Morgunblaðið - 08.09.2018, Side 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. SEPTEMBER 2018
✝ Svava Sveins-ína Svein-
björnsdóttir fædd-
ist í Hnausum í
Þingi í Sveins-
staðahreppi hinum
forna (nú Húna-
vatnshreppur) í
Austur-Húna-
vatnssýslu 26. jan-
úar 1931. Hún lést
á Hrafnistu við
Brúnaveg í
Reykjavík 23. ágúst 2018.
Foreldrar Svövu voru
Sveinbjörn Jakobsson bóndi í
Hnausum, f. 20. október 1879,
d. 24. október 1958, og Kristín
Pálmadóttir húsfreyja í
Hnausum, f. 10. apríl 1889, d.
31. mars 1985. Systkini Svövu
eru: Guðrún, f. 1917, d. 2016,
Leifur, f. 1919, d. 2008, Jakob,
f. 1921, d. 2002 og Jórunn Sig-
ríður (Stella), f. 1925.
Svava ólst upp við sveitstörf
í Hnausum frá unga aldri. Að
gerð, fyrst í Reykjavík en
lengst af í Kópavogi, samfleytt
til sjötugs.
Á Hnausaárunum tók Svava
þátt í ýmsu félagsstarfi, eink-
um innan ungmennafélagsins
og kvenfélagsins, kom m.a. að
skógrækt í Þórdísarlundi í
Vatnsdalshólum, en syðra
komu Húnvetningafélagið í
Reykjavík og Félag bókagerð-
armanna mest við sögu. Þá
var hún alla tíð, á meðan
heilsan leyfði, virk í fjöl-
skyldu- og ættarklúbbi sem
gjarnan kenndi sig við Grund í
Svínadal og sótti reglubundið
endurfundi samnemenda úr
Kvennaskólanum á Blönduósi.
Ritið Húnvetningur birti efni
eftir hana og í Húnavöku 2018
birtist viðtal við Svövu þar
sem vel kemur fram hve mjög
hún unni átthögunum. Í
Reykjavík bjó Svava lengst af
í Fellsmúla 2 en undanfarin
tvö ár var hún vistmaður á
Hrafnistu.
Svava Sveinsína verður
jarðsungin frá Þingeyraklaust-
urskirkju í Þingi, Austur--
Húnavatnssýslu, í dag, 8. sept-
ember 2018, og hefst athöfnin
klukkan 14.
loknu barna-
skólanámi í Skóla-
húsinu á Sveins-
stöðum, næsta bæ
vestan við Hnausa,
naut hún ferm-
ingar- og ung-
lingafræðslu hjá
sr. Þorsteini B.
Gíslasyni í Stein-
nesi. Svava stund-
aði nám í Kvenna-
skólanum á
Blönduósi og lauk þaðan prófi
vorið 1951. Allt til 1967 tók
hún virkan þátt í bústörfum í
Hnausum, inni sem úti, átti fé
og sinnti einnig mikið af-
greiðslustörfum á land-
símastöðinni þar fyrir Sveins-
staðahrepp. Þá ræktaði hún
fallegan trjá- og blómagarð
sunnan við bæinn. Eftir að
Svava fluttist til Reykjavíkur
1967 fór hún strax að vinna
við bókband, lærði til þeirra
verka og starfaði við bóka-
Það var í sólskini og brak-
andi þurrki seint í ágúst fyrir
liðlega 60 árum. Við vorum
langt komin með engjaheyskap
á Eylendinu. Ég, drengurinn
Óli, Sveinbjörn afi og Leifur
frændi vorum staddir á Vot-
anefi nyrst á Hnausaengjum.
Við vorum búnir að rifja alla
stararflekkina, bæði í flóanum
og á bökkunum, og komið var
hádegi. Þá sást til Svövu
frammi á Kílstykki og nálgaðist
hún fljótlega norður eftir Ár-
farsbakkanum að tjaldinu okkar
við tóftarbrotið þar sem oft var
borin upp 100-150 hestburða
heyfúlga til heimflutnings á
frosinni jörð að vetrinum. Eftir
fjósverkin bar hún til okkar
matinn sem Kristín amma hafði
eldað. Þann daginn voru það sil-
ungsbollur og kartöflur ásamt
hnausþykkum hrísgrjónagraut.
Einnig fylgdi kaffi á flöskum í
ullarsokkum fyrir fullorðna
fólkið, mjólkurpeli fyrir mig svo
og kökur og smurt brauð með
silungi sem Svava hafði reykt til
að hafa með síðdegiskaffinu.
Þetta voru ekki léttar byrðar og
vegalengdin að heiman tölu-
verð.
Eftir að afi og Leifur voru
búnir að leggja sig aðeins eftir
matinn tók afi í nefið og kvað
upp þann úrskurð að nú væri
tekið af heyinu og við skyldum
rifja aftur enda var hann þurrk-
vandur. Víða sást til fólks við
heyskap í þessu dásamlega
veðri. Handan við Árfarið var
Jón í Öxl með vinnumanni sín-
um, norðan við Þverkvíslina
sást Steinnesfólkið og í hilling-
um þar langt norður af grillti í
dráttarvélar á Þingeyraengjum.
Fljótlega var ég sendur fram að
Aralæk til að sækja jafnaldra
minn, Ljósaskjóna, því að við
höfðum það hlutverk um árabil,
eftir að dráttarvélar og múga-
vélar voru komnar til sögunnar,
að raka þau rök sem eftir urðu
þegar görðunum hafði verið ýtt
saman í beðjur.
Þegar ég kom til baka eftir
drjúgan reiðtúr berbakt á
Ljósaskjóna, sem var í senn
ágætur reið- og dráttarhestur
með stáltaugar, var kominn
kaffitími. Leifur var búinn að
garða mest allt heyið með
Herkúles-vélinni en afi og
Svava höfðu rakað vel þurri
gulstör frá Árfarinu þar sem
blautt var undir og erfitt að
koma vélum að. Ég hafði blotn-
að í fætur þegar ég var að
sækja hestinn, gúmmískórnir
voru leirugir og Svava tók strax
eftir þessu. Hún var alltaf um-
hyggjusöm og ráðagóð, rétti
mér ullarsokkana undan tómum
kaffiflöskunum sem ég var feg-
inn að fara í og minnti mig á að
vera vel búinn og fara varlega á
rakstravélinni. Svava var sem
móðir mín, þá sem oftar. Þegar
komið var fram undir kvöld fór
hún gangandi heim í mjaltirnar
sem amma aðstoðaði hana oft
við. En við piltarnir, eins og
þær kölluðu okkur, vorum fram
í myrkur við að sæta upp úr
beðjunum.
Hnausar voru okkur báðum
kærir. Þar vorum við saman í
ýmsum verkum, svo sem í fjós-
inu og gátum því oft rifjað upp
margt þaðan frá fyrri tímum.
Reyndar urðu gömul minninga-
brot, svo sem þetta frá Votanef-
inu, helsta umræðuefnið okkar
síðustu árin.
Alltaf fylgdi hún mér út á
veg þegar ég fór suður með
Norðurleiðarrútunni eftir réttir
á haustin, líkt og móðir að
kveðja son.
Svövu, mína elskulegu móð-
ursystur, kveð ég með þakklæti
og söknuði.
Blessuð sé minning hennar.
Ólafur R. Dýrmundsson.
Ég á margar kærar myndir
af Svövu, bæði frá Hnausum
allt frá 1965 og eins úr Fells-
múlanum. Á Hnausaheimilinu
var mikill myndarbragur og
gestrisni rómuð. Svava var
harðdugleg til allra verka og
ósérhlífin, bæði úti og inni. Hún
var mikil búkona og elskaði
sveitina sína. Þar vildi hún vera
og hvergi annarsstaðar. Það
varð henni því þungbært er hún
og Kristín móðir hennar flutt-
ust frá Hnausum til Reykjavík-
ur 1967. En það skipti máli að
Svava fékk strax vinnu í
Reykjavík og þær mæðgur
eignuðust þar gott húsnæði.
Þær voru mjög samrýndar og
þegar móðir Svövu féll frá 1985,
hátt á tíræðisaldri, hafði Svava
annast hana alla tíð af einstakri
alúð og umhyggju.
Svava lagði mikla rækt við
hlýlegt og myndarlegt heimili
sitt og var höfðingi heim að
sækja. Heimilið bar vott um
smekkvísi og snyrtimennsku.
Handavinna Svövu skreytti
heimilið og fagrir munir prýddu
stofuna en mér fannst alltaf
Svava sjálf vera mesta stássið.
Svava var einstaklega nægju-
söm og hógvær, var sparsöm og
eyddi ekki í neinn óþarfa. Hún
bað ekki um mikið fyrir sjálfa
sig, fannst sælla að gefa en
þiggja og þótti óþarfi að þvæl-
ast í utanlandsferðir. Henni
dugði útvarpið, sjónvarpið og
dagblöðin og þær fréttir sem
hún fékk frá þeim fjölmörgu
sem litu inn til hennar. Í Fells-
múlanum átti hún m.a. góða ná-
granna. En hún naut þess að
skreppa á heimaslóðir í Austur-
Húnavatnssýslu. Í Reykjavík
fór hún allra sinna ferða fót-
gangandi eða með strætó.
Þótt Svava ætti ekki neina
afkomendur sjálf ræktaði hún
alla tíð vel tengslin við ætt-
menni og fjölskyldur þeirra.
Sérstaklega sýndi hún börnun-
um mikla umhyggju og trygg-
lyndi. Hún gaf um langt árabil
um 40 jólagjafir og sendi jóla-
kort í tugavís til ættingja og
vina nær og fjær. Tengdafor-
eldrum mínum, Guðrúnu systur
sinni og Dýrmundi manni henn-
ar, reyndist hún afskaplega vel,
sérstaklega þegar aldurinn
færðist yfir þau.
Síðustu árin hvarf Svava
mikið aftur í tímann og dvaldi
þá hugur hennar gjarnan í
Hnausum í Þingi. Þrátt fyrir
vaxandi minnisglöp mundi hún
enn nöfn á mörgum vinum og
bæjum í Þingi og jafnvel á sum-
um kúnum sínum í Hnausum
forðum daga. Mjög kært var
með Ólafi manni mínum og
Svövu og leit hann mikið til
með henni, einkum síðustu árin.
Hann varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að dveljast lengi í Hnaus-
um á barns- og unglingsárum
sínum hjá afa sínum og ömmu,
Leifi og Svövu.
Ég minnist Svövu með ást og
þakklæti. Við Ólafur, börn og
barnabörn, eigum dásamlegar
minningar um hana. Blessuð sé
minning góðrar konu sem vildi
öllum vel og gerði öllum gott.
Svanfríður Sigurlaug
Óskarsdóttir.
Norðurleiðarrútan ekur
hægt um brúna yfir Vatnsdalsá,
Hnausar blasa við og áfanga-
stað er náð. Við brúsapallinn
bíður Svava frænka og fagnar
stráknum sem kominn er til
dvalar eitt sumarið enn. Mót-
tökurnar eru innilegar.
Minningarnar um Svövu
frænku eru ljúfar og tengjast
mjög dvöl minni í Hnausum þar
sem ég átti góða vist í mörg
sumur í skjóli hennar, ömmu
minnar Kristínar, Leifs og
Sveinbjörns afa míns. Nú eru
þau öll látin, ég minnist þeirra
með þakklæti.
Minnisstæð eru vorin er við
Svava gengum um tún og
hreinsuðum leifar af húsdýra-
áburði sem rakað var saman og
troðið í strigapoka. Þegar við
fórum yfir á Bakkana svo-
nefndu voru steinolía og eld-
spýtur meðferðis og afrakstur-
inn brenndur. Þá var nesti
snætt og verki svo fram haldið.
Að Hnausum var í mörg
horn að líta og kom Svava að
ýmsum störfum af trúmennsku
og ósérhlífni og vann langan
dag. Hún sá um mjaltir , hand-
mjólkaði tíu kýr ásamt ömmu
allt þar til rafmagnið kom 1956
og mjaltavélar léttu störfin. Úr
því urðu mjaltirnar alfarið á
hennar forræði. Á sumrin vann
Svava við heyskap, bæði á
heimatúnum og engjum auk
þess að hjálpa ömmu innan-
húss. Gestkvæmt var í Hnaus-
um á sumrin, þar var símstöð
sveitarinnar, annríki mikið og
gengið seint til náða.
1967 fluttu Svava og amma
til Reykjavíkur. Örugglega
hefðu þær kosið að búa áfram í
sveitinni sinni en þetta varð
staðreyndin og tilveran breytt-
ist. Þær héldu heimili saman,
lengst af í Fellsmúla 2. Amma
lést árið 1985 og bjó Svava úr
því ein þar til hún fluttist að
Hrafnistu við Laugarás þar
sem hún lést. Það var alltaf
gaman að koma í Fellsmúlann,
veitingar voru miklar og góðar
að Hnausasið, á borðum voru
m.a. pönnukökur og „vöpplur“
með rjóma og sultu. Þess var
gætt að gestirnir gerðu veiting-
unum skil, „ætlið þið ekkert að
smakka á þessu?“ „Góðu fáið
ykkur meira“.
Svava frænka var einstök
gæðakona svo af bar. Það fór
ekki mikið fyrir henni, hún var
hæglát en gat verið ákveðin ef
svo bar undir. Henni fannst
sælla að gefa en þiggja og þess
nutum við ættingjar hennar
gegnum tíðina, ekki síst börnin
því barngóð var hún.
Það haustaði í sveitinni, rétt-
um var lokið og sláturstíðin var
hafin. Komið var að því strák-
urinn færi til Reykjavíkur eftir
Svava Sveinsína
Sveinbjörnsdóttir
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Sigrún Óskarsdóttir,
guðfræðingur
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
KLARA JÓHANNSDÓTTIR,
fv. bankastarfsmaður,
lést 4. september á gjörgæsludeild
Landspítalans. Hún verður jarðsungin frá
Garðakirkju, Álftanesi, þriðjudaginn 11. september klukkan 13.
Jóhanna Helga Halldórsdóttir, Frank Büchel
Arnheiður Ösp Hjálmarsdóttir, Andri Marteinsson
Daði Pétur Nez
Tryggvi Már, Sóley Tinna og Orri
Móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
KRISTÍN ÓLA KARLSDÓTTIR
frá Háfi í Djúpárhreppi,
lést á dvalarheimilinu Lundi, Hellu,
31. ágúst.
Guðbjörg Ólafsdóttir Vilhjálmur Þórarinsson
Fannar Ólafsson Hulda Pétursdóttir
Hallur Ólafsson Steinunn Jónsdóttir
Karl Ólafsson Kristín Guðmundsdóttir
Hólmfríður Ólafsdóttir
Þorkell Ólafsson Inga Geirsdóttir
Þórarinn Ólafsson
Sævar Ólafsson
Guðmundur Ólafsson
Magnús Ólafsson Elín Gestsdóttir
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn
Ástkær móðir okkar og amma,
KRISTJANA JÓNA BRYNJÓLFSDÓTTIR
frá Broddadalsá,
lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands á
Hólmavík laugardaginn 1. september.
Útför hennar fer fram frá Hólmavíkurkirkju
fimmtudaginn 13. september klukkan 14.
Brynja Guðbjörg Valgeirsdóttir
Sæmundur Gunnarsson Guðrún Gígja Karlsdóttir
Hafdís Gunnarsdóttir Hjörtur Númason
Brynjólfur Gunnarsson Fanney Kristjánsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
KATRÍN STELLA BRIEM,
Mörkinni, Suðurlandsbraut 58,
áður Laugarásvegi 54, Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
27. ágúst. Útförin fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn
14. september klukkan 15.
Friðrik Árm. Guðmundsson Rúna Hauksdóttir Hvannberg
Pétur Alan Guðmundsson
Snorri Örn Guðmundsson Lisa Knutsson
Rúna Friðriksdóttir Mattia Pozzi
Katrín Stella Briem Friðriksdóttir
Maja Snorradóttir
Arna Snorradóttir
Leo Guðmundur Leif Snorrason
Ástkær sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUNNAR HÖRÐUR GARÐARSSON,
Háteigi 21b, Keflavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
þriðjudaginn 4. september.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju þriðjudaginn 11. september
klukkan 13.
Elísabet Jensdóttir
Kristján Gunnarsson Guðrún Jóna Jónsdóttir
Garðar Haukur Gunnarsson Harpa María Sturludóttir
Gunnar Ingi Gunnarsson Sigfríður Hafdís
Sólmundardóttir
Sigríður Gunnarsdóttir Sveinn Júlíus Adolfsson
Ásta Gunnarsdóttir Emil Ágúst Georgsson
Sólveig Jónsdóttir
Jóel E. Gunnarsson Inga Steinunn Ágústsdóttir
Guðmundur Rafn
Gunnarsson
Guðrún Björnsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn.