Morgunblaðið - 25.07.2018, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. JÚLÍ 2018
✝ Margrét Arn-björg Vil-
hjálmsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 4.
júlí 1940. Hún lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Fossvog 11. júlí
2018.
Foreldrar Mar-
grétar voru Guð-
rún Björnsdóttir,
fædd 13. maí 1909,
hún lést 22. desember 1981 en
Vilhjálmsdóttir og Guðrún Vil-
hjálmsdóttir. Þau eru öll látin
nema Guðrún. Eiginmaður
Margrétar er Birgir Jónsson, f.
26.12. 1936. Eiga þau sjö börn:
Guðrún Margrét. Guðfinnur
Jón, maki Sigrún Magnúsdóttir.
Hulda Björg, maki Valur Þór
Guðjónsson. Birgir Arnar, maki
Auður Hallgrímsdóttir. Vil-
hjálmur Elías, maki Þórhildur
Þórisdóttir. Rósant Freyr. Haf-
þór Barði, maki Þórunn Sif
Sigurjónsdóttir. Barnabörn eru
21 og langömmubörn er 30.
Eitt barnabarn er látið, Óttar
Örn Vilhjálmsson, fæddur 20.
mars 1984 en hann lést 11. apr-
íl 2014.
Útförin fór fram í kyrrþey
frá Akraneskirkju 24. júlí 2018.
hún var starfs-
maður á heilsuhæl-
inu á Vífilsstöðum
og Vilhjálmur
Jónsson rithöf-
undur, fæddur 29.
apríl 1905, en hann
lést 27. júlí árið
1959.
Systkini Mar-
grétar eru Björn
Sigurðsson, Har-
aldur Tómasson,
Hrafnhildur Tómasdóttir, Rósa
Elsku mamma mín, þá er
komið að kveðjustundinni. Trúðu
mér, mikið ofboðslega er sárt til
þess að vita að þú verður ekki
lengur á meðal okkar.
Mamma, þér verður seint
þakkað fyrir allt sem þú gerðir
fyrir okkur og það var svo aðdá-
unarvert hvernig þú umvafðir
okkur systkinin, barnabörn,
barnabarnabörn að ógleymdum
pabba, ást og umhyggju allt þitt
líf.
Þér leið ætíð best þegar þú
vissir að okkur öllum liði vel enda
var þér svo umhugað um velferð
fjölskyldunnar. Það var þér mikið
áfall eins og okkur öllum þegar
við Þórhildur misstum hann Ótt-
ar Örn okkar árið 2014 og ég veit
að þú hafðir miklar áhyggjur af
okkur Þórhildi á þessum tíma.
Ég man þegar þú komst til
okkar og sagðir að þú hefðir
heyrt í honum Óttari Erni rétt
rúmum einum mánuði áður en
hann tók ákvörðun um að kveðja
okkur og Óttar hefði sagt að
hann ætlaði að koma í kaffi fljót-
lega til þín. En þar sem ekkert
varð af því hefðir þú farið að leiði
Óttars með kaffibrúsa og hellt yf-
ir það nýlögðu kaffi. Eða eins og
þú sagðir, fyrst hann komst ekki
til mín þá fór ég bara til hans.
Ég er ekki í neinum vafa um
að hann Óttar minn hefur tekið á
móti þér, elsku mamma, og núna
getið þið drukkið saman kaffi
eins og enginn sé morgundag-
urinn. Elsku mamma, ég er svo
ánægður með að þú varst búin að
taka ákvörðun fyrir mörgum ár-
um um að láta jarða þig í Akra-
neskirkjugarði. Mér þykir gott
vita að það verði einungis 45
skref á milli þess staðar sem þú
munt hvíla og þar sem hann Ótt-
ar okkar hvílir.
Elsku mamma, þú varst svo
sannarlega kjarnakona, já, þú
varst algjör nagli. Einungis 33
ára varst þú búin að eiga sjö
börn og uppeldið lenti eðlilega að
stórum hluta á þínum herðum
enda pabbi ætíð á sjó. Það blasir
við að það var svo sannarlega
krefjandi fyrir sjómannskonu að
ala upp sjö börn en það gerðir
þú, mamma, með glæsibrag enda
var þér svo umhugað um að okk-
ur öllum liði vel. Þú varst svo
sannarlega kletturinn í okkar
stóru fjölskyldu.
Það voru forréttindi fyrir okk-
ur systkinin að hafa þig og pabba
sem foreldra enda munum við
ekki eftir að hafa orðið vör við
ósætti á milli ykkar öll okkar
uppvaxtarár. Það var á margan
hátt aðdáunarvert að sjá ástina
og kærleikann í ykkar sambandi
en þið höfuð verið saman í 63 ár.
Það er svo sárt og erfitt fyrir
okkur öll að kveðja þig, en
mundu, elsku mamma mín, að við
munum öll hjálpast að við að láta
pabba líða eins vel og kostur er.
Elsku mamma mín, hvíl þú í
friði.
Vilhjálmur Birgisson.
Elsku mamma. Takk fyrir
okkar fallega samband. Við
heyrðumst í síma á hverjum degi,
oft á dag. Þér var svo sannarlega
annt um mig og fjölskylduna
mína.
Mamma eignaðist sjö börn
með pabba og á meðan pabbi
starfaði sem skipstjóri var það
mamma sem rak heimilið. Óhætt
er að segja að það hafi verið fullt
starf. Fræg er sagan af mömmu
þegar hún sat inni á skrifstofu
hjá launagreiðanda pabba og
neitaði að fara út fyrr en launin
yrðu greidd, sér til halds og
trausts mætti hún með nokkur
börn með sér og launin voru þ.a.l.
greidd umsvifalaust. Þessi litla
saga lýsir mömmu afar vel. Hún
gafst aldrei upp. Mamma var bú-
in að vera slöpp undanfarin ár en
hún hafði fengið hjartaáfall og
dottið en svakalega sem hún var
dugleg að stíga alltaf aftur og aft-
ur upp úr veikindunum. Fyrr í
sumar fór hún að ræða um það
við pabba að hana langaði að
taka þátt í meistaramóti Golf-
klúbbs Sandgerðis og stuttu fyrir
andlátið ræddi hún um að fara á
Írska daga að ári. Ég er alveg
viss um að hún mun verða með
okkur þar á næstu árum.
Golf var mikið áhugamál hjá
mömmu. Hún gaf kost á sér í
stjórn Golfklúbbsins Leynis á
Akranesi og síðar Golfklúbbs
Sandgerðis. Henni var sko ekki
sama hvernig hlutirnir voru gerð-
ir og sagði skoðanir sínar um-
búðalaust og vildi báðum klúbb-
um sem best.
Mömmu var mjög umhugað
um stórfjölskylduna og spurði
mjög oft fregna af bræðrum mín-
um og frændsystkinum. Hún
vildi vera inni í öllum málum og
fara í öll afmæli ættingja okkar.
Ég var núna síðasta árið að
reyna að „banna“ mömmu að
fara en það þýddi ekki neitt. Hún
lét sko ekki segja sér fyrir verk-
um.
Í seinni tíð var Facebook aðal-
málið hjá mömmu. Þannig gat
hún skoðað myndir af börnunum
sínum og börnum þeirra. Ósjald-
an hringdi mamma og sagði að
Facebook væri biluð en hún átti
erfitt með að skrá sig inn á
reikninginn sinn. Ég mætti þ.a.l.
og reddaði málunum og henni
fannst ég afar klár að geta bjarg-
að henni með þetta. Á þessu ári
fór hún að tala um að hún vildi fá
Snapchat. Ég sagði við hana að
þar þyrfti að heyra vel og ekki
var hún með góða heyrn. Síðasta
símtal okkar snerist um að ég
lofaði henni að ég færi með henni
til að fá ný heyrnartæki í ágúst
en ég hafði nýverið sent tölvu-
póst fyrir hana til heyrnarsér-
fræðings sem við hugðumst
heimsækja.
Að lokum, elsku mamma.
Takk fyrir að vera alltaf til stað-
ar fyrir mig. Þinn sonur
Hafþór Barði Birgisson.
Lífið er hverfult. Margrét Vil-
hjálmsdóttir, föðuramma dóttur
minnar, verður fyrir því óhappi
að hljóta lærleggsbrot. Sálin og
andinn í fullu fjöri en líkaminn
orðinn hrumur eftir ýmis veikindi
síðustu tvo áratugi. Hann þoldi
ekki þetta aukaálag og sagði
stopp. Nú var nóg komið og
hvert líffærakerfið á fætur öðru
gaf sig svo Margrét lést á gjör-
gæsludeild Landspítalans í Foss-
vogi hinn 11. júlí 2018. Ég held
að úr því sem komið var hefði sál
hennar heldur ekki þolað að lifa
þetta allt af. Margrét hefði aldrei
stigið upp úr þessu nema að
hluta og hefði verið hjúkrunar-
sjúklingur, upp á aðra komin.
Það hefði Margréti ekki líkað.
Konan sem var hin sanna ætt-
móðir. Kletturinn í stórri fjöl-
skyldu með sjö börn, tengdabörn,
fjöldann af barnabörnum og
barnabarnabörnum sem hún um-
vafði öll kærleik. Var vel inni í
málum hjá öllum, hvað hver og
einn væri að gera og hélt vel ut-
an um alla afmælisdaga. Allir litu
á hana sem traustan punkt sem
alltaf var hægt að leita til og
koma í vöfflur og spjall.
Ég kynntist Margréti fyrir
tæpum 25 árum þegar ég kom
inn á heimili þeirra Birgis þegar
ég og sonur þeirra Rósant fórum
að vera saman. Hún var mér alla
tíð ofsalega góð og var það mjög
lýsandi fyrir hana, áhugi hennar
á öllum sem voru henni nærri að
hún fylgdist áfram vel með mér
og hvað ég var að gera í lífinu
eftir að við Rósant skildum. Hún
hringdi ávallt í mig á afmælis-
daginn minn og hélt áfram að
gefa mér jólagjafir. Hún ræktaði
samband sitt við Rebekku Láru
dóttur okkar og það var aldrei að
finna að hún hefði ekki áhuga eða
tíma fyrir barnabarnið þó að hún
væri eitt af mörgum. Rebekka
Lára fór ófá skipti með pabba
sínum í medisterpylsu og eða
vöfflur með rjóma til ömmu sinn-
ar og þetta verða dýrmætar
minningar fyrir hana nú þegar
hún er ekki lengur. Og amma
hennar hélt alveg fram á síðasta
ár afmælisboð í kringum afmæli
Rebekku Láru og stuðlaði þannig
að dýrmætum tengslum fyrir
hana við föðurfjölskylduna.
Margrét var ótrúlega sterk og
skemmtileg kona. Hún hafði
ákveðnar skoðanir og var hisp-
urslaus. Ég man það vel hvað
hún gat spurt mann beint út um
eitthvað sem aðrir hefðu ekki
þorað að spyrja eða talað um
undir rós.
Ég man ekki til þess að hafa
nokkurn tíma séð hana þunga í
skapi eða að kvarta. Styrkur
hennar var ótrúlegur því ýmis-
legt hafði hún þurft að reyna al-
veg frá því hún var lítil stúlka og
foreldrar hennar veiktust og hún
þurfti að fara á milli ættingja og
vina. Ég varð allavega alltaf
meira og meira full aðdáunar á
Margréti, styrk hennar og lífs-
gleði eftir því sem ég varð eldri
og fór að sjá og skilja heild-
armyndina sem líf hennar var.
Minning um þessa merku ætt-
móður lifir áfram í stórum hópi
afkomenda sem og okkur sem
tengdumst henni og elskuðum.
Hvíl í friði, elsku Margrét.
Þökk sé þér allt fyrir mig og Re-
bekku Láru.
Hildur Björg
Ingólfsdóttir.
Fyrir 18 árum kynntist ég
yndislegum hjónum, það voruð jú
þið, elsku Lóló og Biggi minn.
Okkur Hafþóri var boðið til
ykkar í mat á gamlárskvöld árið
2000, það voru mín fyrstu kynni
af ykkur, þar sá ég strax að þið
væruð eðalhjón. Ég sagði við
Hafþór þegar við vorum á heim-
leið: foreldrar þínir eru eins og
ástfangnir unglingar. Hann var
snöggur að svara: ég hef aldrei
orðið vitni að ósætti milli foreldra
minna. Elsku Lóló, við munum
passa vel upp á Bigga þinn eða
Púllann þinn eins og þú kallaðir
hann oft.
Elsku Lóló, það er ómetanlegt
hvað þú og þið bæði tókuð Árna
Sævari og Maríu Sigríði með
mikilli ást og kærleik strax frá
byrjun, svo kom prinsinn hann
Rósant Freyr í fangið á þér og
þú sást ekki sólina fyrir honum
eða drengnum eins og þú kallaðir
hann oft. Ég held vel upp á blað-
ið sem þú sendir okkur þegar var
farið að huga að nafni á dreng-
inn.
Mér þykir svo vænt um allar
þær minningar sem ég, Hafþór
og börnin eigum með þér, allar
ferðirnar sem við fórum í til Kan-
arí, við gátum alltaf fundið okkur
eitthvað að dunda saman. Við
höfðum báðar svo gaman af því
að skoða okkur um í Yumbo cent-
er á meðan kallarnir voru í golfi,
svo á kvöldin var sungið, spjallað
og spilað.
Ég hafði svo gaman af öllum
sögunum sem þú sagðir mér af
gömlu dögunum ykkar og upp-
vaxtarárum Hafþórs.
Ég þakka með gleði og mikilli
virðingu allar okkar stundir sam-
an, þær stundir eru ómetanlegar.
Elsku besta tengdamóðir mín,
mikið ofboðslega á ég eftir að
sakna þín mikið
Þín
Þórunn Sif.
Elskuleg amma mín Lóló lést
11. júlí síðastliðinn. Hún gerði án
efa líf okkar allra í fjölskyldunni
margfalt betra. Lífið verður
miklu tómlegra án hennar.
Að koma til hennar var eins og
að vera komin heim. Allt var svo
heimilislegt og hún tók alltaf á
móti mér með bros á vör og að
sjálfsögðu búin að elda matinn
sem mér þótti bestur.
„Hvernig hefur drottningin
mín það?“ Þetta er það sem hún
sagði í hvert sinn sem ég kom í
heimsókn. Mér þótti og þykir
ennþá svo vænt um þessa setn-
ingu þó ég hafi alltaf leiðrétt
hana og sagt að ég væri nú
reyndar prinsessa en ekki drottn-
ing.
Ég held að ég geti sagt með
vissu að hver einasta manneskja
sem hefur hitt ömmu mína sé
sammála því að hún var einstök,
það er engin henni lík. Þrátt fyrir
allt sem hún gekk í gegnum var
hún alltaf glöð að sjá, alltaf bros-
andi.
Ég skil ekki og mun líklegast
aldrei skilja hvernig hún gat
haldið utan um þessa stóru fjöl-
skyldu, þessa risastóru fjölskyldu
sem var henni allt. Hún fylgdist
vel með öllum í fjölskyldunni og
vildi vita allt um sína nánustu.
Hún var forvitin, eins og ég.
Ég er þakklát fyrir hverja ein-
ustu minningu okkar. Ég mun
geyma þær og taka þær með mér
inn í lífið.
Rebekka Lára
Rósantsdóttir.
Elsku hjartans amma mín. Nú
er víst komið að því sem ég er
búin að vera hrædd um í þónokk-
urn tíma. Þú hefur nú kvatt okk-
ur stórfjölskylduna, okkur sem
var þér allt og þú okkur allt.
Það eru svo margar minningar
sem streyma til mín alla daga
núna og þú víkur vart úr huga
mér. Það sem þú varst mér mik-
ið, elsku amma mín, örugglega
meira en þú gerðir þér grein fyr-
ir. Þvílíkur karakter sem þú
varst, amma Lóló mín, það fór
ekkert sérstaklega lítið fyrir þér
og ég heyri röddina þína og hlát-
urinn svo skýrt. Það er ekki
hægt að lýsa því hvað þú og afi
hafið alltaf verið mér kær. Það er
reyndar ekkert skrýtið því að þið
hafið alltaf reynst okkur svo vel
og alltaf verið svo hlý og góð.
Ég segi stundum að við séum
svo líkar, við erum svo hlýjar og
góðar en samt kaldar út á við en
báðar með stórt hjarta, jú og
stjórnsamar.
Ekki óraði mig fyrir því að
þegar ég heyrði í þér á 78 ára af-
mælisdaginn þinn væri það í síð-
asta skipti sem ég heyrði í þér.
Þá vorum við Viktor Leó og Ísak
Davíð á leiðinni í sund í Sand-
gerði og við hringdum í þig úr
bílasímanum og óskuðum þér til
hamingju með daginn.
Það verður skrýtið fyrir okkur
að fóta okkur almennilega í lífinu
án þess að þú sért þarna að for-
vitnast um okkur, stjórna og hafa
skoðanir á öllu. Ég gleymi því
aldrei þegar þú hringdir í mig
eftir að ég missti Oliver, það var
þér svo erfitt að þarna var ekkert
hægt að stjórnast neitt, grípa inn
í og reyna að redda hlutunum.
Það er það sama og þegar þú
veiktist núna að það var þá sem
við reyndum að fá þig til að koma
aftur til okkar. Þinn tími var
sennilega kominn þrátt fyrir að
það sé erfitt að sætta sig við það.
Það eina sem hlýjar mér um
hjartarætur þessa daga eru
minningarnar og þakklæti fyrir
allt, elsku amma. Einnig að Óttar
tekur á móti þér með sinn stóra
faðm og passar þig fyrir okkur í
bili. Svo koma nú hlaupandi tvö
lítil englaskott til langömmu
sinnar, það er gott að vita af
þeim hjá bestu ömmu í heimi.
Þangað til næst, elsku amma
Lóló.
Þín,
Jóna Kristín létt á sér
forystuna tekur
þar er ekkert fum né fát
undrun alla vekur
Höf. amma Lóló.
Jóna Kristín Valsdóttir.
Elsku hjartans amma Lóló
kvaddi okkur hinn 11. júlí sl.
Þegar ég hugsa til baka er
orðið þakklæti mér efst í huga.
Þegar ég fæddist árið 1976 var
amma 36 ára og átti 7 börn.
Yngstur var prinsinn hann Haf-
þór Barði, þá þriggja ára. For-
eldrar mínir voru mjög ungir
þegar þau áttu mig og var ég
mikið hjá ömmu og afa öll mín
uppvaxtarár. Ég leitaði mikið til
þeirra og bað oft í viku um að fá
að sofa hjá ömmu sem var alltaf
meira en sjálfsagt. Ég fór aldrei í
leikskóla heldur fékk ég að vera
hjá ömmu þegar mamma var að
vinna og ég sagði að amma væri
að „geyma mig“. Á Garðabraut
27 var alltaf líf og fjör. Minning-
arnar streyma í gegnum hugann
og þær eru allar góðar, eins og
dýrmæt perla eins og stóð á
kransinum frá okkur barnabörn-
unum. Kaffi og kex, harðfiskur,
elsku Píla, depill, trítill, Sólon,
borðtennisborðið úti í bílskúr,
dúfurnar, ég og Hafþór í Playmo.
Þegar ég var orðin eldri og við
flutt á Suðurgötuna labbaði ég
oftar en ekki til ömmu og við fór-
um saman í Skagaver. Ég fékk
alltaf að velja mér kex og eitt-
hvert góðgæti. Á kvöldin fórum
við oft bryggjurúnt og þá var
stoppað í Hafnarsjoppunni, afi
fékk sér staur og amma Lindu-
konfekt. Síðan fórum við í háttinn
og alltaf var ég uppi í en Hafþór
og Rósant í sínum rúmum og
stundum las amma og þá las hún
hátt og skýrt því hún var að lesa
fyrir okkur öll þrjú. Amma og afi
kynntu golfið fyrir mér þegar ég
var um tíu ára og að þau skyldu
hafa nennt að hafa mig endalaust
með er mér mjög dýrmætt. Á
golfvellinum hitti ég Þórð minn
og höfum við verið saman í ein 27
ár. Við höfum oft rætt það að
hjónaband ömmu og afa var ein-
stakt og svo kærleiksríkt og við
reynum að hafa það að leiðarljósi.
Elsku amma, eins og ég sagði við
þig á dánarbeðinum þá mun ég
passa afa fyrir þig. Við fórum í
golf saman um daginn og ég
vann þannig að hann skuldar mér
einn rauðan. Mikið sem ég mun
sakna þín, elsku amma mín,
hvella hlátursins, símtalanna og
fallegu afmæliskortanna til
barnanna minna. Hvíldu í friði og
takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig. Læt fylgja með vísuna sem
þú samdir um mig þegar ég var
ungbarn.
Elín Dröfn er gáfnaljós,
ömmu stelpan þekka,
ávallt á hún skilið hrós,
frá öllum sem hana þekkja.
Þín að eilífu,
Elín Dröfn Valsdóttir.
Elsku hjartans amma Lóló
mín.
Að setjast niður og skrifa
minningargrein um þig er erfitt!
Það að þú sért farin frá okkur
stórfjölskyldunni er afskaplega
sárt! Þú varst mér svo ofboðslega
mikilvæg og já, ekki bara mér
heldur okkur öllum. Undanfarnir
dagar hafa verið erfiðir. Dagarnir
fyrir þegar þú varst að berjast og
nú þegar þú ert farin. Þetta er
þetta svo sárt! Ég hef alltaf verið
í afneitun í þau skipti sem þú hef-
ur orðið veik. Ég tók það bara
hreinlega ekki til greina að þú
myndir fara frá okkur. Núna
þegar þú slasaðir þig og mamma
segir mér að þú sért ekki nógu
góð fékk ég slæma tilfinningu, ég
varð svo hrædd um þig. Hélt
samt svo sterkt í vonina að þú
myndir þrauka þetta og koma
aftur til baka til okkar. Því ég
hugsaði ef einhver gæti það þá
værir það þú, elsku amma. En nú
var þinn tími kominn og það er
svo erfitt að sætta sig við það.
Undanfarna daga þá hugsa ég
stanslaust um þig og okkar minn-
ingar. Við fjölskyldan töluðum
um þig þegar við biðum á milli
vonar og ótta á Landspítalanum
hvort þú myndir koma til baka til
okkar og eftir að þú fórst þá höf-
um við mæðgur rifjað upp minn-
ingar. Því þetta hjálpar okkur.
Ein minning sem er mér svo
sterk í minni þessa dagana en
það var þegar ég átti afmæli fyrir
nokkrum árum. Þá gafst þú mér
kort og í kortinu stóð falleg
kveðja til mín og í kortinu var
næla sem þú sagðir að væri
verndarnælan mín. Gleymi því
aldrei hve fallegt mér fannst
þetta af þér og mikið sem mér
þótti vænt um það.
Og svo langar mig að segja
þér drauminn sem mig dreymdi í
nótt. Hann hljómar svona:
Ég og Jóna vorum í verslun á
Akranesi. Við stöndum í anddyr-
inu að bíða eftir mömmu. Þegar
mamma labbar inn þá kemur þú
á eftir henni. Þú gjörsamlega
ljómaðir! Þú varst svo fallega
klædd í svarti kápu með bleika
slæðu um hálsinn. Þér leið svo
greinilega vel og varst hamingju-
söm. Ég leit á mömmu og þig og
sagði: „Mamma. ég vissi að
amma myndi fylgja þér.“ Þá leist
þú á mig og brostir til mín. Mikið
leið mér vel þegar ég vaknaði.
Ég held þetta nefnilega. Ég er
svo viss um að þú ert þarna uppi
að fylgjast með okkur öllum, fjöl-
skyldu þinni sem þú elskaðir svo
mikið.
Amma, eins og ég sagði á 78
ára afmælinu þínu 4. júlí síðast-
liðinn. Mér finnst svo mikill heið-
ur að fá að vera nafna þín.
Eitt máttu vita að við systur
munum passa mömmu og afa. Og
við munum öll hjálpast að við að
vera til staðar fyrir afa.
Það er huggun að vita að
barnabarnið þitt Óttar Örn og
fjölskylda þín hafa tekið á móti
þér þegar þú fórst frá okkur. Og
ég veit að við munum hittast á
ný, elsku amma mín. Og mikið er
það góð huggun að vita það að
þegar ég yfirgef þennan heim þá
verður það þú sem tekur á móti
mér, elsku amma Lóló mín.
Að lokum langar mig að setja
vísuna inn sem þú samdir um
mig þegar ég var lítil.
Margrét litla er þung á sér.
Seint fór hún að skríða.
Ávallt þó hún sendi mér bjarta brosið
blíða.
Þín nafna,
Margrét Arnbjörg.
Margrét Arnbjörg
Vilhjálmsdóttir