Ný Dögun - 01.11.1997, Blaðsíða 28

=NÝ DÖGUN =
Á brúðkaupsdaginn. Bros á báða bóga, enda blasir lífið
við hinum ungu bráðhjónum. Þau höfðu þó aðeins verið
gift í tvö og hálft ár, þegar Eyjólfur dó. Ingibjörg var þá
vanfœr að öðru barni þeirra.
Eyjólfur var jarðsunginn þann 14.
nóvember árið 1988 frá Fossvogs-
kirkju. Athöfnin var erfið, en samt
þótti mér hún yndisleg. Ég fór í
kirkjuna fyrir athöfnina og átti þar
stund einsömul með Eyjólfi. Stétt-
arfélagið hans, “Málm og skip”,
setti upp félagsfána og starfsfélagar
hans hjá Flugleiðum, en þar hafði
hann unnið sem bifvélavirki, báru
kistuna úr kirkju. Nánasta skyldfólk
hélt síðan undir kistuna í kirkju-
garðinum. Þetta var falleg athöfn.
Við vorum ekki búin að vera
saman nema í tæp sex ár og þar af
gift í tvö og hálft ár, þegar ég missti
hann. Eyjólfur var aðeins 27 ára
gamall þegar kallið kom. Og ég þá
25 ára og vanfær að öðru barni okk-
ar, kominn sex mánuði á leið. Ég
var upptekin af barninu, sem ég bar
undir belti og einnig Jóhanni okkar
og reyndi eins og ég gat að fylla mig
krafti og áræði. Gekk sennilega of
langt í því, en svona brást ég við -
sjokkið hafði þessi áhrif á mig. Ég
vildi til dæmis þarna hálfum öðrum
mánuði síðar halda jól eins og
venjulega og skreytti íbúðina okkar
í hólf og gólf og reyndi að láta allt
verða eins og áður var. Var á fullu.
Gaf mér tæpast tíma til að syrgja.
NÝTT LÍF FÆÐIST
Eftir áramótin fór ég síðan á opin
hús hjá Nýrri dögun, þá sérstaklega
fyrir tilverknað systur minnar, sem
hafði frétt af starfseminni. Og mér
leið þar strax vel og hef tekið virk-
an þátt í starfsemi samtakanna
hlélítið allar götur síðan. Tók mér
þó frí, þegar ég átti barn okkar
Eyjólfs í febrúar 1989, hana Eyrúnu
Flörpu.
Það var dásamlegt að fæða Ey-
rúnu Hörpu. Ljósmæðurnar uppi á
Fæðingarheimili fóru um mig silki-
hönskum og pössuðu mig eins og
ungabarn. Ég á mjög góðar minn-
ingar frá þeim tíma. En hugsun mín
á þeim tíma var dálítið einkennileg.
Ég sagði við sjálfa mig: „Guð hefur
tekið frá mér manninn minn og nú
gefur hann mér nýtt líf. Það getur
ekki varað. Hann hlýtur líka að
taka þetta líf af mér.“
Þess vegna hef ég ef til vill verið
„passívari“, sparari á ást mína
gagnvart Eyrúnu Hörpu fyrsta árið.
Var afskaplega hrædd um hana og
þorði ekki að elska og tengjast tak-
markalaust í upphafi. Én það
breyttist og þróaðist í rétta veru.
Óttinn við að missa hvarf smám
saman.
Mér fannst gott að tala við fólk,
sem hafði svipaða reynslu að baki
og ég sjálf; ég gat þá lýst reynslu
minni og upplifun hispurslaust og
áhyggjulaust og um leið skynjað
skilning. Það er svo ótrúlega margt
sem fólk á sameiginlegt í sorginni
þegar að er gáð. Ekki bara stóru
atriðin, heldur og ekki síður hin
smærri. Atriði sem fólki finnst
kannski engu máli skipta í erli
dagsins, en hvíla eins og mara á
sálinni, þegar sorgin er sár. Ein
hryssingsleg setning, eitt vanhugsað
orð, svipbrigði og annað þess hátt-
ar í samskiptum við fólk, getur
kallað fram miklar áhyggjur hjá þér
og jafnvel sálarkreppu. Þú ert svo
varnarlaus og mátt við litlu.
SAMKENND
SYRGJENDA
Þú spyrð um það hvers vegna ég
hafi sótt í starfsemi Nýrrar dögun-
ar. Ég held að svarið við því sé
einfaldlega að ég vildi sjá og heyra
og sannfærast um það, að ég væri
ekki ein í heiminum, sem liði eins
og mér leið. Sumar hugsanir mínar,
sem ég hafði áhyggur af, voru þegar
allt kom til alls ekkert skrýtnar og
óeðlilegar við þessar aðstæður.
Hvernig tilfinningar? Hvernig
hugsanir? Ja, t.d. eins og hvort það
væri óeðlilegt að finna til ákveðins
léttis þegar hann dó, að þetta væri
yfirstaðið, svarið við óvissunni væri
komið. Og ég fann það fljótlega
eftir að ég deildi þeirri reynslu
minni með félögum mínum í Nýrri
dögun, sem hafa svipaða lífsreynslu
að baki, að sú hugsun, þau við-
brögð, eru langt í frá óalgeng. Ég
var ekki ein á báti.
Ég átti vissulega góða að, sem
studdu mig og styrktu mig á alla
lund, en í Nýrri dögun var að finna
reynsluna og þekkinguna - hina
ríku samkennd, sem er svo nauð-
synleg við þessar aðstæður.
VERULEIKINN EKKI
KLIPPTUR OG SKORINN
En ég var áfram á fullri keyrslu
í lífinu. Gaf mér lítinn tíma til að
hugsa minn gang og leyfa sorginni
að feta sinn veg. Ég fór í Kenn-
28