Morgunblaðið - 21.09.2018, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. SEPTEMBER 2018
✝ Ásthildur Sal-bergsdóttir
fæddist í Reykjavík
25. ágúst 1939. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 2.
september 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ingi-
ríður Vilhjálms-
dóttir, húsmóðir á
Suðureyri og í
Reykjavík, f. 14.11. 1906 í
Reykjavík, d. 18.5. 2013, og Sal-
berg Guðmundsson, vélstjóri og
verkamaður á Suðureyri, f. þar
26.6. 1912, d. 31.8. 1952.
Ásthildur giftist Friðrik F.
Söebech, f. 30.12. 1931, þann 18.
febrúar 1967. Foreldrar hans
voru hjónin Emilía Guðbjörg
Þórðardóttir Söebech, húsfreyja
í Reykjavík, f. 15.6. 1903, d.
26.12. 1968, og Þórarinn Söe-
bech járnsmiður, f. 31.5. 1890, d.
12. 1. 1962. Ásthildur og Friðrik
eignuðust tvö börn, Berglindi, f.
8.8. 1967, og Þórarin, f. 14.12.
kona hans er Karólína Árna-
dóttir, f. 30.10. 1947. Dætur
þeirra eru Hrund og Sigríður.
Ásthildur fæddist í Reykjavík
en fjölskyldan flutti árið 1941 að
Suðureyri við Súgandafjörð.
Salberg faðir hennar lést árið
1952 og árið 1956, þegar Ást-
hildur var 17 ára, flutti Ingiríð-
ur móðir hennar með börnin til
Reykjavíkur. Ásthildur lauk
fullnaðarprófi frá Barnaskóla
Suðureyrar og síðar tók hún
námskeið í Iðnskólanum í
Reykjavík og fékk réttindi sem
bókbindari. Fyrstu árin vann
hún í Sælgætisgerð, Sjó-
klæðagerðinni og Þórskaffi en
árið 1959 hóf hún störf í Prent-
smiðjunni Odda, sem þá var á
Grettisgötu. Í Odda starfaði hún
þar til hún lét af störfum fyrir
aldurs sakir árið 2006, að frá-
töldum þeim níu árum sem hún
tók hlé til að vera heima með
börn og þeim sumrum sem hún
vann við síldarsöltun á Raufar-
höfn 1962 og 1963 og á Hótel
Valhöll á Þingvöllum 1965 og
1966.
Ásthildur tók virkan þátt í
starfi Þjóðdansafélags Reykja-
víkur frá 1961 til 1966.
Útför Ásthildar fer fram frá
Guðríðarkirkju í dag, 21.
september 2018, klukkan 15.
1969. Kona Þór-
arins er Stefanía
Unnarsdóttir, f. 3.2.
1973. Börn þeirra
eru: Birta Kristín
Stefánsdóttir, f.
20.7. 1997, Ásta
Fanney, f. 29.5.
2000, og Friðrik
Fannar, f. 9.8. 2001.
Börn Friðriks af
fyrra hjónabandi
eru Katrín Kristín
Söebech, f. 27.10. 1955, og Theó-
dór Júlíus Söebech, f. 16.10.
1958.
Systkini Ásthildar: 1) Svan-
hildur Salbergsdóttir, f. 23.10.
1937, d. 9.5. 1977. Var gift Sig-
urði F. Mar, f. 10.11. 1933. Dæt-
ur þeirra eru: Kristín Ingibjörg,
Birna og Steinunn. 2) Vilhelm-
ína Þórdís Salbergsdóttir, f.
19.2. 1942. Maki: Jóhann G.
Hálfdanarson, f. 24.9. 1939.
Synir þeirra eru: Salberg og
Þorgeir. 3) Guðmundur Her-
mann Salbergsson, f. 31.3. 1945,
d. 28.5. 1993. Eftirlifandi eigin-
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Berglind.
Nokkrar minningar skjóta upp
kollinum þegar litið er til baka og
þar koma Vestfirðir sterklega inn
þar sem þú varst mikil aðalblá-
berjakona og tíndir margar föt-
urnar af bláberjum á meðan við
hin í fjölskyldunni vorum með
meira af berjalynginu en berjun-
um sjálfum í okkar fötum. Við
ferðuðumst víða um landið með
tjaldvagninn góða og var oft mjög
gaman í þessum ferðum. Var víða
komið við á þeim ferðum. Þjóð-
dansar voru þitt líf og yndi á yngri
árum áður en að barnauppeldi
kom. Þið pabbi byggðuð fallegt
hús á fallegum stað þar sem þið
nutuð hverrar stundar og gerðuð
fallegan garð með fullt af trjám,
blómum og burknum sem enn eru
í góðum vexti. Á seinni árum
breyttust ferðalögin aðeins og þið
fóruð með vinum ykkar til útlanda
og ferðuðust víða um sem var
mjög skemmtilegt og gott fyrir
ykkur.
Að lokum langar mig að dást að
hörkunni í henni móður minni,
þvílík seigla sem hún hafði í þeim
veikindum sem hrjáðu hana síð-
ustu árin hennar í þessu lífi.
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og fjölskyldu mína. Hitt-
umst í sumarlandinu.
Þinn sonur,
Þórarinn Söebech.
Í dag kveð ég elsku tengda-
móður mína í hinsta sinn, eina
sterkustu konu sem ég þekkti, og
fyrirmynd mína sl. 20 ár. Alltaf
var hún ósérhlífin og kvartaði
aldrei. Styrkur hennar og dugn-
aður var aðdáunarverður í barátt-
unni við krabbameinið síðustu
fimm árin.
Ég kom inn í fjölskylduna fyrir
20 árum þegar við Þórarinn
kynntumst og var mér tekið opn-
um örmum frá fyrsta degi.
Alltaf var jafn yndislegt að
koma til Ástu og Friðriks tengda-
pabba í Selbrekkuna, sem þau
byggðu af myndarskap, og síðar í
Grænlandsleiðina.
Aldrei komum við að tómum
kofanum hjá henni Ástu minni,
hvort sem við komum í kaffispjall
eða kvöldmat með alla fjölskyld-
una. Alltaf reiddi hún fram kræs-
ingar og ekta dásamlegan
mömmumat eins og hann gerist
bestur, en uppskriftir var nær
ómögulegt að fá, enda innihaldið
bara slatti af þessu, slump af hinu
og smá af einhverju, eins og hún
sagði alltaf.
Í afmælum barnanna okkar var
amma alltaf beðin að baka pönnu-
kökur því ömmupönnsur voru
bestar í heimi og ekkert afmæli án
þeirra. Eins var það með Draum-
tertuna góðu sem hún bakaði allt-
af og var ómissandi í allar veislur.
Ásta og Friðrik voru vakin og
sofin yfir velferð barnanna okkar
og lágu ekki á liði sínu þegar kom
að tómstundum þeirra. Styrktu
þau til tónlistar- og dansnáms,
skutluðu þeim og sóttu á æfingar,
hlustuðu á þau spila og mættu á
nær alla tónleika og sýningar.
Ekki ónýtt að eiga svona góða
bakhjarla.
Ásta var einnig mjög lagin í
höndunum og eiga börnin margar
dýrmætar prjónaflíkur og falleg-
an þjóðbúning sem hún saumaði
og eiga eftir að klæða börnin
þeirra.
Falleg handavinna hennar
prýddi heimilið einnig og svo var
hún líka mjög flink að föndra og
börnin okkar gleyma seint
skemmtilegu föndurstundunum
með ömmu Ástu, þar sem ýmis
listaverk urðu til.
Takk fyrir allt, elsku Ásta mín,
og hafðu það gott í Sumarlandinu.
Þín tengdadóttir,
Stefanía Unnarsdóttir.
Í dag kveð ég ekki bara ömmu
mína, í dag kveð ég eina af mínum
bestu vinkonum. Ég gat treyst
þér fyrir öllu og þú hlustaðir á all-
ar litlu tilgangslausu sögurnar
mínar með miklum áhuga. Þú
varst algjör hetja í gegnum öll
veikindin og brostir í gegnum alla
súru tímana. Þú ert ein af sterk-
ustu manneskjum sem ég hef
þekkt og þú varst og verður alltaf
stór fyrirmynd í lífi mínu. Ef ég
átti slæman dag gat eitt knús frá
þér gjörbreytt honum. Þú hjálp-
aðir mér með allt, hvort sem það
var að sauma fyrir gat á fötum,
heimavinna, kenna mér að baka,
eða bara að vera til staðar þegar
ég hef þurft einhvern til að tala
við. Mér þykir svo vænt um allar
minningarnar sem við bjuggum til
saman og mínar uppáhaldsminn-
ingar eru þegar ég og Friðrik
komum til ykkar afa á Þorláks-
messu og gistum yfir á aðfanga-
dag. Við skreyttum jólatréð, bök-
uðum stundum og horfðum á
jólamynd um kvöldið. Þú gerðir
jólin svo sérstök og skemmtileg
fyrir mér og ég get ekki ímyndað
mér þau án þín. Síðustu stundirn-
ar með þér voru mjög erfiðar en
ég veit að þú ert komin á miklu
betri stað núna. Þótt þú sért farin
úr þessum heimi muntu alltaf
vera til staðar í hjarta mínu.
Hvíldu í friði, elsku amma mín.
Ásta Fanney Söebech.
Í dag mun ég kveðja sterkustu
fyrirmyndina mína, hana ömmu.
Þetta er mikill missir fyrir fjöl-
skylduna en það sem huggar mig
er að henni líður mun betur núna
eftir þessa löngu baráttu. Amma
var indælasta manneskja sem ég
hef kynnst og var alltaf tekið á
móti manni með hlýju faðmlagi
þegar maður kom í heimsókn.
Minningarnar sem ég á af okk-
ur ömmu eru mér dýrmætar, þau
afi voru mjög dugleg að ferðast
með okkur barnabörnin þegar við
vorum yngri og fóru þau oft með
okkur upp í sumarbústað og úti-
legur þar sem við áttum yndisleg-
ar stundir. Einnig voru þau mjög
dugleg að fara með okkur krakk-
ana í berjamó þar sem ömmu
fannst gaman að tína ber og sult-
an sem hún bjó til úr þeim var
besta sulta sem ég fékk. Hún
meira að segja plantaði rifsberja-
runna í garðinn sinn og þegar
maður lék sér í garðinum nartaði
maður alltaf í berin. Mín uppá-
haldsferð sem við fórum með
ömmu og afa var þegar við fórum
vestur á Suðureyri þar sem amma
ólst upp. Þar rifjaði hún upp barn-
æsku sína og sýndi okkur gamla
húsið sitt, maður gat hlustað á
sögur hennar endalaust því hún
sagði alltaf svo skemmtilega frá.
Amma var mjög dugleg að
púsla og var hillan inni í sjón-
varpsherberginu stútfull af púslu-
spilum. Það var ekkert skemmti-
legra en að koma til hennar í
heimsókn í kaffitímanum og sitja
við borðið og hjálpa henni að
púsla. Á meðan við púsluðum gát-
um við talað um allt mögulegt og
mun ég virkilega sakna þess því
þessar stundir voru mér svo dýr-
mætar.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Birta Kristín Stefánsdóttir.
Við Ásta vorum systur og líka
vinkonur. Gátum leitað hvor til
annarrar þegar þurfti.
Við ólumst upp á Suðureyri við
Súgandafjörð. Ásta var rösk til
allra verka og vann sín verk há-
vaðalaust.
Eftir að pabbi lést árið 1952
fluttum við suður og bjuggum
fyrst á Leifsgötu í lítilli kjallara-
íbúð. Mamma keypti svo íbúð í
Miðtúni. Ásta eignaðist góðar vin-
konur í síldinni fyrir austan og
héldu þær hópinn lengi og flestar
lengst af ævinnar.
Hún kynntist Friðriki þegar
hún vann í Valhöll á Þingvöllum
og þau giftu sig 18. febrúar 1967.
Þau eignuðust börnin Berglindi
og Þórarin og bjuggu lengst af í
Selbrekku 21 í Kópavogi. Þau
fluttu í Grænlandsleið 49 og
bjuggu þar síðan. Hún var mikil
fjölskyldukona. Það var alltaf gott
að koma til þeirra, bæði í Sel-
brekkuna og Grænlandsleiðina.
Pabbi lést árið 1952, Svana
1977 og Gummi 1993. Öll létust
þau úr ættgengri hjartabilun sem
ég er nú að kljást við. Ásta var sú
eina sem slapp við þennan vágest
en fékk krabbamein fyrir u.þ.b.
fimm árum sem dró hana til dauða
nú í byrjun september. Mamma
aftur á móti varð 106 og hálfs árs.
Aldrei verður fullþökkuð sú alúð
og umönnun sem Ásta og Friðrik
veittu mömmu en hún bjó hjá
þeim í Selbrekkunni í mörg ár eða
þar til hún fór á hjúkrunarheim-
ilið á Víðinesi, þá orðin 96 ára og
síðar á Mörk.
Við áttum líka margar góðar
stundir saman systur eftir að Ásta
veiktist.
Ég kom í heimsókn til hennar
daglega síðasta mánuðinn og las
fyrir hana Kapítólu. Þessar
stundir voru góðar þó að stundum
væri hún of þreytt til að hlusta. Þá
hætti ég en sat áfram við rúmið
hennar. Eitthvað hefur henni þótt
ég vera afskiptasöm, sjálfsagt
með réttu, því þegar ég spurði
hjúkrunarkonuna um eitthvað í
sambandi við umönnunina sagði
hún vingjarnlega: „Hætt þú nú að
skipta þér af“, sem ég lét mér að
kenningu verða. Eitt sinn eftir að
hún var orðin mjög þreytt og
mátti lítt mæla var ég að fara. Ég
hafði setið við opinn gluggann og
var köld á höndunum. Ég tók um
hendurnar á henni til að kveðja og
þá segir hún skýrum rómi, „ósköp
er þér kalt á höndunum, telpa“.
Þetta voru líklega hennar síðustu
orð.
Ýmsir heimsóttu hana í veik-
indum hennar og eru þeim færðar
þakkir. Að öðrum ólöstuðum vil
ég þakka henni Berglindi dóttur
þeirra fyrir einstaka umhyggju og
umönnun við þau bæði, forelda
sína á þessum erfiðu tímum. Hún
stóð eins og klettur við hlið þeirra,
kom nánast daglega til móður
sinnar og aðstoðaði jafnframt föð-
ur sinn við ýmis verkefni s.s.
læknisferðir o.þ.h. Það er ómet-
anlegt.
Nú er kveðjustundin komin.
Ég sakna hennar systur minnar
mikið og stundum kemur í hug-
ann ef mig vantar upplýsingar um
eitthvað: „Ég spyr bara Ástu, hún
veit þetta örugglega“, en þá verð
ég að bíta í það súra epli að hún er
ekki lengur hér til svara.
Ég þakka allar samverustundir
okkar í þessi 76 ár sem við vorum
samferða. Á þær ber engan
skugga.
Vilhelmína (Villa).
Meira: mbl.is/minningar
Við leiðarlok langar mig að
minnast Ástu Salbergsdóttur og
fyrst og fremst að gleðjast yfir því
farsæla lífi sem hún átti. Hún
skildi vel við á öllum sviðum. Ásta
er nú eflaust komin í Sumarlandið
eftir erfið veikindi. Hún tók veik-
indum sínum á sama hátt og öðr-
um verkefnum sem henni voru
falin í þessu lífi, af æðruleysi og
raunsæi.
Um Ástu á ég góðar minningar,
en hún var gift honum Frikka,
föðurbróður mínum. Margar
minningar tengjast samveru-
stundum með þeim hjónum og
börnum þeirra Tóta og Beggu,
m.a. sumarbústaðaferðum og
helstu tímamótum í fjölskyldunni.
Þegar faðir minn, Sigurður, dó
langt um aldur fram var engin
erfidrykkja haldin að ósk móður
minnar. Ásta og Friðrik tóku
frumkvæðið og buðu okkur í Sel-
brekkuna í notalega samveru-
stund. Ég gleymi aldrei þeim létti
þegar ég kom inn í Selbrekkuna
hjá þeim, eftir erfiðan dag og gat
verið ég sjálf. Ásta var greinilega
búin að leggja mikið á sig til að
hafa þetta notalega stund fyrir
okkur mæðgur. Fyrir þetta skal
sérstaklega þakkað við leiðarlok.
Sambandið á milli fjölskyldnanna
hefur haldist traust, ekki síst í
gegnum Beggu, dóttur þeirra.
Það var orðinn fastur viðburður
að hitta þau Ástu og Frikka í af-
mæli hjá henni ár hvert með fjöl-
skyldu Beggu og vinahópi hennar.
Ein slík afmælisveisla er mér sér-
staklega minnisstæð en þar var ít-
arlega rætt um lífið og eilífðina og
trú þeirra á Sumarlandið. Þau
hjón höfðu fallega sýn á það sem
við tekur er lífið endar og mildar
það kveðjustundina. Ávallt var
Halldór, eiginmaður minn, vel-
komin í Grænlandsleið á Þorláks-
messu í skötuveisluna þar. Enda
vissi Ásta að ekki væri það nú lík-
legt að ég sjálf tæki upp á því að
fara að elda skötu.
Frikki frændi minn eignaðist
góðan og traustan lífsförunaut í
Ástu. Hún var umburðarlynd
móðir, hlý eiginkona og ósérhlífin
amma. Samband hennar við börn-
in sín, Beggu og Tóta, og barna-
börn var sterkt og ræktarsemin
gagnkvæm og var hún fyrst og
fremst vinur þeirra. Hún studdi
þau ávallt á mikilvægum tímabil-
um í lífi þeirra.
Við heimsóttum þau hjón síðast
í jólafríinu okkar á Íslandi. Ásta
var orðin afar veikburða en tók á
móti okkur af mikilli gestrisni.
Hún hafði meiri áhuga á að heyra
af viðfangsefnum okkar í Kanada
en að tala um eigin veikindi. Hún
tók þátt í samræðum okkar af
heilum hug og sýndi Didda okkar,
sem er einhverfur, einlæga um-
hyggju og fann fyrir hann afþrey-
ingarefni á meðan við töluðum
saman. Það var m.a. spjallað um
Vestfirðina sem eru okkur öllum
kærir og bernskustöðvarnar þar.
Þegar ég hef hitt Ástu í gegnum
tíðina hefur spjall okkar undan-
tekningarlaust leitt að berjatíð,
berjamó og berjum, óháð hvort
við hittumst að vori, jólum eða að
hausti. Þegar ég hugsa til baka er
alveg ótrúlegt hvað hún hafði
lengi úthald í að liggja í berjamó
tímunum saman og tína lítrana.
Ég minnist Ástu með virðingu,
gleði og hlýhug.
Ég, Halldór, Hanna og Diddi,
sendum Frikka, Beggu, Tóta og
fjölskyldunni allri okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur yfir hafið.
Blessuð sé minning Ástu.
Karólína Fabína Söebech.
Eftir baráttu við erfið veikindi
hefur hún Ásthildur móðursystir
mín nú kvatt þetta jarðlíf. Hún
var önnur í röð fjögurra systkina
þar sem mamma mín var elst.
Hún lést skömmu eftir sjötugasta
og níunda afmælisdaginn sinn en
á einhvern hátt er eins og það geti
varla staðist, í huga mér er hún
alltaf ung. Fyrstu minningar mín-
ar um Ástu frænku eru úr Mið-
túninu þar sem hún bjó með Ingu
ömmu, hún var einstaklega glæsi-
leg stúlka, brosmild og blíð. Hún
kynntist eiginmanni sínum á þess-
um árum og þar sem það þótti
ekki tiltökumál að búa þröngt
bjuggu Ásta og Friðrik hjá ömmu
fyrstu ár sinnar búskapartíðar.
Ég kom þangað oft úr Hamrahlíð-
inni og passaði Berglindi svona
yfir sumartímann. Ein tíu ára að
passa aðra eins árs, þetta var al-
siða og Ásta treysti mér fullkom-
lega fyrir barninu.
Ásta og Friðrik fluttu síðar í
Selbrekkuna þar sem þau ólu upp
börnin tvö, Berglindi og Þórarin,
og það var alltaf mikill samgangur
á milli heimilis foreldra minna og
heimila systkina mömmu. Þegar
mamma lést langt fyrir aldur
fram var gott að geta leitað til
þessa fólks, móðursysturnar Ásta
og Villa reyndust okkur systrum
afar vel og tóku okkur ævinlega
opnum örmum. Í Selbrekkuna var
gott að koma, Ásta var gestrisin
og örlát og hafði hlýlega og
óþvingaða nærveru. Hún kunni
tvennt sem mér þótti alltaf einkar
merkilegt, hún kunni að dansa
þjóðdansa og hún kunni að binda
inn bækur. Til eru gamlar kvik-
myndir sem sýna hana stíga þjóð-
dansa á hátíðadagskrá á 17. júní í
Árbæjarsafninu, hún svífur um
létt á fæti eins og álfamær í ís-
lenskum þjóðbúningi. Bækur sem
hún batt inn bera vitni um vandað
handbragð og nákvæmni í vinnu-
brögðum.
Ásta frænka tók því sem að
höndum bar með jafnaðargeði og
var mikið í mun að lifa lífinu lif-
andi í sátt við allar manneskjur.
Yfirvegun og rólyndi einkenndu
allt hennar fas og alltaf var stutt í
brosið. Hún tók sínum veikindum
af æðruleysi og reyndi eftir
fremsta megni að gera alltaf það
besta úr stöðunni, hélt sinni reisn
fram á síðasta dag og naut þess að
hitta fólkið sitt. Síðasta skiptið
sem ég hitti hana varð ég þess að-
njótandi að heyra Villu lesa fyrir
hana úr Kapítólu, bók sem þær
systur höfðu valið saman og Villa
las úr í daglegum heimsóknum
sínum til Ástu. Þetta er falleg
minning, Ásta liggur friðsæl og
hlustar á lesturinn. Henni þakka
ég góðar stundir.
Kristín Ingibjörg Mar.
Ásthildur
Salbergsdóttir
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
SVEINBJÖRN MAGNÚSSON
múrari, Holtagerði 8, 640 Húsavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Norðurlands á
Húsavík 13. september.
Útför fer fram í Húsavíkurkirkju mánudaginn 24. september.
Anna Sigrún Mikaelsdóttir
Sólveig H. Sveinbjörnsdóttir Einvarður Hallvarðsson
Helga Sveinbjörnsdóttir Heiðar Smári Þorvaldsson
Guðný Sveinbjörnsdóttir
Inga Maren Sveinbjörnsd. Valgeir Baldursson
barnabörn, barnabarnabörn og bræður
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
LAUFEY MATTHILDUR
BJARNADÓTTIR
klæðskeri,
áður til heimilis í Bólstaðarhlíð 45,
lést á Dvalarheimilinu Droplaugarstöðum
mánudaginn 10. september. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að
ósk hinnar látnu. Innilegar þakkir til starfsfólks Droplaugarstaða
fyrir góða umönnun og hlýlegt viðmót.
Sigfús Rúnar Eysteinsson Guðrún Bergmann Valgeirsd.
Bjarnfríður Vala Eysteinsd. Gunnar Hall
barnabörn og barnabarnabörn