Morgunblaðið - 01.11.2018, Síða 59

MINNINGAR 59
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. NÓVEMBER 2018
✝ Ásgeir Ás-geirsson fædd-
ist 24. mars 1934 í
Reykjavík. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans 23.
október 2018.
Ásgeir fæddist á
heimili foreldra
sinna að Sölvhóls-
götu 14 í Reykja-
vík. Foreldrar hans
voru Ásgeir Sig-
urðsson, véltæknifræðingur og
forstjóri Landsmiðjunnar, f. 25.
júní 1904 í Reykjavík, d. 2. nóv-
ember 1964. Kona hans var Sól-
rún Erna Christensen, f. 3. febr-
úar 1911 í Struer í Danmörku,
d. 2. ágúst 1998. Föðurforeldrar
Ásgeirs voru Sigurður Jónsson
verkamaður og Guðrún Einars-
dóttir. Móðurforeldrar hans
voru Christen Christensen skip-
stjóri og kona hans Sigurbjörg
Einarsdóttir Christensen. Eldri
1963. Börn hennar eru Andri
Viðar Haraldsson, f. 2. júlí 1992,
og Erna Sólrún Haraldsdóttir, f.
2. júlí 1992.
2) Ásgeir Viðar, f. 20. janúar
1971. Eiginkona hans er Úlf-
hildur Hilmarsdóttir. Börn
hennar eru Andrea Pálmadótt-
ir, f. 9. júní 1985, og Eyþór
Pálmason, f. 10. nóvember 1988.
Ásgeir lauk námi í rennismíði
frá Iðnskólanum í Reykjavík ár-
ið 1953. Hann vann og lærði
einnig í Landsmiðjunni frá
1954. Seinna meir lauk Ásgeir
vélstjóraprófi frá Vélskólanum í
Reykjavík árið 1957 ásamt námi
í rafmagnsdeild árið 1958.
Ásgeir tók snemma ökukenn-
araréttindi og sinnti þeim störf-
um ásamt annarri vinnu. Hann
var birgðastjóri hjá olíufélaginu
Skeljungi hf. til 1983. Árið 1984
stofnaði hann verslunina Hesta-
maðurinn og rak hana ásamt
fjölskyldu sinni þar til hann lét
af störfum.
Útför Ásgeirs fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 1. nóv-
ember 2018, klukkan 13.
bróðir Ásgeirs var
Rúdolf Ásgeirsson,
f. 28. júlí 1931, d.
10. febrúar 2016.
Hann var kvæntur
Sólborgu Marinós-
dóttur, f. 11. júní
1935, d. 23. febrúar
2009. Samfeðra
systkini Ásgeirs
eru Sigurður, f.
1942, Guðrún, f.
1946, og Anna
Edda, f. 1948.
Þann 31. október 1959 kvænt-
ist Ásgeir eftirlifandi eiginkonu
sinni Hjördísi Bergþórsdóttur,
f. 21. desember 1935. Foreldrar
hennar voru Bergþór Pálsson, f.
10. ágúst 1901, d. 7. janúar
1968, og Þórdís Jóhannesdóttir,
f. 1. október 1904, d. 23. júní
1998.
Börn Ásgeirs og Hjördísar
eru:
1) Ásdís, f. 14. september
Margs er að minnast og margs
er að sakna.
Pabbi var alltaf kletturinn í lífi
okkar systkinanna. Það var alveg
sama hvað á dundi í okkar lífi,
pabbi var alltaf til staðar með góð
ráð og umhyggjusemi sem á engan
sinn líka. Því er það með söknuði
sem við kveðjum þig í dag, elsku
pabbi. En minningin um þig mun
lifa með okkur alla ævi. Fyrir 23
árum veiktist þú alvarlega og var
þér vart hugað líf, en þú varst ekki
tilbúinn og við svo sannarlega ekki
heldur. Við erum þakklát fyrir
þessi aukaár sem við fengum að
vera með þér. Barnabörnin þín
kunnu að meta það, það er leitun
að hjartahlýrri afa. Þú varst þeim
allt og kenndir þeim mikið, léttur
og með húmorinn í lagi.
Þú hafðir alla tíð mikinn áhuga
á bílum, það voru ófáir
laugardagsrúntarnir sem við fór-
um með þér á bílasölur bæjarins
og þótti okkur það hin besta
skemmtun og var mikið rætt og
spekúlerað. Það voru ófáar gleði-
stundirnar sem við áttum með þér
í sumarbústaðnum í Skorradal.
Þar varst þú alltaf tilbúinn að fara
með okkur út á bát að veiða og
varst manna fyrstur að koma með
höfuðfat úr plastfötum þegar krí-
an gerði árás. Að sjálfsögðu
kenndir þú okkur báðum að keyra,
sjálfur ökukennarinn. Síðan tóku
hestarnir við og áttum við saman
mörg góð ár í leik og starfi. Þú
fórst allaf alla leið í því sem þú
gerðir, stofnaðir hestavöruverslun
þar sem við fjölskyldan störfuðum
með þér og eigum við margar ynd-
islegar minningar þaðan. Að
ógleymdum hundunum þínum sem
voru þér svo hjartfólgnir. Og núna
sjáum við þig fyrir okkur á gangi
með hestana þína og Snotrurnar
að ógleymdri Tinnu okkar. Það ylj-
ar okkur um hjartaræturnar.
Síðasta árið var þér erfitt vegna
veikinda en þú kvartaðir aldrei.
Þú fékkst bestu umönnun sem völ
var á bæði á hjartadeild Landspít-
alans og hjá heimahjúkruninni,
sem gerði þér kleift að vera eins
lengi heima hjá okkur og hægt
var enda varst þú ekki mikið gef-
inn fyrir sjúkrahúslegur.
Elsku pabbi, hvíl í friði, þú ert
ljósið í lífi okkar. Takk fyrir allt.
Þín börn,
Ásdís og Ásgeir Viðar.
Elsku afi okkar, hvar eigum við
að byrja? Það er erfitt að lýsa í
texta hvaða áhrif þú hefur haft á
líf okkar systkinanna. Þakklæti er
það fyrsta sem kemur í huga, þú
hefur alltaf verið til staðar og á
staðnum fyrir okkur frá fyrsta
degi og í þínum augum gerðum
við ekkert rangt. Þakklætið birt-
ist aftur þegar við hugsum til þess
að það hafi aldrei verið tilviljun
þegar þú komst aftur til baka eftir
að hafa fengið hjartalokuna fyrir
23 árum því að við áttum að fá
þennan tíma saman. Dásamlegur
tími sem við fengum saman; frá
því að synda saman daglega í Ár-
bæjarlauginni góðu yfir í að hjóla
saman eða leika okkur. Það sem
stendur alltaf upp úr mun vera
skopskynið þitt og léttur andi yfir
öllu sem þú gerðir, alltaf brosandi
og jákvæður, en umfram allt lífs-
glaður. Þú fórst þínar eigin leiðir í
öllu og varst óhræddur við álit
annarra þegar þú varst að kenna
okkur eitthvað eða sýna væntum-
þykju þína í gjörðum. Efst þar í
huga er þegar við gáfum þér
sundhettu í spaugi sem við höfð-
um ákaflega gaman af, en hún var
í öllum regnbogans litum með
eðlu sitjandi ofan á kletti. Þér
fannst þetta fallegasta sundhetta
sem þú hafðir séð af því hún var
frá okkur og syntir stoltur með
hana þrátt fyrir augnagotur frá
öðrum. Þú varst fyrirmynd í einu
og öllu og kenndir okkur að láta
ekki skoðanir annarra hafa áhrif á
okkur heldur fylgja eigin sann-
færingu, hvort sem það var að
nota ballistol þó svo enginn annar
gerði það eða reka fyrirtæki af
ástríðu eins og þér einum var lag-
ið.
Þegar horft er yfir farinn veg
er ekki annað hægt en að bera
virðingu fyrir viðhorfi þínu til lífs-
ins. Að minnast þíns er að minn-
ast góðhjartaðs manns sem sýndi
auðmýkt, hlýju og jákvæðni í öllu
sem hann snerti enda gekk allt
eftir sem umkringdi þig. Lífið er
lotterí og þú tekur þátt í því eins
og þú sagðir svo gjarnan.
Erfitt er að lýsa því í orðum
hversu mikla væntumþykju við
berum til þín og elskum þig mikið.
Erfitt er að hugsa til þess að það
sé ekki hægt að hringja í þig og
heyra fallegu röddina þína eins og
þú gerðir svo oft sjálfur, bara til
að heyra raddirnar okkar. Hvíldu
í friði, elsku afi okkar, það er
huggun að vita til þess að þú ert
loksins með elsku Rúdda að
sprella saman, hundunum þínum,
Fríðu litlu og langömmu Sólrúnu.
Takk fyrir allt, elsku afi, við mun-
um hittast aftur.
Þín barnabörn,
Erna Sólrún og Andri Viðar.
Mig langar með þessum orðum
að minnast föðurbróður míns Ás-
geirs. Hann hefur nú fengið hvíld
eftir erfið veikindi en eftir sitja
margar minningar um góðan
mann. Mikið og kærleiksríkt sam-
band var milli þeirra bræðra,
pabba og Ásgeirs. Þeir voru sam-
rýndir og góðir vinir. Þeir voru
meira að segja svo samrýndir að
þeir náðu sér báðir í kvonfang
hinum megin við lóðamörkin,
bara sína hvora girðinguna. Ás-
geir og pabbi voru svo lánsamir að
eiga í vinahópi sínum sálufélaga
og lífsförunauta alla ævi þeirra.
Ásgeir og ástin hans Hjördís voru
mikið saman með mömmu og
pabba, og ég fann það svo greini-
lega hvað vinskapur þeirra var
góður og kærleiksríkur.
Þegar Ásgeir og Hjördís
byggðu einbýlishús sitt í Kvista-
landi fannst mér alltaf svo spenn-
andi að koma þangað. Pabbi hafði
alltaf mikla þörf á að fara út og
rúnta um bílasölur eða kíkja til
bróður síns. Ég litla stelpuskottið
bað iðulega um að koma með í
þessa kvöldbíltúra því að oftar en
ekki var kíkt í Kvistalandið. Í
minningunni eru þau skipti um
3-4 í hverri viku. Alla vega sat ég í
bílnum þögul, því ég vildi ekki
vera að suða, en reyndi í staðinn
að senda pabba hugskeyti og ein-
beitti mér stíft og hugsaði:
„Pabbi, farðu í Kvistaland, pabbi,
þig langar að fara í heimsókn til
bróður þíns,“ og oftast rættist
þessi ósk mín, eða hugskeytin
virkuðu. Ég átti nefnilega góðan
félaga í Ásgeiri Viðari og þótti
alltaf ofboðslega gaman að leika
við hann. Ásdís systir hans var
orðin unglingur sem var ekki allt-
af heima við til að sinna litlu
frænku sinni en alltaf var svo gott
að kúra sig í stóra herberginu
hennar sem mér þótti alltaf svo
flott og spennandi. En það var
ekki bara félagsskapurinn sem ég
sótti í því að það andrúmsloft sem
var á heimilinu var svo notalegt
og gott að það var bara alveg frá-
bært að vera þarna.
Ég var í pössun hjá Ásgeiri og
Hjördísi þegar foreldrar mínir
fóru til útlanda og það var svo
gaman að vera þar. Farið var dag-
lega í sund því að Ásgeir og Hjör-
dís voru ávallt dugleg við að
stunda morgunsundferðir. En í
eitt skipti vorum við Ásgeir Viðar
úti að hjóla og ég flaug á hausinn
og fékk djúpa skurði á handlegg
og höfuð, og fannst það versta í
heimi að geta ekki farið með þeim
í sund það sem eftir var af þeirri
pössun.
Minningarnar eru óteljandi og
ég gæti skrifað endalaust en það
er ekki í boði núna. Í huganum
ómar glaðlegur hlátur Ásgeirs
frænda þegar ég er að skrifa
þessar línur. Hann var einstak-
lega glaðvær maður og alltaf stutt
í hláturinn. Í veikindum pabba
var Ásgeir frændi mikil stoð og
stytta fyrir mig, og ómetanlegt
hve hann sinnti bróður sínum vel
og eins eftir fráfall mömmu. Eftir
andlát pabba var alltaf gott og
mikið samband milli okkar sem
mér þykir svo vænt um. Með
þessum orðum kveð ég kæran
frænda og þakka fyrir allar okkar
góðu stundir. Elsku Hjördís, Ás-
dís, Ásgeir og Úlla, Andri og
Erna, ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið al-
máttugan Guð um að styrkja ykk-
ur í sorginni. Minning um góðan
mann lifir í hjarta mínu.
Anna Rudolfsdóttir.
Ásgeir Ásgeirsson
Lilja vílaði ekki
fyrir sér að mæta úr
þarnæsta hreppi á
æfingar hjá Lúðra-
sveitinni Svani. Akstur úr Mela-
sveit niður í bæ var ekkert mál –
hvort sem um var að ræða æfing-
ar eða spilamennsku. Þetta lýsir
henni vel; Þegar hún tók ákvörð-
un um að gera hlutina fór hún alla
leið.
Ég kynntist Lilju fyrst á ní-
unda áratugnum þegar við vorum
bæði við nám hjá Kjartani Ósk-
arssyni klarínettuleikara. Við
Lilja Grétarsdóttir
✝ GuðmundaLilja Grétars-
dóttir fæddist 5.
maí 1970. Hún lést
19. október 2018.
Útför Lilju fór
fram 30. október
2018.
fylgdumst að á
námsárunum og á
þeim tíma byrjuðum
við bæði að spila
með Svaninum.
Þetta voru fjörug ár
í lúðrasveit, einna
hæst bar ferð sem
var farin til Austur-
Þýskalands á lúðra-
sveitamót. Þar var
ýmislegt brallað
sem best er geymt í
minningum en ekki á prenti.
Stuttu síðar féll múrinn og vilja
flestir þeir sem í þessari ferð
voru rekja það til hegðunar, at-
ferlis og framkomu ónefndrar
lúðrasveitar frá Íslandi þessar
hlýju sumarnætur í Rostock.
Bestu vinina eignast maður í
lúðrasveitum sagði góður maður í
annarri minningargrein. Það er
margt til í því og brást ég glaður
við þegar ég fór að stunda æfing-
ar á ný eftir langt hlé fyrir fjórum
árum, þegar ég sá að sessunautur
minn var mín gamla góða vin-
kona, Lilja. Hún hafði líka farið
að stunda æfingar á ný eftir ára-
langt hlé. Við vorum sammála um
að við hefðum hvorugt neinu
gleymt í hljóðfæraleik – en alls
ekkert lært nýtt heldur. Þessi ár
sem við endurnýjuðum kynnin
við hljóðfæraleik voru skemmti-
leg. Lilja var ávallt til taks, til í að
leggja á sig auka snúning ef þess
þurfti – líka til í að sleppa snún-
ingnum ef hann var óþarfi. Þessi
kynni voru enn sterkari en þegar
við vorum unglingar í tónlistar-
námi.
Lilja var skemmtileg mann-
eskja sem dreifði gleði í kringum
sig, viðræðugóð og úrræðasnjöll
þegar á þurfti að halda. Hún
kunni þann góða sið að tvínóna
ekki við hlutina, heldur hjó á
Gordionshnútinn þegar hann var
farinn að flækjast fyrir og hélt
svo áfram sína leið. Þegar þær
fréttir bárust okkur félögum
hennar í Svaninum í fyrra að
krabbameinið hefði tekið sig upp
á ný, var okkur brugðið. Þetta
kom óvænt, hún hafði verið hörð í
að mæta á allar æfingar fyrir tón-
leika sem voru eftir viku. En
Lilja komst ekki framar á æfing-
ar með okkur. Ég var að skoða
pósta frá henni áðan og sá þá að
hún var að herða sig upp í að spila
aftur með okkur í vor. Allt kom
fyrir ekki, hún hafði ekki þrek í
að koma aftur. Síðasta verk Lilju
á Facebook var að hvetja fólk til
að mæta á komandi tónleika
sveitarinnar – hún var sannur fé-
lagi fram á síðustu stund. Við
spilum í hennar minningu eftir
nokkrar vikur í Hörpu.
Félagar hennar í Svaninum
sakna Lilju og votta fjölskyldu
hennar virðingu sína og samúð.
Góður félagi er genginn. Orðstír
Lilju lifir.
Fyrir hönd Lúðrasveitarinnar
Svans,
Þorkell Harðarson.
Þegar dags er þrotið
stjá,
þróttur burtu flúinn.
Fátt er sælla en
sofna þá
syfjaður og lúinn.
(Rögnvaldur Björnsson)
Nú þögn er yfir þinni önd
og þrotinn lífsins kraftur,
í samvistum á sæluströnd
við sjáumst bráðum aftur.
(Ingvar N. Pálsson)
Geir Kristjánsson, maðurinn
hennar Doddu föðursystur
minnar, er látinn á 95. aldurs-
ári. Yndislegri maður er vand-
fundinn, einstakt ljúfmenni sem
aldrei skipti skapi. Ég hef
þekkt Geir alla mína ævi en
best kynntist ég honum er ég
15 ára kom til dvalar hjá þeim
hjónum og hóf skólagöngu í
höfuðborginni. Þar átti ég mjög
góða vist og var ýmislegt gert
sér til dundurs, bíóferðir, bíl-
túrar um bæinn á sunnudögum
og oftast endað á ís vestur í
bæ. Um tíma man ég að við
spiluðum borðtennis í stofunni.
Enski boltinn var nokkuð
sem Geir missti aldrei af og er
hann sá fyrsti sem ég þekkti
sem fylgdist með boltanum í
árdaga ríkissjónvarpsins, en þá
þekktust reyndar ekki beinar
útsendingar.
Sem ungur maður vann Geir
við skógerð þar til sú iðn lagð-
ist af hérlendis. Hann hafði af-
skaplega næmt auga fyrir fal-
legum hlutum, hagleiksmaður
Geir Kristjánsson
✝ Geir Krist-jánsson fædd-
ist 12. janúar 1924.
Hann lést 12. októ-
ber 2018. Jarð-
arförin fór fram
22. október 2018.
af guðsnáð og
snyrtimenni hið
mesta. Hann átti
alltaf flotta bíla.
Lengst af vann
Geir hjá Brauð hf.
fyrirrennara Myll-
unnar. Hann mætti
ávallt mjög snemma
til vinnu, sá um
pökkun og af-
greiðslu til við-
skiptavina. Stöku
sinnum fórum við með honum
um helgar að gera klárt eða
pakka einhverju sem lá á. Geir
var svolítill kökukarl og kom
hann oft heim með dýrindis
bakkelsi svo sem möndlukökur,
massarínukökur, jólakökur og
hunangskökur með súkkulaði
og skrautsykri. Maður fær vatn
í munninn að minnast „drekku-
tímanna“ í denn.
Ævinlega átti ég innskot hjá
Geir og Doddu ef næturskjól
vantaði í höfuðborginni hér á
árum áður og ber að þakka alla
gæsku mér og mínum til handa
um árabil.
Dodda lést fyrir tveim árum
og nokkur undanfarin ár hefur
Geir dvalið á Hrafnistu í Hafn-
arfirði eftir að sjón hans dapr-
aðist og hann gat ekki lengur
búið einn. Mér auðnaðist að
heimsækja hann fyrir nokkru
ásamt föður mínum en nú eru
þeir báðir horfnir á vit feðr-
anna með örfárra daga millibili.
Vísast hefur þeim verið vel
fagnað af eiginkonum sínum.
Að leiðarlokum er margs að
minnast og margt að þakka.
Hvíl í friði, kæri Geir.
Við stórfjölskyldan á Hellu
sendum frændsystkinum okkar
Sólrúnu og Róbert og fjölskyld-
um þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Erna og fjölskylda.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ELSA GUÐSTEINSDÓTTIR,
Maltakri 7, Garðabæ,
lést í faðmi fjölskyldunnar föstudaginn
26. október.
Útförin fer fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Margeir Ingólfsson
Ingólfur Margeirsson Linda Hafsteinsdóttir
Gyða Margeirsdóttir Páll Árnason
Erla Margeirsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÓLAFUR AXEL JÓNSSON,
Fornósi 13, Sauðárkróki,
lést á Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks
föstudaginn 26. október.
Útför hans fer fram frá Sauðárkrókskirkju 3. nóvember
klukkan 14.
Bára Þ. Svavarsdóttir
Hafdís Ólafsdóttir Jón Stefán Karlsson
Guðbjörg Ólafsdóttir Finnur Kristinsson
Ragnheiður H. Ólafsdóttir Birgir Þórðarson
barnabörn og fjölskyldur þeirra
Elskulegur pabbi minn og afi okkar,
GEIR ÞÓRÐARSON,
Sólvöllum, Eyrarbakka,
lést á heimili sínu sunnudaginn 28. október.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju
þriðjudaginn 6. nóvember klukkan 13:30.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir en
þeim sem vildu minnast hans er bent á að styrkja Sólvelli.
Rut Sigurgrímsdóttir
og barnabörn