Fréttablaðið - 11.09.2019, Blaðsíða 22

Útgefandi: Torg ehf Veffang: frettabladid.isÁbyrgðarmaður: Kristín Þorsteinsdóttir Sölumaður auglýsinga: Jón Ívar Vilhelmsson, jonivar@frettabladid.is, s. 550 5652,
Manu Bennett kom fyrst til Íslands fyrir sex árum. Hann er heillaður af landi og þjóð og segir margt við Ísland minna sig á heimalandið. FRÉTTABLAÐIÐ/ANTON
Manu Bennett er mikill Íslandsvinur, vægt til orða tekið. Hann segist senni-
lega hafa komið til landsins tólf
sinnum frá fyrstu heimsókn. Þá
hefur hann eignast góða vini hér á
landi og nefnir hann þar sérstak-
lega Sillu Berg, ungan rithöfund
frá Vestmannaeyjum, og rithöf-
undinn Andra Snæ Magnússon.
Manu kom fyrst hingað til lands
árið 2013. Hann var á leiðinni frá
New York til Parísar þar sem hann
átti að taka þátt í Comic Con.
Örlögin gripu í taumana og fékk
hann símtal frá umboðsmanni
sínum sem sagði honum að verk-
fall væri skollið á hjá starfsfólki Air
France og því væri f luginu hans
aflýst. Hálftíma seinna hringdi
umboðsmaðurinn og stakk upp
á að hann myndi fljúga í gegnum
Ísland. „Ég spurði hann: Hvar er
Ísland? og hann sagðist ekki vita
það,“ segir Manu hlæjandi.
Ógleymanlegt
auglýsingaskilti
Manu segist hafa orðið agndofa
þegar hann sá Ísland birtast
undan skýjunum. „Þetta minnti
mig bara á eyjuna í King Kong,“
segir hann. „Ég hafði tvo tíma á
flugvellinum og rak þá augun í
auglýsingaskilti sem gjörsamlega
dáleiddi mig,“ segir Manu. „Ég sá
þar ákveðna frásögn sem ég hef
aldrei séð áður á auglýsingaskilti,“
segir hann. Skiltið reyndist vera
auglýsing fyrir Farmer’s Market.
„Þarna voru skeggjaðir menn og
konur með fléttur og ég horfði á
þetta dolfallinn, maður sér svo
sjaldan skeggjaða menn í banda-
rísku sjónvarpi í dag,“ segir hann.
„Fyrir mér var þessi ljósmynd eins
og kvikmynd, hún talaði til mín
og mig langaði til að kynnast per-
sónunum.“
Manu sá tónleika hljómsveitar-
innar Hjaltalín um síðustu helgi
og var þá sagt, honum til mikillar
gleði, að Högni hefði verið ein
fyrirsætanna í umræddri auglýs-
ingu. „Þetta tengist allt á einhvern
hátt.“
Píanóleikur á söguslóðum
„Þegar ég var að fara sagði ég við
umboðsmanninn minn að ég yrði
að fara til Íslands,“ segir hann.
„Hann bókaði fyrir mig hótel á
Laugavegi og vinur minn sem býr
á Spáni hafði samband og sagðist
eiga vin á Íslandi,“ segir Manu
sem tók boðinu fagnandi. „Ég hitti
hann fyrir utan Gamla bíó sem
var víst elsta kvikmyndahúsið á
Íslandi,“ segir hann. „Þarna hafa
Íslendingar fyrst séð allar þessar
sígildu myndir og ég hugsaði
með mér: Vá! og leiddi hugann að
ítölsku kvikmyndinni Cinema
Paradiso sem segir sögu kvik-
myndahúss, frá því að það er byggt
og þangað til það eyðileggst, og
mér leið einhverra hluta vegna
eins og ég væri staddur í þeirri
mynd.“
Manu er margt til lista lagt og
má þar nefna píanóleik. Hann
stóðst því ekki mátið og tyllti sér
við píanó sem var á svæðinu þar
sem nú er Petersen-svítan. „Ég
settist við píanóið og spilaði þema-
lagið úr Cinema Paradiso,“ segir
hann dreyminn. „Ég upplifi alltaf
svo áhrifamikil augnablik þegar
ég heimsæki Ísland.“ „Það eru ekki
margir staðir eftir á jörðinni sem
hafa ekki umbreyst af manna-
völdum,“ segir Manu. „Þetta er
eins og finna mjög vandað vín sem
enginn hefur snert.“
Aðdráttaraflið við Ísland er
sterkt en hann segist þó meðvit-
aður um að hann sé frábrugðinn
hinum dæmigerða Íslendingi.
„Ef þú horfir svo á mig sérðu að
ég er utangarðsmaður, ég hefði
getað verið tekinn í misgripum
sem Tyrki,“ segir hann en hann er
meðal annars afkomandi Māori-
ættbálksins. „Ég fór samt í svona
erfðapróf og er víst 10% Norðmað-
ur, það kannski skýrir eitthvað,“
segir Manu hlæjandi.
Vinátta í Vestmannaeyjum
Manu hefur oft heimsótt Vest-
mannaeyjar og á þar góða vini. Eitt
skiptið þegar hann var nýlagður
af stað var hann djúpt hugsi þegar
sími hans titraði skyndilega. „Ég
var í ferjunni á leið frá Vestmanna-
eyjum þegar Silla Berg sendi mér
skilaboð. Þetta var eitt af þessum
augnablikum þar sem ég hugsaði
með mér: Mun ég einhvern tímann
koma hingað aftur? Af hverju er
heimurinn fullur af svona stór-
kostlegum stöðum sem maður sér
svo kannski aldrei aftur?“ segir
hann. „Ég var að upplifa svo mikla
angurværð á nákvæmlega þessu
andartaki og svo titrar síminn og
það er stelpa frá eyjunum að segja
mér að koma aftur,“ segir Manu og
hlær. „Ég fór aftur seinna og hitti
hana og hún sagði mér frá ást sinni
á eyjunum en að allir væru að yfir-
gefa þær og fara til Reykjavíkur,
og að hana langaði til að verða
rithöfundur og halda uppi heiðri
eyjanna.
Við settumst niður og ræddum
um leiðir til þess að skrifa sögu
sem myndi halda heiðri eyjanna
á lofti,“ segir Manu. „Við ræddum
meðal annars um Pelagus-sjóslysið
þar sem allir þorpsbúarnir stóðu
við klettana og fylgdust með björg-
unarmönnunum og sáu lækninn,
sem reyndi að bjarga einum
skipverja, festast í trollinu og
drukkna,“ segir hann. „Líf þessara
manna var undir hafinu komið,“
segir Manu. Samstarf þeirra Manu
og Sillu stendur enn yfir en hand-
ritið sem þau skrifuðu ber heitið
Over the Volcano.
Ísköld áskorun
„Ég var viðstaddur þegar gos-
lokunum var fagnað og þá kom
bæjarstjórinn, Elliði, upp að mér,
en ég vissi þá ekki að hann væri
bæjarstjórinn. Ég var í sinneps-
gulri 66°Norður rúllukragapeysu
og hann sagðist kunna að meta
peysuna mína og vildi eignast
hana,“ segir Manu. „Þá sagði hann:
„Þú mátt eiga mína peysu ef ég
má eiga þína,“ hann var klæddur
í þessa hefðbundnu lopapeysu.“
Elliði skoraði Manu á hólm en
áskorunin fólst í því að athuga
hvor gæti verið lengur í köldum
sjónum og sá sem hefði betur fengi
peysuna frá hinum. „Ég hugsaði
að þetta væri svo klikkuð áskorun
að ég yrði að slá til og við fórum í
sjóinn hjá hellinum,“ segir hann.
Manu fór með sigur af hólmi.
„Hann fór upp úr eftir 22 mínútur
og ég eftir 24 mínútur, það var
ískalt,“ segir hann hlæjandi.
Heillaður af sögu
Axlar-Bjarnar
„Ég ætla ekki út í smáatriði en
ég hitti Fjallið (Hafþór Júlíus
Björnsson) fyrir stuttu en ég er að
skrifa handrit um Axlar-Björn,“
segir Manu. Hann segir margt
heilla sig við söguna af Axlar-Birni
sem hann heyrði í fyrsta skipti
sem hann kom til landsins. „Ef þú
skoðar ástæðurnar að baki þá er
þar þjáning og fátækt, sjálf móðir
hans sagði hann vera illan á meðan
hann var í móðurkviði,“ segir
Manu hugsi. Hann vill þó ekki láta
of mikið uppi. „Mín útgáfa gerist
í samtímanum,“ útskýrir hann.
Þá muni hann leitast við að koma
inn á ferðaþjónustuna á Íslandi
sem hann segir hafa sínar skugga-
hliðar. „Það hefur margt breyst
hérna frá því að ég kom fyrst.“
Manu hefur upplifað ansi stór
augnablik með íslensku þjóðinni
en hann var staddur á Arnarhóli
þegar Ísland fór með sigur af hólmi
í viðureign sinni við Englendinga.
Hann segir viðbrögð Guðmundar
Benediktssonar íþróttafrétta-
manns hafa verið stórkostleg. „Ég
hitti svo seinna fyrirliðann og tók
með honum víkingaklappið,“ segir
hann og líkir víkingaklappinu
við Hula, vígsludans Māori-ætt-
bálksins.
Þá kynntist hann rithöfund-
inum Andra Snæ Magnússyni
í síðustu heimsókn sinni til
landsins. Hann lofsamar Andra og
nefnir þar bækurnar Tímakistuna
og Bláa hnöttinn. „Hann sagði
mér að gömul frænka hans hefði
verið barnfóstra hjá Tolkien,“ segir
hann. „Um síðustu helgi er ég svo
staddur á Comic Con í Þýskalandi
þar sem einhver kynnir mig fyrir
barnabarni Tolkien, svo ég tek upp
símann og hringi í Andra og set
hann í símann og þannig tengjast
loks þessar fjölskyldur,“ segir
Manu.
Þekktastur sem Crixus
Manu segir f lesta þekkja hann
sem Crixus en það er persónan
sem hann lék í Spartacus-þátt-
unum. „Ég var á leið vestur þegar
ég stoppaði í litlum bæ, nálægt
álveri, og spurði hvort það væri bar
og var þá vísað á hálfgerðan skúr.“
Þegar Manu gekk inn voru þar
fjórir stórir menn og stóð honum
varla á sama. „Þetta leit ekki vel
út fyrir mig, mér leið eins og ég
væri staddur í vestra,“ segir hann.
„Barþjónninn lét mig hafa bjór án
þess að segja orð en svo snýr einn
mannanna sér að mér og spyr mig
hvort ég sé í sjónvarpsþætti sem
ég svara játandi. Þá spennist hann
allur upp og hrópar hátt: „Spart-
acus, þú ert Crixus!“,“ segir hann.
Áður en Manu vissi af voru þeir
búnir að hringja í fjölda samstarfs-
manna og fylltist barinn fljótlega
af sterkbyggðum karlmönnum
sem spurðu hann spjörunum úr.
„Þeir hrópuðu hluti eins og: „Við
héldum að þú værir hærri!“,“ segir
Manu hlæjandi.
„Ég held að þetta sé hlutverkið
sem ég er helst þekktur fyrir,“ segir
hann. „Hobbitinn er vafalaust
vinsælasta myndin mín en það
eru ekki margir sem þekkja mig
þaðan, kannski vegna þess að þar
er ég í hlutverki Orka,“ segir Manu
og brosir.
Staðalímyndir skaðlegar
„Ég reyni að starfa af heilindum
sem leikari, og forðast þannig helst
að taka að mér hlutverk sem ýta
undir staðalímyndir,“ segir Manu.
„Mér er stundum boðið hlutverk
eiturlyfjasalans eða vonda karlsins
frá Mexíkó, en þær persónur sem
ég hef leikið hef ég getað túlkað út
frá mannlegum þáttum, þær eru
oft eins konar andhetjur,“ segir
hann. „Því meira sem við sköpum
þessar staðalímyndir því meira
ýtum við undir þessa fjarlægð á
milli fólks,“ segir hann. „Eins og
þegar Tyrkirnir komu hérna fyrir
stuttu vegna fótboltaleiksins,
þá var fljótt farið að minnast á
Tyrkjaránið. Ég held að frásagnar-
list samtímans geti mögulega
hjálpað til við að létta á þessum
staðalímyndum.
Það var frábær mynd sem vann
Óskarsverðlaunin fyrir nokkrum
árum, Crash, en hún tengdi saman
ólíka menningarheima á snilldar-
legan hátt og sýndi það að við
erum flest að fást við sömu hlut-
ina, við vöknum á morgnana og
leiðir okkar liggja kannski saman,
en samt upplifum við hvert annað
sem svo öðruvísi,“ segir Manu. „Ég
kæri mig ekki um að hlaupa um
sem einhvers konar táknmynd eða
fígúra fyrir bandarísku stríðsvél-
ina eða sem hryðjuverkamaður,“
segir hann.
„Ég sat í gær og spilaði á píanó
og minnti sjálfan mig á að ég væri
líka þessi mjúki tónlistarmaður.
Ég er ekki bara þessir harðjaxlar
sem ég leik,“ segir hann. „Svo koma
karlmenn upp að mér og tala um
hvað Crixus er mikið hörkutól en
ég held að það sem höfði svona til
karlmanna sé einmitt það að ég var
ekki einungis að kljást við það sem
var erfitt og karlmannlegt heldur
líka það sem sneri að tilfinninga-
legu hliðinni,“ segir hann.
Manu segir að kjarninn í við-
burðum á borð við Midgard sé
frásagnarlistin. „Eins og Andri
Snær, einhver eins og hann ætti að
vera viðstaddur, rithöfundarnir
ykkar ættu að taka þátt vegna þess
að það sem þið hafið er ekki síst
þessi norræna goðafræði,“ segir
hann. „Svona viðburðir byrjuðu
á heimsvísu út frá hinu svokall-
aða „nördasamfélagi“ og það er
ákveðin depurð sem fylgir því,“
segir hann. „Eins og til dæmis í
Cosplay, þar sem þátttakendur lifa
í gegnum þessa persónusköpun,
klæða sig upp sem ofurhetjur og
verða þannig hugrakkari,“ segir
hann. „Í gegnum þessa búninga
ná þeir að tileinka sér eiginleika
sem þeir vilja búa yfir í hversdags-
lífinu.“
Hjördís Erna
Þorgeirsdóttir
hjordiserna@frettabladid.is
Framhald af forsíðu ➛
Ég held að frá-
sagnarlist sam-
tímans geti mögulega
hjálpað til við að létta á
þessum staðalímyndum.
2 KYNNINGARBLAÐ 1 1 . S E P T E M B E R 2 0 1 9 M I ÐV I KU DAG U RNÖRDABLAÐIÐ
1
1
-0
9
-2
0
1
9

0
5
:2
6
F
B
0
4
8
s
_
P
0
3
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
4
8
s
_
P
0
2
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
4
8
s
_
P
0
1
5
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
4
8
s
_
P
0
2
2
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
2
3
B
F
-6
F
3
8
2
3
B
F
-6
D
F
C
2
3
B
F
-6
C
C
0
2
3
B
F
-6
B
8
4
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
4
A

F
B
0
4
8
s
_
1
0
_
9
_
2
0
1
9
C
M
Y
K