hún Snorrabúð stekkur“.
Bragi dáinn og Signý (Ninný) á
Balaskarði einnig.
Við höfum misst mætan vin og
þeir sem fara Þverárfjallsleið í
óveðri í framtíðinni hafa misst
hjálparhellu þegar á bjátar.
Braga verður sárt saknað af okk-
ur öllum en við þökkum fyrir góð
og skemmtileg kynni.
Sigurður Reynir Gíslason.