Morgunblaðið - 12.12.2018, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. DESEMBER 2018
✝ Bragi ÞórJósafatsson
fæddist á Gröf á
Höfðaströnd 10.
febrúar 1930. Hann
lést á dvalarheimil-
inu Brákarhlíð í
Borgarnesi 2. des-
ember 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Jón-
anna Sigríður Jóns-
dóttir, f. 25.9. 1907,
d. 3.12. 2000, og Jósafat Sigfús-
son, f. 14.9. 1902, d. 10.12. 1990.
Systkini Braga eru Guðrún
Jónína, f. 1932, eiginmaður
Björn Arason, f. 1931, d. 2002,
Jón Rögnvaldur, f. 1936, d. 1999,
eiginkona Sigríður Ingimars-
dóttir, f. 1935, og Ingibjörg
Gunnhildur, f. 1940, eiginmaður
Sveinn Friðvinsson, f. 1938, d.
2017.
Bragi kvæntist þann 23.8.
1955 Maríu Guðmundsdóttur, f.
9.1. 1936 á Ósi á Skógarströnd.
Börn þeirra: 1) Ingibjörg Sól-
ur hans: Davíð Einar, f. 1984,
sambýliskona Birta Kristín
Hjálmarsdóttir, sonur þeirra:
Huginn Elí, f. 2016. Sonur Krist-
ínar Önnu: Daníel Freyr Birkis-
son, f. 1994.
Þegar Bragi var á fimmta ári
flutti fjölskyldan að Sælandi á
Hofsósi og þaðan til Sauðár-
króks 1947. Bragi spilaði á
harmonikku og lék m.a. fyrir
dansi vítt og breitt um Skaga-
fjörð með Jóni bróður sínum
sem lék á trommur. Bragi lærði
húsgagnasmíði hjá föðurbróður
sínum, Sigurði Sigfússyni, og
1954 stofnaði hann Trésmiðjuna
Hlyn ásamt æskuvini sínum frá
Hofsósi, Birni Guðnasyni, og
fleirum. Árið 1971 fluttist fjöl-
skyldan í Borgarnes. Þar fór
Bragi í samstarf með mági sín-
um Birni Arasyni við verslunar-
rekstur. Þeir ráku Stjörnuna og
Húsprýði og byggðu stórhýsi á
þess tíma mælikvarða yfir starf-
semina. Bragi var mikill sjálf-
stæðismaður og tók virkan þátt í
starfi flokksins. Hann var félagi
í Lions- og Frímúrarareglunni
og stangveiði var mikið áhuga-
mál hans alla tíð.
Útför Braga fer fram frá
Borgarneskirkju í dag, 12. des-
ember 2018, klukkan 15.
veig, f. 21.11. 1956.
Börn hennar: a)
María, f. 1982, eig-
inmaður Kári Snæ-
dal, börn þeirra:
Gunnlaugur Óli, f.
2015, og Eva, f.
2017, b) Sólveig, f.
1989, sambýlismað-
ur Darri Atlason,
sonur þeirra Daði,
f. 2017, c) Bragi
Þór, f. 1993, sam-
býliskona Sigurbjörg Ásta
Magnúsdóttir. 2) Sigurlaug Þór-
unn, f. 26.4. 1961, eiginmaður
Ólafur Hauksson. Dætur þeirra:
a) Tinna, f. 1989, sambýlismaður
Aron Daði Bjarnason, b) Hildur,
f. 1991, sambýlismaður Sebast-
ian Olguin Sörensen. 3) Guð-
mundur Ægir, f. 29.6. 1962,
sambýliskona Ingibjörg Hall-
björnsdóttir, dóttir þeirra:
Hrönn, f. 1993, sambýlismaður
Atli Páll Helgason. 4) Sigþór
Jósafat, f. 11.3. 1964, eiginkona
Kristín Anna Björnsdóttir. Son-
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að vera tengdadóttir Braga
Þórs Jósafatssonar í rúman ald-
arfjórðung og á þá samfylgd bar
aldrei skugga. Betri tengdaföður
hefði ég tæpast getað fengið, svo
hlýr og velviljaður sem hann var.
Hann var alltaf til staðar fyrir
okkur og alla fjölskylduna, greið-
vikinn, hjálpsamur og úrræða-
góður. Líf hans gekk einfaldlega
út á það að auka lífsgæði þeirra
sem hann var samvistum við.
Eitthvað þurfti lagfæringar við,
einhver þurfti akstur, barn þurfti
pössun eða athvarf. Allt var sjálf-
sagt og allt gert af elskusemi og
eins og án fyrirhafnar. Uppskera
hans var ómæld væntumþykja af-
komendanna.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni …
(Hannes Pétursson)
Fáum á ég jafnmikið að þakka
og Braga tengdaföður mínum. Að
leiðarlokum þakka ég honum alla
þá velgjörð og umhyggju sem
hann sýndi mér þann tíma sem
leiðir okkar lágu saman.
Ingibjörg Hallbjörnsdóttir.
Ef ég mætti aðeins velja eitt
orð til að lýsa tengdaföður mín-
um, þá yrði það vandaður. Þannig
var hann í einu og öllu, vandaður
maður. Það lýsti sér í því sem
hann tók sér fyrir hendur, því
sem hann sagði og því sem hann
gerði. Hann var orðheldinn,
sanngjarn, stundvís, vinnusamur,
glettinn og trygglyndur. Og
vandvirkari manni hef ég ekki
kynnst þegar kom að smíðum og
öðru viðhaldi. Húsgagnasmiður-
inn vildi ekkert fúsk.
Það var mikill aukabónus að fá
þau Braga og Maríu sem tengda-
foreldra þegar við Silla kynnt-
umst. Umhyggja þeirra fyrir vel-
ferð okkar og annarra
afkomenda hefur átt sér lítil tak-
mörk. Þau hafa verið okkur ein-
stakir tengdaforeldrar með vin-
skap sínum og væntumþykju.
Við Bragi náðum vel saman í
áhuga okkar á pólitík og lands-
málum almennt. Hann var mikill
sjálfstæðismaður, lagði fram
krafta sína í kosningum og þótti
ekki leiðinlegt að fara á lands-
fund. Hann var sanngjarn í af-
stöðu sinni til manna og málefna.
Braga þótti ekki leiðinlegt að
fá sér í tána og þá var hann óspar
á skemmtisögur af sjálfum sér og
samferðamönnum sínum, ekki
síst úr veiðiferðum með Guðjóni
bakara á Króknum. Ég held að
fátt hafi honum þótt skemmti-
legra en renna fyrir lax með Guð-
jóni, Jóni bróður sínum eða
Sveini mági sínum.
Það var sérstaklega gefandi og
lærdómsríkt að vinna með Braga
að smíðum og endurbótum, hvort
sem það var í fjósinu á Ósi sem
breyttist í sumarbústað eða
heima við. Hann var með afbrigð-
um vandvirkur og gat tímunum
saman beitt heflinum, þjölinni og
sporjárninu þar til hann var
ánægður. „Það þarf að sansa
þetta til,“ sagði hann. Árum sam-
an naut hann þess á Ósi að
byggja upp og bæta, lengst af án
þess að rafmagn væri til staðar til
að létta verkin.
Skammtímaminnið var farið
að bregðast Braga síðustu árin
og þá leitaði hugurinn til Skaga-
fjarðar, þar sem hann fæddist í
torfbæ, ólst upp og stofnaði fjöl-
skyldu og fyrirtæki. Hugurinn
var fyrir norðan og minningarnar
yljuðu.
Kynslóð Braga var ekki alin
upp við það að flíka tilfinningum
sínum. Hann átti samt til frasa
sem hleypti væntumþykjunni í
gegn. Þá var viðkomandi ávarp-
aður „gamli trefill“, menn jafnt
sem málleysingjar.
Viðmótið var ávallt það sama,
allt til hins síðasta. Hlýlegt
augnaráðið, spurt frétta. Þétt
handtakið, hógværðin.
Að leiðarlokum vil ég þakka
„gamla trefli“ fyrir þessa dýr-
mætu tæplega fjóra áratugi sem
við áttum samleið.
Ólafur Hauksson.
Nú hefur afi kvatt okkur að
sinni.
Það er margt sem flýgur í
gegnum hugann þessa dagana.
Ef til vill hefur afi, ásamt ömmu,
haft meiri áhrif á mig en mig
sjálfa grunar.
Hann afi hefur verið mér fyr-
irmynd í mörgu. Allt frá því að fá
mig (algjörlega ómeðvitað) til að
langa ofboðslega mikið í
gúmmískó, á þeim tíma sem buf-
falóskór voru meira í tísku, yfir í
að vera almennt til fyrirmyndar
hvað varðar vandvirkni, stundvísi
o.fl. Með afa átti ég, líkt og önnur
hans barnabörn, margar góðar
stundir, m.a. í skúrnum á Gunn-
laugsgötu að borða harðfisk og á
rúntinum á Subarunum á Ósi eða
Seleyri að hlusta á Geirmundar-
kassettuna góðu.
Skemmtilegast fannst mér þó
að veiða með afa. Það kom fyrir
að fiskur beit á, stundum bleikja
og stundum „móbrystingur“. Það
segir kannski margt um afa að
hann leiðrétti aldrei þennan mis-
skilning minn, en ég komst að því
þegar ég stálpaðist að tegundin
kallast víst sjóbirtingur. Þökk sé
afa man ég ennþá hvað allir
helstu spúnarnir heita og enn
kann ég mörg Geirmundarlög ut-
an að.
Afi átti líka sína ævintýralegu
hlið. Sem ungur maður spilaði
hann í hljómsveit á böllum um all-
ar koppagrundir og mig grunar
að hann hafi verið talsverður töff-
ari. Hann greip reglulega í nikk-
una og skemmti okkur krökkun-
um þegar við báðum hann,
sitjandi á beddanum á kontórn-
um sínum. Fyrir ekki svo mörg-
um árum sagði afi mér svo frá því
að hann hefði um tíma stundað
svifflug á Króknum í gamla daga
– ekki lítið ævintýralegt það.
Hann afi gat komið mér á óvart.
Það er ekki hægt að skrifa um
afa án þess að minnast á hvað
hann var flinkur og vandvirkur
smiður. Eftir hann liggja fallegir
hlutir sem verða vel varðveittir
af okkur afkomendunum. Svo
ekki sé nú minnst á húsið við
Berugötu í Borgarnesi sem hann
átti stóran þátt í að endurgera á
sínum tíma. Í þessu húsi sit ég
einmitt nú á meðan ég skrifa og
virði á meðan fyrir mér fallega
handbragðið hans.
Einn af eiginleikum afa var
hvað hann var mikill dýravinur.
Hann hafði gaman af ýmsum
dýrum, meira að segja sýndi
hann litlum hamstri sem ég átti
ótrúlega mikinn áhuga. Þó að
sjónin hjá afa væri orðin frekar
léleg fylgdist hann af athygli með
Míu dverghamstri þegar hún
skaust um búrið sitt og talaði um
hana sem „litla karlinn“.
Já, afa var margt til lista lagt.
En umfram allt var hann ofboðs-
lega blíður og þolinmóður afi
með lúmskan grallarahúmor
(sem við barnabörnin öll státum
af og má jafnvel segja að sé hálf-
gert sameiningartákn okkar nú
þegar á fullorðinsárin er komið).
Ég er heppin að hafa fengið að
verja tíma með honum og ömmu
á meðan ég var í náminu á
Hvanneyri og eins eftir að ég
flutti í Borgarnes ásamt litlu fjöl-
skyldunni minni. Ég er líka
heppin að hafa fengið að vera
með afa síðustu jólin hans, þegar
þau amma komu og voru með
okkur fjölskyldunni í fyrra. Þá
var afi frískur og sprækur og lá
sérlega vel á honum. Þessar
minningar, ásamt öllum hinum,
munum við geyma vel núna þeg-
ar afi hefur sagt skilið við okkur.
Takk fyrir allt og sofðu rótt
elsku afi minn.
Sólveig Ólafsdóttir.
Elsku besti afi minn. Þú hefur
verið órjúfanlegur partur af lífi
mínu síðan ég fæddist og því er
mjög skrýtið að þú sért það ekki
lengur. Þú varst með svo mjúkar
og góðar afahendur sem var gott
að halda í og það var enn svo
notalegt að lauma hendinni
minni í þína þessa daga sem við
vorum hjá þér að kveðja þig. Þú
varst af þeirri kynslóð sem ekki
flíkaði tilfinningum sínum en
maður fann ætíð hvað þér þótti
vænt um mann og vildir vita hvað
maður væri að aðhafast og fylgj-
ast með því sem væri að gerast í
lífinu hverju sinni. Það var alltaf
gott að leggjast á beddann í afa-
herbergi (þótt hann væri nú full-
harður) og spjalla saman þar
sem þú sast við skrifborðið sem
þú smíðaðir. Svo varstu oft að
bardúsa úti í skúr og þar var sér-
stök bílskúrs- og smíðalykt sem
mun alltaf minna mig á skúrinn
hans afa. Þar faldirðu líka hákarl
stundum og annað illa lyktandi
sem amma vildi ekki sjá inn fyrir
sínar dyr!
Aldrei vildi maður fara heim
frá ömmu og afa í Borgarnesi og
aldrei var maður skammaður
nema einu sinni man ég þegar
amma og afi voru að reyna að
hlusta á veðurfréttirnar. Afi var
dálítill grallari og hann hafði, að
okkur yngri kynslóðinni fannst,
heldur skondin orð yfir ýmsa
hluti sem líklegast yrðu ritskoð-
uð í dag en þóttu sjálfsögð og
eðlileg í hans huga. Við eigum
örugglega eftir að nota mörg
þessara orða áfram í minningu
afa og hlæja saman um leið. Það
er margs að minnast frá æskunni
með ömmu og afa eins og ótal
góðra ferða í sumarbústaðinn
þeirra á Ósi á Skógarströnd.
Þaðan fórum við líka eitt sinn
út í Flatey að sumri til, bara ég
og amma og afi, og áttum þar
saman skemmtilegan dag. Þegar
maður kom með rútunni í Borg-
arnes kom afi alltaf að sækja
mann á Subarunum og langt
fram á minn unglingsaldur gekk
hann úr rúmi fyrir mig og svaf á
beddanum góða meðan við
amma lásum fram á nótt inni í
hjónaherbergi.
Afi var mikill Skagfirðingur
og það var gaman að heyra hann
rifja upp gamlar og góðar sögur
af spilamennsku á böllum og
leigubílaferðum langar leiðir til
að komast á dansiball. Mér
finnst alveg magnað að hann hafi
í einhver skipti haldið uppi fjör-
inu á heilu balli einn með nikk-
una, það hefur ekki þurft meira
til í þá daga.
Elsku afi minn, ég er glöð að
börnin mín tvö fengu að kynnast
þér og ég mun halda minningu
þinni á lofti fyrir þau og það
þriðja sem er á leiðinni. Nú ertu
kominn á góðan stað þar sem þú
getur hvílt þig áhyggjulaus og
friðsæll og glaðst með gömlum
félögum sem ég veit að þú sakn-
aðir mikið.
Hvíl í friði afi minn og takk
fyrir allt sem þú gafst mér.
Þín
María (Mæja).
Elsku besti afi okkar, Bragi
Þór Jósafatsson, kvaddi hinn 2.
desember síðastliðinn. Afi var
hlýr og góður, passaði vel upp á
fólkið sitt, fjölskyldu og vini.
Hann var yfirvegaður og iðinn
og var okkur öllum mikil fyrir-
mynd.
Að rifja saman upp minningar
um afa undanfarna daga hefur
hlýjað okkur á erfiðum stundum.
Þessar minningar eru hver ann-
arri ánægjulegri og lýsa því
einna best hve mikilvægur afi
var og er okkur.
Það að heimsækja ömmu og
afa í Borgarnes var eitt af því
skemmtilegasta sem við fengum
að gera sem börn, sem sýndi sig í
miklu táraflóði sem tók við þegar
komið var að heimferð á sunnu-
dagskvöldum. Við þrjár þráðum
ekkert heitar en að flytja til
Borgarness og búa hjá ömmu og
afa. Sú ósk rættist þó ekki en við
fengum oft að dvelja hjá þeim
vikum saman á sumrin. Þá bröll-
uðum við ýmislegt, fórum til
dæmis í bíltúra með afa niður að
Seleyri og hlustuðum á lög með
Geirmundi Valtýs. Sömu lög
voru oft í spilaranum þegar leið-
in lá að Ósi. Þar naut afi sín allra
best í gúmmítúttum að dytta að
húsinu en hann var alltaf að
sýsla eitthvað og sat aldrei auð-
um höndum.
Hann fór einnig oft með okkur
að veiða, jafnvel þótt hellirigndi.
Á Ósi átti hann góðar og
skemmtilegar stundir með
ömmu og okkur hinum. Aðra
sumardaga fengum við að fylgj-
ast með og aðstoða afa í bíl-
skúrnum, sem var algjört ævin-
týri. Þar kenndi ýmissa grasa, til
dæmis mátti þar finna tunnu
fulla af veiðimöðkum og stóran
lager af byggingarvörum, enda
fengum við oft að fara með hon-
um í Húsasmiðjuna. Bílskúr afa
þótti ekki einungis spennandi
fyrir börnin í fjölskyldunni held-
ur einnig ferfætlinginn Ólíver.
Þeir félagar áttu sérstakt sam-
band, en hefðin var sú að þeir
fengju sér harðfisk saman í bíl-
skúrnum í hvert sinn sem leiðin
lá í Borgarnes. Að koma í afaher-
bergi var einnig mikil upplifun
og fylgdi þeim heimsóknum oft-
ar en ekki ýmiskonar góðgæti.
Afi var sá sem hafði alltaf óbil-
andi trú á okkur, var glettinn,
grínaðist mikið og gerði allt sem
hann gat fyrir okkur barnabörn-
in. Engum leiddist með afa.
Hann var einfaldlega besti afi
sem hægt er að hugsa sér og
munum við sakna hans mikið.
Við vonum að hann hafi það gott
með öllum þeim sem fóru á und-
an, sé að smíða eitthvað fallegt
og hlæja eins og honum einum
var lagið. Takk fyrir yndislegar
stundir saman afi okkar.
Þínar afastelpur.
Hildur Ólafsdóttir,
Hrönn Guðmundsdóttir,
Tinna Ólafsdóttir.
Nú hafa þeir náð saman á ný,
æskuvinirnir frá Hofsósi, Bragi
Jós. og pabbi. Milli þeirra var
mikil og sterk vinátta alla þeirra
ævidaga saman.
Þeir fluttu á Krókinn ungir að
árum og stofnuðu þar fjölskyld-
ur. Bragi náði sér í Maju og við
systkinin á Hólavegi 22 nefndum
þau alltaf í sömu andránni, Maja
og Bragi.
Árið 1954 stofnuðu Bragi og
pabbi ásamt fleirum Trésmiðjuna
Hlyn, sem síðar varð að Bygging-
arfélaginu Hlyn. Í hönd fór mikill
uppbygging á Króknum og Hlyn-
ur kom að byggingu fjölmargra
húsa, stofnana sem einbýlishúsa.
Bragi og pabbi störfuðu náið
saman á Hlyn og Bragi var okkur
fjölskyldunni einstakur, um-
hyggjusamur og alltaf stutt í
glaðværðina.
Maja og Bragi fluttu í Borg-
arnes 1971 en áfram héldust
sterk og góð vinabönd, sem
styrktust ef eitthvað var, þrátt
fyrir fjarlægðina. Við upplifðum
Braga sem mikinn Króksara sem
hugsaði hlýtt til heimahaganna
og til ættingja sinna og vina í
Skagafirðinum.
Á stórum tímamótum í okkar
fjölskyldu voru Maja og Bragi
alltaf mætt, hvort sem það var
heima á Hólaveginum eða í sum-
arbústað í Borgarfirði. Og alltaf
stoppuðu foreldrar okkar í Borg-
arnesi á leið sinni á milli lands-
hluta.
Það eru forréttindi að alast
upp í fjölskyldu sem á jafn nána
vini og Maja og Bragi voru okkur,
að ógleymdum börnum þeirra.
Þegar við krakkarnir vorum lítil
spáðum við oft í það hvernig við
værum skyld, slíkur var sam-
gangurinn.
Vinátta pabba og Braga var
falleg, við fundum sterkt fyrir
væntumþykju og virðingu. Það
var okkur t.d. skemmtilegt undr-
unarefni hvernig þeir gátu þagað
saman á góðri stund. Þá nægði
þeim bara að kinka kolli og brosa.
Orð voru óþörf.
Eftir að pabbi lést um aldur
fram 1992 má segja að vinskapur
Maju og Braga hafi færst til okk-
ar mömmu og systkinanna og síð-
ar einnig til Hauks. Samskiptin
og þessi vinskapur hefur að
mörgu leyti verið okkar leiðar-
ljós.
Hólavegsfjölskyldan þakkar
Braga samfylgdina og sendir
Maju og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur. Minningin lifir
um góðan vin og einstakan öðl-
ing.
Fyrir hönd fjölskyldunnar á
Hólavegi 22,
Óskar G. Björnsson.
Elsku Bragi, mikið sakna ég
þín og allra rólegu stundanna
sem ég fékk að eyða með þér.
Ekkert stress, alltaf tími til að
spjalla og leyfa mér að fylgjast
með þér í búðinni, skúrnum eða í
herberginu þínu inn af forstof-
unni.
Er þú komst norður fórstu
með mig að hitta Guðjón bakara,
Bjarna Haralds og fleiri góða
menn.
Þið Gunna hafið alltaf kallað
mig „nafna“ enda varla hægt að
vera skírður eftir betri einstak-
lingum.
Þú hvattir mig áfram, sama
hvað ég tók mér fyrir hendur, og
alltaf stóð heimili ykkar Mæju
mér opið.
Ég get skrifað svo margt um
þig og okkar samveru en ég ætla
að halda því í hjarta mínu þar
sem þú átt svo stóran stað sem
gott er að hugsa til.
Hvíldu í friði kæri nafni og vin-
ur. Guð blessi Mæju og fjölskyld-
una.
Hugurinn leitar nú aftur til þess
er hélt ég í höndina traustu.
Mildi og hófsemi streymdi frá þér
sem yljaði lítið hjarta.
Hjarta sem virti og skildi vel
vinalegt bros og þín ósögðu orð.
Þinn nafni,
Gunnar Bragi.
Bragi Þór
Jósafatsson
Allar minningar
á einum stað
MINNINGAR er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni
mbl.is/minningar.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa
frá árinu 2000 til dagsins í dag.