Stjarnan - 01.04.1922, Blaðsíða 4

52
STJARNAN
staSur fundinn skamt frá járnbraut-
inni, nokkuö fyrir noröan Júliaque; og
þar meS hjálp 300 Indíána fór Pedro
aS reisa nýja stöS, sem nefndist Laro-
stöSin. Einu sinni enn voru óvinir vorir
eggjaSir til, ef mögulegt væri, aS drepa
Pedro. ÞaS var hópur af 35 mönnum,
hvítum og kynblendingum, sem reiS til
Laro.
Pedro Kalbermatter Ifrétti, aS þeir
væru á leiSinni, og hann sagSi Indíán-
unum aS fara til heimila sinna. Þeir
lögSu af staS, en voru ekki langt komn-
ir, þegar reiSmennirnir komu í augsýn.
Þegar þeir urSu varir viS Indíána, sem
voru aS flýja, breyttu þeir stefnu sinni
og sóttu eftir þeim. Þeir skutu og riSu
þá niSur. Á svipstundu drápu þeir níu
Indíána og þrír voru særSir til ólífis.
AS því búnu riSu þessi þrælmenni
heim til sín. En næsta dag frétti Pedro
Kalbermatter, aS þeir ætluSu aS heim-
sækja hann og vissulega drepa hann.
Pedro bjó sig undir aS verja sig. BlóSiS
hitnaSi í honum og hann ákvaS aS selja
líf sitt eins dýrt og hann mögulega gæti.
Hann átti hjá sér hríSskotsbyssu, skam-
byssu og nægilegan forSa af skothylkj-
um. Hann hafSi einnig machete, lang-
an hníf, sem spanskir hermenn nota.
Hann lokaSi dyrunum og gluggunum
meS tígulsteinum. Hann hafSi byssuna
viS höndina, lét skothylki i hana og
skothylki á gólfiS hjá sér, og meS skot-
hríSabyssu, skambyssu og machete beiS
hann þeirra meS grimdarhug. Hann
reiknaSi út, aS hann aS minsta kosti
mundi drepa tíu eSa tólf af þeim, áSur
en þeir mundu ná honum.
En meSan hann beiS þeirra, kom hon-
um til hugar, hvaS áform hans mundi
hafa í för meS sér. Iiann hélt aS þetta
væri hinn síSasti dagur sinn. 'Mundi
hann geta boriS meS sér blóS tíu eSa
tólf manna sem fórn handa GuSi sínum
þegar hann mundi mæta honum í dóm-
inum? Þegar hann var dauSur, mundi
þessi blettur hvíla yfir verkinu, sem
hann elskaSi. Gæti hann, sem kunn-
gjörSi boSskap friSarins, látiS hiS síS-
asta verk sitt í lífinu vera stríS? Mundi
hann meS því hjálpa Indíánunum í
þessu lífi eSa til þess aS öSlast hiS til-
komanda? “BölvaSur”, mundi hann
eftir, “bölvaSur sé sá maSur, sem
treystir mönnum og gjörir holdiS aS
siiini stoS.”
Hann reis upp og fann skóflu. ÞaS
var moldargólf í húsi hans. Hann fór
aS grafa holu, gröf. Og þegar gröfin
var grafin,'tók hann byssuna og lét ofan
í hana; tók skammbyssuna og lét ofan
í, fleygSi öllum skothylkjunum ofan í
og síSast machete. Hann jarSaSi þaS
alt þar, mokaSi yfir og lagSi stóra hellu
-yfir gröfina.
AS því búnu kraup hann á kné ofan
á gröfina frammi fyrirGuSi og fór aS
úthella .hjarta sínu. Hann var aS öllu
leyti sannfærSur um, aS þetta var hin
siSasta bæn, sem hann mundi nokkurn
tíma biSja, því hann var búinn aS leggja
niSur öll vopn. Hann faldi sjálfan sig
GuSi á hönd, öSlaSist friS hjá honum
og ’ var algjörlega reiSubúinn til aS
deyja.
ÞaS var hvíldardagur og tvö eSa þrjú
hundruS Indíánar voru komnir. til aS fá
uppfræSslú. Hann gekk út fyrir húsiS
og kallaSi á þá. Hann sagSi þeim, aS
hann langaSi aS biSja meS þeim og hann
kraup á kné meS þeim'og baS. Þeir
voru ekki kristnir, heldur heiSingjar.
AS eins fáir þeirra höfSu fengiS dálitla
tilsögn af kaþólskum prestum. ÞaS
var ef til vill fyrsta bænin, sem þessir
Indíánar hefSu nokkurn tíma heyrt.
En þeir krupu á kné meSan hann faldi
þá GuSi á hendur og baS Drottin aS
vaka yfir þeim, ef hann yrSi drepinn,
uppfræSa þá og frelsa.
Þar næst reis hann á fætur og í
fjarska sá hann reiSmennina koma.
Hann skipaSi Indíánunum aS dreifast
og þeir flúSu eins og rjúpur bak viS
klettana og inn í gilin.