Morgunblaðið - 08.09.2018, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. SEPTEMBER 2018
Það var á
miðjum sólríkum
degi snemma sum-
ars fyrir ríflega
hálfri öld að ungmenni tóku að
safnast saman á Grundarstíg
utan við Verzlunarskólann, óör-
ugg, sjálfsmyndin lítt mótuð,
fæstir þekktust. Tilefnið var að
þreyta inntökupróf í skólann.
Þarna varð upphaf að djúpri
vináttu fjölmargra. Einn hóp-
urinn, tæpur tugur upphaflega
að stærð, karlkyns, sér nú á
eftir mjög mætum félaga,
Kristján Aðalsteinsson er ann-
ar í röðinni sem kveður,
skammt er síðan sá fyrsti úr
þessum litla hópi kvaddi þenn-
an heim.
Kristján tilheyrði allt frá
upphafi þessum litla félagsskap
okkar. Eiginleikar hans voru
afar margir en iðulega var
grínast með tölulega færni
hans og bókhaldslega ná-
kvæmni, hann hélt af mynd-
arskap utan um allt slíkt þá er
hópurinn þurfti á slíku að
halda. Hins vegar má segja að
þessi ómetanlegi eiginleiki hans
hafi ráðið ævistarfinu, Kristján
var dugmikill í fjármálastjórn
og bókhaldi hjá þeim fyrirtækj-
um sem hann starfaði við, þau
voru ekki mörg, starfsferillinn
langur á hverjum stað enda
hann mikils metinn starfskraft-
ur.
Við félagarnir höfum átt
þétta vináttu um áratuga skeið,
í anda Kristjáns ríkti skipulag
á samskiptunum, óformleg
formlegheit réðu ferð, ábyrgð
og innihaldi starfsemi hvers
árs. Ferðir með eða án maka
voru farnar innan lands og ut-
an, morgunverðarfundir fyrsta
sunnudag hvers mánaðar og
kynnisferðir á fjölbreytta staði.
Ferðafélögum sá hann iðulega
fyrir nýskornum, þunnum lím-
ónusneiðum til bragðbætis í lok
dags, taldi þær nauðsynlegar í
ákveðinni blöndu. Kristján
gætti gjarnan sameiginlegra
sjóða af nákvæmni og aðhalds-
semi, sem þó dugði misvel gegn
óöguðum hugmyndum annarra
félaga.
Kristján var mikill fjöl-
skyldumaður, honum var afar
annt um eiginkonu og börn,
sem og aðra í fjölskyldunni,
foreldrana meðan þau lifðu,
bróður sinn og systur. Hann
reisti fjölskyldunni myndarlegt
hús snemma á árum á Seltjarn-
arnesi og bjó þar til dauðadags,
snyrtimennska og næmt feg-
urðarskyn færðu heimilinu um-
hverfisverðlaun frá sveitung-
um.
Kristján unni útiveru, var í
gönguhópi með góðu fólki,
dansaði af mikilli list og var í
slíkum fótamenntaklúbbi, ferð-
aðist mikið innan lands og utan.
Fyrir fáeinum árum kenndi
Kristján sér meins sem varð
honum að aldurtila. Sú barátta
virtist ætla að haldast í ásætt-
anlegu jafnvægi minnkaðra lífs-
gæða en á skömmum tíma
héldu ókindinni engin bönd og
farsælt lífshlaup var til enda
runnið. Það rigndi um dimma
nótt þegar Kristján kvaddi í
faðmi fjölskyldunnar. Sólar-
stundin á Grundarstígnum er
liðin en bjart er yfir minningu
um góðan dreng og tryggan fé-
laga.
Við félagarnir þökkum Krist-
jáni ómetanlega samfylgd
stærstan hluta ævinnar og
Kristján
Aðalsteinsson
✝ Kristján Að-alsteinsson
fæddist 29. desem-
ber 1948. Hann lést
28. ágúst 2018.
Útför Kristjáns
fór fram 7. sept-
ember 2018.
sendum Guðrúnu
eiginkonu hans og
börnunum þremur
okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hektararnir,
Eysteinn, Hall-
dór, Haukur,
Kjartan,
Sveinn,
Tómas Á. og
Tómas Óli.
Það er margs að minnast og
þakka þegar ég kveð góðan vin
minn, Kristján Aðalsteinsson.
Kynni okkar Kristjáns hófust í
Verzlunarskóla Íslands og hef-
ur aldrei borið skugga á þá vin-
áttu. Kristján alltaf sami ljúfi
og tryggi vinurinn.
Minningarnar frá skólaárun-
um eru margar og góðar, fram-
tíðin var óskrifað blað og við
skólafélagarnir að feta okkur út
í alvöru lífsins. Að loknu stúd-
entsprófi 1969 stofnuðum við
nokkrir vinaklúbb sem við
nefndum HEKT. Nú er Krist-
ján fallinn frá og fyrir nokkrum
árum misstum við einn úr
hópnum, Halldór Fannar, og
syrgjum við okkar traustu og
góðu vini.
Kristján var gæfumaður í
einkalífinu. Hann kvæntist
Guðrúnu Pétursdóttur, bónda-
dóttur frá Núpi í Fljótshlíð, og
eignuðust þau þrjú börn. Guð-
rún og Kristján hafa alla tíð
verið höfðingjar heim að sækja
og alltaf tilhlökkunarefni að
koma á heimili þeirra og hef ég
og fjölskylda mín átt þar marg-
ar góðar og glaðar stundir.
Kristján, sem alltaf var svo
hraustur og reglusamur og lifði
svo heilbrigðu lífi með Guðrúnu
íþróttakennara sér við hlið.
Þau voru mikið útivistarfólk,
gengu landið þvert og endi-
langt og ekki má gleyma garð-
ræktinni þar sem þau létu veð-
ur og vinda ekki stoppa sig af í
þeim efnum, enda verðlaunaði
Seltjarnarnesbær þau fyrir feg-
ursta garðinn í bænum. Það má
með sanni segja að þau rækt-
uðu garðinn sinn í orðsins
fyllstu merkingu. Kristján Að-
alsteinsson lifði svo heilbrigðu
og reglusömu lífi að ég hefði
haldið að hann yrði allra karla
elstur.
Já, minningarnar eru margar
eftir rúmlega 50 ára kynni. Ég
minnist góðra stunda á æsku-
heimili Kristjáns á Bugðulækn-
um þar sem móðir hans, Silla,
stjórnaði með ákveðni og létt-
leika og varð okkur Sillu vel til
vina. Ég minnist með gleði
stúdentaferðalagsins 1969 þeg-
ar við nýstúdentarnir flugum til
Spánar og nutum lífsins í Sitg-
es. Við Kristján sáum að flestir
karlmennirnir þar leiddust
hönd í hönd og töldum við þetta
þjóðarsið, sem við tókum um-
svifalaust upp. Seinna áttuðum
við okkur á því að borgin var
víst eftirlætisáfangastaður
samkynhneigðra. Ég minnist
einnig allra ánægjustundanna í
gegnum árin með fjölskyldum
okkar, sem alla tíð höfðu mikið
og gott samband, svo og öllum
ferðalögum bæði hérlendis og
erlendis, ferðalögum okkar vin-
anna með eiginkonunum og
„skemmtiferðanna“ eins og við
karlarnir kölluðum þær, þegar
við vorum einir á ferð. Sam-
skipti okkar Kristjáns efldust
enn frekar þegar hann gerðist
fjármálastjóri í fyrirtæki svila
míns Optical Studio og starfaði
þar síðustu fimmtán árin.
En nú er leiknum lokið hjá
vini okkar Kristjáni. Hann
barðist hetjulega, en það var
sárt að sjá hve hratt dró af
honum. Ég er þakklátur Guð-
rúnu fyrir að hafa fengið að
Steinunn mín.
Um daginn
er ég leit út um
gluggann minn
í blámann sem blasti við
varð mér hugsað til þín
og ósjálfrátt komu þessi orð upp í hug-
ann:
„Í dag væri fallegur dagur til að deyja.“
Ég sá þig fyrir mér í anda
fyrrverandi flugfreyjuna
svífa upp í blámann,
líta niður
og horfa yfir landið okkar
snævi þakið.
Í dag viðrar líka vel til útfarar.
London 1964: „Hrefna“ er
kallað og mér verður litið upp í
rúllustigann við neðanjarðarlest-
ina í Piccadilly Circus. Steinunn
stóð þarna veifandi í stiganum og
það urðu fagnaðarfundir. Við vor-
um báðar að vinna í London þetta
sumar en höfðum ekki vitað nán-
ar um verustað hinnar. Ótrúlega
óvænt og skemmtilegt að hittast
þarna!
New York, sumarið 1967:
„Hrefna, sæl þetta er Steinunn“
heyrist í símtólinu að morgni
dags á hótelherbergi á Manhatt-
an. Ég ætlaði ekki að trúa mínum
eigin eyrum en hún hafði þá feng-
ið að vita hjá mömmu að ég yrði í
borginni einmitt þessa helgi. Ég
var að vinna í Montreal þetta
sumar en hún í fluginu, drauma-
starfi ungra stúlkna á þessum ár-
um. Svo ég fór að hitta hana á
„flugfreyjuhótelinu“ og saman
áttum við yndislegan dag í borg-
inni, sigldum m.a. í kringum
Manhattan á ferjunni.
Edinborg, á þrettándanum
1979 hringir síminn óvænt:
„Hrefna? Sæl, þetta er Steinunn,
eruð þið heima?“ Foreldrar
hennar voru að fljúga heim eftir
jólaheimsókn og þau Reynir og
dætur voru að fylgja þeim á flug-
völlinn í Glasgow. Hugkvæmdist
þá að koma við hjá okkur á leið-
inni til Dundee og þarna urðu
fagnaðarfundir. Hittumst svo oft
með dæturnar þetta ár, við fórum
m.a. með þeim í kastalaskoðun og
hindberjatínslu og þau voru hjá
okkur á listahátíðinni um haustið.
Alltaf jafn gaman!
Háaleitishverfið í Reykjavík,
sumarið 2016: Þriðja óvænta sím-
talið, í þetta sinn hringdi ég í
hana úr litlum almenningsgarði á
bak við húsið hennar.
Var þarna með eldri dóttur
minni, syni hennar og ömmu-
stelpum. Datt þá allt í einu í hug
að hringja þó að ég vissi ekki
hvernig stæði á, hvort hún væri
mjög lasin eða að jafna sig eftir
síðustu læknismeðferð. En hún
kom út á svalir og við töluðum
góða stund saman, ég niðri í
garðinum og hún uppi á svölun-
um en þaðan gat hún líka fylgst
með litlu stelpunum skottast í
garðinum.
Við Steinunn kynntumst í MR
og náðum fljótt saman. Urðum þó
aldrei „samlokur“ því við áttum
báðar vinkonur fyrir. Vorum
heldur aldrei inni á gafli hvor hjá
annarri þó aðvið ættum heima í
næsta nágrenni hvor við aðra nú
síðustu árin. Hún var prívat-
manneskja og talaði ekki mikið
um sig eða sína að fyrra bragði.
Gift skólabróður sínum, honum
Reyni Tómasi, og átti með honum
tvær dætur og gott og viðburða-
ríkt líf.
Steinunn var alla tíð mikill tón-
listarunnandi og sótti áfram tón-
leika af fullum krafti eftir að hún
Steinunn Jóna
Sveinsdóttir
✝ Steinunn JónaSveinsdóttir
fæddist 31. júlí
1945. Hún lést 28.
ágúst 2018.
Útför Stein-
unnar fór fram 7.
september 2018.
veiktist því uppgjöf
var henni ekki að
skapi. Æðruleysi
hennar var einstakt
og undrunarefni og
aðdáunar þeim sem
til hennar þekktu.
Blessuð sé minning
hennar.
Innilegar samúð-
arkveðjur til Reynis
og fjölskyldu fyrir
hönd Egils og dætra
okkar.
Hrefna S. Einarsdóttir.
Við Reynir vorum ekki háir í
loftinu þegar við kynntumst sem
næstu nágrannar í Vogahverfi.
Þaðan sóttum við barnaskóla,
gagnfræðiskóla og menntaskóla
og vinátta okkar hófst einhvern
tíma á þeirri vegferð. Upphaf vin-
áttu við Steinunni er hins vegar
ljóslifandi. Til að komast í MR
þurftum við félagarnir að taka
Vogastrætó. Í byrjun skólaárs
urðum við varir við að glæsileg
stelpa, okkur alls ókunnug, fór
inn í og út úr vagninum á næstu
stoppistöð og áfangastaður henn-
ar í miðbænum var sá sami og
okkar. Við spáðum mikið í þetta,
en hún kaus að taka sem minnst
eftir þessum spjátrungum sem
voru augljóslega að pískra um
hana. Hún ýmist horfði bara út
um glugga eða leit í bók. Við
mönnuðum okkur þó fljótlega
upp og kynntum okkur og þar
með var ísinn brotinn. Reynir lét
hins vegar ekki þar staðar numið
því þau urðu eftir það kærustu-
par og síðan hjón.
Stundum er sagt að nánustu
vinasambönd séu þau sem tengj-
ast á skólaárum. Í strákabekk
okkar Reynis í MR varð til vina-
hópur sem er jafn náinn nú og þá.
Verðandi eiginkonur urðu hluti af
þessu mengi og samverustundir
hópsins hafa verið ótalmargar á
þessu langa árabili. Við þau vega-
mót sem nú eru orðin leita á hug-
ann ótal minningar frá þessum
dýrmætu samfundum. Ferð í
Jökulfirði og á Hornstrandir fyr-
ir margt löngu og gönguferð á
Heklu í kafsnjó snemma vors í
brakandi blíðu eru í þeim sjóði
minninga. Steinunn átti rætur í
Vestmannaeyjum og á Ísafirði,
en á þessum stöðum er sagt vera
margt bæði glaðlynt og kraftmik-
ið fólk. Þetta ættarmark fylgdi
okkar góðu vinkonu. Stutt í bros-
ið og hláturinn smitandi. Alltaf
trygg og vinur vina sinna.
Á skólaárunum var við hátíð-
leg tækifæri gjarnan sungið ljóð
sem allir þekkja og hefur að
geyma þessa hendingu: „þó senn
í vinahópinn komi skörð“. Stein-
unn er fyrst úr okkar hópi og sín-
um bekk til að kveðja þennan
heim. Hún veiktist af illvígum
sjúkdómi fyrir um sex árum og
við tók löng barátta sem varð æ
harðari þótt stundum rofaði til á
milli. Við dáðumst að baráttuvilja
hennar og æðruleysi þar sem
hugsun um uppgjöf virtist vera
fjarri þótt æ meira hallaði á hana
uns yfir lauk.
Við söknum góðs vinar og
minning hennar lifir í hjörtum
okkar. Við vottum Reyni, dætr-
um þeirra og fjölskyldunni allri
dýpstu samúð. Henni sjálfri biðj-
um við blessunar á eilífðarbraut-
inni.
Guðrún og Gunnlaugur.
Kær vinkona mín, Steinunn,
hefur kvatt. Endurminningarnar
streyma fram í hugann. Ég minn-
ist vorsins 1975 er ég vann á
rannsóknarstofu Borgarspítal-
ans. Þá barst af kaffistofunni
margraddaður glaðlegur hlátur
og samstarfskona mín sagði að
bragði: „Steinunn Sveins er í
heimsókn.“ Mánuði seinna
kynntist ég Steinunni er ég tók
við starfi hennar á rannsóknar-
stofu Ísafjarðarspítala og Stefán
maðurinn minn tók við af Reyni
um haustið eftir að hafa unnið við
hlið hans um sumarið. Steinunn
kom mér ljúflega inn í starfið og
gat ég alltaf leitað til hennar ef
með þurfti. Þau Reynir og lítil
Ásta Kristín fluttu síðan suður á
haustdögum eftir eins árs dvöl á
Ísafirði. Urðum við þess oft
áskynja hvað Ísfirðingar söknuðu
þeirra.
Á þessum sumarmánuðum
höfðu myndast með okkur hjón-
unum vinabönd sem stóðust
margra ára fjarveru erlendis
þegar Steinunn og Reynir
bjuggu með dætrum sínum í
Bretlandi og við í Bandaríkjun-
um. Samskipti á þeim árum voru
að mestu með jólakortum en eftir
flutning heim tókum við upp
þráðinn og höfum við Stebbi not-
ið þeirra forréttinda að tilheyra
stórum vinahópi þeirra og deila
með þeim mörgum gleðistundum.
Í nokkur ár eftir starfslok mín
og Steinunnar hittumst við reglu-
lega, fengum okkur léttan hádeg-
isverð á veitingahúsi og spjölluð-
um. Síðasta ferð okkar var í lok
apríl og sakna ég þessara sam-
verustunda sem ég hlakkaði allt-
af til. Börn okkar voru oft í um-
ræðunni og var stolt Steinunnar
af dætrum sínum og fjölskyldum
þeirra einlægt og verðskuldað.
Oft barst talið að veru okkar á
Ísafirði og þeirri sameiginlegu
lífsreynslu sem fylgdu henni. Við
kynntumst þar góðu fólki og
lærðum frekar á lífið, þá innan
við þrítugar að aldri. Hins vegar
tók stundum á. Vetrarmyrkrið
kom fyrr og var dimmara en við
áttum að venjast og við skildum
vel þá venju Ísfirðinga fagna end-
urkomu sólar með sólarkaffi.
Óöryggi í samgöngum vegna veð-
urlags og myrkurs setti líka sitt
mark á líf okkar fjögurra þar sem
við urðum að treysta á greiðar
samgöngur í störfum okkar.
Steinunn og Reynir voru ein-
staklega samhent, trygg og lífs-
glöð hjón. Þau voru vinamörg og
nutu fjölskyldu, ferðalaga og
vinafunda. Þau stunduðu kaj-
akróðra um árabil og er mér er
það minnisstætt er ég hringdi
eitt sinn í Steinunni. Hún sleit
samtalinu skjótt og upplýsti síðar
að togari hefði stefnt í átt að kaj-
aknum hennar þar sem þau
Reynir voru að róa úti fyrir Aust-
urlandi. Það þurfti meira en þetta
til að koma Steinunni minni úr
jafnvægi.
Frá fyrsta degi tók Steinunn
sjúkdómi sínum af miklu æðru-
leysi. Kajakróðrar voru að baki
en Steinunn og Reynir reyndu að
halda sínu striki eins og unnt var
meðan heilsa Steinunnar leyfði.
Þau héldu áfram að fara í utan-
landsferðir, rækta vinasambönd
og njóta samverunnar.
Það er mér dýrmætt að hafa
átt Steinunni sem vinkonu. Hún
var einstaklega heilsteypt, ljúf og
góð kona og það var gott að vera
með henni. Hugur okkar Stebba
er hjá Reyni, dætrum þeirra,
tengdasonum og barnabörnunum
fjórum. Þeirra missir er mikill.
Hvíldu í friði, elsku vinkona.
Margrét O. Magnúsdóttir.
Nú hefur hún Steinunn Sveins
kvatt okkur eftir sex ára baráttu
við illvígt krabbamein. Margar
orrustur vann hún þó á þeirri
vegferð og við áttum góðar
stundir saman á tónleikum eða í
heimsóknum. En á kveðjustund
leitar hugurinn auðvitað lengra
aftur til þeirra ára sem við störf-
uðum náið saman á Rannsókna-
stofu Krabbameinsfélags Íslands
í sameinda- og frumulíffræði.
Rannsóknastofan hóf starfsemi
1987 og fyrsta árið vorum við
Steinunn bara tvær. Við byrjuð-
um í bráðabrigðahúsnæði meðan
verið var að innrétta í kjallaran-
um. Steinunn var í hlutastarfi og
það var mér kappsmál að eitt-
hvað hefði bæst við í hvert sinn
sem hún kom aftur til vinnu og
við fylgdumst spenntar með
framgangi nýju rannsóknastof-
unnar. Smám saman hófst raun-
veruleg starfsemi. Það er eðli til-
raunavísinda að þar skiptast á
stífar vinnulotur við uppsetningu
tilrauna og tímabil úrvinnslu og
túlkunar á niðurstöðum. Þá var
stundum unnið hvíldarlítið fram á
kvöld og við vorum eins og ein
manneskja með fjórar hendur.
Steinunn sá um mælingar ýmiss
konar og svo settumst við saman
yfir niðurstöðurnar og spáðum í
næstu skref. Þetta eru minningar
sem ylja nú þegar Steinunn er
gengin og ég sjálf nálgast starfs-
lok. Ég kveð Steinunni með inni-
legu þakklæti og væntumþykju.
Helga M. Ögmundsdóttir.
Steinunn Jóna Sveinsdóttir er
horfin á braut langt fyrir aldur
fram. Við fráfall hennar rifjast
upp fyrir mér okkar fyrstu kynni.
Ég heimsótti þau Reyni í Bro-
ughty Ferry í Skotlandi síðsum-
ars 1981 en þá var ég að undirbúa
nám og dvöl í Dundee ári síðar.
Ég sá strax að Steinunn var
glæsileg kona og það sem vakti
fyrst athygli mína var skemmti-
legur hlátur hennar og góður
húmor ásamt eftirminnilegu
kankvísu brosi. Mér var ljóst að
hún rak heimili þeirra Reynis
með dætrunum tveim af metnaði
og dugnaði en Reynir var mikið
fjarverandi vegna vinnu sinnar.
Ári síðar var hún svo mætt á
brautarpallinum í Dundee er við
Ásta komum þangað með lestinni
frá Glasgow með tvo barnunga
syni okkar. Það var ómetanlegt
að fá góðar móttökur í upphafi og
hjálp við að koma okkur fyrir á
nýjum stað. Þessi stuðningur þá
og ávallt síðar í Dundee var okk-
ur afar mikilvægur og minnumst
við Steinunnar með miklum hlý-
hug. Næstu ár var töluverður
samgangur á milli fjölskyldna
okkar en vinna og vaktir gerðu
þær færri en ella hefði orðið. Þau
hjónin og dæturnar fluttu svo til
Íslands sumarið 1984. Kveðju-
grillið í þrönga bakgarðinum sem
tilheyrði litlu spítalaíbúðinni okk-
ar kemur upp í hugann er litla Ís-
lendinganýlendan í Ninewells-
spítalanum kvaddi fjölskylduna
og óskaði henni velfarnaðar á Ís-
landi. Leiðir okkar lágu saman á
ný þegar við Steinunn unnum á
heilsugæslunni í Lágmúla. Alltaf
var ánægjulegt að hitta Stein-
unni, sem helst var á menningar-
viðburðum eða þegar gamlir
Skotlandsfarar áttu stund sam-
an.
Tíminn líður hratt og nú hefur
þessi kostakona kvatt. Við Ásta
vottum Reyni og dætrunum,
Ástu Kristínu og Maríu og fjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð.
Úlfur Agnarsson.
Kveðja frá Heilsugæslunni
Lágmúla
Steinunn kom til starfa hjá
Heilsugæslunni um síðustu alda-
mót. Okkur var kunnugt um fag-
mennsku hennar og samvisku-
semi.
Það var ánægjulegt hversu vel
hún féll inn í hópinn sem fyrir
var. Kom þar til hennar góða
nærvera, skemmtilega kímnigáfa
og smitandi hlátur.
Fljótlega kom og í ljós að hún
hafði áhuga á tónlist og sérlega á
óperum sem við nutum oft sam-
an. Þau hjónin stunduðu mikið
útivist og hún sjálf var ímynd
hreystinnar í okkar augum.
Eftir að hún lét af störfum hélt
hún áfram að mæta á helstu
gleðistundir okkar sem góður
gestur. Við fylgdumst hnípin með
baráttu hennar við þann vágest
sem nú hefur lagt hana að velli.
Að leiðarlokum minnumst við
góðs vinnufélaga og góðs félaga
og kveðjum hana með sorg í
hjarta.
Reyni Tómasi, dætrunum
tveimur og fjölskyldum þeirra
vottum við okkar dýpstu samúð.
Halldór Jónsson.