Skessuhorn - 22.11.2006, Blaðsíða 12

12
MIÐVIKUDAGUR 22. NÓVEMBER 2006

A Snæfellsnes með rætumar í farteskinu
Rætt við Jóhönnu Halldóru Sigurðardóttur, skólastjóra Laugagerðisskóla á Snæfellsnesi
í Laugagerðisskóla, sem rekinn er
af gamla Kolbeinsstaðahreppi og
Eyja- og Miklaholtshreppi, ræður
ríkjum Jóhanna Halldóra Sigurðar-
dóttir, skólastjóri. Vakið hefur at-
hygli hið góða starf sem skólastjóri
og foreldrar hafa innt af hendi, und-
anfarin ár. Foreldraráðið fékk m.a.
viðurkenningu Heimilis og skóla á
síðasta ári. Arið áður var grænfánan-
um flaggað á staðnum og skólinn
hafði þá starfað í fjörutíu ár. For-
eldraráð og foreldrafélag hafði
einnig tilnefiit mánaðarlegt frétta-
bréf skólans til foreldraverðlauna
Heimilis og skóla. Blaðamann fysti
að kynnast konunni á bak við skóla-
stjórann og auðvitað var fyrst spurt,
hvemig stæði á því að Jóhanna væri í
Laugagerðisskóla?
„Rætumar em af Snæfellsnesi,"
svarar Jóhanna. ,Móðurfólk mitt er
þaðan, amma mín er frá Rauðamel
og Gerðubergi og ég heiti Jóhanna
Halldóra í höfuðið á ömmu minni
sem þama er fædd. Þegar ég og
maðurinn minn, sem alinn er upp í
Stykkishólmi, vorum að leita okkur
að jörð fyrir rúmum 11 árum, þá var
einhvem veginn allt ómögulegt,
nema á Snæfellsnesinu. Svo endirinn
varð sá að við keyptum jörðina Innra
Leiti á Skógarströnd, sem reyndar er
nú búið að færa yfir í Dalasýslu. Eg
var á þeim tíma að vinna í Mosfells-
bæ en hafði áður starfað lengi í
sveitaskóla á Kjalamesi. Við keyrð-
um alltaf framhjá Laugagerði á leið-
inni í sveitina og ég sagði eitt sinn
við manninn minn að næst þegar
yrði auglýst efdr skólastjóra í Lauga-
gerði myndi ég sækja um. Og þegar
að því kom, sótti ég um og fékk
starfið, vorið 2001.“
Ólafsfjörður
bernskunnar
Allir byrjuðu snemma að vinna og
auðvitað var farið í fisk. „Eg er fædd
og uppalin á Olafsfirði. Foreldrar
mínir vom aðflutt þangað. Faðir
minn var ffá Strandhöfh í Vopna-
firði en móðir mín af Seltjamamesi
og Snæfellsnesi, eins og komið hefur
ffam, af vondu fólki,“ segir Jóharma
og kímir. „Faðir minn var bæjarfó-
geti á Olafsfirði. Það var kallað að
vera bæjarfógeti ef umráðasvæðið
var einungis bærinn sjálfur, ekki
sveitin. Sem reyndar var ekki raunin
í tilfelU föður míns, bæði bær og
sveit heyrðu undir embættd hans,
sem sagði gjaman að hann væri yfir
stærsta bæ á landinu. Þar var ekki
aðsldlið, bærinn og sveitin. Þetta
skapaði meiri heild og samstöðu,
sveitin og bærinn áttu saman. Það
var æðislegt að alast þarna upp. Allt
snerist um fisk og ég var auðvitað í
fiski, byrjaði þar tólf ára á sxnnrin
eins og þá var algengt."
Þá var gengið í pilsum
Á þessum árum var margt öðm-
vísi. Skormr á ýmsu sem okkur
finnst sjálfsagt í dag.
„Eg man vel þegar ég fékk fyrstu
stredsbuxumar, sem vom kallaðar
skíðabuxur, því annars gengum við í
ekki í buxum. Það var svo mikill
skortur á þessum árum, þegar ég var
krakki, að ekki var hægt að kaupa
mikið af fötum eða efnum til að
sauma úr. Faðir minn fékk einkenn-
isfatnað og þegar hann var búinn að
sh'ta botninum á buxunum, vora þær
teknar og saumað upp úr á eldri syst-
ur mína. Þegar hún var búin með
þær, þá var aftur sniðið upp úr þeim
á mig. Svona gekk þetta koll af kolli.
En þetta hangir svolítið í manni. Það
er ekki hægt að henda nokkra, allt
þarf að nýta,“
Farið með Maríu Júlíu
Ferðamátinn hefur sannarlega
breyst, ffá því að vera á sjó eða ein-
ungis á hestbaki. Víða vora engir
vegir og fólk þurftí að bjarga sér á
annan hátt.
„Það er gaman að segja ffá því
þegar ég fór í Vopnafjörð fyrst.
Pabbi var í yfirkjörstjórn, líklega
1953 og varðskipið María Júh'a kom
tíl að sækja kjörgögnin og við ætluð-
um með. Þetta var mikið ævintýri
því ég fékk að vaka ffameftir, í fyrsta
skipti. Svo kom eina drossían í bæn-
um og sótti okkur heim og ég hafði
aldrei farið í svona bíl fyrr. Og þegar
við gengum um borð, þá stóð öll
áhöfnin og gerði svona „honor“.
Þeir fóra með okkur til Akureyrar.
Þar förum við í Esjuna, mamma með
okkur stelpurnar, en pabbi kom
seinna því hann var að stússast eitt-
hvað í þessari kjörstjórn. En þegar
við komum til Vopnafjarðar, þá vor-
um við hífð fyrir borð, í árabát sem
kom ffá bænum og sótti okkur, því
þá vora engir bílvegir þama. Og
þegar við fórum affur heim, þurftum
við að fara í kaupstaðinn í Vopna-
firði, ríðandi, það var ferðamátinn
þá.“
Varst þú til í
gamla daga?
Vopnafjörðurinn er fagur og ræt-
ur Jóhönnu sterkar þar. Meha að
segja fóra þau Jóhanna ogjón Zim-
sen, maður hennar, í brúðkaupsferð
til Vopnafjarðar.
„Eg var svo heppin að eiga ömmu
og föðursystkmi í Vopnafirði og var
þar nokkur sumur í sveit fyrst þegar
ég var 5 ára. Meðal annars fór ég
þangað í síld 15 ára og hafði miklar
tekjur. Og þegar ég varð stúdent og
sum bekkjarsystldni mín fengu að
fara til útlanda, þá fór ég í Vopna-
fjörð og fékk að vera þar í heilan
mánuð, bara í ffíi, því mér leið svo
einstaklega vel þar. Hjá ömmu var
allt til alls. Þar hafði verið rafinagn
frá 1915 vegna þess að afi minn
virkjaði bæjarlækinn aðallega til að
geta nýtt rekann. En hjá sumum
föðursystkinum mínum var allt ann-
að uppi á teningnum. Þar var ekkert
raffnagn og heyjað upp á gamla mát-
ann. Bundið í bagga og reitt heim á
hestum. Þetta var allt eins og var í
gamla daga. Meira að segja
heystabbi í hlöðunni, eins og var.
Ríkisraftnagnið kom ekki fyrr en all-
nokkra síðar. Og þegar ég er að tala
um þessa tíma við nemendur mína,
segja þau gjaman: „Varst þú til í
gamla daga? Það er samt ómetanlegt
að hafa fengið tækifæri til að upplifa
þennan tíma sem núna er löngu
horfinn."
Skærin urðu dýrkeypt
Það er ekki bara til að vera með
leiðindi að foreldrar banna
börnum sínum að leika sér
með skæri, þau era ekki
bamameðfæri, eins og dæm-
in sanna.
„Eg fór í MA og eftir það
var farið í Kennaraskólann.
En ég hafði meitt mig á auga
á skæram. Þau héngu í bandi
og ég var eitthvað að fikta í
þeim og þau stungust í aug-
að. Eg hef átt erfitt með lest-
ur út af þessu og var eiginlega
stranglega bannað að lesa,
hér á áram áður. Þetta olli
mér heilmiklum vandræðum
og ég var áheyrnarfulltrúi
sem kallað var í menntaskól-
anum. Ef ég var að lesa eitt-
hvað að ráði, þá fékk ég gíf-
urlegar höfúðkvalir. Eg var
nokkram sinnum búin undir
það að augað yrði tekið, en af
því hefur aldrei orðið. En ég
hef nú komist í gegnum þetta
einhvern veginn og náði mér
í kennaraprófið, þótt augað
hái mér enn í dag, því ég sé bara
mun dags og nætur með því, ekkert
annað. Síðar tók ég svo sérkennara-
próf og lauk þrjátíu eininga stjórn-
tmamámi ffá Kennaraháskólanum
og einnig hef ég tekið ótal námskeið,
tengt kennslunni.“
Mikið fadað bam
I samskiptum við foreldra er mik-
ilvægt fyrir kennara og skólastjóm-
endur að hafa reynslu, beggja megin
borðs og Jóhanna hefur sannarlega
kynnst því.
„Eiginmaður minn er Jón Zimsen
og við eigum þrjú böm,“ heldtu Jó-
hanna áfram. „Elsta bamið okkar,
sem er drengur, er mildð fatlað svo
ég veit vel hvemig það er að vera
hinu megin við borðið. Það er mikil
vinna, mikið álag og mikil binding
að eiga bam sem á við mikla fötlxm
að stríða. Eg hafði hann á handlegg
meira og minna í 10 ár. Yngsta bam-
ið okkar er dugleg stúlka sem greind
hefur verið einhverf. Eg skil því vel
hvað foreldrar era að tala um þegar
umræður beinast í þessa átt. En nú
er sonur okkar orðinn fullorðinn og
kominn á sambýli og fyrst á eftir
vissum við í raun ekki hvað við átt-
um að gera við tímann. Við höfum
aldrei getað farið neitt, eða ferðast
að neinu ráði, einfaldlega vegna þess
að hann þurfti allan okkar tíma. Eg
hef því grínast með það að við höf-
um ekld einu sinrú getað gert neitt
við peningana okkar nema saftia
þeim.“
Tilbúin að
nýta reynsluna
Ymis konar starfsemi er í Lauga-
gerði sem ekld er endilega í öllum
skólum. Hægt er að nýta sér smæð-
ina, sem sumum myndi kannski
finnast að væri til baga.
„Eftir að fatlaði sonur okkar flutti
að heiman var ég eiginlega tilbúin að
nýta alla þá reynslu sem ég hef safn-
að í sarpinn," heldur Jóhanna áffam.
„Það má segja að ég hafi kennt allt,
nema leikfimi drengja. Eg hef alltaf
haft það mottó að gera eins og vel og
ég get, svo ég er ekki með neitt sam-
viskubit yfir verkum mínum. Skól-
inn okkar er ekki stór og því ættum
við kennararnir að
þekkja hvem nemanda
vel og geta mætt hon-
um þar sem hann er
staddur í náminu. Það
hefúr ekki verið fækkun
í skólanum síðustu ár.
Núna eru um 50 böm
ffá eins árs og upp úr.
Yngstu börnin fá að
koma til að kynnast
öðrum börnum, læra
hvemig það er að um-
gangast börn. Það er
dýrmætt fyrir foreldra
að hafa þennan mögu-
leika, ef þarf að vinna
útiffá og í sveitinni era
ýrnis verk sem ekki er
auðvelt að hafa ung
böm nálægt við. Þetta
er svona smá-deild, vís-
ir að leikskóla. Deildin
fylgir algjörlega skóla-
dagatalinu. Hún er ekki
starffækt á sumrin og aldrei þegar
skólinn starfar ekki. Eg er nokkuð
montin þegar ég lít yfir hópinn
minn. Einn er jafnvel fimmtán, sext-
án ára og alveg niður í litla stubba,
það er skemmtilegt.“
Foreldrastarfið frábært
Eftir því hefur verið tekið að for-
eldrastarf í Laugagerðisskóla er gíf-
urlega gott. Meðal annars fékk for-
eldrafélag skólans verðlaun Heimilis
og skóla á síðasta ári og foreldraráð
og foreldrafélag hefúr einnig tilnefnt
mánaðarleg fréttabréf skólans til
verðlaunanna.
„Foreldrastarfið er bara foreldr-
anna verk, ekki mitt“ segir Jóhanna.
,Áuðvitað þarf ég að koma að því og
ég hef einnig upplifað að foreldra-
starf hefur koðnað niður af því að
foreldrum er ekki sýnt traust og
komið ffam við þá eins og um ann-
ars flokks þjóðflokk sé að ræða. Það
þarf gagnkvæmt traust til að svona
samvinna gangi upp og ég held að
okkur hafi tekist það í Laugagerði.
Árangurinn byggist á trausti. For-
eldrastarf sem byggist bara á því að
koma hlaupandi til að hita kaffi þeg-
ar þér hentar, verður hvorki fúgl né
fiskur. Það er ffábært að foreldrar
sem eiga böm í Laugagerði gefa sér
tíma til að koma í skólann, fylgjast
með því sem bömin þeirra era að
gera og taka til hendi ef þarf. Það er
ekki síst mikilvægt. Foreldrafélagið
vinnur gífúrlega gott starf, kemur að
öllu skipulagi sem hefur með félags-
starf með börmmum að gera. Sem
dæmi má nefna að þegar árshátíð
stendur fyrir dyram þá koma kon-
umar og sauma alla búninga úr 70
metrum af efnum. I skólanum hefur
tmdanfarin ár verið settur upp söng-
leikur á árshátíðinni. Hún Steinunn
Pálsdóttir nær afar góðum árangri í
tónlistarkennslu við skólann og nýt-
um við okkur það. Við svona starf
Uppfiersla nemenda Laugagerðisskóla ájesus Christ
superstar.
Helga Jóhannsdóttir í Haukatungu tekur vió verðlaunum jjrir hönd foreldra hama í
Laugagerðisskóla hjáfulltrúa Heimilis og skóla. Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir
mermtamálaráðherra stendur hjá.
Jóhanna Halldóra Sigurðardóttir, skólastjóri
Laugagerðisskóla
Skólasljórinn stingur góðgœti að bömunum „sínum “ á lokadegi skólans.