Morgunblaðið - 06.06.2019, Qupperneq 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. JÚNÍ 2019
✝ Sigurður Ör-lygsson fæddist
í Reykjavík 28. júlí
1946. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 30.
maí 2019.
Eftirlifandi sam-
býliskona Sigurðar
til fjórtán ára er
Ingibjörg Einars-
dóttir frá Hjörsey,
f. 1951. Börn henn-
ar eru Matthildur, f. 1972, Ein-
ar, f. 1975, Guðrún, f. 1981, og
Gunnar f. 1992.
Foreldrar Sigurðar voru Ör-
lygur Sigurðsson listmálari, f.
1920, d. 2002, og Unnur Eiríks-
dóttir kaupkona, f. 1920, d.
2008. Systir Sigurðar er Malín
Örlygsdóttir fatahönnuður, f.
1950, maki hennar er Gunn-
laugur Geirsson læknir, f. 1940.
Börn Malínar eru Örlygur, f.
1971, Bergþór, f. 1974, og Unn-
ur, f. 1980, faðir þeirra er Jakob
Smári sálfræðingur, f. 1950, d.
2010.
Dóttir Sigurðar og Hrefnu
Steinþórsdóttur, f. 1949, er
Theodóra Svala, flugfreyja, f.
1978, maki hennar er Egill
Sverrisson, f. 1980, sonur þeirra
1992, í sambúð með Baldvin
Einarssyni, f. 1985.
Dóttir Ingveldar er Ingveldur
Steinunn Ingveldardóttir þýð-
andi, f. 1975, maki hennar er
Thomas Ivanez, f. 1971. Börn
þeirra eru Lúkas, f. 2001, Stella,
f. 2004, og Viktor, f. 2010.
Sigurður ólst upp í Hafrafelli
í Laugardalnum í Reykjavík.
Hann gekk í Laugarnesskóla og
Menntaskólann í Reykjavík.
Hann stundaði nám við Mynd-
lista- og handíðaskóla Íslands á
árunum 1967-71, í Konunglega
listaháskólanum í Kaupmanna-
höfn hjá Richard Mortensen
1971-72 og í Art Students
League í New York á árunum
1974-75.
Sigurður vann að myndlist
sinni alla tíð en einnig við
myndlistarkennslu, lengst af við
Myndlista- og handíðaskóla Ís-
lands og Myndlistaskólann í
Reykjavík auk Listaháskóla Ís-
lands. Fyrstu einkasýninguna
hélt hann í Unuhúsi 1971. Hann
hélt margar einkasýningar og
tók þátt í fjölda samsýninga
bæði hér heima og erlendis.
Hann hlaut Menningarverðlaun
DV árið 1989 og naut af og til
starfslauna listamanna.
Sigurður beitti mörgum stíl-
brögðum myndlistar á ferli sín-
um og þekkt eru risastór mál-
verk hans.
Sigurður verður kvaddur frá
Áskirkju í dag, 6. júní 2019,
klukkan 15.
er Bjarki Hrafn, f.
2014. Börn Theo-
dóru úr fyrri sam-
búð eru Viktor
Gabríel, f. 2000, og
Erik Alexander, f.
2002, faðir þeirra
er Tomislav Mag-
dic, f. 1974. Börn
Egils eru Sunneva
Líf, f. 2002, og
Ragnar Ingi, f.
2008.
Sigurður kvæntist Ingveldi
Róbertsdóttir, f. 1953, árið
1985. Börn Sigurðar og Ingveld-
ar eru 1) Unnur Malín, tónlistar-
maður, f. 1984, í sambúð með
Arnari Sigurbjartssyni, f. 1965,
sonur þeirra er Unnsteinn
Magni, f. 2010, en fyrir átti Arn-
ar synina Andra Frey, f. 1986,
Viktor, f. 1993, d. 2018, og Alex-
ander, f. 1995, 2) Þorvaldur
Kári, tónlistarmaður og kenn-
ari, f. 1985, í sambúð með Önnu
Kristínu Sigurðardóttur, f.
1983, sonur þeirra er Atlas, f.
2018, 3) Arnljótur, tónlistar-
maður, f. 1987, 4) Gylfi, mynd-
listar- og tónlistarmaður, f.
1990, í sambúð með Geirþrúði
Einarsdóttur, f. 1989, og 5) Val-
gerður, myndlistarmaður, f.
Elsku pabbi er fallinn frá. Það
er svo margt sem fer um huga
minn á þessari stundu. Minning-
arnar vakna, ótalmargar, við frá-
fall hans. Það er ógjörningur að
rifja þær allar upp, en mig lang-
ar að minnast hans með því að
bregða upp nokkrum myndum
með orðum.
Ég sit á gólfinu ásamt eldri
hluta systkina minna að teikna,
lita og mála á vinnustofunni í ris-
inu á heimili okkar á Laugavegi
140. Við höfum greiðan aðgang
að málningu, litum og penslum
og pappír eins og okkur lystir.
Kind of Blue með Miles Davis á
plötuspilaranum og tónlistin fyll-
ir rýmið. Risastórt olíumálverk á
gaflveggnum og skúlptúr af flug-
vél í smíðum á gólfinu. Lista-
verkabækur og myndabækur um
allt. Fjöldinn allur af hljómplöt-
um í hillum sem hann smíðaði
sjálfur. Málningarslettur þekja
gólfið og mild angan af terpent-
ínu og línolíu leikur um vitin.
Myndvarpinn er í gangi og glær-
um með geómetrískum formum
er varpað á strigann. Pabbi situr
í hægindastól með krosslagða
fætur og dillar lausa fætinum,
pensill ýmist milli fingranna eða
tannanna. Hann hallar undir
flatt og horfir á verkið sem er í
vinnslu og pælir, stendur stund-
um upp til að færa til myndvarp-
ann eða snúa glærunni. Sól skín
inn um glugga og lýsir upp ryk-
agnir sem svífa í loftinu.
Ég er að dansa á vinnustof-
unni á jarðhæðinni á Skerplu-
götu 5. Klædd í ljósbláan ball-
erínusamfesting, hvítar
sokkabuxur, hárið í hnút og ég er
með rauðan varalit. Svanavatnið
rennur í stríðum straumum úr
græjunum og ég dansa af lífsins
móð við músíkina. Umvafin mál-
verkum í vinnslu á stórum strig-
um og trappa á gólfinu. Pabbi
leyfir mér að flæða frjálsri um
bjart rýmið og túlka tilfinning-
arnar sem bærast með mér með
hreyfingum. Hann hrósar mér í
hástert, segir mig upprennandi
dansara og býður mér að fara að
læra ballett, en ég segist ekki
þurfa að fara í ballettskóla, því
ég kunni nú þegar allt.
Ég er á leiðinni út af Hring-
braut 83 þegar pabbi kallar í mig
innan úr stofunni. Hann verður
að sýna mér eitt alveg geggjað
áður en ég fer. DVD-diskur er í
spilaranum og á skjánum er
Cecelia Bartoli íklædd flegnum
vínrauðum kjól með blúnduerm-
um í íburðarmiklum tónleikasal
frá endurreisnartímanum. Hún
er að syngja Agitata da dua venti
eftir Antonio Vivaldi, verk sem
ég kannast ekki við að hafa heyrt
áður. Ég sé ekki í byrjun hvað
pabba finnst eiginlega geggjaðra
við þetta verk, en önnur svipuð
sem ég hef margoft heyrt. Ég
nenni varla að hlusta, langar
mest út til vinkonunnar. Ég segi
pabba það, en hann segir mér að
bíða aðeins. Og þá gerist það.
Hún fer að syngja dillandi skala
upp og niður tónsviðið svo hratt
og af svo mikilli færni og inn-
lifun. Pabbi brosir við mér og
hlær. Þetta er alveg geggjað! Ég
vil sjá þetta aftur og aftur. Ekki
líður á löngu þar til ég reyni mig
við að syngja þetta eins og
Cecilia, en ekki með eins góðum
árangri. Pabbi hvetur mig samt
til að syngja og styður mig til
þess með ráðum og dáð. Elsku
pabbi, ég minnist allra góðu
stundanna og einkum og sér í
lagi ástríðunnar sem logaði í
brjósti þér af mesta móð sem ég
hef vitað. Minning þín lifir.
Unnur Malín Sigurðardóttir.
Nafni minn og stórfrændi er
látinn úr illskeyttum sjúkdómi,
þó að ekki hafi aldurinn verið
ýkja hár. Það vinnur enginn sitt
dauðastríð. Stríð hans var erfitt
síðustu vikur og mánuði, löngu
ljóst að hverju stefndi. Enn á ný
erum við minnt á að ekkert er
gefið í þessum heimi og lífslengd
fer ekki eftir verðleikum. Þeim
sem stjórna gangi himintungla
og sagðir eru ráða lífslokum okk-
ar eru stundum mislagðar
hendur. Samt er það svo „að
koma mun til mín feigðin, hvar
sem ég er staddur“, eins og haft
er eftir Gunnari á Hlíðarenda. Í
uppvextinum áttum við heilmikið
saman að sælda, við vorum
bræðrasynir. Siggi ólst upp í
Laugardalnum, í Hafrafelli, sem
var þar sem nú er húsdýra-
garðurinn. Íbúðarhús fjölskyld-
unnar og vinnustofa Örlygs
frænda var síðar notað sem af-
drep starfsmanna og sýningar-
hús smádýra alls konar. Nú er
húsið horfið, Snorrabúð stekkur
orðin, því miður. Oft var farið
þangað í heimsókn. Siggi var
tveimur árum eldri, oftast glað-
beittur, mjög uppátækjasamur,
og að sjálfsögðu mun þroskaðri
en ég, litli frændi. Hann leiddi
þess vegna margt skemmtilegt
sem við tókum okkur fyrir
hendur. Einhvern tíma hafði
Siggi byggt risastóran kastala úr
SÍBS-kubbum, eins og Lego-
kubbar hétu þá. Eitthvað kom ég
að smíðinni, sem tók langan tíma,
en Siggi var arkitekt og yfirsmið-
ur. Þegar byggingu var lokið og
hún hafði staðið glæst um tíma
var komið að lokaatriðinu, grand
finale. Nokkrum kínverjum var
troðið í grunn kastalans, síðan
sprengt með miklum stæl, kubb-
ar þeyttust í allar áttir með mikl-
um hávaða, stórfenglegt. Miklu
betra en í bíó. Við vorum líklega
átta og tíu ára. Ég býst við að
svona lýsingar eigi við um marga
sem voru börn á þessum árum,
en fyrir þessar stundir og minn-
ingar hef ég alltaf verið Sigga
frænda mínum þakklátur. Sam-
skipti okkar urðu minni þegar
við eltumst, og önnur viðfangs-
efni tóku við, eins og gengur, en
alltaf hélst þráður. Siggi fór að
mála og auðvitað fylgdumst við
með því, sáum sýningar og eign-
uðumst stundum verk. Meðal
annars fengum við hjá honum
mynd af Thelonius Monk úr
djassseríunni góðu. Þegar við
sóttum myndina hafði Siggi
laumað með geisladiski með tón-
list Monks, sem mikið hefur ver-
ið hlustað á. Siggi málaði undir
tónlist, alls kyns, og eftirminni-
legt var að koma á vinnustofuna,
ekki bar minna á hilluröðum af
geisladiskum en málverkum.
Siggi var ekki gallalaus maður.
Hann bar með sér ættarfylgju,
áfengisvanda, og var stundum
sjálfum sér verstur, og aðstand-
endum sínum og ættingjum líka.
Hann fór aldrei í grafgötur með
ágalla sína, dró ekki yfir þá fjöð-
ur, tókst stundum á við þá í list-
inni. Siggi sýndi góðvild og hlýju,
þó að hrjúfur gæti hann verið á
stundum. Hann var ástríðu-
maður í öllu sem hann gerði,
stundum yfirgnæfandi og þver,
mótsagnakenndur. Hann var því
mikill karakter, ekki lognmoll-
umaður. Hann skilur eftir sig
tóm í sál okkar en minning hans
mun lifa í verkum hans. Ég vil
votta Ingibjörgu ekkju hans og
börnum hans öllum, tengdabörn-
um, barnabörnum, Malínu systur
og aðstandendum öllum dýpstu
samúð.
Sigurður Guðmundsson.
Í þau rúmlega fjörutíu ár sem
ég hef verið þátttakandi í ís-
lensku myndlistarlífi hefur Sig-
urður Örlygsson verið hluti af til-
veru minni, ef ekki í eigin
persónu þá í sjónminni. Við rák-
um gallerí með góðum vinum á
áttunda áratugnum, hengdum
nokkrum sinnum upp sýningar
fyrir söfn og aðrar liststofnanir
og skeggræddum um mynd- og
tónlist við ótal tækifæri á þeim
mörgu stöðum sem Sigurður bú-
setti sig ásamt ört vaxandi fjöl-
skyldu. Hann var þá á flótta und-
an dýrtíð, innheimtumönnum og
óhagstæðum tískustraumum í
myndlistinni. Í nýju andlegu
jafnvægi en mjög farinn að kröft-
um birtist hann svo okkur
skrafskúmum á Mokka snemma
á þessu ári til að miðla því sem
hann átti ósagt.
Því fer ég nokkuð nærri um
helstu mannkosti Sigurðar.
Hann var félagsvera að hætti
feðra sinna, gangandi fróðleiks-
brunnur um menn, móra og list-
ir, ekki síst myndlist og margs
konar tónlist, og hamhleypa til
allrar þeirrar vinnu sem honum
leiddist ekki – mig minnir að við
höfum sett upp heila sýningu á
ævistarfi Gerðar Helgadóttur á
einni kvöldstund. Sem mynd-
listarkennari auðsýndi hann
nemendum sínum staka nær-
gætni og óskipta athygli. Greiða-
semi hans var við brugðið, svo og
elskusemi gagnvart börnum.
Einhvern tímann sagði ég Sig-
urði, bæði í alvöru og hálfkær-
ingi, að hann hefði getað orðið
fyrirtaks fræðimaður af gamla
skólanum, einn af þeim kostu-
legu karakterum, sérvitrum og
mátulega ölkærum, sem Örlygur
faðir hans fjallar um í bókum
sínum. Ég trúi því enn. Um leið
hef ég engar efasemdir um fram-
lag hans til íslenskrar mynd-
listar. Sigurður er ótvírætt helsti
íslenski fulltrúi hinnar stór-
brotnu bandarísku strangflata-
listar sem oftast er kennd við þá
Barnett Newman, Ellsworth
Kelly og Kenneth Noland; þetta
er myndlist sterkra órofa lita og
stórra flata og hæfir þannig stór-
lyndum fulltrúa hennar hér uppi
á Íslandi. Ströng myndlist hans
er heldur ekki neins konar eftir-
líking, heldur spyr áhorfandann
spurninga á eigin forsendum.
Annað markvert tímabil er einn-
ig til í myndlist Sigurðar, gríð-
arlega umfangsmikill og óreiðu-
kenndur sambræðingur þrívíðra
hluta og ýmissa aðfanga úr bók-
um og blöðum. Þessi verk lýsa
drungalegri dystópíu, þar sem
uggvænlegir atburðir eru iðulega
handan við sjónarrönd.
Þessi tvíþætta myndlistararf-
leifð, annars vegar hrein og klár
gildi Ameríkumálverksins, hins
vegar óreiða blönduðu verkanna,
er að sínu leyti lýsandi fyrir það
ógnarjafnvægi sem á stundum
virtist ríkja í hugarheimi Sigurð-
ar og varpaði skugga á öll sam-
skipti hans við fjölskyldu og vini.
Um frændgarð Sigurðar, einkum
og sérílagi karllegginn, hefur
verið sagt að þar fari tröllaættir
en ekki manna. Svo mikið er víst
að ekki þurfti nema matskeið af
spiritus concentratus til að leysa
úr læðingi tröllslega krafta innra
með honum. Eftir því sem árin
liðu tóku þessir kraftar, í bland
við krefjandi sjálfhverfu lista-
mannsins, í vaxandi mæli völdin í
lífi Sigurðar. En kjölfestan í lífi
hans var alltaf myndlistin, og sú
myndlist þróaðist til sífellt meiri
einföldunar og leikgleði.
Aðalsteinn Ingólfsson.
Við Siggi Örlygs vorum sveit-
ungar í litla Skerjó. Sigurjón
sonur minn lék sér með börn-
unum í hverfinu og var þar af
leiðandi oft heima hjá Sigga og
Stellu. En þau voru einstaklega
hlýjar og gefandi manneskjur og
ánægjulegt að fá að kynnast
þeim. Barnahópurinn á Skerplu-
götu 5 var stór og kraftmikill
eins og foreldrarnir. Ég kynntist
Sigga líka sem samkennara í
gamla MHÍ. Það var hægt að
læra margt af Sigga, hann var
óskaplega fróður um myndlist og
óperu, sem voru hans stóru ást-
ríður í lífinu fannst manni.
Hvernig við fórum að því að
nálgast listagyðjuna var nokkuð
ólíkt og stundum töluðum við
alveg í kross, en það var ekki
hægt annað en bera virðingu fyr-
ir honum sem listamanni. Ég
geri ráð fyrir að einhver annar
muni gera grein fyrir hans fram-
lagi, en hann var áberandi í lista-
lífinu lengst af.
Ég hitti Sigga stundum seinni
árin á Mokka kaffi, þar sem oft
er fjör þegar farið er yfir stöðuna
í nútíð og fortíð. Sigurður átti við
nokkra vanheilsu að stríða seinni
árin og vona ég að honum komi
skemmtilega á óvart að komast í
framhaldslífið sem hann trúði
reyndar ekki á.
Daði Guðbjörnsson.
Nýlega lést einn af þekktari
myndlistarmönnum síðari ára
fyrir aldur fram. Undirritaður
kynntist listamanninum þegar
hann bjó í allmörg ár á Lauga-
vegi 140. Á efstu hæðinni sem
Sigurður hafði byggt var rúmgóð
vinnustofa með mikilli lofthæð
sem nýttist vel við málun stórra
myndverka. Þangað var gaman
að koma og horfa á dýrðina sem
við blasti. Í minningunni þurfti
jafnvel að slaka verkunum út um
stóran glugga og láta þau síga
niður þegar verkin voru tekin til
sýninga. Heimsóknir voru all-
margar til listamannsins og var
ætíð boðið upp á kaffi og meðlæti
af mikilli rausn, síðan tók við
spjall um nýjustu málverkin og
voru stundum dregin fram eldri
verk til samanburðar. Einnig var
hlustað á djass og óperur sem
blöstu við í mörgum hillum í stof-
unni á meðan rætt var um nýj-
ustu stefnur og strauma í mynd-
list og ekki síst yngri listamenn
sem að voru að stíga sín fyrstu
skref í sýningarhaldi. Sigurður
sýndi stór og metnaðarfull verk á
Kjarvalsstöðum í það minnsta
þrisvar sinnum þar sem sum
verkin voru útbyggð, auk sam-
sýninga og fjölda einkasýninga
víðsvegar, heima og heiman.
Mikið var rætt um myndlist og
oft var minnst á gömlu meist-
arana, t.d. septemberhópinn.
Hann kynntist mörgum þeirra
persónulega og fékk jafnvel hjá
þeim eiginhandaráritanir sem
hann safnaði. Voru margir þeirra
í miklum metum í visku og frá-
sagnarbrunni listamannsins. Sig-
urður stundaði opnanir og mál-
verkasýningar af kostgæfni og
hittumst við alloft á þeim vett-
vangi. Síðustu sýningar á verk-
um sínum hélt Sigurður í tilefni
af 70 ára afmæli sínu. Var önnur
þeirra haldin í Galleríi Gróttu og
hin á sama tíma hjá Ófeigi á
Skólavörðustíg, voru þær vel
sóttar og gerður að þeim góður
rómur. Góðar minningar lifa um
listamann sem var trúr sínu. Ég
votta aðstandendum og fjöl-
skyldu mína dýpstu samúð.
Bragi Guðlaugsson.
Þá hefur kvatt sá mæti lista-
maður og lífskúnstner, Sigurður
Örlygsson, einn helsti vinur minn
í hópi listmálara, ásamt Tryggva
Ólafssyni, Sigurði Þórir og Le-
land Bell, þeim fína bandaríska
málara og djasstrommara, sem
kvæntur var Louisu Matthías-
dóttur, en lést úr hvítblæði fyrir
aldur fram árið 1991. Sigurður
Þórir lifir enn. Djassinn var eitt
af því sem tengdi okkur sterkum
böndum. Tryggvi dáði Louis
Armstrong, Siggi Örlygs Miles
Davis, Leland Bell Lester
Young, en Siggi Þórir kunni
betri skil á að strekkja striga en
djassleikurum. 1984 gerði ég tvo
útvarpsþætti fyrir Rás 1 „Mynd-
listardjass“ með Sigga Örlygs,
Tryggva og Leland Bell. Leland
skildi vel íslensku en mælti á
enska tungu án þess að truflun
væri að. Það var fín músík er
þeir völdu félagarnir.
Ég kynntist Sigga Örlygs
fyrst í Menntaskólanum á Akur-
eyri 1961. Þá var hann frægur
fyrir listfengi og hafði fengist við
að smíða líkan af Reykjavík 1875
úr balsamviði. Það skemmdist
þegar krakkar kveiktu í vinnu-
stofu föður hans 1964 og notuðu
stjórnarskrána sem eldsneyti.
Dómkirkjan í Reykjavík bjarg-
aðist þó – krökkunum þótti hún
allt of falleg til að brenna. Á
þessum árum var Siggi hæglátur
og broshýr og langt í að hann
færi að lyfta glasi; síðar á ævinni
stundum of mörgum.
Leiðir lágu seinna saman í
Reykjavík, þegar hann hafði lok-
ið myndlistarnámi. Myndlist
hans hreif mann, hvort sem voru
hinar smærri myndir eða flek-
arnir risastóru með útbygging-
um sem sýndu vel hagleik hans.
Við höfðum báðir mikið dálæti á
Miles Davis og er Siggi eini Ís-
lendingurinn sem ég hef kynnst
sem sló mér við í kunnáttu á tón-
list Miles Davis eftir að raftíma-
bil hans hófst. Ég átti erfitt með
að fóta mig í tónlist Miles eftir
„Bitches Brew“, en Siggi kenndi
mér listina að skilja á milli snilld-
arinnar í trompetleik hans og
rokkfönkaðs hrynleiksins og
langra gítarsólóa. Sátum við oft á
vinnustofu hans og ræddum og
hlustuðum á rafskífur Miles.
Síðasta minningin sem ég á
um Sigga og Miles Davis var frá
nóttu á vinnustofu hans í Skerja-
firði. Þá var mikil veisla á heimili
hans og er gestir höfðu yfirgefið
slotið sátum við í djúpum tónlist-
arpælingum; ég, Siggi og Jói
lögga, Jóhannes heitinn Jónas-
son, sem slegið hafði í gegn hjá
norrænum tónlistarunnendum í
sjónvarpsþættinum Kontra-
punkti. Á þessum árum hafði
djassinn horfið nokkuð í skugga
óperanna í lífi Sigga en Miles var
enn á sínum stalli. Hér sat ég
sem sagt með óperu- og Miles-
fræðingnum Sigurði Örlygssyni
og Wagner-sérfræðingnum Jó-
hannesi Jónassyni og ræddi við
þá um tónlist. Þá segir Siggi:
„Ég er búinn að finna tónlist með
Miles þar sem mikill skyldleiki er
við Wagner!“ Svo spilaði hann
þetta fyrir okkur og Jói sam-
þykkti eftir að hafa hlustað lengi.
Þetta var stórkostleg stund, en
því miður er ég búinn að gleyma
hvaðan dæmin komu og engan
hægt að spyrja lengur.
Ástvinum Sigurðar Örlygs-
sonar færum við Anna Bryndís
djúpar samúðarkveðjur og hann
mun lifa með mér, ekki síst er ég
lít á stofuvegginn heima þar sem
hin bláa mynd hans af Miles
Davis hangir: Miles in the Sky.
Vernharður Linnet.
Það var ekki hjá því komist að
taka eftir honum í forskóla
myndlista- og handíðaskóla Ís-
lands fyrir hálfri öld, fasmikill og
það stafaði af honum eðlislægur
kraftur og heilindi.
Skólaárin einkenndust af um-
róti ’68-kynslóðarinnar, það var
vor í lofti og við eygðum breyt-
ingar á því sem áður var algilt og
nú voru allar dyr opnar fyrir til-
stuðlan Harðar Ágústssonar
skólastjóra.
Við vorum síðan samstíga við
framhaldsnám, hann við Kon-
unglegu Akademíuna í Kaup-
mannahöfn en ég við Akadem-
íuna í Gautaborg. Það var ekki
langt á milli okkar og því var það
tilvalið að þræða listasöfn Kaup-
mannahafnar allt frá birtingu en
ölstofur í húminu, með viðkomu
hjá Tryggva Ólafssyni á Austur-
brú.
Heimkomnir frá námi vorum
við samstíga í félagsmálum
myndlistarmanna, um að búa
þeim vinnuaðstöðu og lífsviður-
væri.
Á haustdögum 1986 vorum við
samtímis með sýningu á Kjar-
valsstöðum, hann í vestursalnum
en ég á ganginum, nýkominn frá
gestavinnustofu í Sveaborg í
Finnlandi. Þar sýndi Sigurður
stóru myndflekana þar sem hinn
hefðbundni flötur málverksins
nægði honum ekki og verkin
spunnu sig út í rýmið. Við deild-
um rýminu og opnuðum allar dyr
milli gangs og salar.
Þessi tími er mér minnisstæð-
ur, þegar við Gerður sátum að
Sigurður
Örlygsson