Ljósmæðrablaðið

Árgangur

Ljósmæðrablaðið - 01.06.2013, Blaðsíða 19

Ljósmæðrablaðið - 01.06.2013, Blaðsíða 19
19Ljósmæðrablaðið - júní 2013 Fæðingarsaga frá Spáni María Rebekka Þórisdóttir nemi í ljósmóðurfræði N e m a v e r k e f n i Fæðingarsagan sem hér fer á eftir er áhuga- verð fyrir margra hluta sakir, en í henni segir ljósmóðurnemi frá reynslu sinni af því að fæða barn á Spáni. Öllum er okkur hætt við að verða samdauna okkar eigin umhverfi og missa sjónar á sérstöðu þess, bæði því góða og því slæma, og því getur verið gagnlegt að spegla sig í mynd af öðrum heimi. Í hugum flestra Íslendinga er Spánn hvorki framandi né fjar- lægur, en menningin sem birtist í barneignar- þjónustunni virðist engu að síður gerólík því sem við eigum að venjast. Lestur sögunnar vekur okkur til umhugs- unar um það sem er dýrmætt í þjónustunni hér á landi og við viljum ekki missa. Hún minnir okkur einnig á faglega ábyrgð okkar gangvart konum sem eru ókunnar okkar eigin menn- ingarheimi og barneignarþjónustu. Berglind Hálfdánsdóttir María Rebekka Þórisdóttir heiti ég og er á fyrsta ári í ljósmóðurfræði við Háskóla Íslands. Ég ætla að deila með ykkur sögu af fæðingu yngsta barnsins míns. Ég eignaðist fimmta barnið mitt á Spáni fyrir fjórum árum og er sú saga á margan hátt sérstök þar sem ætla mætti að hún hafi gerst fyrir 100 árum en ekki fjórum. Hún sýnir vel hvað við höfum náð langt á Íslandi, allavega í fæðingarþjónustu, og hversu mikilvægt er fyrir okkur að huga vel að vaxandi fjölda erlendra kvenna sem fæða á Íslandi, því það er ekki einfalt að vera á ókunnum stað, tala ekki tungumálið eða tala það illa og vera í fæðingu. Ég bjó ásamt fjölskyldu minni í litlum bæ í Murcia-héraði á Spáni. Þegar ég varð ófrísk fór ég í meðgöngueftirlit hjá fæðingarlækni en ekki hjá heilsugæslunni. Við tókum þá ákvörðum því vinahjón okkar sem áttu líka von á barni og voru spænsk ráðlögðu okkur þetta því mæðra- eftirlitið væri ekki nógu gott. Ég fór á ca 6‒8 vikna fresti til læknis og fór í þrívíddarsónar í hvert skipti, allt voðalega flott. Ég borgaði vel fyrir þessa þjónustu en var á sama tíma viss um að allt væri í lagi með barnið og treysti lækninum vel. Ég fór náttúrlega á mis við þá fræðslu sem mæðraverndin veitir, en þar sem þetta var mitt fimmta barn lét ég það ekki á mig fá enda veit ég ekki hversu góð eða ítarleg sú fræðsla var. Ég vissi að ég yrði að eiga barnið mitt á spítalanum sem við tilheyrðum en vina- hjón okkar voru búin að segja okkur að hann væri ekki sá besti en bara fínn. Þegar leið á meðgönguna benti læknir- inn okkur á fræðslufund sem gott væri fyrir okkur að fara á og væri um verkjameðferðir í fæðingu. Við ákváðum að skella okkur og urðum mjög hissa þegar sá fundur var búinn því hann gekk eingöngu út á það að selja okkur hugmyndina um epidural-deyfingu. Hún var dásömuð í hástert en ekki minnst á vankanta hennar. Maður fékk þá tilfinningu að verið væri að reyna að fá allar konur til að fá deyf- ingu. Til að byrja með náði ég ekki alveg af hverju, en svo áttaði ég mig á því þegar ég var sjálf komin af stað í fæðingu. Ég var búin að ganga í gegnum fjórar fæðingar áður og ætlaði sko ekki að fara að fá deyfingu í þeirri fimmtu. Ég missti vatnið heima að morgni Valen- tínusardags, 14. febrúar 2009. Þá helltist yfir mig kvíði, ég vissi í rauninni ekkert út í hvað ég var að fara þar sem ég var á ókunnum stað, talaði tungumálið ekki mjög vel og þekkti spítalann ekki neitt. Ég var samt spennt og við hjónin drifum okkur upp á spítala. Þegar þangað kom vorum við látin bíða á biðstof- unni eftir að læknir losnaði. Biðstofan var full af fólki og maður sá og heyrði að margir aðstandendur voru að bíða eftir barnsfæðingu. Biðstofan var ekki stór, málningin flögnuð af veggjunum og bara áfastir bekkir meðfram veggjum, ekkert annað húsgagn. Þetta var frekar niðurdrepandi umhverfi og ferlegt að þurfa að sitja þarna með handklæði á milli fótanna. Ég var svo skoðuð en þar sem ég var ekki byrjuð í fæðingu þá var mér vísað inn á stofu þar sem ég átti að bíða eftir að allt færi í gang eða að ég yrði gangsett morguninn eftir. Þetta var ekki stofa á meðgöngu eða fæðingardeild því að við hliðina á mér lá kona sem hafði verið í aðgerð. Stofan var mjög subbuleg, gular skítarendur við klósettið og allt mjög lítið spennandi. Ég hugsaði með mér að ég færi örugglega á sængurdeild eftir fæðinguna og lét mig hafa þetta. Ákvað bara að hvíla mig. Ég man ekki alveg hvernig þessi dagur leið, allavega lá ég bara þarna og konan í rúminu við hliðina var stöðugt með gesti hjá sér, greinilega engir sérstakir heimsóknar- tímar. Þegar líða tók á daginn kom inn til mín kona, sem ég ákvað að væri örugglega hjúkka, og sagði mér að leggjast aðeins á hliðina. Ég skildi hana ekki alveg en hún sýndi mér með handapati hvað ég átti að gera. Áður en ég gat nokkuð að gert var hún búin að taka niður um mig og byrjuð að gefa mér stólpípu. Mér varð svo um að ég vissi ekkert í minn haus. Þunnt tjald var á milli mín og konunnar við hliðina á sem var með allavega þrjá gesti hjá sér. Guð minn góður, þvílík niðurlæging. Ég held að mér hafi aldrei liðið eins illa. Svo þegar þetta var búið fór hún fram en ég lá eftir í spreng á stofu með fullt af fólki sem vissi auðvitað alveg hvað var í gangi hinum megin við tjaldið. Ég man að ég hljóp inn á baðherbergi og hágrét. Maðurinn minn var hjá mér og ég veit að hann var alveg jafn miður sín yfir þessu öllu saman og ég. Þegar ég hugsa um þetta núna þá sé ég hversu mikið var brotið á mér, sbr. lög um réttindi sjúklinga, að vita, skilja og samþykkja þær meðferðir sem framkvæmdar eru (Lög um réttindi sjúklinga nr. 74/1997). Drengurinn minn ákvað að hann vildi ekki vera lítill Valentínus því ég fór ekki sjálf af stað og kl. 9.00 morguninn eftir var ég gang- sett. Þá fyrst kom áfallið. Mér var vísað inn á stofu þar sem fimm rúm voru í röð við vegginn. Í öllum rúmum voru konur í byrj- andi fæðingu. Þarna var okkur tjáð að maður- inn minn yrði að bíða frammi og kallað væri á hann þegar barnið væri fætt. Ég man að við skildum þetta ekki alveg, gæti það verið að hann mætti ekki vera hjá mér í fæðingunni? Jú, það kom á daginn að ég átti að gera þetta ein. Þetta var mikið áfall fyrir okkur bæði. Hann greyið átti að sitja frammi á „flottu biðstofunni‟ sem við vorum á daginn áður, þar sem nafn pabbanna var kallað upp í hátalara- kerfi spítalans þegar barn þeirra var fætt, og ég átti að fara í gegnum fæðingu fimmta barnsins okkar EIN. Svo var bara byrjað að setja upp nál og dreypinu komið af stað og ég fann fljótlega fyrir verkjum. Þá ákvað ég að kalla eftir epidural, því ef einhvern tíma væri þörf á deyfingu þá væri það núna. Ég ætlaði sko ekki að liggja alein og þjást með ókunnugum konum mér við hlið. Nú skildi ég betur af hverju öllum konum var ráðlagt að fá deyfingu, þægilegra fyrir starfsfólkið og fyrir konurnar sjálfar. Eins og Ina May segir í bók sinni að utanbastsdeyfing sé góð fyrir stofn- unina á þann hátt að halda konum þægum og hljóðum í rúminu á meðan á fæðingu stendur

x

Ljósmæðrablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ljósmæðrablaðið
https://timarit.is/publication/862

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.