Skessuhorn - 21.06.2017, Blaðsíða 16

MIÐVIKUDAGUR 21. JúNí 201716
Snemma á síðasta ári var Skaga-
maðurinn Þorkell Logi Steinsson
á göngu í Skarðsdal á Skarðsheiði.
Hann rann í hálku í um 700 metra
hæð með þeim afleiðingum að hann
slasaðist alvarlega og var fluttur með
þyrlu Landhelgisgæslunnar á Land-
spítalann í Fossvogi. Þar gekkst Þor-
kell undir aðgerð og um tíma var
tvísýnt um hvort hann myndi lifa af.
Blaðamaður Skessuhorns leit í heim-
sókn til Þorkels og eiginkonu hans,
Eydísar Aðalbjörnsdóttur, á Akra-
nesi á dögunum og fékk að heyra
um lífið fyrir og eftir slysið.
„Ef ég er einhvers staðar frá, þá
myndi ég segja að ég væri frá Akra-
nesi. En samt ekki,“ segir Þorkell
Logi aðspurður um upprunann.
„Þetta er í þriðja skipti sem ég bý á
Akranesi. Ég fæddist hér og bjó til
þriggja ára aldurs en flutti þá á Suð-
urnesin. Ég bjó aftur á Akranesi á
unglingsárunum og kynntist þá vin-
unum sem ég held enn góðu sam-
bandi við í dag. Ég flyt svo hingað
aftur með fjölskylduna árið 2000,“
heldur hann áfram. Rætur Þorkels
liggja á Vesturlandi enda er fað-
ir hans fæddur og uppalinn Skaga-
maður og móðir hans er Borgnes-
ingur í húð og hár.
Gengið í ellefu skóla
Þorkell starfar sem kennari við
Menntaskólann í Reykjavík, þar
sem hann kennir stærðfræði. Sjálf-
ur hefur hann gengið í marga skóla,
bæði sem barn og fullorðinn. „Ég
var í fjórum grunnskólum, þrem-
ur framhaldsskólum og þremur há-
skólum,“ segir hann. Það var reynd-
ar prentvilla sem olli því að Þorkell
gekk í þrjá framhaldsskóla en ekki
tvo. „Ég ætlaði að fara í Fjölbrauta-
skóla Suðurnesja og þurfti nauðsyn-
lega að taka stærðfræði 503. Ég var
að fylla út umsóknarblaðið en fann
þann áfanga hvergi, bara stærðfræði
513,“ útskýrir Þorkell og bætir því
við að hann hafi því sótt um í Flens-
borgarskóla í staðinn. „Um áramót-
in skipti ég yfir í Fjölbrautaskóla
Suðurnesja og komst að því að þetta
hafði verið prentvilla á blaðinu. Það
átti að standa þarna stærðfræði 503
en ekki 513. Ég hafði keyrt daglega í
Hafnarfjörðinn heila önn út af einni
prentvillu,“ segir hann og hlær dátt.
Þorkell lauk stúdentsprófi frá Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja og því næst
hagfræðinámi við Háskóla íslands.
Hann lauk svo kennaranámi frá Há-
skólanum á Akureyri árið 2001 og
nokkrum árum síðar MBA námi frá
Háskólanum í Reykjavík. „Það má
segja að ég hafi alltaf verið frekar
skólahneigður. Ég fór svo í alþjóð-
legt einkaþjálfaranám og gönguleið-
sögunám þar á eftir,“ segir hann og
hlær.
Réðu sig í gegnum síma
Þorkell kynntist Eydísi Aðalbjörns-
dóttur eiginkonu sinni 19. septem-
ber 1987. Síðan þá hefur sú dagsetn-
ing verið hjónunum mikilvæg. „Við
giftum okkur 19. september 1992
og keyptum þetta hús 19. september
árið 2000. Við höfum líka keypt bíla
á þessum degi,“ útskýrir Þorkell.
Hjónin eiga fjögur börn. Elst þeirra
er Eva Sigurbjörg fædd 1989, Aðal-
björg ísafold er fædd 1992 og yngst-
ir eru tvíburabræðurnir Jóhannes
og Steinn, fæddir 1994. Fyrstu árin
bjuggu hjónin í Reykjavík. Eydís er
landfræðingur og kennaramenntuð,
en hefur einnig lokið MBA gráðu
og starfar sem kennari við Keldu-
skóla í Grafarvogi. Þorkell kenndi
fyrst árin 1997 til 2000 á Raufar-
höfn. „Við réðum okkur sem kenn-
ara þangað í gegnum síma. Við
sendum allt okkar dót í Reykjavík í
gám og keyrðum svo af stað norð-
ur. Við komum þangað á ágúst-
kvöldi og hugsuðum: „Hér mun-
um við búa næstu tvö árin!“ En okk-
ur líkaði það vel þarna að við vor-
um í þrjú ár, framlengdum um eitt
ár.“ Fjölskyldan flutti á Vogabraut-
ina á Akranesi árið 2000. Fyrstu
árin á Skaganum starfaði Þorkell
sem aðalféhirðir hjá Akraneskaup-
stað en því næst sem fyrirtækjasér-
fræðingur í Landsbankanum og sem
útibússtjóri í Sparisjóðnum á Akra-
nesi. Eydís vann sem verkefnastjóri
á Landmælingum íslands en sagði
þeirri vinnu upp fimm árum síðar og
fór aftur að kenna, í FVA, meðfram
mastersnámi. Þorkell fór aftur að
kenna haustið 2009 og hefur starfað
sem kennari síðan, fyrst í Kelduskóla
og síðustu þrjú árin við Menntaskól-
ann í Reykjavík. Eydís var á fullu í
bæjarmálunum á Akranesi í tíu ár og
fannst það mjög ánægjulegt en þá
fluttist hún til Húnaþings vestra og
varð sviðsstjóri fjölskyldusviðs. „Það
var líka ánægjuleg reynsla en Þor-
kell lokkaði mig í kennslu til Keldu-
skóla þar sem hann var að kenna,“
segir Eydís. „Kennsla og skólastarf
fyrir okkur er baktería sem við losn-
um ekki við og okkur finnst báðum
það vera það merkilegasta sem við
getum hugsað okkur að gera,“ seg-
ir hún ennfremur. „í raun erum við
að vinna með framtíð hvers samfé-
lags svo samfélagsáhuginn þrífst vel
í skólastarfi.“
Gönguleiðsögumaður
Þorkell hefur alltaf haft mikinn
áhuga á útivist. „Ég var landafræð-
inörd í grunnskóla, það var besta
fagið mitt. Ég hef alltaf haft rosaleg-
an áhuga á landinu, alveg frá því ég
man eftir mér. Ég hafði líka mikinn
áhuga á útilegum en foreldrar mín-
ir höfðu minni áhuga en ég. Ég hef
alltaf verið áhugasamur um útivist af
öllu tagi en mér finnst það því mið-
ur hafa verið meira í anda en verki,“
segir Þorkell. Hann segist áhug-
ann hafa kviknað fyrir alvöru eft-
ir að hann var plataður í Hjálpar-
sveit skáta í Njarðvíkunum ungur að
árum. „Ég hef reyndar ferðast þó-
nokkuð um landið, en ekki eins mik-
ið og ég hefði viljað,“ segir hann.
Áhuginn á göngum hefur einnig
verið til staðar til margra ára. Þor-
kell hefur gengið Laugaveginn í þrí-
gang, farið yfir Fimmvörðuháls og á
fleiri staði, enda lauk hann leiðsög-
unáminu með áherslu á gönguleið-
sögn. „Við fórum til dæmis í fimm
daga göngu þegar ég útskrifaðist
úr leiðsögunáminu. Þá gengum við
Vatnaleið á Snæfellsnesi. Ég útskrif-
ast úr leiðsögunáminu vorið 2014
staðráðinn í því að eyða meiri tíma
í göngur enda börnin uppkomin og
við Eydís höfum bæði mjög gaman
af gönguferðum.“
Missti minnið í mánuð
Það var í ársbyrjun 2016 sem Þor-
kell byrjaði í gönguhópnum Skag-
inn á Toppinn. í sinni þriðju ferð
með hópnum þann 6. febrúar 2016
fór gönguhópurinn á Skarðsheiðina.
í þeirri ferð slasaðist Þorkell alvar-
lega, þegar honum skrikaði fótur í
hálku og rann um 300 metra niður
fjallið. Hann man lítið eftir þessum
örlagaríka degi. „Það síðasta sem ég
man er að við erum að labba nið-
ur. Við áttum örskot eftir í toppinn
en snerum við. Við löbbum niður
dalinn aftur og ég man eftir því að
við stoppum og einhver spyr hvort
við eigum að breyta um stefnu. Ég
var aftarlega í hópnum, flestir fyr-
ir neðan mig,“ rifjar hann upp. „Ég
man ekkert eftir það, restina hef ég
frá öðrum. Ég man ekki eftir mér
fyrr en mánuði seinna. Mér skilst
að við höfum verið að snúa okkur.
Ég var með svokallaða Esjubrodda,
sem eru ekki stærsta gerð af brodd-
um. Frænka mín var við hliðina á
mér. Hún heyrði eitthvað hljóð og
sér mig þá á maganum, að reyna að
grípa í eitthvað. Ég renn svo af stað
og húrra niður fjallið, með höfuðið
á undan. Ég plægi leiðina með höfð-
inu og andlitinu. Fer framhjá öllum
á ægilegri ferð og stoppa svo ein-
hvers staðar þarna fyrir neðan,“ seg-
ir Þorkell. Kona í hópnum féll einn-
ig en slasaðist minna en Þorkell.
Mikið slasaður
Ljóst var að Þorkell var stórslas-
aður eftir fallið og var hann sótt-
ur af þyrlu Landhelgisgæslunnar.
Flogið var með hann á Landspít-
alann í Fossvogi þar sem hann var
lagður inn á gjörgæsludeild og var
haldið sofandi fyrstu dagana. „Ég
brotnaði eitthvað en ekki í andlit-
inu. Það mætti halda að höfuðið á
mér væri úr gegnheilu,“ segir Þor-
kell. „Ég fékk stóran skurð niður
hökuna sem var klofin í sundur og
opið inn en vegna þess hversu vel
það var saumað er það ekki áber-
andi í dag.“ Það þurfti að sauma
hundruð spora í höfuðleður og
andlit Þorkels. „Ég var einnig lengi
með stórt sár á enninu og það stóð
til að flytja húð annars staðar af mér
til að græða það sár. Þá kemur til
skjalanna íslenskt hugvit, Kerec-
is sem sérhæfa sig í lausnum fyrir
sár með þorskroði. Þetta var not-
að og sárið greri.“ Að sögn Eydís-
ar var Þorkell rifbeinsbrotinn, með
brotið rófubein og rifin liðbönd við
báðar axlir. „Það virðist vera ótrú-
lega þéttur í honum beinmassinn.
Að hann hafi ekki brotnað meira er
alveg ótrúlegt! Liðböndin slitnuðu
frekar en að beinin brotnuðu,“ seg-
ir hún. Þorkeli var haldið sofandi á
gjörgæslu fyrstu dagana. Síðan var
reynt að vekja hann en það gekk
erfiðlega. „Álagið og áfallið lenti
aðallega á Eydísi. Ég var bara sof-
andi,“ segir hann. „Sem aðstand-
andi á gjörgæslu getur maður bara
fyllst lotningu enda fagmennskan
og alúðin þar alveg einstök. Það
voru margir sem urðu fyrir áfalli,“
segir Eydís. „Ég sá ekki manninn
minn fyrr en á gjörgæslunni, þegar
það var búið að hlúa að honum og
sauma að mestu, þá var mér hleypt
til hans. Fyrir gönguhópinn hans
var þetta mikið áfall enda voru það
þau sem urðu vitni að slysi félaga
sinna og þurftu að bíða með þeim
slösuðum meðan beðið var eftir
þyrlunni. Það var hrikalega erfitt
fyrir þau og alla þá sem komu að
þessu slysi með einum eða öðrum
hætti, en svo dýrmætt fyrir Þorkel
og slasaða göngufélaga hans að hafa
Þorkell og Eydís í garðinum við Vogabrautina.
Hjónin voru á ferð í London á dögunum og var þessi mynd tekin þar.
Á Úlfarsfelli.
„Ég man ekki eftir mér fyrr en mánuði seinna“
Rætt við Þorkel Loga Steinsson sem rann niður hlíð í Skarðsdal í fyrra