Breiðfirðingur - 01.04.1977, Síða 59

BREIÐFIRÐINGUR
57
minnsta kosti ekki hjá fólki af eldri kynslóðinni. Þó var
Jóhannes úr Kötlum með afbrigðum vinsæll, enda frábær-
lega skemmtilegur maður og úrvalsdrengur. Ég tel mig
hafa kynnzt honum mjög vel. Við vorum nágrannar í fjölda-
mörg ár, það var ekki nema klukkutíma gangur á milli
bæjanna okkar. Við unnum líka mikið saman á félagsleg-
um vettvangi, einkum í ungmennafélagsskapnum, því að
þar vann hann af lífi og sál. Ég leyfi mér að vera svo há-
tíðlegur að segja að Jóhannes hafi verið lýsandi stjarna
á samkomum ungmennafélaganna á meðan hann dvaldist
sem kennari á æskustöðvum sínum.
Flest Ijóða Jóhannesar eru „hefðbundin“ sem kallað er,
það er að segja ort með stuðlum, höfuðstöfum og hrynj-
andi, og hann var mikill listamaður í meðferð máls og stíls.
— Lærðu ekki dalamenn Stjörnufák, þegar hann kom út?
— Jú, og það ljóð hlaut mikla viðurkenningu. En það
eru líka til ýmsar smáperlur eftir Jóhannes, sem hann hirti
jafnvel ekki um að birta, og þegar talað er um Stjörnufák,
vil ég leyfa mér að minna á annað ljóð, líka um hesta.
Það heitir Rauðsminning, og er ort, þegar felldur var reið-
hestur, sem sambýlismaður föður Jóhannesar átti. Maður-
inn sem hestinn átti, hét Þorsteinn Gíslason, og hann bað
Jóhannes að yrkja kvæðið, þegar Rauður féll. — Ég var
í vegavinnu með Þorsteini Gíslasyni um þetta leyti, og hann
fékk mig og annan pilt til þess að syngja þetta ljóð á hverju
kvöldi.