Morgunblaðið - 14.02.2019, Page 51

MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. FEBRÚAR 2019
✝ Sigríður Guð-mundsdóttir
fæddist á Sæbóli í
Aðalvík 23. október
1921. Hún lést 3.
febrúar 2019.
Foreldrar Sig-
ríðar voru Guð-
mundur Sigurjón
Lúther Hermanns-
son frá Sæbóli, f.
17. mars 1890, d.
12. ágúst 1973, og
Margrét Halldóra Þorbergs-
dóttir frá Efri-Miðvík, f. 3. des-
ember 1897, d. 23. júlí 1973.
Maki Sigríðar var Þorgils
Steinþórsson, f. 9. ágúst 1911, d.
29. janúar 1982. Börn þeirra
eru: Völundur Þorgilsson, f. 24.
nóvember 1945, og Guðrún Hø-
ber 1946; uppeldissonur Eggert
Rúnar Birgisson, f. 18. júní
1965; Sigríður Helga Käld, f. 2.
október 1967; Þorgils, f. 16. júlí
1974; Óttar, f. 4. janúar 1982,
móðir þeirra og fyrrverandi
maki Guðlaug Helga Eggerts-
dóttir, f. 30. september 1946.
Maki Guðrúnar er Søren Hø-
yer Andersen, f. 9. apríl 1950.
Börn þeirra eru Lars Ole Høyer,
f. 5. júní 1975; Nina Høyer, f. 18.
júlí 1977.
Sigríður ólst upp með fjöl-
skyldu sinni á Sæbóli. Tíu ára
fór hún fyrst að heiman til föð-
urbróður og konu hans á Ísa-
firði til að passa börn og ganga í
skóla. Sextán ára flutti hún svo
að heiman til Ísafjarðar og það-
an til Reykjavíkur þar sem hún
kynntist manni sínum Þorgils.
Sigríður sinnti ýmsum störf-
um gegnum árin, síðast sem
þingvörður á Alþingi.
Útför Sigríðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag klukkan
15.
yer Þorgilsdóttir, f.
26. janúar 1947.
Systkini Sigríð-
ar: Guðrún Herdís,
f. 10. október 1917,
d. 4. apríl 2003;
Bergþóra Oddný
Ólöf, f. 17. október
1918, d. 20. júlí
2000; Þorbjörg, f.
18. ágúst 1924, d. 9.
mars 1925; Ingveld-
ur, f. 13. okt. 1926;
Finnbjörn Ásgeir, f. 7. júlí 1929,
d. 24. okt. 2010; Hansína Ásta, f.
4. maí 1931, d. 9. febrúar 2009.
Maki Völundar er Sigríður
Rósa Finnbogadóttir, f. 2. jan-
úar 1954. Börn Völundar: Krist-
ín, f. 18. febrúar 1966, móðir
Hildur Högnadóttir, f. 9. desem-
Ég minnist ömmu með þakk-
læti fyrir langt og gott líf sem og
alls þess sem hún gaf mér.
Amma kenndi mér að ferðast
og finna ævintýri. Við fórum í
ófáar ferðir saman og hún var
listamaður í að búa til nesti. Kald-
ur kjúklingur, samlokur með
rækju- eða túnfisksalati og annað
gott. Í eftirrétt voru lagtertur,
brún og hvít, og pönnukökur
ásamt heitu súkkulaði.
Aðalvíkurferðirnar voru ófáar.
Keyrt eða flogið vestur og bátur
þaðan í víkina. Gist hjá Ingu og
Valda á Ísafirði þegar svo bar
undir. Stundum var þungt í sjó-
inn og þá sagði amma okkur að
best væri að sitja úti og syngja
hástöfum sem við gerðum.
Aðalvík er undraveröld fyrir
unga sem aldna. Hvönnin svo há
og þétt að við krakkarnir þurft-
um að ryðja okkur leið í gegnum
þykknið eins og landkönnuðir í
hitabeltislöndum. Í stað sveðja
notuðum við kíttisspaða eða ann-
að tilfallandi.
Fjölskylduóðalið fer ekki
framhjá neinum þegar siglt er
inn í víkina. Tjörusvart viðarhús
með hvítum gluggum og rauðu
bárujárnsþaki með fjallið Darra í
baksýn. Við sváfum oft í tjaldi
með ömmu á túninu fyrir framan.
Spiluðum og sungum.
Ég var oft hjá ömmu þegar ég
var lítill og við fórum út um allt
með strætó. Hún tók mig eitt
sinn með í Alþingishúsið þar sem
hún vann lengi sem þingvörður.
Ég fékk að skoða króka og kima
sem flestum eru lokaðir. Við fór-
um líka oft niður að Tjörn og gáf-
um fuglunum, skoðuðum lista-
söfn og fengum okkur ís. Ef
veðrið var leiðinlegt spiluðum við
orrustu stundunum saman.
Menning skipti hana miklu
máli. Ég á margar glæsilegar
bækur sem hún hefur gefið mér
en ein er sérstaklega minnisstæð,
Lífsbarátta dýranna eftir David
Attenborough. Þegar ég opnaði
hana fyrst var svo ógeðslegt
skordýr á myndinni að ég henti
henni frá mér og gat ekki opnað
hana lengi.
Skapið hennar ömmu var eins
og vindurinn. Stundum komu
hvassar hviður en þær hjöðnuðu
oftast um leið. Öll höfum við kosti
og galla og það var ekki að
ástæðulausu hvað hún var vina-
mörg. Einstök gestrisni hennar
dró fjölda fólks saman í mat,
drykk, söng og gleði.
Þessi vinabönd skiluðu sér
ríkulega til baka þegar hún átti
orðið erfitt með að sjá um sig
sjálf. Það er ómetanlegt allt það
sem mamma mín og Óla vinkonur
hennar gerðu til að henni liði sem
best. Það er líka einstök vinátta
sem tókst með ömmu, Dísu og
Frissa og dætrum þeirra sem
amma passaði þegar þær voru
ungar. Það hefði ekki gerst án
Ólu sem þekkti barngóða konu.
Síðasta ferðalagið okkar
ömmu var með mömmu norður á
Akureyri í skírn Iðunnar dóttur
Óttars bróður og Nönnu. Amma
sá um nestið. Við stoppuðum í
Ólafslundi og þar dró amma fram
mikla veislu. Buff tartar með öllu
tilheyrandi.
Ég er viss um að þau ferðalög
sem við amma fórum í hafi veitt
mér sjálfstraust til að ferðast og
upplifa eins mikið og ég hef gert.
Hún opnaði dyrnar að heiminum
og ýtti mér af stað.
Amma lifir í minninu sitjandi í
kvöldsólinni á pallinum í Aðalvík
með kokteilinn sinn og syngjandi
Sól að hafi hnígur.
Þorgils Völundarson.
Elsku frænka.
Ég var farinn að halda að þessi
stund kæmi ekki, að elli kerling
hefði kímnigáfu og léti lífsgjafann
og söngfuglinn eiga sig okkur
hinum til yndisauka og vellíðun-
ar. En svo ákvað hún að láta til
skarar skríða en stutt og snagg-
aralega með tilliti til hins fagra
ljóss, sem var um þig.
Þú hefur verið mikilvægur
hluti af mínu lífi. Þú varst fyrsta
frænkan sem ég hitti, þú varst
með að skoða fyrstu íbúðina með
mömmu, þegar hún kom með
okkur bræður frá Ameríkunni,
þú fórst með strákinn mig í
fyrstu ferðina til Aðalvíkur, þú
varst mín, þegar mamma lenti
inni á sjúkrahúsi um jól, þú varst
með í minni fyrstu fullorðinsferð
til Aðalvíkur ásamt mömmu,
nema hvað. Þær ferðir áttu eftir
að verða margar, nánast á hverju
ári og líka tvisvar um páska.
Ég er mömmu óendanlega
þakklátur fyrir að halda þeim sið
frá Aðalvík að fólk átti frænku og
frænda og ég átti mína frænku.
Þegar ég byrjaði að fara í Sléttu-
hreppinn varð ég í fyrstu hvumsa
þegar fólk vissi ekki hver frænka
væri en það leiðréttist ef ég
nefndi að frænka væri Sigga í
samhenginu Dísa og Sigga.
Kæra frænka. Síðastliðnu
ferðir mínar í Aðalvík voru þínar
síðustu. Þú lagðir inn pöntun um
að ég færi með þig, svo að ég segi
ekki ákveðin fyrirmæli. Ég
gegndi enda hvernig var annað
hægt, þegar þú sagðir við mig að
þú vildir fara með fólki, sem þú
gætir ráðskast með og gæti
ráðskast með þig.
Ég er svo stoltur af að hafa átt
þig að og lært svo margt af þér
varðandi jákvæðni til lífsins í
þessari hornóttu fjölskyldu, sem
við tilheyrum, gott að vera með
einni kollóttri.
Frænka, eitt það fallegasta,
sem ég hef heyrt um mig haft átt-
ir þú. Mörgum árum eftir brun-
ann á Bólhúsinu sagði einn sveit-
unginn við mig, sem stóð með þér
við Fjósatunguna, þar sem þú
horfðir á húsið þitt brenna; úr því
að þetta varð að verða svona þá
er það í lagi; við höfum hann Haf-
stein.
Takk frænka. Okkar síðasta
samvera var jafn ljúf og hinar, já-
kvæðni, alvarleiki, glettni og
hlátur. Ég veit að þú ferð í friði.
Hafsteinn.
Þeim fer nú óðum fækkandi,
hinum innfæddu Aðalvíkingum.
Ég hef verið svo lánsamur frá
barnæsku að fá að hitta og kynn-
ast sumum þeirra gegnum árleg-
ar sumardvalir á Sæbóli, þessum
sameiginlega fasta punkti í til-
veru æ stærri og fjarskyldari
hóps af fólki: niðja þeirra sem
fæddust þar, ólust upp og fluttu
svo burt, öll sem eitt. En margar
og rammar taugar stóðu – og
standa – eftir. Þessi tengsl, gegn-
um þennan afskekkta stað, hafa
efalaust náð að viðhalda og næra
frændskap lengur og í fjarlægari
liði en oft mun von á. Þannig fékk
ég að kynnast Siggu frænku, en
þau afi minn í föðurætt, Vil-
hjálmur, voru systkinabörn. Hún
var líka í nánu sambandi við föð-
urfólkið mitt þannig að gegnum
árin hitti ég hana ósjaldan í bæn-
um við ýmis tækifæri, ekki bara í
hennar „náttúrulega umhverfi“ í
Aðalvík á sumrin.
Ef ég ætti að lýsa Siggu
frænku með einu orði, eins og
hún birtist mér, yrði það líklega:
Hugur. Það var hugur í henni,
hýr og heiður. Hún var ákveðin í
fasi, beinskeytt í tali, hlý og
traust í viðmóti og hafði gott og
einlægt augnatillit. Hún var líka
hláturmild og húmoristi. Hafði
unun af samveru, spjalli og söng
og öðrum góðum nautnum lífsins;
lét heldur ekki á móti sér stöku
þurran Martini og jafnvel að púa
eina-tvær Capri við hæfileg tæki-
færi. Ég man ekkert hvenær við
hittumst fyrst eða hvenær við
hittumst síðast en minningarnar
um hana renna saman í fjölda
samverustunda að sumri í Aðal-
vík fyrr og síðar. Í mörgu spjalli
og skrafi á Bólinu, í Steinhúsinu,
á öðrum bæjum þar eða úti við
einhvers staðar í víkinni sagði
hún mér frá lífinu í víkinni eins og
það var, frá langömmu minni og
afa mínum ungum og öðru fólki á
þeim tíma, frá því þegar Bretinn
kom og byggði herstöð á Darr-
anum í stríðinu og frá sambýlinu
við dátana niðri í víkinni. Það var
til marks um frjálslegt samband
mitt og Siggu – og húmor og hisp-
ursleysi hennar – að hún svaraði
blátt áfram, með blik í auga og án
þess að bregða neitt, strákslegri
spurningu minni um hvort það
hefði borið nokkuð á „ástandi“ á
„hernámsárum“ Aðalvíkur.
(Svarið var: nei, ekki svo hún
vissi til.) Hún kenndi mér líka
nokkur góð frænkutrix við elda-
mennsku, svo sem að væn
smjörklípa yrði aldrei til að
skemma heitt súkkulaði. Og svo
ætlaði hún líka alltaf að elda með
mér og kenna mér handtökin við
að gera hausastöppu eins og afa
Villa og fleirum innfæddum
fannst svo góð („þjóðarréttur“
Aðalvíkur: þorskhausar og –lifur,
soðið í mauk) en fæstum öðrum
hin síðari árin. Við náðum því nú
aldrei en ég held samt áfram að
efla mér hug til að reyna, ein-
hvern daginn, að sjálfsögðu þá í
Aðalvík, með fiski úr víkinni.
Nú er hins vegar komið að
kveðjustund. Mér bárust nýlega
þau tíðindi að Sigga frænka væri
látin, í hárri elli. Ég þakka henni
innilega fyrir samfylgdina. Og
þegar ég loksins geri hausastöpp-
una – og borða vonandi líka,
sennilega þá úti á palli við Stein-
húsið – mun ég horfa niður á Ból
og hugsa til hennar.
Sól að hafi hnígur, Sigga mín;
hvíldu í friði og takk fyrir allt.
Finnur Þór Vilhjálmsson.
Sigga Guðmunds eða Sigga
frænka hét hún hjá okkur á Nes-
inu. Hún var náfrænka pabba, ein
af bestu vinkonum mömmu og
snar þáttur í lífi okkar systkin-
anna alla tíð. Hún var fædd í Ból-
húsinu, sem stendur neðst á sjáv-
arkambinum norður á Sæbóli í
Aðalvík, næstelst í stórum systk-
inahópi.
Hún var alla tíð tengd Sæbóli
órjúfanlegum böndum, eins og
flestir aðrir úr frændgarðinum
fjölmenna, sem þar fæddust og
neyddust til að flytjast burt fyrir
og um miðja síðustu öld.
Tryggð og virðing þessa brott
flutta fólks gerði það að verkum
að plássið gleymdist ekki og er
þar nú hvert sumar samfellt ætt-
armót afkomenda þeirra. Í þeim
hópi var Sigga frænka hvert sum-
ar og stundum oft á sumri, ávallt
fremst í flokki og ung í anda þó að
árunum fjölgaði. Hún var ein-
staklega góð manneskja, klár,
skemmtileg og jákvæð en líka al-
veg ófeimin að segja kost og löst
á málefnum og jafnvel mönnum.
Þá hnykkti hún höfðinu lítillega
til og brýndi raustina aðeins.
Yndislegt var að eiga með henni
stundir, ekki hvað síst á fallegum
sumarkvöldum þarna norður við
ysta haf, spjalla og taka lagið. Þá
var frænka í essinu sínu.
Börnum hennar og barnabörn-
um votta ég samúð mína og kveð
frænku mína með söknuði.
Vilhjálmur H. Vilhjálmsson.
Á kveðjustund er dýrmætt að
eiga mikið af góðum minningum.
Það er ómetanlegt að hafa fengið
að njóta samvista við Siggu
frænku mína frá því ég man eftir
mér. Ferðalag okkar og fjöl-
skyldunnar hefur verið skemmti-
legt enda Sigga frænka besti
ferðafélaginn þar sem hún er
bæði uppátækjasöm og hæfi-
leikarík.
Sigga frænka er fædd og upp-
alin norður í Aðalvík í stórum
systkinahópi og stórum frænd-
garði sem þurfti að hafa fyrir líf-
inu sem einmitt gerði fólkið sam-
heldið og dugmikið. Tengslin við
Víkina hafa alla tíð verið sterk en
upp úr 1960 fóru brott fluttir
Aðalvíkingar að koma aftur eftir
að byggð hafði lagst í eyði kring-
um 1955.
Ég man eftir mér lítilli á Ból-
inu, sem þá var eitt af fáum hús-
um sem búandi var í. Þar var nóg
pláss fyrir alla og svo lögðust allir
á eitt með að hjálpast að við að
lagfæra hin húsin og gera þau
íbúðarhæf.
Hún frænka mín var ljúfmetis-
kokkur og gat galdrað fram
veislumat eins og ekkert væri.
Það var alveg sama hvort það var
til að bjarga strandaglópum úr
fjörunni á Sæbóli eða bjóða
frændfólki og vinum í kjöt í karrí
og pönnukökur á Kópavogs-
brautinni, þetta eru bara lítil
dæmi um gestrisnina. Þau eru
einnig ljóslifandi fyrir mér skipt-
in sem við komum í Aðalvíkina og
Sigga frænka beið með mat fyrir
börnin og pabba á Bólinu á með-
an við Haukur komum Steinhús-
inu í stand. Það þurfti ekki að
ræða um hlutina heldur voru þeir
bara gerðir og það af einlægni.
Síðasta ferðin hennar Siggu
frænku til Aðalvíkur var sumarið
2017. Hugurinn bar hana hálfa
leið. Heim skyldi halda á Bólið og
njóta samvista við frændfólkið í
Víkinni og heimahagana. Þetta
var góð ferð og við heppin að
njóta þess að vera með henni í
Aðalvík þar sem mikið var spjall-
að og sungið. Gleðin og söngurinn
fylgdu Siggu frænku hvert sem
hún fór og var fallega altröddin
hennar ávallt hljómandi tær.
Enda stoppaði hún bara ef henni
fannst falskur tónn einhvers
staðar meðferðis í söngnum.
Við fjölskyldan áttum
skemmtilegt gamlárskvöld með
Siggu frænku líkt og undanfarin
ár. Þar var meðal annars skálað í
frænkukokkteil, að hennar hætti,
og sungið saman að sjálfsögðu
var raddað. Þessi minning er
okkur mjög kær.
Ég kveð mína yndislegu vin-
konu og frænku með söknuði og
þakklæti. Við fjölskyldan geym-
um dýrmætar minningar um
góða og kraftmikla konu.
Aðalvík er yndisfögur,
oft um vor og sumarkvöld.
Spegilfagur ljómar lögur
loftið marglit ljósatjöld.
Laugast allt í ljósagnípum
leggst um hlíðar þokuband.
Vökul bára vörum kvikum,
votan kyssir fjörusand.
(Jón Pétursson)
Við vottum börnum Siggu,
þeim Guðrúnu og Völundi, og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúð.
Guðrún Brynja, Haukur
og fjölskyldan.
Það var mikill gleðidagur hjá
litlu fjölskyldunni í Álfaheiði þeg-
ar Sigríður kom inn á heimilið
okkar til að hugsa um og passa
Þóru Sif og Elínborgu. Það var
Ólöf Kolbrún vinkona okkar sem
sagði okkur frá vinkonu sinni í
Kópavogi sem væri kannski til í
að taka þetta verkefni að sér. Sig-
ríður samþykkti að prófa þetta í
tvær vikur og sjá svo til með
framhaldið. Til að gera langa
sögu stutta var Sigríður hjá okk-
ur frá árinu 1994 og hefur verið
ein af fjölskyldunni allt fram á
þennan dag. Hennar verkefni á
sínum tíma var að fylgja stelp-
unum okkar í leik- og grunnskól-
ann, sækja þær í skólann og vera
með þeim þar til foreldrarnir
kæmum heim úr vinnu. En hún
gerði auðvitað miklu meira en
það! Enn í dag minnast Þóra Sif
og Elínborg á allar sögu- og
söngstundirnar sem þær áttu
með Sigríði þar sem hún kenndi
þeim lög og vísur sem sungnar
voru bæði heima eða á leiðinni í
skólann. Já, það voru „geipi-
legar“ og skemmtilegar stundir
sem við áttum saman. Ófá voru
líka matarboðin á Kópavogs-
brautinni. Kokkteillinn á sínum
stað fyrir matinn eða réttara sagt
veisluna sem Sigríður bar fram af
alkunnri snilld og smekkvísi.
Við fórum oft í Hólminn, á tón-
leika, í útilegur, og þá auðvitað
með nýbakaðar pönnukökur og
flatbrauð með hangikjöti. Einnig
fórum við saman til Danmerkur
og m.a. til Fanø þar sem við vor-
um í nokkra daga. En það sem
toppaði allar ferðirnar var að
koma til Aðalvíkur og fá að gista
á æskuheimili Sigríðar á Sæbóli.
Þeirri ferð gleymum við aldrei!
Hún fór með okkur í gönguferðir
um víkina, sýndi okkur með stolti
skólann, kirkjuna og fleiri áhuga-
verða staði í þessari paradís á
jörðu.
Króna hægt á blómum bærist,
brosa þau svo unaðsrík.
Kvölds þá yfir friður færist,
fegurst er í Aðalvík.
(Jón Pétursson)
Í aldarfjórðung fengum við að
vera með henni Sigríði okkar og
fyrir það erum við þakklát.
Við þökkum henni fyrir sam-
fylgdina og allar yndislegu stund-
irnar sem við áttum með henni.
Takk Óla mín að kynna okkur
fyrir Sigríði.
Völundi, Guðrúnu og fjölskyld-
um sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur og við erum
þess fullviss að „blessuð mann-
eskjan“ er komin þar sem sól að
hafi hnígur og draumljúf nóttin
heilsar henni.
Blessuð sé minning okkar ást-
sælu Sigríðar.
Þórdís og Friðrik.
Ég kynntist Sigríði, eða
tengdó eins og hef alltaf kallað
hana, fyrir rúmum fimmtíu árum,
eða 1966. Samband okkar hefur
verið náið alla tíð og við verið
góðar vinkonur. Minningarnar
margar og góðar því hún var hug-
myndarík um að gera eitthvað
skemmtilegt. Ferðalögin sem
hún fór með börnum mínum eru
ófá og þeim dýrmæt.
Alltaf vildi hún hjálpa með
veitingar ef einhverjar veislur
voru í fjölskyldunni. Sjálf var hún
snillingur í að halda gestaboð,
stór og smá. Ósjaldan var salur-
inn sem hún hafði aðgang að á
Kópavogsbraut fullur af ættingj-
um og vinum boðnum í kjötsúpu
eða saltkjöt og baunir og hennar
rómuðu pönnukökur.
Hún var mikil ættmóðir, sem
varð til þess að við kynntumst öll
innan sem utan ættar. Mikið ligg-
ur eftir hana af fallegum útsaumi,
auk þess lagði hún stund á postu-
línsmálun og fleiri tómstundir.
Verkin hennar tala allt í kringum
okkur.
Ekki má gleyma þátttöku
hennar í Sunnuhlíð, þar sem hún
söng með söngsystrum sínum
fyrir og með dvalargestum. Við
brostum og höfðum gaman af
þegar hún fór að lesa fyrir
„gamla fólkið“ í Sunnuhlíð, sjálf
eldri en margur annar.
En svona var hún mín kæra
tengdó ötul og lét til sín taka. Ég
mun sakna hennar mikið og
þakka henni allt úr samleið
okkar.
Gullý.
Guðlaug Helga.
Sigríður
Guðmundsdóttir
Ástkær dóttir okkar og systir,
TINNA MJÖLL SNÆLAND
HALLDÓRSDÓTTIR,
lést þriðjudaginn 5. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 15. febrúar klukkan 13.30.
Halldór Torfi Torfason Unnur Kristjánsdóttir
Tómas Leó
Maron Trausti
Eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR JÖRUNDSSON,
lést á St. Fransiskusspítalanum í
Stykkishólmi sunnudaginn 10. febrúar.
Margrét Þorláksdóttir