Ný Dögun - 01.11.1997, Qupperneq 10

=NÝ DÖGUN =
hvað gerst hefði. Auðvitað var
þetta ímyndun ein.
Ég sótti mikið að leiðinu. Við
fórum um hverja einustu helgi
annað hvort með blóm eða lifandi
ljós. Mér þótti einfaldlega gott að
fara og þetta varð fljótt ómissandi
þáttur í okkar lífi.
BIRTIR Á NÝ
Það tók mig ansi langan tíma,
jafnvel einhver ár að sjá að lífið var
virkilega þess virði að lifa því. Mið-
að við það sem ég síðar frœddist
um og kynntist hjá Nýrri dögun
virðist ég hafa verið lengur að
koma til en algengt er. Ég kann svo
sem enga skýringu á því aðra en þá
að við erum auðvitað eins misjöfn
og við erum mörg.
En það var svo hún Bíbí vinkona
mín sem dreif mig á stofnfund
Nýrrar dögunar í árslok 1987 og
síðan hefi ég verið þar. Stopult
fyrsta árið en þegar „opin hús“
byrjuðu og ég fór að sœkja þau
fann ég að þarna var eitthvað fyrir
mig.
Þó að þá vœru liðin heil fjögur ár
frá því Fiffó dó gaf þetta mér
heilmikið. Þarna kynntist ég fjöl-
mörgum sem höfðu misst barnið
sitt og aðra nána ástvini og ég sá að
ég var ekki sú eina sem hafði þolað
svona óbœrilegar raunir. Mér
fannst nefnilega fram að þessu að
enginn hefði átt jafn bágt og ég. En
það var nú aldeilis eitthvað annað.
Ég held svona eftir á að hyggja, að
þarna hafi ég raunverulega farið að
verða ég sjálf á ný.
Nú starfa ég í stjórn samtakanna
og hef í gegnum tíðina eignast
góða vini þar. Kynnst fjölmörgum
sem átt hafa um sárt að binda og
fylgst með þegar birta fer á ný hjá
syrgjendum. Það hefur gefið mér
mjög mikið og einnig það að hafa
getað gefið eilítið af sjálfri mér,
miðlað af minni reynslu. Stundum
er ég ekki tilbúin að fara mikið út í
mín mál, en þá reyni ég að vera
góður hlustandi og það er nú ein-
mitt það sem flestir sem til okkar
koma sœkjast eftir. Að hlustað sé
á þá.
Ég held að enginn hefði getað
talið mér trú um það fyrir 12 árum
síðan að mér œtti eftir að líða jafn-
vel og mér líður í dag. Það sem ég
á einna erfiðast með í dag, er þegar
börn deyja. Þá hellist yfir mig vor-
kunnsemi og samkennd með for-
eldrunum sem eiga eftir að upplifa
sorgina og söknuðinn sem fylgir
missinum. En ég veit þó nú að þeir
eiga eftir að sjá bjartari daga þótt
síðar verði.
Það er nú aldeilis ekki svo að ég
sé að velta mér upp úr sorginni.
Það er ekki tilgangurinn með veru
minni í Nýrri dögun. Þarna starfa
ég fyrst og fremst vegna þess að
mér er í mun að samtökin starfi
áfram og geti haldið á lofti því
starfi sem gefið hefur svo mörgum
svo mikið. Auk þess er félagsskap-
urinn mér mikils virði, og við erum
nú ekki alltaf að tala um sorgina.
Við erum eins og fólk er flest, en
með sára reynslu að baki.
I dag er ég mjög sátt við lífið, þó
ég verði aldrei sátt við að hafa
misst Fiffó. En hann Fiffó lifir
innra með mér og ég ylja mér við
allar góðu minningarnar sem ég á
um hann. Lífið er þrátt fyrir allt
yndislegt.“
Þetta litla ljóð orti Sverrir Frið-
þjófsson, faðir Friðþjófs Inga, fljót-
lega eftir hið hörmulega slys
Lítil hönd í lófa mínum
lítill drengur leikur sér
lítið hefur lífið gefið
litla stund það var hjá þér.
Allt var bjart og ekkert skyggði
ekkert ský á himni var
allir upp þar hug sinn hefja
enginn veit hvað bíður þar
Engin tár og enginn tregi
þig ekkert til mín aftur ber
minning Ijúfí lífsins amstri
lítil hönd í lófa mér.
„í dag er ég mjög sátt við
lífið, þó ég verði aldrei
sátt við að hafa misst
liann Fiffó. En hann Fiffó
lifir innra með mér,“ sagði
Elísabet Ingvarsdóttir í
þessu einlœga viðtali við
Tímarit Nýrrar dögunar.
10