Ný Dögun - 01.11.1997, Blaðsíða 29

==NÝ DÖGUN ==
araháskólann haustið eftir, tæpu ári
eftir andlát Eyjólfs og fór á bólakaf
í námið. Fékk áfram ómetanlegan
stuðning frá ættingjum og vinum og
ekki síður þá frá hinum nýju skóla-
systkinum mínum. Ég var ákaflega
upptekin. Svaf lítið, en sinnti skól-
anum og heimilinu og leit raun-
verulega aldrei upp. Lokaði senni-
lega á ákveðnar tilfinningar - leyfði
þeim ekki að brjótast út. Það var
ekki fyrr en ég lauk Kennarahá-
skólanum, þá tæpum fórum árum
eftir fráfall Eyjólfs, sem mér fannst
að veröldin hryndi. Það var komið
að kaflaskilum. Skólinn var að
baki, nýr kafli í lífinu að hefjast.
Ekkert sérstaklega góðar horfur
með störf við kennslu og ástandið
hjá mér allt dálítið óljóst.
Ég fór að hugsa minn gang og
fortíð, nútíð og framtíð voru í ein-
um hrærigraut í höfðinu á mér. Ég
féll saman. Gat samt ekki grátið
strax, en óumflýjanlegt uppgjör fór
fram. Ég hafði byrgt reiðina innra
með mér. Af hverju hafði ég sjálf
ekki verið tekin í stað Eyjólfs?
Hvert var réttlætið í þessu? Hvers
áttu Jóhann og Eyrún Harpa að
gjalda að fara út í lífið föðurlaus?
Þessar og aðrar ámóta spurningar
voru áleitnar.
Og allt í einu fór ég að gráta. Ég
grét og grét í heila viku. Við upp-
vaskið, í bílnum, hvar og hvenær
sem var. En fann jafnframt að
reiðin og hatrið, sem höfðu búið
um sig innra með mér, hurfu hægt
og rólega. Ég hafði verið reið út í
Guð og innst inni út í allt og alla.
Ég hafði þolað illa ófrískar konur,
því ég var þá viss um að þær ættu
einhvers staðar yndislega eigin-
menn - sem ég átti ekki. Mér fannst
ég hafa verið svikin um svo margt í
lífinu, sem aðrir fengju notið.
Umhverfið og samfélagið er
þannig, að þegar ákveðinn tími er
liðinn frá andláti ástvinar, þá reikna
flestir með því að allt eigi að færast
í samt horf. Ég man að fólkið mitt
varð undrandi þegar ég lýsti van-
líðan minni mörgum árum eftir frá-
fall Eyjólfs og spurði þá gjarnan:
”En þú sem hefur alltaf verið svo
sterk?” Fólki fannst einhvern veg-
in ekki eiga við að verið væri að
tala um þennan erfiða atburð aftur
og aftur eftir langan tíma. Og sama
er að segja, þegar við vinkonurnar
vorum að spjalla saman um gamla
daga, þá áttu ekki vel við upprifj-
anir frá árum okkar Eyjólfs. Mér
fannst að samfélagið vildi með ein-
hverjum hætti útiloka þennan
erfiða tíma. Hann væri að baki og
fennt væri í sporin. Og ef til vill af
þessum sökum meðal annars tókst
mér ekki að tala mig^ og vinna mig
áfram með sorgina. Ég er ekki að
gagnrýna einn né neinn með þess-
um orðum. Allir voru yndislegir við
mig og hjálpsamir, en samt er það
þannig að fólk setur sorgina í eins
konar tímarúm og þegar ákveðinn
tími er liðinn þá eigi að taka við
önnur umræðuefni, breytt viðhorf.
En þetta er bara ekki svona klippt
og skorið. Veruleikann er ekki hægt
að setja í kassa. Og þaðan af síður
tilfinningar fólks.
NÝTT TÍMABIL HEFST
En það birti. Mér létti eftir þetta
“síðara” áfall, þetta sjokk sem ég
upplifði nærri fjórum árum eftir
andlát Eyjólfs. Og sumpart fór
hamingjuhjólið að snúast með mér
Skímardagur Tlwrs Andra HalJgrímssonar, yngsta barn Ingibjargar, sem hún eignaðist á síðasta ári
með sambýlismanni sínum, Thor Ólafi Hallgrímssyni. (sjá einnig nýja mynd af fjölskyldunni á
bls. 25). Kát og glöð á myndinni eru einnig eldri systkinin, Eyrún Harpa og Jóhann Eyjólfsbörn.
29