Fréttir - Eyjafréttir - 26.10.2016, Blaðsíða 12

12 Eyjafréttir/ Miðvikudagur 26. október 2016
„Helgina fyrsta og annan október
síðastliðinn fór fram torfærukeppni
sem haldin var rétt fyrir utan bæinn
Dyersburg í Tennesee fylki í
Bandaríkjunum. Lið skipað
Vestmannaeyingum, Team Kubbur
með bílinn Kubb, fjölmennti á
svæðið og er gaman frá því að segja
að Team Kubbur var með stærsta
hópinn á svæðinu eða 24 manns í
heildina.
Mikil eftirvænting ríkti fyrir
ferðinni út enda var hún búin að
vera í skipulagningu frá því
snemma á þessu ári. Flestir voru
búnir að kaupa flugmiða og panta
sér hótel með margra mánaða
fyrirvara svo biðin eftir viðburð-
inum var löng,“ segir Guðni
Grímsson sem var í hópnum.
Allt var vel undirbúið og bíllinn
löngu farinn af stað, en bíllinn var
settur í gám ásamt 16 öðrum
torfærubílum þann þriðja septem-
ber. Bílarnir voru fluttir til USA í
fjórum 40 feta gámum.
Miðvikudaginn 28. september flaug
svo allur hópurinn saman út.
Millilent var í Boston og flogið svo
áfram til Nashville. Þaðan tók svo
við þriggja tíma akstur til Dyers-
burg í Tennesee. „Á fimmtudeg-
inum þegar við vorum að skríða
framúr, rétt búin að átta okkur á
tímamismuninum var haldið af stað
uppá keppnissvæðið, en það var í
10 mín akstursfjarlægð frá hótelinu
sem við gistum á. Gámarnir voru
að renna í hlað og framundan var
vinna við að tæma gámana og setja
upp keppnisbúðirnar „Pyttinn“.“
Velti í prufutúrnum
Á föstudeginum var svo mætt
snemma, bíllinn allur yfirfarinn
eftir sjóferðina og lokastillingar
gerðar áður en átök helgarinnar
byrjuðu á laugardeginum. „Við
prófanir kom í ljós að ekki var allt
eðlilegt með aflið í bílnum hjá
okkur, ljóst var að „boostið“ frá
túrbínunni var ekki nægilega hátt
sem skilar sér í hræðilegu aflleysi,
svo við tóku svolitlar vangaveltur
hvað væri að hrjá bílinn. Loks kom
það í ljós eftir að búið var að skoða
allt gaumgæfilega að lítil slanga
fyrir skynjara í tölvu bílsins hafði
dottið úr sambandi á leiðinni yfir
hafið og var það sem olli þessu
vandamáli. Nú vorum við orðnir
nokkuð sáttir og Maggi sendur af
stað til að prófa bílinn og meta
brekkurnar. Ekki vildi betur til en
að hátt uppi í miðri brekkunni tekur
Magnús ranga beygju niður sem
endar með því að hann veltur fyrstu
veltu helgarinnar og það í prufu-
túrnum. Þetta átti ekki eftir að
verða eina velta helgarinnar enda
var það markmið ferðarinnar að
sýna bandaríkjamönnum almenni-
lega hvernig íslensk torfæra færi
fram,“ sagði Guðni.

Á laugardeginum var mætt í pyttinn
um átta leytið, menn voru yfirleitt
vaknaðir fyrir klukkan sex á
morgnana enda tímamismunurinn
ennþá í rugli og spenningurinn
mikill. Veðrið var svaka flott alla
dagana, 30 til 34 °C og heiðskýrt,
þannig að gott var að reyna að kæla
sig undir tré eða inni í viðgerðar-
tjaldinu og aldrei var langt í
svalardrykki hverskonar ... .
„Keppnishaldið fór svo fram með
frekar hefðbundnum hætti, en fjórir
Ameríkanar voru mættir til leiks og
voru sumir þeirra búnir að fá lánuð
dekk hjá okkur Íslendingunum enda
þessi útfærsla mótorsports lítið
þekkt á svæðinu. Bílarnir hjá
Ameríkönunum eru meira hannaðir
til að keppa í svokölluðu klettaklifri
sem er meira í harðara efni og
stórgrýti og eru þeir meira sérhann-
aðir í það. Það kom svo í ljós þegar
byrjað var að keyra fyrstu brekk-
urnar að þessir bílar voru ekki að
gera stóra hluti. Ef þeir komu ekki
niður kútveltandi þá brutu þeir allt
og brömluðu í drifrásum bíla sinna í
brekkunum.“
Erfiðar brautir
Allt skipulag og lagning brauta var
alfarið á vegum íslenskra brauta-
lagningarmanna, dómara og
stjórnanda og var hvergi gefið eftir í
þeim málum. „Brautirnar voru
reyndar svo krefjandi að ekki náðist
að keppa nema fjórar brautir af sex
sem áætlaðar voru. Kubbur var að
standa sig vel í þessum brautum,
eitthvað var um veltur hjá okkur og
lítilsháttar viðgerðir en alltaf náðum
við að mæta í næstu braut. Um
klukkan sex þegar farið var að
skyggja var keppnin svo flautuð af
þennan daginn enda áhorfendur
búnir að fá vel fyrir aðgansmið-
anum.“
Á sunnudeginum var keppninni svo
haldið áfram og keyrðar voru þrjár
brautir í brekkunum og átti Magnús
eina flottustu og giftusamlegustu
reddingu frá veltu sem sést hefur
lengi. Að lokum var síðasta brautin
keyrð en hún var fleyting yfir 200 m
langt vatn sem var þarna stutt frá.
Voru menn sammála um að sjaldan
hafi gengið jafn vel að fleyta
bílunum eins og þarna og fór
meirihluti bílanna yfir vatnið og
nokkrir alveg án þess að missa ferð
og sökkva. Kubbur fór þetta
glæsilega enda vorum við búnir að
hanna undir hann nokkurs konar
væng sem heldur honum betur á
floti í þessum aðstæðum og eigum
við líklega heimsmetið í fleytingu á
sem minnstum hraða.“
Þarna urðu úrslit keppninnar ljós,
við vorum búnir að keppa um þriðja
til fjórða sæti alla keppnina og
enduðum svo í fimmta sæti sem
réðst í fleytingunni en hún var
tímaþraut og vorum við ekki að
setja góðan tíma. Að lokum var
ekkert annað að gera en ganga frá
og pakka saman aftur í gámana og
bíða eftir að næsta keppni verði
haldin að ári og vonandi mætir
Kubbur og allt hans fylgdarlið
einnig þá og heldur á vit nýrra
ævintýra í henni stóru Ameríku,“
sagði Guðni að endingu.
Eitthvað um veltur og lítilsháttar við-
gerðir en mættu alltaf í næstu braut
Myndarlegur hópur Íslendinga. Fremst, Arnar Ingi Ingimarsson, Elín Þóra Ólafsdóttir og Magnús Blöndal. Fyrir aftan eru Sævar Benónýsson,
Guðni Grímsson, Kristín Hartmannsdóttir, Baldur Gíslason, Magnús Sigurðsson, Margrét Fróðadóttir, Dagný Hlynsdóttir, Ragnar Örn, Hlynur
Richardsson, Jón Baldur, Davíð Smári, Svanur Arnarson, Bjarki Hlynsson, Grímur Guðnason, Ívar, Leó, Edda Björk, Guðjón Engilbertsson og
Ingi Þór Arnarsson.
:: Eyjamenn með Kubbinn stóðu sig vel í torfæru í Bandaríkjunum ::
Ómar GarðarSSon
omar@eyjafrettir.is