Morgunblaðið - 27.08.2019, Page 17

✝ Hrafnhildur Jó-hannsdóttir
fæddist í Reykja-
vík, 8. ágúst 1947.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
16. ágúst 2019.
Foreldrar henn-
ar eru Erna Vig-
fúsdóttir, f. 24.6.
1929, og Jóhann
Friðfinnsson, f.
3.11. 1928. Erna og Jóhann
slitu snemma samvistum og
ólst Hrafnhildur upp á heim-
ili föðursystur Ernu í Reykja-
vík, hjá þeim Þorbjörgu Vig-
fúsdóttur, f. 17.7. 1905, d.
28.12. 1991, og Júlíusi Evert,
f. 27.1. 1895, d. 23.5. 1981.
Systkini
hennar sam-
feðra eru: Ást-
þór, f. 21.6.
1955, Kristín, f.
11.1. 1960, Jó-
hann Þorkell, f.
11.5. 1961, Dav-
íð, f. 21.6. 1965,
og Vigdís, f.
3.10. 1969.
Systkini hennar
sammæðra eru
Birna Arnbjörnsdóttir, f.
11.3. 1952, og Ólafur Jón
Arnbjörnsson, f. 10.12. 1953.
Uppeldisbróðir hennar var
Ólafur Júlíusson, f. 25.11.
1938, d. 18.12. 2010.
Sambýlismaður Hrafnhild-
ar er Valgarður Gunnars-
son, f. 27.9. 1952. Sonur
þeirra er Gunnar Steinn, f.
6.9. 1987, kærasta hans er
Bergþóra Friðriksdóttir, f.
29.4. 1991. Með Árna Þór-
arinssyni átti hún Pétur
Hrafn, f. 11.1. 1974. Sam-
býliskona hans er Hólm-
fríður D. Jónsdóttir og dótt-
ir þeirra Margrét Fríða, f.
10.5. 2017.
Hrafnhildur stundaði nám
við Ísaksskóla og síðar
Gagnfræðaskóla Vestur-
bæjar en árið 1966 fluttist
hún til Danmerkur og lærði
við lýðháskóla í Kaupmanna-
höfn. Hún starfaði hjá bóka-
forlaginu Gyldendal, dag-
blaðinu Aktuelt og heim
flutt 1971 hjá m.a. Iscargo,
Bókaverslun Snæbjarnar,
Eymundsson og síðast hjá
Pósti og síma.
Útför Hrafnhildar fer
fram frá Fossvogskirkju í
dag, 27. ágúst 2019, klukkan
15.
Þegar ekkert verður meira
sagt, ekkert fleira gert og
engu breytt þá gerir það sorg-
ina bærilegri að hún Hrafn-
hildur stóra systir mín skildi
eftir endalaust af góðum minn-
ingum. Hvað ég átti góða
stóru systur, og hvað ég kveið
þessari stund. Hrafnhildur
sem okkur þykir svo ofur vænt
um. Hún var svo mikið uppá-
halds og við hugsuðum aldrei
alla leið að hún gæti horfið úr
lífi okkar svo óvænt.
Margs er að minnast frá
liðnum áratugum. Ég smá-
strákskarfur utan af landi sem
ekkert kunni, en vissi fátt
merkilegra en að eiga systur í
Reykjavík. Heimsdömu, um-
vafða ævintýraljóma. Heim-
sókn á Bárugötuna til Þor-
bjargar og Júlla, þar sem
Hrafnhildur bjó ung stúlka.
Fimmbíóferðir, læra um tón-
list og bækur. Dagar í Kaup-
mannahöfn, kynnast Kind of
blue og Ibiza á hárréttu
augnabliki. Þótt hafi verið
nokkur ár á milli okkar og við
ekki alin upp saman, þá stóð
það ekki í vegi fyrir að hún
leyfði mér að taka þátt í lífi
sínu. Og árin liðu. Hrafnhildur
eignaðist þá góðu drengi Pétur
Hrafn og Gunnar Stein og bjó
ásamt Valgarði sambýlismanni
sínum á Öldugötunni og þang-
að var ekki leiðinlegt að koma
í heimsókn til góðra vina.
Seinna áttum við Hrafnhildi að
á sumrin, þegar hún aðstoðaði
okkur Kötu vestur á Snæfells-
nesi, svo fátt eitt sé talið. Vin-
ir alla ævi. Hvað það er dýr-
mætt.
Margar samræðurnar áttum
við og stundum ekki sammála,
en það var í góðu lagi. Hún var
svo skemmtileg og víðsýn, hún
Hrafnhildur, meira að segja
þótt hún hljómaði stundum
svolítið hornótt. Það var
reynsla mín af henni stóru
systur að ef hún sagði að eitt-
hvað væri ekki í lagi, þá var
hægt að treysta því að það
væri ekki í lagi. Eftir að hafa
rætt málin við hana brást ekki
að þar kvaddi bjartsýnni og
betri maður. Þegar ný kynslóð
bættist í fjölskylduna var því
eins farið. Allir sóttu í að vera
hjá Hröbbu. Nú finnst mér sem
ég hafi komið eitthvað svo allt
of sjaldan í seinni tíð og látið
landshorn og álfur bera á milli.
Þegar Hrafnhildur er ekki
lengur verða öll orð eitthvað
svo fátækleg.
Vonandi bar ég gæfu til að
segja henni einhvern tímann
hversu undurvænt mér þótti
um hana og hvað hún gaf mér
mikið. Þakkarskuld, sem ég
mun aldrei geta endurgreitt.
Við ótímabær leiðarlok
langar mann til að öskra á
óréttlætið sem tilveran ber á
borð með því góða, en það er
ekki til neins. Henni Hrafn-
hildi hefði sennilegast ekki
þótt það í lagi.
Hjá mínu fólki er hennar
sárt saknað. Þeir syrgja yndis-
lega frænku sem var á pari við
bestu ömmu, drengir Svan-
hildar dóttur minnar. Enn ein
kynslóðin sem kynntist því að
fá að vera í návist hennar, því
miður allt of skamma stund.
Við minnumst alls þess sem
prýddi yndislega konu og við
vorum svo lánsöm að fá að
njóta lífsins með um stund og
munum héðan í frá njóta
vængjasláttar hennar í hjart-
anu. Fyrir það er ég þakk-
látur. Það er ekki svo lítið sem
hún skildi eftir handa okkur.
Elsku vinir og frændur, Val-
garður, Gunnar Steinn, Pétur
Hrafn og fjölskylda ykkar,
hugur okkar Kötu er hjá ykk-
ur á sorgarstundum. Ykkar
missir er mikill.
Ástþór Jóhannsson.
Fyrir hálfri öld lágu leiðir
fimm síðhærðra táningspilta
saman sem úr varð traust vin-
átta alveg fram á þennan dag.
Fljótt fjölgaði í hópnum þegar
piltarnir hver af öðrum kynnt-
ust mökum sínum. Hrafnhild-
ur var síðust í hópinn fyrir þó
nærri 40 árum. Það kom fersk-
ur blær með henni og hún var
á margan hátt lífsreyndari.
Skörp en ákveðin var hún fljót
að láta til sín taka. Það var
stutt í húmorinn og þegar
henni fannst karlremban í
okkur vera úr hófi gengin þá
svarði hún fullum hálsi og tók
okkur aftur niður á jörðina.
Þar kom eyjablóðið í henni
sterkt fram. Í þjóðfélagsum-
ræðunni var hún réttsýn og
þoldi ekki órétti.
Á þessum langa tíma hefur
margt verið gert, mikið hlegið
og óspart gert grín hvert að
öðru. Unglingsárin rifjuð upp
og sömu gömlu sögurnar úr
bernskunni sagðar með reglu-
legu millibili og alltaf hlegið
jafn mikið. Fastar samveru-
stundir eins og þrettándagleði,
sumardagurinn fyrsti og
margar utanlandsferðir fórum
við saman þar sem Hrafnhild-
ur naut sín einstaklega vel.
Hún var endalaust þakklát
fyrir vinskapinn og var ófeim-
in við að segja okkur það. Það
lýsir henni vel og yljar í minn-
ingunni.
Nú þegar komið er að leið-
arlokum viljum við þakka
Hrafnhildi fyrir trausta og
innilega vináttu og að hafa
auðgað okkar líf í gegnum tíð-
ina.
Elsku Valgarður, Pétur og
Gunnar Steinn, innilegar sam-
úðarkveðjur. Minningin um
Hrafnhildi mun lifa og vonandi
hjálpa ykkur á þessum erfiða
tíma.
Skátagengið,
Garðar og Sigríður,
Stefán og Hulda,
Björn J. og Guðrún,
Björn H. og Berglind.
Hrafnhildur
Jóhannsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ég horfi til baka yfir
rúma hálfa öld, okkar vin-
skap, tengsl fjölskyldunn-
ar og kynslóðanna og
þakka englunum þann ör-
lagaríka dag sem við urð-
um vinkonur. Þessi vænt-
umþykja hverfur ekki þó
ég geti ekki lengur hringt
til að heyra rödd þína,
hlegið með þér og að kald-
hæðni þinni, eða strokið
þér um mjúkan vangann.
Gæfa mín eru þó tengslin
við Valla og strákana þína
og að geta fylgst með
ömmugullinu þínu dafna.
Missir þeirra er mikill, en
öll eigum við dýrmætar
minningar um þig sem
lina óbærilegan söknuð.
Hvíl í friði, elsku vinkona
mín. Við Gunnar, Kalli og
Zakki þökkum þér
tryggðina og einstakan
vinskap og vottum að-
standendum okkar dýpstu
samúð.
„Þar sem þú eitt sinn varst er
gjá í veröldinni, sem ég arka
stöðugt kringum á daginn og
hryn ofan í á nóttunni, ég
sakna þín óendanlega.“
(Edna St. Vincent Millay)
Toby Sigrún
Herman.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. ÁGÚST 2019
✝ Jóna Sigur-björg
Jóhannesdóttir
Wedholm fæddist
í Pétursborg á
Búðum, Fá-
skrúðsfirði, 24.
október 1924.
Hún lést á Hrafn-
istu, Laugarási,
15. ágúst 2019.
Foreldrar
hennar voru Guð-
finna Árnadóttir, f. 26.9. 1899,
d. 17.7. 1971, og Samúel Jó-
hannes Michelsen, f. 3.10. 1891,
d. 18.1. 1969. Systkini Jónu
eru: Þórunn, f. 1.12. 1915,
d.12.3. 1989, Guðrún, f. 13.2.
1922, d. 4.11. 2015, Ingibjörg,
f. 9.5. 1923, d. 16.3. 1924, Jak-
ob. f. 7.3. 1926, d. 27.4. 1985,
Friðrik, f. 15.5. 1927, d. 2.5.
1981, Árni, f. 10.11. 1929, d.
12.11. 1929, Sverrir, f. 11.11.
1930, d. 20.6. 2000, Ása, f.
16.5. 1933, d. 4.9. 1979, Vignir,
f. 27.6. 1935, d. 8.8. 1997, Er-
lendur, f. 10.10. 1937, og Jó-
hannes, f. 16.6. 1944.
Jóna ólst upp á Gimli á Búð-
areyri við Reyðarfjörð frá sex
ára aldri hjá móðurbróður sín-
um Jóni Elísi Árnasyni og
konu hans Guðrúnu Bjarneyju
Valdórsdóttur. Þar eignaðist
ii) Ólöf, f. 21.1. 1980, maki
Guðmundur Kristjánsson, þau
eiga Kristján, Soffíu Margréti
og Gunnar Gylfa. iii) Erlen
Björk, f. 19.2. 1981, gift
Kristni Ottasyni, þau eiga
Almar, Agnesi og Otta Þór. 3)
Regína, f. 13.12. 1957, gift
Birni Gunnlaugssyni. Börn
þeirra: i) Jóna Karen, f. 26.3.
1981, maki Albert Ásvaldsson.
Þau eiga Stellu og Erik Ása. ii)
Stella, f. 9.7. 1986, d. 10.4.
2005. iii) Gunnlaugur, f. 13.9.
1991, maki Ji Yeon Kim.
Jóna og Gunnar bjuggu á
Eskifirði þar til þau fluttu í
Tjarnarból 6 á Seltjarnarnesi
1972.
Hún vann á sínum yngri ár-
um ýmis störf, t.d. við Lands-
símann á Reyðarfirði og síðar
á Eskifirði. Meðan dæturnar
uxu úr grasi var hún heima-
vinnandi húsmóðir en vann við
síldarsöltun á síldarárunum og
síðar í Bókabúð Pönt-
unarfélags Eskfirðinga. Eftir
að fjölskyldan flutti suður vann
hún í Pharmaco, síðar sem
upplýsingafulltrúi á Landspít-
alanum og loks á bókhalds-
deild skrifstofu Ríkisspítala
þar sem hún endaði starfsævi
sína.
Jóna bjó í Tjarnarbóli tæp
50 ár þar til hún flutti á
Hrafnistu í Reykjavík þar sem
hún lést.
Útför Jónu fer fram frá Sel-
tjarnarneskirkju í dag, 27.
ágúst 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
hún þrjú uppeld-
issystkini: Erlu, f.
24.5. 1932, d. 16.4.
2010, Pál Þór, f. 5.9.
1940, d. 20.2. 2014,
og Árna Valdór, f.
13.2. 1945. Hún
gekk í Grunnskóla
Reyðarfjarðar og
fór síðan í Alþýðu-
skólann á Eiðum.
Jóna giftist Gunn-
ari Wedholm Stein-
dórssyni 25.1. 1947, sjómanni
og síðar sýsluskrifara á Eski-
firði og tollfulltrúa í Reykja-
vík, f. 17.11. 1922, d. 7.3. 2000.
Dætur Jónu og Gunnars eru: 1)
Bjarney Kristín, f. 15.8. 1946,
gift Gunnari Vilhelmssyni.
Börn þeirra: i) Hrund, f. 3.10.
1969, d. 29.5. 2014, gift Einari
Magnúsi Magnússyni, dóttir
þeirra Auður, f. 31.8. 2004, d.
31.8. 2004. ii) Arnar, f. 14.5.
1972, kvæntur Guðlaugu Norð-
dahl Elliðadóttur. Þau eiga:
Loga, Vöku og Melkorku, maki
Sveinn Fannar Daníelsson, og
barn þeirra Sigurður Daníel.
2) Soffía, f. 13.10. 1950, d.
26.10. 2016, gift Helga Björns-
syni. Börn þeirra: i) Gunnar, f.
16.2. 1975, kvæntur Þóru
Björk Eysteinsdóttur, þau eiga
Helga Val og Baltasar Mána.
Í dag kveðjum við ömmu okk-
ar. Missirinn er mikill en við er-
um heppin að hafa haft hana
svona lengi hjá okkur.
Þrátt fyrir háan aldur var
hún með allt á hreinu fram á
síðasta dag. Hún fylgdist vel
með því sem fram fór hjá stór-
fjölskyldunni sem og öllu sem
gekk á í þjóðfélaginu.
Amma var ákaflega vel lesin
og tæknivædd. Hún keypti sína
fyrstu tölvu þegar hún hætti að
vinna og það var ein fyrsta tölv-
an sem við munum eftir að hafa
séð í heimahúsi. Hún eignaðist
sína fyrstu spjaldtölvu þegar
hún var að nálgast nírætt og
notaði hana jafnt til þess að
hlusta á hljóðbækur og halda
sambandi við barnabörnin sem
bjuggu erlendis.
Hún var mikil handavinnu-
kona og eigum við margar góðar
minningar af henni og móður
okkar þar sem þær sátu saman
hlæjandi og hekluðu milliverk.
Amma var hlý og róleg kona
sem tókst á við lífið og áföll af
æðruleysi og yfirvegun. Það var
alltaf svo yndislegt að koma til
hennar í Tjarnarból og síðar á
Hrafnistu og ræða um daginn
og veginn. Móttökurnar voru
ávallt höfðinglegar og áhuginn
sem hún sýndi okkur og fjöl-
skyldum okkar var einlægur.
Takk fyrir allar minningarnar
elsku amma, minning þín lifir.
Gunnar, Ólöf og
Erlen Björk.
Jóna tengdamóðir mín, sem
ég kallaði alltaf Diddu, hefur
kvatt þennan heim eftir langa
og viðburðaríka ævi.
Didda og tengdafaðir minn
Gunnar Wedholm voru góð-
hjörtuð og samhent hjón. Þau
tóku þá stóru ákvörðun að flytja
árið 1972 til höfuðborgarinnar
frá æskustöðvum sínum á Aust-
fjörðum, fallegu heimili á Eski-
firði og vinum til að vera í meiri
nálægð við dætur sínar. Yngsta
dóttirin Regína var þá að hefja
nám í Menntaskólanum í
Reykjavík. Eldri dæturnar
Soffía og Bjarney voru þá þegar
fluttar úr foreldrahúsum og
báðar búsettar í Reykjavík.
Kynni okkar Diddu hófust ár-
ið sem hún flutti að austan en
þá vorum við Soffía að byrja í
sambúð. Frá fyrstu stundu var
nærvera og kærleikur hennar
og Gunnars okkur Soffíu og síð-
ar einnig börnum okkar og
barnabörnum afar dýrmæt. Á
ég og fjölskylda mín margar
góðar og eftirminnilegar minn-
ingar frá samverustundum okk-
ar bæði á suðvesturhorni lands-
ins og í sumarbústaðnum í
Landbrotinu.
Sameiginlegur áhugi okkar
Diddu á ljóðlist og íslensku máli
var oft tilefni góðrar og gjarnan
langrar umræðu. Ekki vorum
við alltaf sammála en ágrein-
ingur okkar í milli á þessum
vettvangi var til þess eins að
krydda líflegar samræður og
var hann oftast leystur með
uppflettingum í ljóða- eða orða-
bókum. Mörg af þjóðskáldum
okkar voru okkur báðum kær en
Páll Ólafsson skipaði sérstakan
sess í hjarta okkar beggja. Um-
fram mig gat Didda þó státað af
því að vera skyld karlinum.
Didda sem var heimakær var
einnig afar róleg kona og yfir-
veguð. Kom það vel í ljós á erf-
iðum stundum í lífi hennar. Al-
varlegum veikindum sínum á
árunum 1986 til 1992 mætti hún
af æðruleysi og hafði loks betur
í baráttunni við illvígan sjúk-
dóm. Fráfall Gunnars árið 2000
markaði eðlilega sín spor í lífi
hennar. Þá eins og við fráföll
annarra ættingja og ástvina bar
hún tilfinningar sínar ekki á
torg.
Didda hélt andlegri heilsu til
hinstu stundar en líkamlegur
þróttur hennar fór þverrandi
síðustu ár.
Á kveðjustundu er mér virð-
ing og þakklæti efst í huga.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
Didda mín.
Blessuð sé minning tengda-
móður minnar.
Helgi.
Þegar við hjónin litum inn hjá
Jónu Sigurbjörgu, mágkonu
minni fyrir skömmu, virtist svo
að hún væri að ná sér eftir þrá-
láta vanheilsu. En sú var ekki
raunin. Jóna hefði orðið 95 ára í
október næstkomandi og var
hún lengst af við góða heilsu.
Hún giftist 1947 bróður mínum
Gunnari Wedholm Steindórssyni
sem lést 7. mars 2000. Fyrstu 25
árin bjuggu þau á Eskifirði en
fluttu suður, nánar tiltekið á
Seltjarnarnesið, árið 1972. Eftir
það vorum við sveitungar og
samskiptin urðu tíðari og nánari
og er margs að minnast. Það
var mikið áfall þegar Gunnar
lést en Jóna tók því með æðru-
leysi sem hún sýndi einnig við
fráfall dóttur sinnar og tveggja
barnabarna.
Jóna var afar hlý og ljúf í öll-
um samskiptum og hafði afar
góða nærveru. Hún var bók-
hneigð, las mikið og fylgdist vel
með þjóðfélagsumræðunni. Hún
hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum en flíkaði
þeim ekki nema henni þætti
ástæða til. Eftir að hún lét af
störfum fyrir aldurssakir fór
hún að sinna ættfræði, sem hún
hafði áður mikinn áhuga á. Jóna
var afar minnisgóð og var haf-
sjór af fróðleik um ættfræði og
önnur fræði sem hún hafði
kynnt sér.
Jóna reyndist bróður mínum
góður lífsförunautur og annaðist
fjölskyldu sína svo mikill sómi
var að. Heimsóknir okkar í
Tjarnarbólið voru ávallt
ánægjulegar bæði hvað gestrisni
varðaði og svo kom maður aldr-
ei að tómum kofunum hjá Jónu í
umræðum um menn og málefni.
Jónu verður sárt saknað. Við
færum dætrum hennar, tengda-
börnum og afkomendum þeirra
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Ég og fjölskylda mín
eigum góðar endurminningar
um Jónu sem við erum þakklát
fyrir.
Megi góður guð blessa minn-
ingu Jónu Sigurbjargar Jóhann-
esdóttur.
Örn Marinósson.
Jóna S. Jóhannes-
dóttir Wedholm
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar