Morgunblaðið - 17.01.2019, Side 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. JANÚAR 2019
✝ Vignir Þor-björnsson
fæddist á Höfn í
Hornafirði 25. júní
1947. Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu á Hornafirði 2.
janúar 2019.
Foreldrar hans
voru Ágústa Mar-
grét Vignisdóttir
húsfreyja, f. 4.
ágúst 1923, d. 31.
maí 2015, og Þorbjörn Sig-
urðsson, flugvallarstarfsmaður
og vitavörður, f. 7. febrúar
1918, d. 16. apríl 1988. Vignir
var annar í röð sex bræðra,
hinir eru Sigurbergur, f. 1946,
d. 2007, Ólafur Björn, f. 1948,
Örn Þór, f. 1951, Ágúst Hilm-
ar, f. 1952, d. 2010, og Guðjón
Hermann, f. 1962.
Eiginkona Vignis er Sigríð-
ur Ragnhildur Eymundsdóttir,
Vignir Snær, f. 2007. 2) Þor-
björn, f. 23. september 1970,
eiginkona hans er Jónína Ó.
Kárdal, f. 8. nóvember 1966.
Dætur þeirra eru Helga Fann-
ey, f. 2003, og Hugrún, f. 2006.
Vignir byrjaði ungur að
aldri að aðstoða föður sinn og
afa við afgreiðslu flugvéla á
Hornafirði og tók hann síðar
við sem umdæmisstjóri á flug-
vellinum á Hornafirði eftir að
hann hafði lokið landsprófi frá
Héraðsskólanum á Laugar-
vatni og samvinnuskólaprófi
frá Samvinnuskólanum á Bif-
röst. Alls áttu árin á launaskrá
hjá hinum ýmsu flugfélögum,
þá aðallega Flugfélagi Íslands
og flugfélaginu Erni, allt í allt
eftir að verða 53 en hann starf-
aði á flugvellinum allt þar til
hann hætti störfum sökum ald-
urs 1. desember 2015. Með-
fram flugafgreiðslunni vann
Vignir ýmis störf, til dæmis við
vitavörslu, eldsneytisaf-
greiðslu og fleira. Vignir sat í
hreppsnefnd og ýmsum öðrum
nefndum á Hornafirði um ára-
bil.
Útförin fór fram í kyrrþey.
f. í Dilksnesi 22.
desember 1948.
Foreldrar hennar
voru Helga
Bjarnadóttir hús-
freyja, f. 17. jan-
úar 1909, d. 6. apr-
íl 1996, og Eym-
undur Björnsson
bóndi, f. 15. nóv-
ember 1898, d. 12.
mars 1996. Vignir
og Ragna gengu í
hjónaband 27. desember 1969
og eignuðust þau tvö börn. Þau
eru: 1) Helga Guðlaug f. 8.
febrúar 1969. Eiginmaður
hennar er Borgar Antonsson
og eru börn þeirra: Ragnhild-
ur Lind, f. 1989. Sonur hennar
er Böðvar og fósturdóttir Gull-
veig Katrín. Brynja Rut, f.
1992. Sambýlismaður hennar
er Sindri Snær. Vigdís María,
f. 1995. Aron Freyr, f. 2005.
Elsku besti pabbi minn, ég
bara trúi ekki að þú sért farinn í
þitt síðasta flug. Betri pabba er
ekki hægt að hugsa sér. Þolin-
mæði þín var einstök, þú áttir
alltaf tíma fyrir okkur öll. Það
voru aldrei læti í kringum þig og
þú gerðir verkin á þínum hraða.
Stundum fannst mér ganga held-
ur hægt enda fékk ég ekkert af
þolinmæði þinni en þegar upp var
staðið gerðir þú allt svo vel að það
var vel þess virði að bíða. Flugið
var líf þitt og yndi enda varstu
búinn að vinna við það allt þitt líf.
Flugfjölskyldan þín er stór og
þér þótti svo vænt um þau öll.
Þegar þú varst orðinn veikur
voru það þínir bestu dagar að
komast aðeins á flugvöllinn, hitta
vini þína og hjálpa til. Þegar þú
varst orðinn mjög veikur og
svafst mikið vaknaðir þú þegar
þú heyrðir í flugvélinni þinni
fljúga yfir, brostir og sofnaðir svo
aftur.
Þið mamma gerðuð allt saman,
unnuð saman, ræktuðuð fallega
garðinn ykkar og bestu afa-
kartöflurnar. Þið höfðuð yndi af
því að ferðast um landið og þó svo
að þið hafið ekki komist oft í
burtu nutuð þið þess alltaf að
ferðast saman.
Börnin okkar Bogga hafa verið
svo heppin að fá að alast upp við
hliðina á ömmu sinni og afa, að fá
að lenda í skotinu hjá ykkur var
alltaf best. Ófáar ferðirnar fóru
þau líka yfir í spjall til ykkar og
fengu þá yfirleitt eitthvað gott í
gogginn. Þær stundir eru ómet-
anlegar fyrir þau enda alltaf ein-
stakt samband á milli ykkar allra.
Þú ert hetja, elsku besti pabbi
minn, og barðist við þennan
ömurlega sjúkdóm af þolinmæði,
þó að þú hafir nú platað okkur
smá því þú vildir ekki að við hefð-
um áhyggjur af þér.
Hluta af jólunum eyddum við
öll saman, þú varst veikur en
harkaðir af þér til að gera jólin
betri fyrir okkur öll. Síðustu
dögunum eyddir þú svo á hjúkr-
unarheimilinu á Höfn, þar sem
svo frábærlega var hugsað um
þig og er okkur fjölskyldunni efst
í huga mikið þakklæti til allra
þeirra sem hjálpuðu okkur í
gegnum þessa erfiðu tíma, en
starfsfólkið á hjúkrunarheimilinu
er alveg einstakt og gerði þessa
daga betri fyrir okkur öll.
Ég sit hér með tárin í augun-
um en minningarnar eru bara svo
margar, fallegar og góðar.
Ég minnist þess sérstaklega
að hafa ekki sagt þér satt í eitt
skipti, elsku pabbi, það var ég
sem bakkaði á girðinguna … og
líka hliðið.
Ég lofaði þér að við myndum
passa mömmu vel fyrir þig, og
það munum við svo sannarlega
gera enda er hennar missir
mestur.
Ég veit að það eru margir sem
sakna þín.
Ég veit að þú vakir yfir Bödda
litla og okkur öllum.
Ég veit að það hefur verið tek-
ið vel á móti þér þegar þú flaugst
í þína síðustu ferð.
Pabbi minn, ég sakna þín
mikið.
Þín uppáhaldsdóttir
Helga.
Elsku besti afi okkar allra. Það
verður aldrei hægt að koma því í
orð hvað þú og amma hafið
reynst okkur krökkunum úr
Holtsenda vel í gegnum tíðina.
Það verður sennilega aldrei hægt
að finna afa sem hefur jafn mikil
og góð áhrif á barnabörnin sín
eins og þú gerðir alltaf og heldur
áfram að gera um ókomna tíð.
Það er alveg sama hvenær það
var, við vorum og verðum alltaf
velkomin í Holti. Helst vildir þú
að við myndum gista sem oftast
og gerðum við það mikið, en það
var þá kallað að lenda hjá afa og
ömmu. Að geta trítlað yfir götuna
eftir skóla og fengið besta ristaða
brauð í heimi, helst með vini með
sér, var frábært, að geta hlaupið
yfir á kvöldin þegar kvöldmatur-
inn hentaði ekki heima, þá kom-
um við yfir og gáðum hvort það
væri ekki örugglega eitthvað
betra hjá ykkur og helst ís í eft-
irmat.
Við erum öll svo heppin að hafa
svo til fengið að alast upp á flug-
vellinum frá því að við munum
eftir okkur. Seinna meir höfum
við stelpurnar allar unnið í kring-
um flugið, þú hefur þá kennt okk-
ur að taka á móti vélunum og
réttu handtökin, strákarnir sem
hafa ekki enn aldur til þess að
vinna á vellinum hafa oft mætt og
hjálpað til. Við komum til með að
vera stolt af því alla tíð að hafa
lært af besta og reynslumesta
flugþjónustumanni Íslands en
mest verðum við þó stolt af því að
geta haldið áfram að segja frá því
að afi okkar hafi verið þú. Við vit-
um að þú ert farinn að taka á móti
flugvélum þar sem hvergi er
meira að gera í flugumferð, á
himninum.
Það er svo ósanngjarnt og sárt
hvernig lífið gefur og lífið tekur.
Hvíldu þig vel og í friði, elsku
besti afi okkar allra.
Við eigum eftir að sakna þín
meira en orð geta lýst alla tíð en
við fljúgum til þín þegar okkar
tími kemur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Prestshólum)
Ragnhildur Lind
Borgarsdóttir
Brynja Rut Borgarsdóttir
Vigdís María Borgarsdóttir
Aron Freyr Borgarsson
Vignir Snær Borgarsson.
Tengdapabbi er nú búinn að
kveðja okkur og farinn á næsta
áfangastað. Vonandi hefur hann
það gott og ekki væri nú verra ef
þar væru einhverjar flugvélar til
að virða fyrir sér.
Það er oft þannig að þegar fólk
deyr eru allir góðir en ég held
svei mér þá að Bói hafi ekki bara
verið góður því að mínu viti var
hann þeim kostum búinn að hann
var hreinlega einn besti maður
sem ég hef kynnst. Ég kynntist
honum 1987 og aldrei varð ég var
við að hann skipti skapi, aldrei
heyrði ég hann tala illa um
nokkra manneskju og aldrei hef
ég heyrt einhvern tala um hann
öðruvísi en sem þann toppmann
sem hann var.
Svo bara gat hann ekki verk-
laus verið og um leið og hann kom
heim frá því að afgreiða flugvél
var skipt um föt og drifið í ein-
hverju sem þurfti að gera úti við.
Alltaf átti hann tíma til að gera
eitthvað með barnabörnunum og
sagði þeim einhverjar sögur á
meðan og kenndi þeim hvernig
best væri að gera hlutina.
Það var til dæmis mjög spenn-
andi að fá hnífapróf og var þá bú-
ið að fara yfir það hvernig ætti að
umgangast hnífa og fyrir öllu að
fara varlega. Börnin okkar Helgu
bjuggu vel að því að hafa afa og
ömmu í næsta húsi og ósjaldan
var skutlast upp í Holt í kleinu
með osti eða ristað brauð og
stundum buðu þau sér í mat ef
eitthvað betra var í boði en heima
fyrir.
Ég veit að hans verður sárt
saknað af öllum sem þekktu hann
og vil ég votta þeim öllum samúð
mína og sérstaklega þó tengda-
mömmu og nánustu aðstandend-
um því við höfum öll misst mikið.
Kveðja,
Borgar Antonsson.
Stórt skarð hefur verið höggv-
ið í litla samfélagið á afleggjaran-
um okkar. Einstakt samfélag,
það var lukka að fá að alast upp á
ættarafleggjaranum og það mót-
aði mig og gerði mig að þeirri
manneskju sem ég er í dag.
Það eru mörg ár síðan ég hætti
að telja kleinurnar sem ég fékk
hjá Bóa og Rögnu í stykkjum
heldur varð að telja þær í kílóum.
Alltaf var tími í spjall, kleinur og
hlátur við eldhúsborðið. Alltaf
var ég og allir velkomnir, sama
þó svo ég væri sex ára, eða þegar
börnin mín fóru að geta trítlað á
milli húsa. Alltaf var allt óaðfinn-
anlegt, húsið og garðurinn upp á
tíu. Endalausir völundarstígar
með brúm í garðinum þar sem
Bói hafði gert ævintýraheim fyrir
litla fætur. Allir stígar nýslegnir.
Sullustaðir þar sem hægt var að
eyða mörgum klukkustundum í
leik, hátíð í hring þar sem allir á
afleggjaranum komu saman og
áttu góðan dag. Dásamlegar
minningar sem hlýja manni um
hjartaræturnar um ókomna tíð.
Elsku Ragna, Helga, Boggi,
Tobbi, Jónína, barnabörn og
barnabarnabarn, ykkar missir er
mikill og sár. Hugur okkar er hjá
ykkur öllum.
Valgerður Sigurðardóttir
og fjölskylda.
Komið er að erfiðri kveðju-
stund, þegar við kveðjum Vigni
Þorbjörnsson, eða Bóa eins og
hann var ætíð kallaður.
Áratuga vinskapur var með
foreldrum okkar og aldrei bar
skugga á. Feður okkar kvöddu
með rúmlega tveggja mánaða
millibili og Ágústa mamma Bóa
og mamma voru jafnöldrur,
skóla- og fermingarsystur og vin-
konur alla tíð. Þau hvíla nú öll
saman í Hafnarkirkjugarði.
Ekki minnkaði sambandið
þegar Ragna frænka mín og Bói
gengu í hjónaband fyrir hartnær
fimmtíu árum. Tærasta minning-
in er samt frá 8. febrúar 1969, en
þá kom Bói og sótti mig og sagði:
„Ég er að ná í þig því við vorum
að eignast dóttur áðan og þú átt
að vera fyrsta manneskjan til að
líta hana augum.“
Við svona tækifæri hrannast
minningar upp, stórveislurnar í
Holti, kaffitímarnir við borðið á
Öxi, jóla og nýársheimsóknirnar
svo eitthvað sé nefnt.
Svo eru það kartöflurnar: Eitt
sinn hringdi hann og sagði: „Ég
er búinn að setja niður 53 kart-
öflur, hvernig gengur hjá
ykkur?“ Kveikt var á jólaseríunni
á kartöflukofanum á haustin þeg-
ar kartöflurnar voru komnar í
kofann og slökkt á vorin þegar
síðasta útsæðiskartaflan var
komin í mold.
Ekki er hægt annað en að
minnast á skrúðgarðinn í Holti.
Garðrækt var sameiginlegt
áhugamál hjá Rögnu og Bóa og
ber garðurinn þess merki sem er
sönn paradís. Þau áttu líka því
láni að fagna að stórfjölskylda
Helgu dóttur þeirra er í næsta
nágrenni við Holt og stutt fyrir
börnin fimm að tölta til ömmu og
afa.
Bói var einstaklega barngóður
og hafði alltaf tíma til að ræða
málin og útskýra. Ekki veit ég til
þess að hann hafi nokkurn tíma
„skipt skapi“.
Upp úr stendur minningin um
umhyggjusemina og hjálpsem-
ina. Ef við fórum út fyrir sýslu-
mörkin fylgdist hann nákvæm-
lega með okkur, hvar við værum,
hvernig gengi, hvernig veðrið
væri og hvort ekki væri örugg-
lega allt í lagi.
Missir fjölskyldu og vina er
mikill en eftir stendur minningin
um góðan dreng sem öllum vildi
hjálpa og öllum gott gera.
Elsku Ragna og fjölskylda.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til ykkar allra og bestu óskir til
litla langömmudrengsins sem
berst við erfið veikindi núna. Það
er ómetanlegt að eiga góða að,
fólk eins og ykkur.
Agnes Ingvarsdóttir.
Góða vini sem við eignumst á
lífsleiðinni getum við aldrei full-
þakkað. Sárt er þegar þeir kveðja
jarðlífið, allt of snemma að okkur
finnst. Kannski er það eigingirni,
en manni finnst hlutverki þeirra
hér á jörð engan veginn lokið
þegar leiðirnar skilur.
Vignir Þorbjörnsson og fjöl-
skylda hans voru meðal þeirra
sem tóku mér opnum örmum
þegar ég flutti hingað til Horna-
fjarðar árið 1974 og aldrei hefur
nokkurn skugga borið á þá vin-
áttu. Mikill vinskapur og frænd-
semi var reyndar til staðar á milli
tengdafjölskyldu minnar og
fólksins þeirra Bóa (eins og Vign-
ir var jafnan nefndur) og Rögnu
konu hans.
Naut ég strax góðs af þeim
tengslum eins og við fleiri ágæta
Hornfirðinga.
Bói var einn af þessum fjallt-
raustu mönnum sem halda ró-
semi sinni og jafnaðargeði hvað
sem á gengur. Aldrei vissi ég
hann skipta skapi öll þau ár sem
leiðir okkar lágu saman. Hann
gekk að hverju verki með mikilli
samvizkusemi og dugnaði og átti
gott með að umgangast jafnt háa
sem lága, fullorðna og börn.
Lífsstarf hans tengdist frá
unga aldri flugsamgöngum við
Hornafjörð. Var það framhald af
starfi föður hans og afa, sem báð-
ir höfðu séð um flugafgreiðsluna
frá bernskudögum flugsins hing-
að austur. Og nú annast dóttur-
dóttir hans það hlutverk þannig
að þráðurinn er óslitinn.
Um tíma sat Bói í sveitarstjórn
á Höfn og þegar ég tók þar sæti
síðar heyrði ég oft vitnað til þess
hversu tillögugóður hann var þar
og hóf sig yfir alla flokkadrætti
við afgreiðslu mála. Það lýsir
honum vel því þrátt fyrir að hann
hefði sínar skoðanir var hann op-
inn fyrir röksemdum annarra og
tók til þeirra fullt tillit.
En fyrst og fremst var Bói
mikill fjölskyldumaður, vildi hlúa
sem bezt að fólkinu sínu og bar
hag þess mjög fyrir brjósti. Við
Agnes erum barnlaus en höfum
notið þeirrar gæfu að njóta sam-
vista við gott fólk með stóra
barnahópa í kringum sig sem við
eigum góð tengsl við, ekki sízt af-
komendur Bóa og Rögnu. Bói var
einstaklega barngóður maður og
þegar barnabörnin birtust í
heiminn sýndi hann þeim enda-
lausa þolinmæði og ræddi við þau
málin eins og fullorðið fólk.
Bói og Ragna hafa oftast verið
nefnd í sama orðinu enda sam-
rýnd hjón, létt í fasi og áttu gott
með að kynnast fólki. Ég minnist
þess þegar þau fóru í ferðalag
vestur á firði og renndu í hlaðið á
Láganúpi hjá móður minni.
Mamma dreif þau í kaffi og auð-
vitað voru þau orðin aldavinir eft-
ir þessa stuttu heimsókn.
Ég vil enda þessi fátæklegu
minningarorð með kæru þakk-
læti til Bóa fyrir einstaka velvild
hans, góðmennsku og hlýju í garð
okkar Agnesar og fólksins okkar.
Ég ber þá fullvissu í brjósti að
leiðir okkar munu liggja saman
aftur.
Rögnu minni og allri fjöl-
skyldu þeirra Bóa sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Minning-
in um góðan mann mun veita
þeim styrk.
Guðbjartur Össurarson.
Látinn er góður vinur og
skólabróðir, Vignir Þorbjörns-
son, eftir baráttu við illvígan
sjúkdóm. Það var haustið 1965 að
kynni okkar hófust. Við vorum að
hefja nám við Samvinnuskólann á
Bifröst. Fljótlega kom í ljós að
Vignir hafði einstaklega góða
nærveru. Hann var glettinn og
hafði oft hnyttin tilsvör og at-
hugasemdir við það sem rætt var
um hverju sinni og varð fljótlega
vinsæll í hópi skólasystkina.
Hann var frá Hornafirði og var
mjög stoltur af heimaslóðum sín-
um. Þar væru hlutirnir í góðu
lagi, eflaust mun betri en víðast
hvar annars staðar.
Á þessum tíma byrjaði Sam-
vinnuskólinn fyrr á haustin en
aðrir skólar og var alltaf slitið 1.
maí á afmælisdegi Jónasar frá
Hriflu, stofnanda skólans. Náms-
efni var mikið og fjölbreytt og var
full kennsla sex daga vikunnar.
Nemendur þurftu því að halda
sig vel að náminu, enda var ekki
annað í boði hjá skólastjóranum
sr. Guðmundi Sveinssyni. Vignir
var duglegur og góður námsmað-
ur og þátttaka hans í skólalífinu
var einnig mikil. Skólaárið 1966-
1967 urðum við Vignir herbergis-
félagar ásamt Jörundi Ákasyni.
Þetta var gott samfélag og við
herbergisfélagarnir allir góðir
vinir. Stundum var tekist á um
landsmálin, en Vignir keypti
Morgunblaðið sem sannur sjálf-
stæðismaður og voru m.a. leiðar-
ar blaðsins teknir fyrir stöku
sinnum. Vignir varðist að sjálf-
sögðu fimlega eins og honum var
einum lagið. Við útskrifuðumst
svo frá Bifröst vorið 1967. Vignir
fór að sjálfsögðu beint „heim“ til
Hafnar í Hornafirði, en undirrit-
aður lenti óvænt til Fáskrúðs-
fjarðar og varð þar nokkuð leng-
ur en áætlað var. Það var því
tiltölulega stutt á milli okkar fé-
laganna eftir skólaárin.
Vignir vann allan sinn starfs-
aldur á flugvellinum á Hornafirði
sem umdæmisstjóri eða í 53 ár,
fyrst hjá Flugfélagi Íslands hf. og
síðar hjá arftökum þess. Hann
var mjög vel látinn í starfi og
heyrði ég það m.a. hjá Kristjáni
heitnum Egilssyni flugstjóra
hversu gott var að koma á Horna-
fjörð og njóta þjónustu og sam-
skipta við Vigni. Vignir var
reyndar þriðji ættliður sem þjón-
ustaði flug til Hornafjarðar og
enn mun þessu starfi vera sinnt
innan fjölskyldunnar.
Vignir og hans góða kona
Ragna, reistu sér fyrst hús á
Höfn, en fluttu 1980 í annað hús
sem þau höfðu reist á æskuslóð-
um Rögnu í landi Hjarðarness og
nefndu Holt. Vignir var mikill
fjölskyldumaður og hélt vel utan
um fólkið sitt í gegnum tíðina,
alltaf tilbúinn að aðstoða ef á
þurfti að halda.
Við Sigrún vorum svo heppin
að eiga með þeim hjónum góða
dagstund í júní sl. sumar, þar
sem ýmislegt skemmtilegt var
rifjað upp. Við fengum einnig að
fylgjast með tjaldinum sem var
fastagestur hjá þeim í garðinum í
sumar og var smám saman að
kynna maka sínum og afkvæmum
þennan góða stað og kræsingarn-
ar sem fjölskyldan hafði notið frá
Rögnu og Vigni.
Vignir var ekki mikið á ferð-
inni um dagana, var heimakær
með afbrigðum og hitti því miður
skólafélagana alltof sjaldan. Við
Vignir vorum samt alla tíð í góðu
símasambandi og fórum reglu-
lega yfir það sem efst var á baugi.
Við bekkjarsystkinin frá Bif-
röst minnumst Vignis með mikilli
hlýju og virðingu. Þökkum góð
kynni og biðjum honum blessun-
ar Guðs á nýjum vettvangi.
Rögnu, börnum þeirra og öðrum
ástvinum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Gísli Jónatansson.
Meira: mbl.is/minningar
Vignir
Þorbjörnsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðn-
ir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru
eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Minningargreinar