Morgunblaðið - 21.06.2019, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JÚNÍ 2019
✝ Ásdís HansenLúðvíksdóttir
fæddist á Skálum á
Langanesi 15.
október 1944. Hún
lést þann 11. júní
2019 á Landspítala
við Hringbraut.
Foreldrar Ásdís-
ar voru Lúðvík Jó-
hannsson, f. 23.
nóvember 1913, d.
13. október 1979,
og Jóhanna Soffía Hansen, f.
26. maí 1921, d. 5. apríl 1992,
bæði frá Skálum.
Systkini Ásdísar eru Jóhann
Friðriksson, f. 29. september
1939, Samúel Maríus Friðriks-
son, f. 25. júní 1941, d. 4. sept-
ember 1995, María Friðriks-
dóttir, f. 1. mars 1943.
Brown Bell. Lúðvík Pétursson,
f. 22. ágúst 1973, vinnuvélstjóri
hjá Kambi ehf., búsettur í
Reykjavík. Sölvi Leví Pét-
ursson, f. 17. nóvember 1974,
sjómaður, búsettur í Reykja-
nesbæ.
Barnabörn Ásdísar eru Atli
Már Elíasson, Ásgeir Elíasson,
Jóhann Arnór Elíasson, Elías
Leví Elíasson, Pétur Snær Han-
sen Jónsson, Ásdís Birna
Bjarnadóttir, Hulda Jenný Han-
sen Bjarnadóttir, Egill Fannar
Bjarnason, Ester Friðrika Han-
sen Bjarnadóttir, Jóhannes
Helgi Stefánsson, Abigail
Freyja Bell, Ásdís Lúðvíks-
dóttir, Ásta Kristín Lúðvíks-
dóttir, Guðbjörn Scheving Lúð-
víksson, Jökull Bragi Lúðvíks-
son, Sölvi Fannar Sölvason.
Barnabarnabörn eru Mikael
Snær, Fjóla Sif, Gabríela Mjöll
Hansen, Róbert Ingi, Garðar
Freyr, Aþena Ósk og Guðjón.
Útför Ásdísar fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 21. júní
2019, klukkan 13.
Eiginmaður Ás-
dísar var Pétur
Leví Elíasson, f. 13.
ágúst 1937, d. 10.
ágúst 2018, þau
skildu 2008.
Börn þeirra eru
Elías Pétursson, f.
13. júní 1965, sveit-
arstjóri í Langa-
nesbyggð, búsettur
á Þórshöfn. Jó-
hanna Soffía Han-
sen, f. 23. júlí 1966, hópstjóri
þjónustu hjá HS veitum, búsett í
Reykjanesbæ, maki Bjarni Jón
Bárðarson. Lúðvík Pétursson, f.
20. febrúar 1971, d. 12. apríl
1971. Svava Þóra Bell, f. 26.
mars 1972, bókari hjá Scottish
Lime Centre Trust, búsett í
Skotlandi, maki Alexander
Það er svo sárt að kveðja þig,
elsku mamma. Ég veit að þú lifir
áfram í hjörtum okkar og minn-
ingum, en það er ekki það sama
og að sjá þig og heyra rödd þína.
Ég er þér svo þakklát fyrir svo
margt, elsku mamma. Allt sem
þú kenndir mér og sýndir. Kær-
leikann sem þú gafst okkur og
tímann sem þú ávallt hafðir fyrir
okkur.
Ég get ekki lýst með orðum
hversu mikið ég á eftir að sakna
þín og tala nú ekki um að hafa þig
hjá okkur hér í Skotlandi. Ég á
svo margar góðar minningar um
ferðir okkar hingað og þangað
um Skotland og England. Og þá
sérstaklega þegar við fórum til
York eða Jórvíkur.
Ég á eftir að sakna þess að
sitja og spjalla við þig um allt og
ekkert, það var alltaf svo gott og
gaman að tala við þig og við gát-
um svo oft hlegið saman að og
með hvor annarri.
Þú ert gull og gersemi
góða besta mamma mín.
Dyggðir þínar dásami
eilíflega dóttir þín.
Vandvirkni og vinnusemi
væntumþykja úr augum skín
Hugrekki og hugulsemi
og huggun þegar hún er brýn.
Þrautseigja og þolinmæði
- kostir sem að prýða þig.
Bjölluhlátur, birtuljómi,
barlóm, lætur eiga sig.
Trygglynd, trú, já algjört æði.
Takk fyrir að eiga mig.
(Anna Þóra)
Elsku mamma, ég elska þig
endalaust.
Svava.
Þann 11. júní sl. lauk stríði
einu miklu, það er 8 ára stríði
mömmu við illvígt krabbamein.
Mitt mat er að stríðinu hafi ekki
lokið með sigri krabbameinsins
heldur sigri mömmu. Sigri sem
ber í sér öll merki þess hverskon-
ar ofurmenni þessi magnaða
kona frá Skálum á Langanesi var
og verður í hugum okkar allra um
ókomna tíð.
En þannig var mamma, upp-
gjöf var aldrei valkostur fyrr en
allar leiðir höfðu verið fullkann-
aðar og reyndar. Áralangt stríð
hennar við krabbamein og tengd
veikindi var háð af æðruleysi,
léttlyndi, hárbeittum húmor og
vel útilátnum skammti af hinni
svokölluðu „Skálaþrjósku“. Sigur
sinn vann mamma með því að
standa eins lengi og stætt var og
tapa hvorki sjálfri sér né lífsgleð-
inni.
Segja má að mamma hafi tækl-
að veikindi sín með sama hætti og
lífið allt. Því allt frá barnæsku má
af sanngirni segja að ekki hafi
mikið verið mulið undir mömmu.
Mörg eru mér minnisstæð atvik
þar sem mamma stóð af sér áföll
og erfiðleika sem hefðu lagt flest
okkar kylliflöt, og allt það stóð
hún af sér haldandi utan um og
verndandi okkur börnin sín. Eitt-
hvað sem hér er hvorki hægt að
fullþakka né fullsegja frá, til þess
duga einfaldlega engin orð.
Þrátt fyrir ákaflega mörg
uppátæki æsku minnar þá man
ég sjaldnast eftir því að mamma
hafi orðið reið né skammað mig
alvarlega, en vel að merkja þá
sjaldan það gerðist átti ég svo
sannarlega inni fyrir því og get,
held ég, sagt að sú vitleysa sem
skammir sneru að hafi ekki verið
endurtekin.
Skálar á Langanesi voru í
huga mömmu miðpunktur alls en
þar hafði hún fæðst og búið sín
fyrstu æskuár. Margar voru þær
sögurnar sem við systkinin feng-
um að heyra frá mömmu og
frændfólki um þann fornfræga
útgerðarstað. Þar var að þeirra
sögn ætíð gott veður og nóg að
bíta og brenna ásamt endalausu
frelsi til athafna. Það var þó ekki
fyrr en í ferð sem við fjölskyldan
fórum upp úr aldamótum síðustu
sem ég gerði mér grein fyrir hve
staðurinn átti raunverulega stórt
pláss í huga mömmu. Þá við
renndum að Skálum seinnipart
dags stökk sú gamla út úr bílnum
reif sig úr skóm og sokkum út í
grasi þöktum móa sem eitt sinn
hafði verið tún. Þegar ég hafði
lagt bílnum rölti ég til mömmu
hvar hún stóð í grasinu þá sá ég
fallegt sælu bros á andliti en um
leið hamingjutár leka niður kinn-
ar, hún var komin heim.
Síðar kom reyndar í ljós að
lýsingar mömmu og systkina afa
áttu ekki við full rök að styðjast
hvað varðar að ætíð sé sól að
Skálum, veður þar geta svo sann-
arlega verið töluvert öðruvísi. En
klárt er að vera þeirra allra að
Skálum hefur verið með þeim
hætti að góðar minningar standa
upp úr, minningar sem gera alla
daga að sólardögum.
Vel fer að ljúka þessari minn-
ingargrein með tilvitnun í orð
eins sona minna þá við vorum á
leið á spítalann í vikunni áður en
hún lést. Sagði hann eitthvað á
þessa leið: „amma er manneskja
sem er nákvæmlega eins og mað-
ur á að vera, hörð þegar hún þarf
en oftast mjúk og altaf sanngjörn
og góð.“
Elsku mamma, njóttu verð-
skuldaðrar hvíldar og friðar ... þú
ert og munt ætíð verða stór part-
ur af okkur öllum.
Þinn elskandi sonur,
Elías (Elli).
Það voru sannkölluð forrétt-
indi fyrir okkur fjölskylduna,
reyndar mikil og óvænt lukka,
þegar Ásdís ömmusystir, eða
Asti eins og hún var stundum
kölluð af yngri kynslóðinni, flutti
í kjallarann til okkar í Gnitanes-
inu. Þetta var árið 2007 og miklir
umbreytingartímar voru í lífi Ás-
dísar en mikið lán fyrir tiltölu-
lega nýbakaða foreldra í erilsöm-
um störfum með kraftmikil börn,
fimm ára stúlku og þriggja ára
dreng. Ásdís elskaði börn og mik-
ill og náinn vinskapur, endalaus
væntumþykja og ást þróaðist frá
þessum tíma, allt til síðasta dags;
væntumþykja sem aldrei bar
skugga á; væntumþykja sem
mun að eilífu búa með okkur þó
að Ásdís sé fallin frá. Hvenær
sem var, eldsnemma að morgni, á
laugardagskvöldi, á gamlárs-
kvöld eða bara hvenær sem var,
alltaf tók Ásdís þeim Jóhönnu og
Badda opnum örmum þegar þau
lögðust í langt ferðalag á neðri
hæðina til elsku Ásdísar. Hún
knúsaði og kyssti, spjallaði og
spilaði, strauk kinn og koll og
sagði sögur, allt eftir því hvers
var óskað af börnunum sem litu á
Ásdísi sem ömmu sína.
Ásdís var einstök manneskja,
hjartahlý og góð; manneskja sem
fór almennt ekki mikið fyrir í al-
mennri umræðu nema þá meðal
þeirra sem stóðu henni næst; þar
átti hún stóran og ríkan sess.
Þrátt fyrir að vindar lífsins hafi á
stundum blásið henni í mót hélt
hún alltaf þeim eiginleikum sín-
um að þykja vænt um fólkið sitt
og náungann, vildi gera nánasta
umhverfi sitt betra og njóta lífs-
ins. Þessa eiginleika þróaði hún
með sér allt fram á síðasta dag.
Við þökkum fyrir samfylgdina,
bæði tímann þegar hún bjó hjá
okkur og ekki síður árin sem á
eftir komu, allar heimsóknirnar,
símtölin, samveruna á Þjóðhátíð í
Eyjum, öll afmælin og ferming-
arnar, við undirbúning jólanna en
síðast en ekki síst í amstri dags-
ins og hversdeginum þar sem
nærvera og spjall við Ásdísi gerði
daginn alltaf betri.
Lúðvík (Lúlli), Þóra,
Jóhanna og Bjarni (Baddi).
Ásdís frá Skálum, Ásdís
frænka mín, er kvödd í dag. Ásdís
er eftirminnileg og var dásamleg
manneskja. Oftast, ef ekki alltaf,
kát og lífsglöð, sama á hverju
gekk. Fékk hún ýmislegt að
reyna en stóð ávallt sem klettur,
en enginn má sköpum renna. Að-
alsmerki og einkenni Ásdísar var
hreinskilni og einlægni ásamt því
að vera sanngjörn í dómum um
menn og málefni. Áttum við oft
samtöl um daginn og veginn og
tíðindi líðandi stundar. Ekki var
ég henni alltaf sammála en það er
önnur saga. Ef henni fannst á sig
og sína hallað gat þykknað í
frænku og lá hún þá ekki á skoð-
un sinni. Var þá engin tæpitunga
töluð.
Stolt var Ásdís af uppruna sín-
um og æskuslóð, Skálum á
Langanesi og nágrenni. Sá stað-
ur og fólk sem þeim slóðum teng-
ist var henni kært. Sýndi Ásdís
mikið örlæti og ræktarsemi við
átthaga sína með því að gefa oft
svartfuglsegg úr Skálabjörgum á
árlegan eggjafund Átthagafélags
Þórshafnar og nágrennis. Fyrir
mér voru það bestu eggin sem ég
vil þakka.
Aldrei skynjaði ég annað en að
Ásdís væri mikill unnandi náttúr-
unnar og vildi varðveita hana og
vernda. Minningar mínar um Ás-
dísi frænku eru margar og allar
góðar. Bæði frá því að hún og
Guðbjörg systir mín voru ungar
dömur á Þórshöfn og eins síðar
þegar leiðir okkar lágu saman.
Áttum við oft skemmtileg símtöl
og ekki var síður skemmtilegt að
njóta návistar hennar á manna-
mótum í góðum félagsskap. Þar
var hún hrókur alls fagnaðar og
mikill söngfugl – söng af innlifun
og dásamlega. Það fannst mér
allavega.
Var ekki annað hægt en að líða
vel í návist Ásdísar. Þannig var
nærvera hennar.
Í góðri sögu er sagt um merk-
iskonu að hún hafi verið drengur
góður. Í mínum huga á það við
um Ásdísi, hún var drengur góð-
ur. Þannig vil ég og mun ég minn-
ast frænku minnar. Börnum
hennar og þeirra niðjum og eft-
irlifandi systkinum hennar, Jóa
og Dúllu frá Skálum, votta ég
innilega samúð mína.
Kristján Indriðason.
Þú veist að tímans köldu fjötra enginn
flýr.
Enginn frá hans löngu glímu aftur snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
því fegurðin í henni býr.
(Bragi Valdimar Skúlason)
„Maja mín, ég vona bara að
þetta gerist ekki með neinum
ógnarhraða því eins og þú veist
kýs ég að ljúka þeim verkefnum
sem til mín koma í rólegheitum.
Það hefur aldrei verið neinn asi á
mér.“
Baráttunni var að ljúka. Ásdís
hafði fengið það staðfest að hún
ætti ekki afturkvæmt af sjúkra-
húsinu og ætti einungis fáar vik-
ur ólifaðar. Hún vildi nýta þann
tíma vel.
Þannig var Ásdís, frænka mín
og vinkona, skipulögð, sterk og
yfirveguð, jákvæð og glettin. Og
nú er hún farin, með brosið sitt
bjarta og hægláta fasið. Með
skýra hugsun og gamanyrði á
vörum fram á síðasta dag.
Þótt smávaxin væri var Ásdís
stór í sniðum að flestu leyti, hafði
sterkar skoðanir á mönnum og
málefnum og gat orðið hvassyrt
ef tilefni gafst. En fyrst og
fremst hafði hún ríka réttlætis-
kennd, var umhyggjusöm,
hjartahlý og hreinskilin, vilja-
sterk og vel liðin af öllum sem
þekktu hana og síðast en ekki
síst, glettin og gamansöm.
Skemmtileg.
Gamansemi Ásdísar var aldrei
rætin í garð annarra og oftar en
ekki henti hún gaman að sér
sjálfri. Hún hélt því fram að hún
væri nánast laglaus sem vissu-
lega var ofmælt þótt ef til vill
teldist hún ekki hafa fullkomið
tóneyra. En hún hafði yndi af að
syngja og var hafsjór af söng-
textum.
Á einu ættarmótinu ákvað hún
að stofna Laglausa kórinn, fékk í
lið með sér söng- og ljóðelska
frændur okkar sem voru eilítið
tæpir á tónunum, vissu sjálfir vel
af því og voru því meir en fúsir til
inngöngu í þennan dæmalausa
kór.
Laglausi kórinn sló vitanlega í
gegn þegar hann söng af hjartans
lyst og einlægri sönggleði á
kvöldvökunni og úr varð hin
dásamlegasta skemmtun.
Ásdís var fagurkeri, safnaði
um sig fögrum munum og hafði
yndi af fallegum fötum, gjarnan
litríkum. Þá hafði hún ástríðu
fyrir skóm. Helst rauðum. Á
sjúkrahúsinu voru rauðu sandal-
arnir við rúmið og smekklegar
flíkur til skiptanna í skápnum.
Sjúkrahúsklæðin voru henni ekki
að skapi.
Ásdís unni sveitinni sinni,
Skálum á Langanesi, þar sem
hún sleit barnsskónum og þráði
að komast þangað sem oftast. Að
hennar mati komust bernsku-
slóðirnar úti við ysta haf nálægt
því að vera himnaríki á jörð, hún
varð nánast upphafin á svipinn
þegar talið barst að Skálum. Sem
var ósjaldan.
Ýmsar kenningar og getgátur
eru uppi um það hvað taki við að
jarðvist lokinni. Okkur er ekki
ætluð sú vitneskja en vel má
beita ímyndunaraflinu. Það er
auðvelt að sjá fyrir sér móttöku-
sveit genginna vina og frænd-
fólks fagna komu Ásdísar inn í
sumarlandið, fólks sem naut
ómældrar umhyggju hennar á
ýmsan hátt á meðan kraftar
hennar leyfðu. Þá er einnig
freistandi að hugsa sér að hún
tipli um landið sitt á Skálum,
skottist eftir Landsendabrekk-
unni eða inn með Skálabjörgum.
Í rauðum sandölum. Með lakkað-
ar táneglur.
Góðrar vinkonu og frænku er
sárt saknað en mestur er missir
hinna fjölmörgu afkomenda Ás-
dísar. Þeim votta ég mína inni-
legustu samúð á sorgarstundu.
María Vilhjálmsdóttir.
Mig langar í fáeinum fátæk-
legum orðum að kveðja gamla
vinkonu okkar hjóna, mín og
Guðbjargar Ársælsdóttur. Ásdís
var mikill og einlægur trúnaðar-
vinur eiginkonu minnar sem féll
fyrir sama illvíga vágestinum og
Ásdís fyrir þremur árum.
Vinátta þeirra hófst fyrir
mörgum áratugum þegar börnin,
sem nú eru á miðjum aldri og
sum rúmlega það, voru lítil og
sum enn ófædd. Ófáir kaffiboll-
arnir voru drukknir gegnum tíð-
ina, hlegið og grátið í lífsins ólgu-
sjó.
Þær stöllur fylgdust með
barnahópum hvor annarrar
verða að fullorðnu fólki með ást
og umhyggju, fylgdust með fólk-
inu sínu taka skrefin út í lífið,
eignast börn og buru og glöddust
yfir öllum litlu og stóru hlutunum
í lífi hvor annarrar og áttu ein-
lægan trúnað sín á milli þegar á
móti blés. Hin síðari ár og ára-
tugi, eftir að börnin voru komin
til manns, áttu þær stöllur marg-
ar góðar stundir saman á eigin
forsendum, matarboð, leikhús og
ferðalög.
Ásdís var einstaklega traust
vinkona og sat hjá Guðbjörgu
minni löngum stundum þegar
hún háði lokabaráttuna við
krabbameinið í byrjun árs 2016
og þar til hún lést í apríl sama ár.
Fyrir það kann ég og mín fjöl-
skylda henni okkar bestu þakkir.
Einstök kona er fallin frá, glað-
lynd og skemmtileg en umfram
allt heilsteypt og traust.
Magnús Theodór Magn-
ússon (Teddi) og börn.
Við kveðjum í dag Ásdísi Han-
sen frá Skálum á Langanesi,
bestu vinkonu mömmu. Ásdís
reyndist mömmu okkar alltaf vel,
ekki síst í veikindum hennar fyrir
nokkrum árum og taldi ekki eftir
sér langar strætisvagnaferðir til
að heimsækja hana á sjúkrahús-
ið.
Hún reyndist okkur systrun-
um líka vel, ævinlega hjálpfús,
skilningsrík og góð. Hún var allt-
af tilbúin að sjá um veislur í fjöl-
skyldunni enda sannur fagmað-
ur. Fallega var lagt á borð, góður
matur og öll umgjörð hin smekk-
legasta.
Hún var dyggur félagsmaður í
Átthagafélagi Þórshafnar og gaf
um árabil af örlæti sínu hundruð
svartfuglseggja úr Skálabjörgum
til aðalfundar félagsins þar sem
allir brottfluttir Þórshafnarbúar
mæta til að styrkja vináttubönd-
in. Ljúft skap, gjafmildi, húmor
og hlátur voru aðalsmerki Ásdís-
ar.
Við systur minnumst hennar
með kærleika og þakklæti, hún
var eftirminnileg kona sem á vís-
an stað í hjarta okkar alltaf. Af-
komendum Ásdísar sendum við
innilegustu samúðarkveðjur.
Steinunn Inga,
Guðrún Arnbjörg og
Þuríður.
„Ég var ung og átti forðum
elda þá sem heitast brenna. Ég
fékk mest af ástarorðum allra
hinna gausku kvenna...“ Hver
hefur ekki heyrt Ásdísi syngja
þennan ljóðabálk Davíðs Stefáns-
sonar um Helgu jarlsdóttur,
Harðar konu Grímkelssonar, 23
erindi, takk fyrir? Einhver sagði
henni að hún væri laglaus en hún
lét sér fátt um finnast, kunni og
söng alla íslenska dægurlaga-
texta tuttugustu aldarinnar með
sínu nefi án þess að líta á blað. En
núna er rödd þessarar æskuvin-
konu þögnuð. Þó að leiðir okkar
lægju ekki alltaf saman, því þar
skildi stundum að höf og lönd,
bar aldrei skugga á vináttu okkar
Ásdísar. Við höfum fylgst að síð-
an við vorum litlar stelpur heima
á Þórshöfn.
Ásdísar er vert að minnast fyr-
ir svo margt. Hún var góð vin-
kona, stálminnug, sögufróð,
skemmtileg og hrókur alls fagn-
aðar í margmenni en hún kunni
líka að vera ein.
Hún var húsmóðir á stóru
heimili og var í einu og öllu, móð-
ir, kona og meyja og fósturlands-
ins freyja.
Ásdís vann oftast við mat-
reiðslu og var síðasti vettvangur
starfsævi hennar í sænska sendi-
ráðinu enda hæfðu veislur henn-
ar fyrirmennum og konungum.
Ekki vegna þess að íburðurinn
væri svo mikill, heldur var allt
sem hún gerði smekklegt, gott og
lystugt.
Þær eru ófáar veislurnar sem
Ásdís hefur komið að á stóru
stundunum í lífi mínu og dætra
minna og fyrir það er ég óendan-
lega þakklát. Einnig fyrir stuðn-
ing á erfiðum stundum í mínu lífi,
þá var Ásdís alltaf til taks.
Ásdís var alltaf vel til höfð eða
fín hvort sem hún var að búa sig á
„Sláturhúsballið“ eða í strætis-
vagninn, með tösku í stíl við
skóna. Alltaf hæstmóðins. Svo
gat hún líka verið „trunta og
Pollýanna“, en það skemmdi ekki
vináttu okkar, hún náði út yfir
allt.
Ég á eftir að sakna þín mikið,
elsku Ásdís mín, en umfram allt
er ég svo viss um að við „hittumst
fyrir hinum megin“ og þá „getum
við í gleði okkar, gengið upp og
niður Laugaveginn!“ eins og þú
söngst af öllu hjarta.
Elsku Elli, Jóhanna, Svafa,
Lúlli, Sölvi, Dúlla, Jói og aðrir
niðjar Ásdísar, innilegar samúð-
arkveðjur. Að eiga góðar minn-
ingar er gulli betra.
Jóhanna Þuríður
Þorsteinsdóttir (Lilla).
Enn er fallin frá ein skólasyst-
ir okkar, Ásdís Hansen Lúðvíks-
dóttir. Við sem dvöldum saman í
níu mánuði á húsmæðraskóla
kynntumst nokkuð vel og höfum
haldið saman, mismikið eins og
gengur.
En að leiðarlokum viljum við
þakka fyrir indælar og skemmti-
legar stundir, minningin um Ás-
dísi lifir í hjörtum okkar. Sam-
úðarkveðjur til fjölskyldunnar
frá okkur.
Svo vina kæra vertu sæl
nú vegir skilja að sinni
þín gæti máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
við þökkum kynninguna,
um göfuga og góða snót
við geymum minninguna.
F.h. Laugalandsmeyja 1961-
1962,
Kristín Friðbertsdóttir.
Ásdís Hansen
Lúðvíksdóttir
Sálm. 10.14
biblian.is
Þú gefur gaum að
mæðu og böli og
tekur það í hönd
þér. Hinn bágstaddi
felur þér málefni
sitt, þér sem hjálpar
munaðarlausum.