Stjarnan - 01.04.1922, Blaðsíða 11

STJARNAN
59
ungu stúlku, sem hann elskaSi og bað
um að veröa kona hans. ,
Hann hefSi getaS boðiS henni mvndar-
legt heimili íBoston, sem konu háttstand-
andi prests. íÞar hefSi fegurö hennar
og vitsmunir komiS á hina réttu hillu.
í staSinn bauð hann henni aö fara með
sér, sem hinum fyrsta ameriska trúboSa
út til hins leyndardómsfulla suSurhluta
Austur-álfunnar, þar sem eitt mundi
ganga yfir þau bæSi. AS öllum líkindum
mátti maSur búast viS skort, þjáningar,
já, jafnvel ofsóknir og dauSa. Og þó
hélt hann aS ,Nancy Haseltine ætti þann
göfuga hetjuhug, sem þess konar líf út-
heimtaSi. Þessi glaSa trú dró hann til
Bardford. Hann gat ekki staSist á móti
því aS gjöra þessa ferS. Hinir eftir
fylgjandi sumardagar voru hjartarann-
sóknardagar fyrir þessar tvær ungu
manneskjur. i
Nancy var fyrir sitt leyti aS fást viS
viSfangsefni, sem engin amerísk kona
hafSi fengist viS áSur. Ætti hún aS gift-
ast þeim manni, sem allar hugrenningar
hennar snerust í kringum og fara í burtu
úr föSurhúsum til ókunnugs lands til
þess, aS snúa, ef til vildi, aldrei aftur.
“Nei”, sögSu hér um ibil allir, sem voru
spurSir til ráSs, eSa sem sögSu mein-
ingu sína án þess aS vera. spurSir.
"'ÞaS mundi vera alveg óhugsandi fyrir
kvenmann, aS leggja út í aSra eins
ferS.” “ÞaS er aS öllu leyti ótilhlýSi-
legt,” sagSi einn. “ÞaS er tælandi og
æfintýralegt,” sagSi annar. Herra Kim-
ball, faSir skólasystur Nancy, kunn-
gjörSi, aS hann vildi binda dóttur sína
viS rúmstokkinn, heldur en aS láta hana
fara. En hin unga Nancy, sem af nátt-
úrunni var fremur frjálslynd, og sem
nú var búin aS fá nýja skyldutilfinn-
ingu, fylgdi GuSs kalli án þess aS hlusta
á athugasemdir hinna.
ÞaS voru þó fáeinar manneskjur, sem
skildu og uppörfuSu hana til aS voga
öllu og fara. MeSal þeirra var systir
hennar, Abigail aS nafni, hin hávaxna
stúlka, sem seinna varS stýra menta-
skólans í Bradford og hélt þeirri stöSu
í fjörutíu ár. Abby og Nancy voru
voru miklar vinkonur. Þær komu sér
ætíS vel saman og þó voru þær mjög ó-
líkar aS eSlisfari. Abígail kendi um
þetta leyti skóla í Beverly og seinni part
sumarsins heimsótti hennar yngri systir
hana. MeSan hún dvaldi þar, skrifaSi
Nancy vinstúlku nokkurri, sem Lydia
hét og átti heima skamt frá Bradford,
eftirfarandi bréf. BréfiS var ritaS á
hinni hátíSlegu ensku, sem um þær
mundir tíSkaSist.
“Beverly, 8. september, 1810.
“Eg hefi ætíS reitt mig á þig og gjöri
þaS enn; þess vegria ætla eg aS biSja
þig aS minnast mín í bænum þínum,
svo aS eg megi öSlast visdóm til aS
velja hiS rétta í því máli, sem eg nú ætla
aS opinbera þér. Eg er fús til og vænti
þess, aS dvelja þaS isem eftir er æfinn-
ar í heiSnu landi nokkru. Já, Lydia, eg
hefi þegar ákveSiS aS yfirgefa öll þau
þægindi og skemtanir, sem eg hefi notiS
hérna; fórna sambandi mínu viS skyld-
fólk og vini, og fara þangaS, sem GuSi
í náS sinni þóknast aS senda mig. Eg
er ekki búin aS ákveSa þetta í flýti, eSa
án þess aS hugsa um þá hættu, þær raun-
ir og erfiSleika, sem líf kristniboSans
hefir í för meS sér, og er ekki þetta
spor tekiS af ást til jarSneskra muna,
heldur er þaS tilfinningin um hina miklu
skyldu gagnvart GuSi og sannfæring um,
aS þetta er kall GuSs og þarf af leiSandi
skylda mín aS hlýSa. Eg hefi haft
undraverSar tilmfinningar viSvíkjandi
þessu máli. Hjarta mitt er rólegt í
mér og eg er fús til aS fela áform mitt
GuSi á hendur. Enginn getur hjálpaS
í raunum og erfiSleikum eins og hann—
'honum ginum treysti eg.”
(Eramh.J