Morgunblaðið - 21.06.2019, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JÚNÍ 2019
✝ Jón GunnarSkúlason fædd-
ist í Keflavík 28.
nóvember 1940.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 7. júní 2019.
Jón var sonur
hjónanna Skúla
Helga Skúlasonar
byggingameistara,
f. 5. febrúar 1913,
d. 3. desember
1982, og Ragnheiðar Guðmundu
Sigurgísladóttur húsmóður, f.
10. september 1918, d. 20. nóv-
ember 1991.
Systkini Jóns eru Skúli, f. 31.
mars 1942, d. 23. maí 2013, Bald-
ur, f. 1. nóvember 1943, Anna, f.
18. júní 1948, Sigurgísli, f. 13.
maí 1950, Guðrún, f. 14. maí
1951, Arna, f. 13. maí 1956,
Hrefna Margrét, f. 2. apríl 1959,
og Katrín Freyja, f. 25. mars
1961.
Jón kvæntist 25. júlí 1972
aftur til Noregs til að sérhæfa
sig í jarðtækni og starfaði hjá
Norges Geotekniske Institutt í
Ósló allt til ársins 1971. Eftir það
flutti hann heim og vann eitt ár
hjá Verkfræðiþjónustu dr.
Gunnars Sigurðssonar en fór svo
aftur til Vegagerðar ríkisins ár-
ið 1972 og starfaði þar til 1978.
Þá réð hann sig til Almennu
verkfræðistofunnar og gerðist
hluthafi og vann þar í 16 ár. Árið
2004 stofnaði hann eigin verk-
fræðiþjónustu og rak hana til
ársins 2013. Sérsvið Jóns var
jarðtækni, grundun, virkjanir,
vega-, flugbrauta- og hafnar-
gerð. Hann var frumkvöðull í
jarðtækni og heiðursfélagi Jarð-
tæknifélags Íslands. Hann ritaði
greinar á sérsviði sínu einkum í
Árbækur VFÍ Verkfræðingafé-
lag Íslands.
Árið 2006 greindist Jón með
Parkinsonsjúkdóminn sem náði
tökum á honum en síðustu árin
voru mörkuð af veikindunum.
Eftir langa sjúkrahúsdvöl flutti
hann á hjúkrunarheimilið Sóltún
þar sem hann dvaldi síðustu
mánuði ævinnar.
Útför hans fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 21. júní 2019,
klukkan 13.
Hildigunni Ólafs-
dóttur afbrotafræð-
ingi, f. 18. júlí 1944.
Dóttir þeirra er
Marta María mynd-
listarkona, f. 31. júlí
1974. Sonur hennar
er Jóakim Uni
Arnaldarson, f. 2.
febrúar 2007. Jón
og Hildigunnur
byggðu sér hús og
ræktuðu garð á Sól-
braut 12 á Seltjarnarnesi og
bjuggu þar í rúm 40 ár. Síðustu
10 árin sinntu þau um gróður við
sumarhús sitt að Ketilhúshaga 3.
Jón ólst upp í Keflavík, lauk
stúdentsprófi frá Menntaskólan-
um á Laugarvatni 1961, fyrri-
hlutaprófi í verkfræði frá Há-
skóla Íslands 1964 og siv.ing.
prófi í byggingarverkfræði frá
NTH í Þrándheimi.
Að loknu námi í Þrándheimi
vann Jón eitt ár hjá Vegagerð
ríkisins. Ári síðar 1967 fór hann
Bróðir minn og mágur, Jón
Gunnar Skúlason verkfræðingur,
er látinn eftir þung veikindi.
Hann var góður fagmaður, vand-
virkur og nákvæmur og var leitað
eftir faglegri þekkingu hans.
Hann naut vinnu sinnar og hafði
gaman af því að leita lausna á oft
á tíðum flóknum verkefnum.
Hugurinn leitar til æskustöðv-
anna en við ólumst upp í Keflavík
í stórum systkinahóp. Jón var
elstur og var sannkallaður stóri
bróðir. Hann ruddi brautina fyrir
okkur hin, fór í ML og síðan há-
skóla. Hann var okkur góð fyr-
irmynd, traustur og fylginn sér.
Það eru átta ár á milli okkar og
bar hann alla tíð mikla umhyggju
fyrir mér.
Hann var lærifaðir minn og
hafði mikinn metnað fyrir velferð
minni. Ein fyrsta minning mín
með honum var þegar hann
kenndi mér að synda en í þá daga
var mikið kapp lagt í að synda tvö
hundruð metrana sem allra oftast
og við lögðum sannarlega okkar
af mörkum.
Jón var góður skákmaður og
bridsspilari en það var mikið spil-
að og teflt þegar allir komu heim í
skólafrí. Það var hefð fyrir því að
halda skákmót í jólaboðum og var
Jón bróðir oftast skákmeistari
fjölskyldunnar. Margir lögðu
hart að sér í skáklistinni með það
að markmiði að sigra Jón bróður í
næsta jólaboði. Þannig lagði
hann grunninn að almennum
áhuga yngri kynslóðarinnar á
skák.
Hans stóra gæfa í lífinu var að
kynnast og giftast Hildigunni
Ólafsdóttur. Þau byggðu sér fal-
legt heimili á Seltjarnarnesi þar
sem smekkvísi þeirra og listfengi
fengu að njóta sín. Augasteinar
hans voru dóttir hans Marta
María og barnabarnið Jóakim
Uni.
Þau hjónin höfðu gaman af
garðrækt og bar garðurinn á
Nesinu og sumarbústaðalandið
þess merki en þar var að finna
margar fágætar og fallegar
plöntur. Þau hjónin voru dugleg
að ferðast, oft til framandi landa,
og deildu þau þekkingu og fróð-
leik með okkur hinum og hvöttu
til víðsýni.
Hann hafði gaman af bóka-
lestri og eru margar minningar
tengdar umræðum um menn og
málefni ásamt hans sérgrein,
mannvirkjagerð. Eitt af hans
fyrstu verkefnum þegar hann
kom heim úr námi var að hanna
Strákagöngin. Ég man eftir um-
ræðunni um spenninginn sem
fylgdi því að vinnuhóparnir sem
boruðu sinn hvorum megin frá
mættust örugglega á miðri leið.
Allt gekk samkvæmt áætlun og
réttum útreikningum eins og við
var að búast.
Við erum þakklát fyrir að hafa
átt Jón að sem bróður, mág og
góðan vin.
Blessuð sé minning hans.
Anna og Brynjólfur.
Mágur minn, Jón Gunnar
Skúlason, er látinn 78 ára að
aldri. Áratugir eru liðnir síðan
fundum okkar bar fyrst saman.
Jón var einstaklega hæglátur
maður sem barst ekki á, frekar
seintekinn en ákaflega traustur.
Viðkynning okkar fór því hægt af
stað en varð þeim mun traustari
sem árin liðu. Kynnin eru orðin
löng og aldrei hefur skugga á þau
samskipti borið. Fyrir það ber
sérstaklega að þakka.
Jón átti farsælan feril sem
verkfræðingur bæði hjá Vega-
gerð ríkisins og Almennu verk-
fræðistofunni, þar sem hann var
meðeigandi, svo og við sjálfstæð
verkfræðistörf. Sérsvið hans var
jarðvegsverkfræði og hann átti
því aðild að mörgum stórfram-
kvæmdum, s.s. vegalagningu og
brúargerð yfir Gilsfjörð, hafnar-
framkvæmdum í Reykjavík og
ekki síst fjölmörgum virkjana-
framkvæmdum. Störf hans bera
vandvirkni og nákvæmni hans
vitni sem voru honum eðlislæg
enda var hann gerður að heiðurs-
félaga í Jarðtæknifélagi Íslands.
Samverustundirnar eru orðn-
ar margar og fjölskylda mín naut
ætíð ríkulegrar gestrisni hans,
bæði á Sólbrautinni og austur á
Rangárvöllum, við Ketilhúsa-
haga. Jón var hjálplegur og ætíð
til staðar þegar á þurfti að halda,
ekki síst fyrir börn okkar á með-
an foreldrarnir dvöldu langdvöl-
um erlendis. Það var lítið mál fyr-
ir Keflvíking að skjótast fram og
til baka frá Reykjavík á Keflavík-
urflugvöll.
Mágs mín minnist ég af mikilli
virðingu og við fjölskyldan eigum
eftir að minnast liðinna stunda
með honum. Við nutum heim-
sókna Jóns víða þar sem við
bjuggum erlendis. Jón vílaði ekki
fyrir sér ferðalög á framandi
slóðir. Einna eftirminnilegust er
síðasta heimsókn hans til okkar
til Indlands, sigling í morgunsár-
ið á Ganges-fljóti og skipulagða
öngþveitið og litadýrðin í Var-
anasi.
Ég samhryggist Hildigunni,
systur minni, og dóttur þeirra
hjóna og dóttursyni, Mörtu Mar-
íu og Jóakim Una, um leið og ég
sakna trausts vinar í stað.
Haukur Ólafsson.
Ég kynntist Jóni fyrst er við
vorum saman í verkfræðinámi við
Háskóla Íslands fyrir rúmum 50
árum, Jón kom frá Menntaskól-
anum á Laugarvatni en ég frá
Menntaskólanum í Reykjavík.
Báðir fórum við í framhaldsnám
til NTH í Þrándheimi og urðum
við þar góðir félagar sem entist
út ævina. Í Þrándheimi fórum við
á gönguskíði um helgar upp í By-
marka eins og aðrir Norðmenn
og spiluðum bridge á kvöldin.
Sumarið fyrir lokaprófið í
Þrándheimi fórum við þrír fé-
lagar, Hákon Ólafsson, Jón og ég
í mjög eftirminnilega ferð suður
um alla Evrópu. Við ókum frá
Þrándheimi suður Austur-Evr-
ópu til Ítalíu og til baka norður
Frakkland og Þýskaland. Við
gistum í tjaldi og kom sér vel að
engin vandamál voru okkar í
milli. Aldrei skipti Jón skapi og
málin voru bara leyst hvert á sinn
hátt. Sama þótt framhjólið brotn-
aði undan bílnum í Austur-
Þýskalandi, vélin bræddi úr sér í
Tékkóslóvakíu og brotist væri
inn í bílinn á Frönsku Rívíerunni
og ýmsu stolið. Þetta var ævin-
týraferð.
Eftir námið í Þrándheimi
starfaði Jón nokkur ár í Ósló. Jón
var frekar feiminn og óframfær-
inn við konur. Það var því
skemmtilegt að hitta þau Jón og
Hildigunni þegar þau komu heim
frá Ósló nokkrum árum síðar,
geislandi af hamingju og lífs-
krafti. Og svo fæddist sólargeisl-
inn Marta tveimur árum seinna.
Hjónabandið þeirra Jóns og
Hildigunnar var eins gott og
hjónabönd geta verið, þau bættu
hvort annað upp.
Jón og Hildigunnur byggði
einbýlishús á Seltjarnarnesi fyrir
fjölskylduna fljótlega eftir að þau
komu heim frá Ósló og bjuggu
þar alla ævi. Þetta er fallegt og
afar hagkvæmt hús. Þau hjónin
ræktuðu skrúðgarð umhverfis
hús sitt sem er á Kveldúlfsmeln-
um á Seltjarnarnesi þar sem
aldrei var stingandi strá í mínu
ungdæmi.
Við Jón, Skúli bróðir hans og
Hákon byrjum að spila bridge í
Þrándheimi og héldum því áfram
alla tíð þegar báðir voru á land-
inu. Þetta var skemmtilegt tóm-
stundagaman og tilefni til að hitt-
ast reglulega. Jón var góður
bridgespilari og nutum við þessa
félagsskapar.
Jón sérhæfði sig í jarðvegs-
verkfræði og var mjög fær í
þeirri grein og einn fremsti verk-
fræðingur landsins á því sviði.
Hann vann mikið við grundun
mannvirkja meðal annars fyrir
Vegagerðina og Landsvirkjun og
allt sem hann tók sér fyrir hend-
ur vann hann af stakri samvisku-
semi.
Hann kom að hönnun margra
jarðstíflna og skrifaði fjölda vís-
indagreina um grundun og jarð-
stíflur.
Jón var afskaplega skapgóður
maður. Aldrei heyrði ég hann
skamma nokkurn mann. Ekki
hallmælt hann nokkrum manni,
frekar þagði hann.
Jón fékk parkinsonveiki fyrir
nokkrum árum og var síðasta ár-
ið honum sérlega erfitt. Hann tók
veikindunum sínum með jafnað-
argeði eins og honum var líkt.
Við Margrét vottum Hildi-
gunni, Mörtu, Jóakim og öðrum
aðstandendum dýpstu samúð.
Þorkell Erlingsson.
Við andlátstilkynningu Jóns
Gunnars Skúlasonar streymdu
minningarnar fram um góðar
sameiginlegar stundir. Haustið
1957 hóf glaðvær hópur ung-
menna nám við Menntaskólann
að Laugarvatni. Í þessum hópi
var ungur hæglátur piltur frá
Keflavík. Hann var þar við nám í
4 ár, reyndist góður námsmaður
og lauk stúdentsprófi frá stærð-
fræðideild skólans 1961. Þá tók
við háskólanám í byggingarverk-
fræði á Íslandi og í Noregi.
Dvaldi hann um tíma við störf í
Osló, en þar kynntist hann Hildi-
gunni, sem síðar varð lífsföru-
nautur hans. Þegar heim var
komið hófu þau búskap saman og
stofnuðu fjölskyldu. Jón starfaði
á verkfræðistofu við hönnun og
eftirlit ýmissa mannvirkja og
sýndi í störfum sínum árvekni og
ábyrgð, réttsýni og heiðarleika.
Fyrir tæpum þremur áratugum
var Jón einn af 9 manna hópi
samstúdenta, sem hittust mánað-
arlega til að ræða mál líðandi
stundar. Endurnýjuðust þá fyrri
kynni yfir kaffibollum og með-
læti. Þessi kynni þróuðust með
þátttöku maka í matarveislur og
ferðalög innanlands. Vináttu-
tengslin frá fyrri tíð í skólanum
urðu að ævilangri vináttu. Trygg-
lyndi hans og heiðarleiki, sem
einkenndu hann, styrktu vináttu-
böndin. Veikindi sem hrjáðu
hann í lokin voru honum erfið og
nú við lok ferðar hans kveðjum
við góðan dreng. Um leið og við
þökkum fyrir samveruna sendum
við Hildigunni og fjölskyldu
hennar innilegar samúðarkveðj-
ur.
Blessuð sé minning hans.
Fyrir hönd bekkjasystkina,
Sólmundur og Róbert.
Það gerðist um 1970 hér á
landi að veruleg jarðtæknileg
vandamál komu upp við fram-
kvæmdir þannig að talin var þörf
á erlendri aðstoð. Haft var sam-
band við Norðmenn og brugðust
þeir vel við og sendu hingað einn
af sínum bestu mönnum fyrir
verkefnið. Þessi „erlendi“ sér-
fræðingur var Jón Skúlason.
Þessi saga lýsir því trausti sem
menn höfðu á Jóni Skúlasyni
strax á hans yngri árum og þetta
mat bara jókst með árunum.
Ég kynntist Jóni þegar ég kom
til starfa hjá Vegagerðinni í júní
1974 og var þá á síðasta ári í
byggingatæknifræði við Tækni-
skóla Íslands. Mál þróuðust
þannig að Jón varð leiðbeinandi
minn við gerð lokaverkefnis sem
varð svo upphafið að löngu og
góðu samstarfi.
Jón starfaði hjá Vegagerðinni
til ársins 1978 við öll tilfallandi
jarðtækniverkefni í tengslum við
vega- og brúagerð. Hann var ná-
kvæmismaður við alla vinnu,
stundaði mikið faglegar rann-
sóknir og leitaðist við að aðlaga
kenningar og líkön að íslenskum
aðstæðum ef þær kynnu að vera
öðruvísi en gert var ráð fyrir í
fræðiritunum.
Jón var frábær fagmaður sem
leitaði oft nýrra leiða við lausn
verkefna og var frumkvöðull á
sviði jarðtækni á Íslandi. Þannig
urðu til ýmsar útfærslur á rann-
sóknum sem gáfu góða mynd af
eiginleikum íslenskra efna til
notkunar í vegagerð.
Eftir að Jón fór frá Vegagerð-
inni starfaði hann hjá Almennu
verkfræðistofunni, en verkefnin
tengdust mörg hver áfram verk-
efnum Vegagerðarinnar og við
komum að mörgum verkefnum
sem Jón vann fyrir aðra, sem gat
verið á öllum sviðum jarðtækni
og vegagerðar. Það segir mikið
um Jón að til hans var leitað um
alla jarðtæknilega þætti við
mannvirkjagerð hvort sem það
tengdist vegum, brúagerð, höfn-
um, flugvöllum eða stíflum, við
hönnun eða til úrlausnar oft á erf-
iðum deilumálum, sem sýnir hvað
Jón var víðsýnn maður og úr-
ræðagóður.
Þegar litið er yfir tímann hafa
málin ekki bara tengst tæknileg-
um verkefnum heldur og einnig
koma upp margar og góðar minn-
ingar um traustan og góðan
ferðafélaga, hvort sem það var
um skriður, fjalllendi eða blautar
mýrar hér heima eða könnun á
áhugaverðum stöðum, starfi og
menningu annarra þjóða, alltaf
var Jón sami ljúfi og trausti fé-
laginn.
Jarðtæknifélag Íslands heiðr-
aði Jón Gunnar Skúlason með því
að útnefna hann heiðursfélaga
Jarðtæknifélagsins árið 2017 fyr-
ir frumkvöðlastarf á sviði félags-
ins og fyrir að vera einn af mátt-
arstólpum þess frá stofnun
félagsins 1978.
Að lokum votta ég Hildigunni
og fjölskyldu mína innilegustu
samúð.
Blessuð sé minning Jóns
Gunnars Skúlasonar.
Haraldur Sigursteinsson.
Það hefur löngum þótt var-
hugavert að reisa hús sitt á sandi,
enda sú listin ekki öllum gefin.
Árið 1978 barst okkur á Almennu
verkfræðistofunni nýr liðsmaður,
Jón Skúlason verkfræðingur.
Hann var menntaður í Noregi og
sérmenntaður í jarðtækni. Jón
hafði unnið um hríð hjá Vega-
gerðinni og hannað vegi um ís-
lenskar fúamýrar. Það var okkur
félögunum mikill hvalreki að fá
slíkan mann sem Jón Skúlason í
okkar raðir. Það kom fljótt í ljós
að maðurinn var mjög vel að sér í
sínu fagi enda þjálfaður til
margra ára við rannsóknarstofn-
anir í Noregi. Á hann hlóðust því
sjálfkrafa ýmis hin flóknustu
verkefni, sem við á Almennu
verkfræðistofunni höfðum við að
glíma. Sífellt stærri hafnarbakk-
ar í Sundahöfn, jarðvegsstíflur
við fyrirhugaða Fljótsdalsvirkjun
og síðar Kárahnjúkavirkjun,
flugvellir nýir og gamlir og hvað-
eina sem sérþekkingar hans
krafðist.
Jón Skúlason var maður
grannvaxinn, hæglátur og lá lágt
rómur. Hann hafði ekki í flimt-
ingum en var glaðvær í sínum
hópi. Aldrei lagði hann til nokk-
urs manns. Jón öðlaðist verð-
skuldað traust viðskiptavina okk-
ar sem leituðu endurtekið hans
þjónustu.
Jón Skúlason var afar þægi-
legur félagi. Hann var ósérhlífinn
og naut þess að vinna í hópi.
Hann naut sín ekki síður við
bridgeborðið í hádeginu, þar sem
matast var með annarri hendinni,
en haldið á spilunum í hinni. Ég
átti því láni að fagna að vinna með
Jóni í ýmsum verkum, ekki síst
að undirbúningi nýs flugvallar á
Egilsstöðum.
Þar voru hyldjúp setlög undir
norðurenda brautarstæðisins.
Nú fergjum við þetta og pressum
úr því vatnið sagði Jón. Svo var
keyrt heljarfarg á brautarstæðið
sem seig um 40-50 cm og situr
enn.
Fyrir nokkrum árum urðum
við þess varir að ekki var allt með
felldu varðandi heilsu Jóns.
Lúmskur sjúkdómur hafði læðst
að honum hljóðlaust og að lokum
haft betur.
Með Jóni Skúlasyni er fallinn
frá einn af færustu jarðtækni-
verkfræðingum landsins. Margt
sem hann byggði á sandi kann að
standa um aldir.
Pétur Stefánsson.
Jón Gunnar
Skúlason
Á flugvellinum í
Flórens á Ítalíu árið
bíða þrír ferðalang-
ar eftir farangri sín-
um. Töskubandið fer af stað og
fyrsta taskan sem birtist er stór
og mikil ferðataska frá Íslandi,
með mikilvægu innihaldi, ein-
stöku listaverki. Taskan rennur
inn á bandið og eins og fyrir
óskiljanlega utanaðkomandi
krafta reisir hún sig upp og siglir
Grímur Marinó
Steindórsson
✝ Grímur MarinóSteindórsson
fæddist 25. maí
1933. Hann lést 5.
júní 2019.
Útför Gríms
Marinós fór fram
12. júní 2019.
teinrétt á bandinu í
áttina til okkar.
Ógleymanleg stund.
Við erum á leið á
alheims ráðstefnu
World Renewable
Energy í Flórens. Á
ráðstefnunni stend-
ur til, meðal annars,
að heiðra þá þjóð
sem mest hefur lagt
af mörkum til að
breyta innviðum
sínum í sjálfbæra orkugjafa.
Verðlaunagripurinn er listaverk
eftir Grím Marinó Steindórsson,
sem hannaði sérstakan táknræn-
an grip; skip sem siglir fullum
seglum vindorku, með sólar-
geisla yfir hraunmola í skál á þil-
fari, tákn jarðvarma og vatns-
afls. Allt sem minnir okkur á
sjálfbæra orkugjafa jarðar. For-
seti Íslands, herra Ólafur Ragn-
ar Grímsson, afhendir orkumála-
ráðherra Kýpur verðlaunagrip-
inn í glæsilegum hallarkynnum
Palazzo Pitti og listamaðurinn er
djúpt snortinn.
Grímur lét ekki mikið yfir sér,
en var afkastamikill listamaður
og hagur á járn og stál. Eftir
hann eru mörg listaverk sem
prýða umhverfi sitt víða um land.
Hann hélt sýningar og hlaut
ýmsar viðurkenningar og verð-
laun á langri starfsævi. Einnig
var hann bæjarlistamaður Kópa-
vogs.
Grímur var tryggur vinur vina
sinna, barnslega einlægur og
með listamannshjarta. Við fórum
með honum í nokkrar ferðir til
útlanda og það var gaman að sjá
hvað hann var opinn fyrir öllu
því sem hver staður bauð upp á.
Alltaf leitaði hann uppi eitthvað
sérstakt til að heimsækja, lista-
söfn og útigarða og tók mikið af
myndum, sem hann deildi með
okkur. Stundum sagði hann okk-
ur frá uppvextinum, skipaferðum
um allan heim og ástríðu sinni
fyrir listinni. Fjölskyldan honum
mikilvæg. Ýmislegt hafði á dag-
ana drifið, mótaður af erfiðleik-
um æskuáranna fyrir stríð, með-
læti og mótlæti gegnum lífið.
Alltaf tilbúinn að finna hið góða í
hverjum aðstæðum, skylduræk-
inn og glettinn í senn.
Nú er hann hættur að líta við í
kaffisopa og súkkulaðimola og
við söknum heimsókna hans.
Hann átti það til að guða á eld-
húsgluggann hjá okkur og var
drifinn inn áður en hann hélt
áfram á leið sinni. Var bara rétt
að koma við hjá okkur, að eigin
sögn.
Við sendum fjölskyldu hans
allri okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og minnumst Gríms með
miklu þakklæti fyrir þá vináttu
sem við áttum saman um árabil.
Bergþóra Karen Ketilsdóttir,
Þorsteinn Ingi Sigfússon.