Ný Dögun - 01.11.1997, Side 4

=NÝ DÖGUN=
4
ann Fiffó
lifir innra með mér
Mi
-segir Elísabet Ingvarsdóttir sem missti 9 ára son sinn af slysförum fyrir
tæpum þrettán árum
„Ég man eins og gerst hefði í
gœr, þegar Friðþjófur Ingi fœdd-
ist. Það var 26. mars 1975 á mið-
vikudegi fyrir páska. Hann var
sérstaklega fallegt barn, en hann
var reyndar mjög hœtt kominn í
fœðingu. Naflastrengurinn var
margvafinn um hálsinn eins og
stundum gerist. En við vorum svo
heppin að hafa mjög reynda og
fœra ljósmóður við fœðinguna og
ég hefi alltaf þakkað henni það að
Friðþjófur Ingi lifði. Eftirköst
voru engin og hann þroskaðist og
dafnaði vel. Þegar af fœðingar-
deildinni kom beið okkar heima,
Ingvar, frumburðurinn okkar,
sem þá var að verða 5 ára. Hann
fagnaði komu litla bróður síns
mjög og með þeim voru alltaf
miklir kœrleikar, þó auðvitað
kastaðist í kekki annað slagið,
eins og gjarnan milli brœðra.
Tveimur árum síðar fœddist okk-
ur svo þriðji sonurinn, Sverrir Þór.
Friðþjófur Ingi eða Fiffó eins og
hann var alltaf kallaður, var ákaf-
lega rólegt barn. Sverrir Þór, sá
yngsti, var hins vegar öllu fyrir-
ferðarmeiri og sá um þá hliðina
fyrir hönd brœðranna.
Á þessum árum bjuggum við í
barnmörgu hverfi í Breiðholtinu
og Fiffó eignaðist marga vini og
varð vinsœll meðal þeirra. 7 eða 8
ára gamall var hann fenginn til að
sýna föt á tískusýningum og í
bœklingum og fannst bara gaman.
Hann lék líka í nokkrum sjón-
varpsauglýsingum, þótti hafa rétta
útlitið. Fiffó gekk mjög vel í skóla
Elísabet Ingvarsdóttir
og maður hennar Sverrir
Friðþjófsson misstu son
sinn, Friðþjóf Inga fyrir
toepum 13 árum.
Friðþjófur Ingi var þá
9 ára. Elísabet, sem
starfar í stjórn Nýrrar
dögunar, féllst á að deila
með okkur reynslu sinni
af missi sonarins.
svo að í raun lék allt í lyndi. Lífið
blasti við honum.
ÖRLAGARÍKUR
SUMARDAGUR
9. júlí 1984 rann upp bjartur og
fagur með yfir 20 stiga hita. Sverr-
ir, maðurinn minn, var á þessum
tíma forstöðumaður félagsmið-
stöðvarinnar Fellahellis í Breið-
holti. Þennan mánudag var ákveð-
ið að hann tœki tvo yngri brœð-
urna, þá Fiffó, sem var orðinn 9
ára og Sverri Þór 6 ára, með sér í
vinnuna. Þeir voru þátttakendur á
sumarnámskeiði á vegum Fella-
hellis og því upplagt að fá far með
pabba. Þennan dag stóð til að fara
með krakkana niður í Elliðaárdal.
Ég mun líklega alltaf minnast
kveðjustundar okkar Friðþjófs
þennan morgun. Hún var með
öðrum hœtti en venjulega og mun
innilegri. Ég var sjálf að flýta mér
í vinnuna en gaf mér samt meiri
tíma en ég var vön til þess að
kveðja hann. Fyrir það hef ég allt-
af þakkað.
Það stóð til að Sverrir fœri með
hópnum niðrí Elliðaárdal. Það var
svo sem ekkert á dagskránni að
forstöðumaðurinn fœri með, en
Sverrir hafði hins vegar œtlað sér
að skjótast niður eftir og taka
myndir. Hann komst þó aldrei;
festist í viðtölum við fólk í Fella-
helli, sem þangað sótti í leit að
vinnu. Hins vegar fylgdu auðvitað
hópnum traustir og ábyggilegir
leiðbeinendur í Elliðaárdalinn.
Síminn hringdi um þrjú leytið.
Það var Steinunn systir mín há-
grátandi og sagði mér að Frið-
þjófur litli vœri týndur. Mér fannst
það harla ólíklegt. Það hlyti þá
frekar að vera Sverrir Þór. En ég
áttaði mig þó fljótt á alvöru máls-
ins, ekki síst vegna þess að Stein-
unn var einn af leiðbeinendunum.
Ég hringdi í Sverri en það var allt-
af á tali og ég var þá orðin ansi
óróleg. Þá datt mér í hug að
hringja í lögregluna og sagði þeim
að ég hafi fengið tilkynningu um
að sonur minn vœri týndur. Ég
man vel að lögreglumaðurinn
reyndi að halda mér á snakki sem
lengst og svaraði mér í raun engu.
Ég var óþreyjufull og vildi losna
úr símanum og sagði því lögreglu-
þjóninum að ég vildi reyna að ná
4