Morgunblaðið - 11.01.2019, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. JANÚAR 2019
✝ Árni Einars-son fæddist í
Kaldárholti í
Holtahreppi í
Rangárvallasýslu
8. nóvember 1931.
Hann lést á líkn-
ardeild LSH í
Kópavogi 3. jan-
úar 2019.
Foreldrar Árna
voru Einar Jóns-
son, f. 11. júlí
1895, d. 28. mars 1981, bóndi í
Kaldárholti, ættaður frá Holts-
múla í Landssveit, og Ingiríð-
ur Árnadóttir, f. 5.maí 1894, d.
14. febrúar 1984, ættuð frá
Látalæti (nú Múli) í sömu sveit.
Systur Árna eru Unnur
Einarsdóttir, f. 24. október
1933, og Jóna Einarsdóttir, f.
11. maí 1936.
Árni kvæntist 16. júní 1957
Guðrúnu Lillý Ásgeirsdóttur,
f. 29. janúar 1933, d. 1. nóv-
ember 2007.
Foreldrar Guðrúnar voru
Ásgeir Guðmundsson prentari
Árni gekk í Héraðsskólann
á Laugarvatni og síðar Sam-
vinnuskólann og brautskráðist
þaðan 1950.
Árni starfaði við verslunar-
störf hjá Kaupfélagi Árnes-
inga um 8-9 ára skeið en flutt-
ist svo til Reykjavíkur 1957 og
vann hjá Egilskjörum á Lauga-
vegi í nokkur ár. Hann hóf
eigin verslunarrekstur 1963
þegar hann setti á fót Ný-
lenduvöruverslun Árnabúð
Fálkagötu 13 í Vesturbæ
Reykjavíkur sem hann starf-
rækti í 28 ár.
Árni kynntist frjálsíþróttum
á Selfossi um 1950 en lagði
köstin til hliðar þegar hann
fluttist til Reykjavíkur 1957.
Þegar konan hans féll frá
byrjaði hann að æfa eftir 51
árs hlé og hefur tekið þátt í
öllum helstu öldungamótum
síðan, meðal annars Norður-
landameistaramóti öldunga í
Svíþjóð 2009 og Evrópumeist-
aramót Öldunga í Ungverja-
landi 2010. HSK útnefndi hann
Öðling ársins árið 2010.
Útför Árna fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 11. jan-
úar 2019, klukkan 15.
og Guðríður D.
Kristjánsdóttir en
þau eru bæði látin.
Börn Árna og
Guðrúnar Lillýjar
en fyrir átti Guð-
rún Lillý: 1) Ás-
geir Heiðar, f. 20.
nóvember 1951,
maki Oddný Ei-
ríksdóttir. 2) Inga
Árnadóttir, f. 27.
febrúar 1958,
maki Sigurður Pálmason. 3)
Danía Árnadóttir, f. 27. febr-
úar 1958. 4) Bryndís Árnadótt-
ir, f. 10. september 1962. 5)
Danfríður Árnadóttir, f. 7.
desember 1963, maki Halldór
Ólafsson. 6) Margrét Lillý
Árnadóttir, f. 20. maí 1965,
maki Ásgeir Ásgeirsson.
Barnabörnin eru 13 og
barnabarnabörn 17.
Árni ólst upp í Kaldárholti í
Holtahreppi í Rangárvalla-
sýslu. 15 ára gamall fluttist
hann til Selfoss með foreldrum
sínum er þau hættu búskap.
Í dag kveðjum við systur
hann pabba okkar. Við töldum
hann hressan enda nýbúinn að
fagna 87 ára afmæli sínu.
Hann var maður sem kvart-
aði aldrei, fór reglulega að æfa
með félögum sínum og sá að
öllu leyti um sig sjálfur. Hægur
var hann, rólegur og glettnin
var ekki langt undan.
Hann var sterklegur,
myndarlegur og fengum við
systur oft að heyra það.
Félagsskapurinn sem hann
var í í seinni tíð eftir að móðir
okkar kvaddi var ekki af verri
endanum; góðvinur hans Rún-
ar, en þeir sóttu saman fundi
hjá Karli I.
Svo dró pabbi fram frjáls-
íþróttaskóna eftir 51 árs hlé og
æfði í Laugardalnum með þeim
Sigga Haralds, Jóni Magnús-
syni, Elíasi Sveinssyni og fleiri
öðlingum. Saman tóku þeir þátt
í ýmsum mótum hér heima og
erlendis.
Það er ekki á allra færi að
rífa sig upp eftir lát maka og
fara að stunda íþróttir og vor-
um við stelpurnar mjög stoltar
af honum.
Hann fór til læknis út af þrá-
látum hósta og eftir ítarlegar
rannsóknir kom í ljós að hann
væri með krabbamein. Eftir
greiningu tók við mjög stutt
ferli. Hann náði að vera við-
staddur skírn hjá yngsta lang-
afabarni sínu í byrjun desem-
ber. Síðan hrakaði honum og
hann lagðist inn á LSH. Hann
var ekki sáttur við krabbann,
kallaði hann drasl, en hann var
af þeirri kynslóð sem kvartaði
ekki og sýndi mikið æðruleysi
undir það síðasta.
Við munum sakna hans og
minnast með mikilli hlýju. Og
svo við notum hans kveðjuorð:
Hafðu það bara eins og þú vilt.
Elsku pabbi okkar, þú
kvaddir þennan heim og þínir
nánustu sem eru búnir að
kveðja taka á móti þér.
Þínar dætur,
Danfríður (Dabbý)
og Margrét (Magga).
Elsku yndislegi pabbi minn.
Ég á ekki til nógu sterk orð til
að lýsa því hvað ég sakna þín
mikið.
Ég sakna okkar daglegu sím-
tala sem við byrjuðum á þegar
mamma lést fyrir 11 árum. Við
ræddum um allt milli himins og
jarðar, frá fréttum til þátta
sem voru í sjónvarpinu til æf-
inga sem þú áttir með félögum
þínum í frjálsum íþróttum.
Í byrjun nóvember fluttir þú
til mín á meðan það var verið
að gera upp baðherbergið hjá
þér. Við áttum dásamlegan
tíma saman á meðan þú hafðir
heilsu, göngutúrar, verslunar-
ferðir, bíltúrar, hittir barna-
barnabörnin þín, Daníelu og
Árna Stefán, og auðvitað Sig-
rúnu afastelpuna þína og henn-
ar mann Óla. Amelía kisan mín
dýrkaði þig, heimtaði klapp og
knús frá þér öðru hvoru og
þegar hún svaf til fóta hjá þér
einstaka nótt fannst þér það
mikill heiður.
Eftirminnilegust var líka
samvera okkar þegar við fórum
út að borða á afmælisdaginn
þinn og á flotta tónleika í Há-
skólabíói, samræður okkar um
allt og ekkert, meðal annars
hvað skyldi hafa í matinn. Það
var svo yndislegt að fá að
dekra við þig. Hjartahlýrri
mann var varla hægt að finna,
ástin og umhyggjan sem fylgdi
þér yljaði manni og alltaf stutt
í spaugið.
Mikið er ég þakklát fyrir
þessar sex vikur sem við áttum
saman.
En snögglega fór heilsu
þinni að hraka, þú hafðir verið
greindur með krabbamein
stuttu áður, og þá lá leiðin á
Landspítalann og síðan á líkn-
ardeildina í Kópavogi. Tæpum
þremum vikum seinna fékkstu
að kveðja eins og þú óskaðir, í
værum svefni.
Elsku pabbi, þú varst besti
pabbi í heimi og ég er þakklát
og stolt að hafa verið dóttir þín.
Þín pabbastelpa,
Bryndís.
Elsku afi Árni hefur kvatt
þennan heim.
Við fjölskyldan minnumst
hans með mikilli hlýju og bros
á vör enda var hann einstak-
lega góður og skemmtilegur
maður.
Minningarnar eru margar
um afa, en hann var kaupmað-
urinn á horninu og rak um ára-
bil verslunina Árnabúð á
Fálkagötu í Vesturbænum.
Þangað fór ég sem ungur piltur
að loknum skóladegi og fékk að
aðstoða hann í versluninni.
Hann var snillingur í að finna
verkefni sem þurfti að leysa
eins og að hjálpa eldra fólki
með vörurnar heim, sækja
skiptimynt, telja gler, sópa
stéttina, telja karamellur og
setja í poka fyrir fólk. Vinna af
þessu tagi er frábært veganesti
fyrir lífið fyrir ungt fólk. En
Árni afi kenndi manni ekki ein-
ungis að vinna heldur lagði
hann ríka áherslu á hjálpsemi,
virðingu og önnur gildi sem
hann hafði í heiðri. Það var
nefnilega þannig að afi var góð-
ur við alla sem komu inn í
verslunina og allir nutu virð-
ingar, jafnt stórir sem smáir.
Seinna seldi hann ferska ávexti
í Kolaportinu af miklum móð og
þar sá maður hversu vinsæll afi
var, hann þekkti alveg ógrynni
af fólki af öllum stéttum sam-
félagsins. Afi Árni var svo
sannarlega duglegur og
skemmtilegur maður og af hon-
um geislaði mikil orka, sem
þeir sem urðu á vegi hans urðu
varir við. Hann var raddsterk-
ur, skýrmæltur og með afbrigð-
um hraustur. Hann átti auðvelt
með að vera í kringum fólk því
honum þótti gaman að spjalla
um daginn og veginn og var
sögumaður góður. En einnig
var hann gæddur þeim hæfi-
leika að vera góður að hlusta á
fólk og því var gott að leita til
hans.
Á seinni árum stundaði afi
frjálsar íþróttir með góðum ár-
angri og birtust oft viðtöl og
myndir af kappanum í sjón-
varpi og blöðum. Það er varla
hægt að lýsa því hversu stoltur
maður var af honum og má með
sanni segja að hann hafi verið
frábær fyrirmynd fyrir eldra
fólk sem vill huga að andlegri
og líkamlegri heilsu. Ég veit
nefnilega að honum þótti
óskaplega vænt um félaga sína
í frjálsíþróttunum og þar fékk
hann að vera hann sjálfur og
vaxa og dafna í góðum fé-
lagsskap.
Með þessum orðum vil ég
kveðja þig elsku afi minn, hvíl í
friði mikli meistari og gefðu
ömmu Lillý gott faðmlag frá
okkur fjölskyldunni. Minning
þín mun lifa meðal okkar um
ókomna tíð.
Elsku mamma, Heiðar, Inga,
Bryndís, Dabbý, Magga, makar
og börn, innilegar samúðar-
kveðjur frá okkur.
Árni Heiðar Ívarsson
og fjölskylda.
„Þú lætur hana heita Stopp-
dísi,“ sagði Margrét móðir okk-
ar þegar Árni tilkynnti henni
að lítil stúlka hefði bæst í hóp-
inn. Hún hlaut nafnið Margrét,
stórmyndarleg eins og allar
dætur Árna og Lillýar. Móðir
okkar og móðir Árna voru syst-
ur, þau voru 10 Látalætissystk-
inin, samheldinn hópur þótt
ekki ælust þau upp saman.
Þessi samheldni og nábýli við
Árna tryggði náinn vinskap
sem aldrei bar skugga á. Láta-
lætisfólk er stórlynt, sumt jafn-
vel skapstórt, hrossabrestir
innanum.
En hún Ingiríður móðir Árna
var einhver sú ljúfasta mann-
eskja sem við minnumst og svo
var einnig Einar maður hennar.
Það er því ekki undarlegt að
börn þeirra séu annáluð ljúf-
menni.
Árni, kaupmaðurinn á horn-
inu, átti hug allra sem við hann
áttu erindi. Brosti við öllum,
vissi deili á fólki, tók þátt í
gleði jafnt sem sorg. Hann
þekkti alla sem komu inn í búð-
arskonsuna, þótt ekki hefði
hann séð viðkomandi árum
saman. Um frændfólk sitt lét
hann sér annt, móður okkar var
hann til dánardægurs náinn
vinur, okkur systkinum fagnaði
hann sem sínum nánustu.
Í hugann kemur ávarp Árna
á ættarmóti Látalætisfóks í júlí
1990 þegar hann minntist nafna
síns og afa okkar, Árna Árna-
sonar bónda í Látalæti í Land-
sveit. Þar dró hann upp afar
ljúfa mynd af manni sem hann
sá aldrei en lýsti sem „afreks-
manni, meðalmanni á hæð,
frekar þrekvöxnum, andlit
bjart og frítt, yfirskegg mikið,
skýr augu en í þeim var bæði
glettni og alvara“. Burt séð frá
yfirvaraskegginu finnst okkur
þessi lýsing eiga afar vel við
Árna frænda. Afreksmaður í
íþróttum til dauðadags enda
þótt hann hafi með glettni sinni
útskýrt svo að í hans aldurs-
flokki hafi allir aðrir verið dán-
ir.
Hann Árni þurfti svo lítið til
að gleðjast. Sólarupprás við
Þingvallavatn, þar áttu þau
Lilly löngum athvarf, var upp-
spretta gleði dögum saman.
Fuglalífið í Vatnsmýrinni var
æsispennandi, sífellt eitthvað
nýtt að sjá. Eitt sinn fann hann
fáráða sandlóu, sem vissi ekki
betur, líklegast að verpa í
fyrsta sinn, taldi hann. Hún
valdi sér hreiðurstæði á mölinni
á miðju bílastæði Háskólans.
Árni vitjaði hennar daglega,
hlóð grjóti í kringum hreiðrið
henni til varnar.
Hvernig sem viðraði mátti
sjá Árna á göngu, teinréttan,
glaðan og reifan. Með arnar-
augum bar hann kennsl á þá
sem hann mætti, eða þá sem
gengu hinum megin á götunni,
kallaði glaðlega til viðkomandi
og skiptist á uppörvandi orðum
við þá.
Undantekningalaust glödd-
ust allir við að hitta hann.
Óþreytandi umhyggja Árna
fyrir Lilly sem lengi barðist við
erfið veikindi er okkur afar
minnisstæð.
Við kveðjum Árna frænda
okkar með þakklæti og vottum
dætrum hans og fjölskyldum
okkar dýpstu samúð.
Guðrún og Valgerður
Hallgrímsdætur.
Gleðigjafi margra Vestur-
bæinga og reyndar miklu fleiri
í áratugi er fallinn frá. Árni
Einarsson, Árni í Árnamagas-
íni, mætti öllum með brosi á
vör og mikil eftirsjá er að
manninum, sem gaf svo mikið
af sér og lýsti upp umhverfið
með jákvæðni og bjartsýni.
Árni var mikil og góð fyrir-
mynd og sýndi í verki að ekki
þurfti að byggja hallir til þess
að vera stór. Árnamagasín á
horni Fálkagötu og Tómasar-
haga var örugglega ein stærsta
minnsta verslun í heimi og þeg-
ar eitthvað vantaði eftir lokun
var Árni alltaf reiðubúinn að
ganga fyrir hornið og opna á
ný. Nær allt sem þurfti fékkst
hjá Árna, sem byrjaði daginn í
mörg ár á því að bera út Mogg-
ann til viðskiptavina.
Knattspyrnufélagið Þróttur
var stofnað við Grímsstaðavör
1949 og eftir að velunnarar
reistu þar minnismerki um fé-
lagið 2009 sáu félagarnir Árni
og Sölvi Óskarsson, heiðurs-
félagi Þróttar, um að halda um-
hverfi þess snyrtilegu. Hann
hélt alla tíð tryggð við félagið,
en seldi samt getraunaseðla
fyrir KR enda var það hverf-
isfélagið hans eftir að Þróttarar
fluttu úr Vesturbænum 1969.
Fyrir nokkrum árum byrjaði
Árni að æfa frjálsíþróttir á ný
eftir um hálfrar aldar hlé,
keppti undir merkjum Umf.
Selfoss, þar sem hann kynntist
íþróttum sem unglingur, og tók
þátt í mörgum öldungamótum,
meðal annars Norðurlanda-
meistaramóti og heimsmeist-
aramóti.
Á þessum tíma lagði hann
áherslu á að hann væri ekki af-
reksmaður, þrátt fyrir öll verð-
launin, heldur væri það þátt-
takan sem skipti öllu máli.
Hann fór á æfingar með „strák-
unum“ í Laugardalnum og
gekk reglulega „hringinn“ í
Vesturbænum. Við röltum oft
saman og göngutúrarnir voru
alltaf upplífgandi og fræðandi.
Sérstaklega þótti honum gam-
an að fylgjast með og segja frá
selum úti fyrir ströndinni og
rekja ferðir þeirra.
Árni var orðinn fótalúinn og
sagði mér í haust sem leið að
hann gæti ekki kastað lengur.
Hann bar sig samt vel, hafði
ruslatunnurnar til fyrir ösku-
karlana og brosið var á sínum
stað, bjartsýnin og gleðin. Sú
mynd lifir nú, þegar þessi
heiðursmaður hefur gengið sitt
síðasta skref og Grímsstaða-
holtið misst eina af sínum
traustu stoðum.
Blessuð sé minning Árna
Einarssonar.
Steinþór Guðbjartsson.
Í dag er æfingafélagi okkar
og vinur Árni Einarsson borinn
til grafar.
Við höfum æft kastgreinar
frjálsra íþrótta (kúlu, spjót,
kringlu, sleggju og lóð) í ára-
raðir á kastsvæðinu í Laugar-
dal á sumrin og í frjálsíþrótta-
höllinni á veturna.
Keppnisferðirnar hafa verið
margar, hérlendis sem erlendis,
og alls staðar var Árni hrókur
alls fagnaðar, félagslyndur og
jákvæður með afbrigðum.
Öllum heilsaði Árni með
virktum og spjallaði, spurði um
ætt og uppruna. Enginn sem
kom á æfingasvæðið komst hjá
traustu og þéttu handtaki
Árna.
Á æfingum hrósaði hann
okkur og hvatti til dáða og ekki
vantaði þakkirnar þegar köstin
hans voru mæld.
Áður en Árni kom á æfingar
hafði hann gengið sína 5-6 km í
Vesturbænum.
Seinni part sumars og í
haust var farið að dofna yfir
honum og kenndi hann
slæmsku í fæti um. Samt kom
hann á æfingar og líklega
meira af vilja en mætti enda
voru æfingarnar og félagsskap-
urinn hans líf og yndi.
Við æfingafélagar Árna
söknum þessa góða drengs en
minningarnar um uppörvun,
góðvild og einstaklega notalega
nærveru munu fylgja okkur um
ókomnar stundir. Aðstandend-
um sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Jón H. Magnússon,
Sigmundur Stefánsson,
Sigurður Haraldsson,
Sigurður Þ. Jónsson.
Árni í Árnabúð er allur. Í
huga þeirra sem ólust upp á
Grímsstaðaholtinu á seinni
hluta síðustu aldar má segja að
lát Árna marki tímamót. Tími
mannlífs sem hverfðist um
verslanir og smábúðir allt frá
Dunhaga, slóðum Gríms heitins
Egilssonar, í vestri út að
Raggabúð við Suðurgötu í
austri er þar með liðinn og
gleymist skjótt.
Þungamiðja þessa mannlífs
var óefað Árnabúð þar sem
þessi öðlingur, Árni Einarsson,
stóð vaktina frá morgni til
kvölds við töluvert erfiðar að-
stæður af því að gólfið í búðinni
var ekki slétt heldur á þrepum
sem Árni þurfi sífellt að fara
upp og niður með misþungan
varning.
Síðasta kveðjan sem við-
skiptavinurinn hlaut þegar
hann yfirgaf Árnabúð var ævin-
lega: „Þakka þér mikið vel og
skilaðu kveðju.“
Þegar við unglingarnir feng-
um bílpróf og brunað var eftir
Fálkagötunni hikaði Árni ekki
við að setja okkur reglurnar
um hraðakstur enda átti hann
börn sem þar léku sér; því
fylgdi enginn æsingur heldur
yfirvegaðar útskýringar og rök-
festa. Einn félagi vor orðaði
þetta svo:
„Ég man sérstaklega eftir
fyrirlestrinum sem ég fékk frá
honum eftir að ég keyrði Volvo-
inn hans föður míns heldur
hratt eftir Fálkagötunni. Ég
hef reynt að hafa varnaðarorð
hans í heiðri síðan.“
Orðstír slíks ljúfmennis deyr
aldrei.
Meyvant Þórólfsson.
Árni Einarsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og
ættmóðir,
SVANFRÍÐUR ÞORKELSDÓTTIR
frá Arnórsstöðum á Jökuldal,
lést föstudaginn 4. janúar.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
miðvikudaginn 30. janúar klukkan 15.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Hjálparstofnun
kirkjunnar.
Sólveig B. Eyjólfsdóttir Sigurður E. Þorkelsson
Steinarr Höskuldsson
Helga K. Eyjólfsdóttir Sigurður V. Bjarnason
Guðrún S. Eyjólfsdóttir Helgi Þórsson
Guðmundur Þ. Eyjólfsson Díana J. Svavarsdóttir
barnabörn, barnabarnabörn og fjölskyldur þeirra
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR S. SIGMUNDSDÓTTIR,
Völlum, Suðurmýri 60,
Seltjarnarnesi,
andaðist á Hjúkrunarheimilinu Skjóli í
Reykjavík 24. desember. Kveðjuathöfn og
bálför hafa farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki 3. hæðar á Skjóli fyrir
umönnun og hlýju. Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
minningarkort Skjóls.
Elísabet G. Kabel
Borghildur Rannveig
Alfreðsdóttir
Ingólfur Gígja
Ingibjörg M. Alfreðsdóttir
Anna Sigríður Alfreðsdóttir Magnús Hjörleifsson
barnabörn og barnabarnabörn