Stjarnan - 01.04.1922, Blaðsíða 5

STJARNAN
53
Pedro Kalbermatter stóð fyrir utan
kristniboSsstöSina til aS taka á móti
þeirn, sem nú voru aS koma. Hann ótt-
aSist engan mann og hann óttaSist eng-
in örlög. Hann var búinn að líta fram-
an í GuS sinn og ekkert gat hrætt hann.
Þegar þessir öskrandi moröingjat
náiguSust, keyrSu þeir sporum í hestana
og reyndu aS ríSa yfir hann og koma
honurn undir hófa hestanna. En þó
þeir keyrSu á hann hestunum, sem
prjónuSu og frýstu, var ómögulegt aS
koma þeim til aS snerta hann. Þeir
annaS hvort fældust, stóSu kyrrir eSa
hopuSu á hæl. Pedro Kalbermatter rétti
út hendur sínar, tók í beizli á einum.
ýtti í annan og strauk hendinni um nef-
iS eSa hnakkinn á hinum þriSja. Þar
næst hopuSu reiSmennirnir undan og
reyndu aS ríSa yfir hann einu sinni
enn; en hiS sama kraftaverk var endur-
tekiS. Enginn hesturinn vildi snerta
hann. ÞaS fylgdi þessum manni mikill
kraftur, sem stjórnaSi höndum hans,
fylti augun hans og talaSi gegnum rödd
hans. Og enginn maSur gat snortiS
hann.
Mennirnir fóru aS úthúSa honum, aS
nefna hann hinum ljótustu nöfnum, sem
til eru á spönsku, og ákærSu hann um
aS hafa drýgt hina svörtustu glæpi. Þeir
gjörSu alt, sem í þeirra valdi stóS, til aS
gjöra hann reiSan og egna hann til aS
gefa ónotalegt svar. Og þar sátu þeir
meS skammbyssurnar í höndunum, all-
ir reiSúbúnir til aS skjóta, ef þeir aS
eins gætu korniS honum til aS segja eitt
einasta reiSinnar orS. En ekki eitt ó-
notalegt orS gekk yfir hans varir. GuSs
kraftur var yfir honum, svo aS hann
var ekki einungis fær um aS halda
hestuum í skefjum, heldur og temja
hina eldlegu tungu.
Þeir fóru aS hóta. Þeir sögSu, aS
hann yrSi aS fara af landi brott. Þeir
héldu því fram, aS hann yrSi aS fara
næsta dag.
“Nei,” sagSi hann, “eg get ekki fariS.
Eg er sendur hingaS af kristniboSsnefnd
til aS kenna þessum Indíánum. Stjórn-
in í Peru viSurkennir verk vort. Vér
höfum rétt til aS vera hérna. Eg get
ekki fariS.” -
- Þar næst kom upp sundrung milli
þeirra sjálfra viSvíkjandi tímanum,
þegar hann þyrfti aS fara. Sumir
sögSu eftir tvo tíma, aSrir næsta dag og
aftur aSrir eftir þrjá daga.
Pedro talaSi þar næst viS einn leiS-
togann í hópnum. “Þú ert lögreglu-
þjórin,” sagSi hann. “ÞaS er skylda
þín aS hneppa mig í fangelsi, ef eg hefi
brotiS lög Perúríkis. Eg heimta af þér,
aS þú setjir mig í varShald og farir meS
mig til yfirvaldanna, til þess aS þau
rannsaki máliS. Komdu, eg ætla aS fara
.meS þér.” I
En nei, maSurinn vildi ekki setja hann
í hald. Heldur ekki vildu þeir hætta
aS nota ljót orS, hóta og koma meS
kröfur. En hann sat viS sinn keip. AS
lokum fóru þeir í burtu, en hótuSu aS
lcoma aftur næsta dag til aS skjóta hann
undir eins og þeir kæfi auga á hann.
Hann stóS aleinn meS GuSi sínum. Hann
var frelsaSur frá þeim skríl. Þeir
höfSu ekki getaS líflátiS hann; því aS
hinn almáttugi var búinn aS vefja arm-
leggjum sínum utan um hann og hans
hönd varnaSi þeim aS snerta hann.
Pedro Kalbermatter öSlaSist þennan
kraft og þessa vernd meSan hann baS
á gröf vopna sinna og faldi GuSi mál-
efni sitt á hönd.
Og í dag blómgast Laro kristniboSs-
stöSin á meSal Quichua Indíánanna.