Stjarnan - 01.01.1932, Síða 12

12
STJARNAN
Rússa á tímum keisaraveldisins, geta
varla gert sér hugmynd um hve strang-
lega þetta var tekið upp fyrir hinum
unga manni. Þótt sumir útlagarnir bæru
enga lotningu fyrir tilbeiðslu eSa dýr-
gripum ríkiskirkjunnar, þá var ekki mik-
ið til þess tekiÖ. En fyrir meÖlim kirkj-
unnar a8 vanrækja slíka helga dóma, það
var nokkuð, sem ekki var hægt að láta
viðgangast.
Þar hafði kirkjan valdið í trúmálum,
þar var alment álitið að allir ættu að vera
skyklaðir til að hlýða reglum kirkjunnar.
Presturinn var Guð þeirra og konungur.
Við réðum þessum unga manni að fara
varlega konu sinnar vegna, en hann spurði
okkur blátt áfram, hvort við meintum að
hann skyldi breyta þvert á móti orðum
Biblíunnar. Auðvitað réðum vér honuin
ekki til að gjöra það, en þekking hans á
Guðs orði var ekki orðin rótgróin ennþá,
svo við vorum hræddir um að ofsóknir
þær, er hann yrði að mæta, mundu verða
meir en hann gæti staðist.
Foreldrar hans, sem áður höfðu verið
vingjarnlegir, snerust nú á móti okkur.
Paðir hans skipaði okkur að flytja út úr
húsinu. En við þurftum ekki að hlýða
þeirri skipun, af því þau báðu ekki vörð-
inn aS gefa okkur hana.
Foreldrarnir voru mjög reið við son
sinn. Bæði þau og þorpsbúar yfirleitt á-
litu að hann og við ættum að vera reknir í
útlegð lengra norður, nema því aðeins að
hann vildi taka upp aftur sínar fyrri trú-
arbragðaæfingar, en ungi maðurinn
sagði, “Aldrei framar skal eg hneigja
mig fyrir dýrðlinga myndum, eða kyssa
hönd prestsins, því eg hefi lært af Guðs
orði hvernig eg á að biðja.” Hann hafði
oft tækifæri að koma til okkar og fá
tilsögn.
Þegar menn reyndu að fá hann til að
hætta við þessa nýju stefnu, sem hann
hafði tekið, þá reyndi hann til að skýra
fyrir þeim hvers vegna hann breytti eins
og hann gjörði, en þeir vildu ekki hlusta
á hann.
Sumir ráðlögðu föður hans að berja
hann, það jafnvel gekk svo langt að fað-
ir hans gaf honum utan undir. Alex-
ander var bráðlyndur aS náttúrufari, en
hann tók þessu rólega. Hann sagði við
föður sinn að hingað til hefði hann ekki
verið góður sonur, og hann hefði stund-
um verið svo vondur við yngri bróður
sinn að hann hefði orðið að flýja heim-
ilið. Þá hefði enginn sett mikið út á
breytni hans, en nú, þegar hann hafði
snúið frá hinum vonda vegi, þá var hann
barinn og illa um hann talað.
Um þessar mundir kom sóknarprestur-
inn til þorpsins. I ræðu sinni í kirkjunni
gjörði hann snarpar árásir á utankirkju
trúflokka, að því loknu mintist hann á að'
nokkurir þessara meinvætta væru þar i
bygðinni, og brýndi hann fyrir fólkinu,.
að það skyldi ekki líða þá í húsum sín-
um. Hefðum við ekki verið undir gæziu
lögreglunnar, þá er það víst að ofsókn
hefði verið hafin gegn okkur samkvæmt
fyrirmælum prestsins.
Siðari hluta dagsins er vér sátum und-
ir borðum, ruddist presturinn og þjónn
hans, ásamt fjölda þorpsbúa, inn í her-
bergi okkar. Við heilsuðum þeim kurt-
eislega og buðum prestinum sæti. I fann
afþakkaði það reiðulega og heimtaði að
við sýndum honum Nýja Testamentið,
sem við hefðum gefið Alexander. Hann
fullyrti að það væri ekki hið sama og
notað væri í rússnesku kirkjunni, og
kvaðst vera kominn til að handtaka það-
og senda það á lögreglustöðvarnar til að
fá vissu um, hvort það væri i samræmi
við hina rétt-trúuðu kirkju.
Nokkrum dögum áður hafði Alexander
farið út á fiskiveiðar, og var hann ekki
kominn heim aftur. Efann hafði Testa-
mentið altaf með sér, svo presturinn gat
ekki fengið það í þetta sinn, en hann
skipaði föður Alexanders að fara og
sækja það. Þótt vegurinn væri langur þá
hlýddi faðirinn mótmælalaust, og fór á
bátnum sínum til að sækja Testamentið.
Biblian, sem kennarinn lánaði okkur lá