Stjarnan - 01.04.1922, Blaðsíða 9

STJARNAN
57
vöntun á trausti og rótgrónar hugmynd-
ir um vonda viSburöi og hvatir. Ríki
og kirkja er hrist aö sínum instu rótum.
Enginn viröist skynja hvaS næst kann
aS koma. ÞaS er aS eins eitt, sem
allir virSast vera sammála um: Allir
horfa fram í tímann meS meiri ótta en
von. Stjórnirnar virSast óttast þegna
sína, og þegnarnir bera ekkert traust til
stjórnarinnar. Hinir ríku fá eigi full-
nægt hinum fátæku, og hinir fátæku
bera ekkert traust til hinna ríku. AlstaS-
ar heyrist um ókyrS, uppþot, yfirgang,
hatur, öfund, vantraust og óánægju.
Hvort heldur eg lít til NorSurálfunnar
eSa Ameríku, til meginlandsins eSa
míns eigin lands, hvort heldur eg skoSa
stjórnfræSisleg eSa trúfræSisleg viS-
íangsefni, frá öllum hliSum koma sömu
svör. Alt lítur fram í tímann meS ó-
kyrS.”
Rithöfundur nokkur segir: “Mann-
'kyniS þjáist í dag, vegna þess aS grund-
völlur sá, er þaS héfir staSiS á, hrynur
í mola. Frá öllum hliSum skoSaS —
stjómarfari, félagslífi, trúarlífi og siS-
ferSislega, hefir mannkyniS' staSiS á ó- (
traustu, lauslegu fyrirkomulagi.”
SvipuS ummæli heyrast alstaSar frá
allra stétta mönnum. Rithöfundar þess-
ir lýsa ástandinu eins og þaS er, en eng-
inn er fær um aS framleiSa hjálparmeS-
aliS. John R. Mott nefnir hiS einasta
sanna bjargarráS: “ÞaS einasta, sem
bjargaS getur heiminum úr klípunni, er
heimsvíStæk boSun af hreinum, sönn-
um kristindómi.” Þetta er 'bjargráS
Drottins, þaS er fullnægjandi og hiS
eina sem megnar aS frelsa.
Undursamlegt aS hugsa sér. Fyrir
mörgum öldum gerSi GuS ráSstafanir
fyrir yfirstandandi tíma. Hjálpina er
aS finna í hinum þrefalda boSskap Op-
mberunarbókar 14. kap. BoSskapurinn
er fyrir allan heiminn og veitir mann-
eskjunum einmit þaS, sem gerir þær
hæfar til aS standa gegn og mæta eymd-
um þeim, er nú eySileggja heiminn. Timi
sá er Drottinn ákvaS þessum boSskap
var einmitt hinn rétti, svo þaS gæti
staSiS sem vörn gegn viSburSunum, er
þeir tækju aS þróast í núverandi mynd-
um. ÞaS er sorglegt, og vér skyldum
ekki öll skilja þetta betur, strax þegar
boSskapurinn byrjaSi aS hljóma. Hversu
mikiS meira hefSum vér ekki getaS gert
til þess aS göfga mannkyniS á vorum
dögum.
Þótt mikiS sé fariS af tímanum, og
óveSursskýin þéttist óSum, er þó ennþá
tækifæri og tími til aS ráSa bót á fyrir-
komulaginu. Hinn naumi tími og hiS
alvarlega ástand heimtar alvöru, og
dugnaS af oss. Hinn fljótasti og viss-
asti vegur til þess aS geta komiS heim-
inum til hjálpar sem bezt, er sá, aS
fylgja gaumgæfilega áskorun Drottins,
sem nefnd er í byrjun þessarar greinar.
í sama mæli sem viS tileinkum oss x
hlýSni þessa áminning Drottins, verSur
hinn góSi árangur viSleitni vorrar á aS
veita heiminum hjálp þá, er Drottinn
hefir til vegar komiS gegn eymdum
hans. Er þaS of mikiS aS segja, aS
heimsins einasta von sé fólgin í hinum
þrefalda boSskap, sem oss er trúaS
fyrir? Er þaS of mikiS aS segja, aS
þung ábyrgS hvíli á oss — aS rétta aS
heiminum hans einustu vörn gegn eymd-
um hans. Eru þetta dauS orS? Fylgj
um vér uppspunnum hégiljum, eSa höf-
um vér öSlast réttan skilning á ritning-
unni og vorri heilögu skyldu? Ef vér
ltöfum hinn rétta skilning á hlutunum,
hve alvarlega ber oss þá ekki aS leggja
þessa hluti á hjarta. Hve hreinskilin.
árvök og ákveSin eigum vér þá ekki aS
vera í því aS fylgja náSarsamlegri köll-
un Drottins til vakningar í því, aS “losa
af oss hálsfjötrana, hrista af oss rykiS,
íklæSast dýrSarinnar skartklæSum og
guSdómlegum styrkleik.”
Þegar vér nú gefum gaum aS þess-
um orSum og hinu óttaléga ástandi
heimsins, eigum vér þá elcki aS segja
ýNiSurl. á bls. 62J