Skessuhorn - 04.04.2018, Blaðsíða 15

MIÐVIKUDAGUR 4. ApRÍL 2018 15
búið á heimavistinni frá því hún
byrjaði í upphafi aldarinnar. „Ég
tók strax þá ákvörðun að ala þessi
börn upp eins og ég ætti þau sjálf.
Tók við móðurhlutverkinu og leit
á það sem mitt hlutverk. Auðvitað
eru ekki allir sem hefja nám í fram-
haldsskóla, fjarri heimilum sínum,
búnir að fullmótast áður en þeir
hleypa heimdraganum. Unglingar
taka þroskann út á misjöfnum tíma
og oft var því mikið líf og fjör á
vistinni.“
Voru ekki einu sinni
í skólanum
Hulda rifjar upp hvernig bæjar-
bragurinn á Akranesi tók einatt
breytingum á haustin þegar fjöl-
brautaskólinn byrjaði. „Það lifnaði
yfir öllu í sumarlok þegar bærinn
fylltist af ungu fólki sem streymdi
útitekið og hraustlegt eftir sumar-
vinnuna í skólann. Reyndar voru til
þeir bæjarbúar sem létu þetta fara
í taugarnar á sér. Vissulega jókst
rúnturinn til muna fyrstu vikurnar,
meðan enn var til bensínpeningur,
og íbúar sem töldu ró sinni rask-
að „með þessum látum.“ Meira að
segja var einu sinni skrifuð fýlu-
grein í bæjarblaðið þar sem sagt
var frá þessum múgæsingi sem tal-
inn var fylgja því að fjólbrautaskól-
inn væri nú byrjaður. Með grein-
inni var svo birt mynd af tveim-
ur ungum mönnum við styttuna
af sjómanninum niðri á torgi og
héldu þeir á flösku á milli sín. Ég
man að ég klippti þessa frétt út því
á myndinni var Sigurður Már son-
ur minn og vinur hans. Siggi minn
var ekki einu sinni í skólanum og
fór þangað aldrei!“ Nú hlæja þau
saman blaðamaður og Hulda.
Margar minningar
Hulda minnist þess að hafa tekið
þátt í uppeldi allra barna frá til-
teknum bæjum þaðan sem ung-
lingarnir voru sendir í framhalds-
nám í FVA. „Mest hef ég verið
með átta systkini frá sama bænum
og allan hópinn frá mörgum fleiri.
Allt frábært fólk. En veistu, óþekku
börnin eru oft þau skemmtileg-
ustu,“ segir Hulda, „þau eru upp-
átækjasöm, frjó og skemmtileg á
sinn hátt. En auðvitað segi ég þetta
bara núna af því ég er að hætta,“
segir Hulda og hlær. Aðspurð
hvort hún finni mun á unglingun-
um eftir því hvaðan af landinu þeir
koma, svarar hún: „Já, reyndar.
Mér finnst skemmtilegt að minn-
ast á að unga fólkið úr Stykkis-
hólmi var einhvern veginn alltaf til
fyrirmyndar, að öðrum ólöstuðum.
Þau voru prúð og eins og þau hafi
komið úr mjög öguðu samfélagi
og kannski hefur snyrtimennskan í
bænum, uppeldið í skólanum, eða
eitthvað annað úr umhverfi þeirra
haft sitt að segja. Mér finnst ekkert
ljótt að segja þetta núna og er alls
ekki að taka þetta fram til að lasta
þá sem voru annarsstaðar frá. Ég
hef eignast alveg ótrúlega mikla
vini í gegnum tíðina og finnst til
dæmis mjög vænt um þegar krakk-
arnir úr Dölum krefjast þess að ég
kalli mig Dalamann. Á sama hátt
eru borgfirsku ungmennin mér af-
skaplega kær og í þessum hópum
hef ég eignast alveg ótrúlega góða
vini. En auðvitað slær stundum
skugga á. Einn minn besti vinur
er nýlega fallinn frá og mér finnst
fráfall hans óendanlega sorglegt
og skyggir á þann annars góða
minningarbrunn sem ég nú á eftir
starf vistarstjórans. Maður byggir
upp traust og kunningsskap við öll
þessi börn sem maður á þátt í upp-
eldinu á. Heimir Klemenzson frá
Dýrastöðum og ég urðum afskap-
lega góðir vinir og héldum tengsl-
unum áfram þótt hann færi annað
í nám og störf. Þannig var ég lík-
lega sú fyrsta sem fékk að vita þeg-
ar honum og unnustu hans fæddist
barn á síðasta ári. Mér finnst frá-
fall hans það sorglegasta frá þess-
um árum en ylja mér við minning-
ar um góðan dreng,“ segir Hulda.
„Það var gæfa að kynnast öllu
þessu unga fólki sem búið hefur
á heimavistinni. Auðvitað er starf
sem þetta ekki alltaf dans á rós-
um en ég hef lengstum haft góð-
an bakgrunn frá samstarfsfólki hér
við skólann,“ bætir hún við.
Skin og skúrir
En sorgin hefur oftar knúið dyra
hjá Huldu og fjölskyldu hennar.
„Við vorum skilin, ég og Sigmar
fyrri maður minn og faðir drengj-
anna minna þriggja. Hann flutti
til Noregs 1998 en velur síðan að
taka líf sitt haustið 2000. Þrátt fyr-
ir að við værum þá skilin var sorg-
in mikil og söknuðurinn sár, ekki
hvað síst hjá drengjunum okkar.
Slíkar aðstæður eru eitthvað sem
enginn á að þurfa að takast á við,
en alltof margir þurfa engu að síð-
ur að upplifa. Þessi jákvæða lund
sem strákarnir mínir hafa, og ég vil
meina að þeir hafi erft úr Gunn-
laugsstaðaættinni, hjálpaði þeim
gríðarlega mikið að takast á við
sorgina og vinna úr föðurmissin-
um.“
En lífið heldur áfram þótt þeir
sem eru fólki nærri hverfi af braut.
Hulda fann ástina að nýju þeg-
ar hún kynntist Þorsteini péturs-
syni sjómanni á Höfrungi III árið
2005. Hann átti sjálfur fjögur börn
þannig að samanlagt taldi barna-
hópurinn þeirra sjö, allt strákar.
„Við Steini giftum okkur síðan
vorið 2010 og búum hér á Akra-
nesi. Við flytjum í sumar í eigin
íbúð sem verður gerð upp, enda
þarf ég að losa íbúð vistarstjór-
ans. Þá fá synir mínir að finna fyr-
ir því að hjálpa mömmu sinni að
græja og gera.“ Hulda segist ekki
kvíða því að hætta að vinna, en ætl-
ar þó áfram að hafa aukastarf. „Ég
hef aldrei velt því mikið fyrir mér
hvað ég geri þegar ég verð gömul
og hætti að vinna. Kannski helgast
það af því ég er ung í anda og hef
ekki verið að velta slíku fyrir mér,
25 ára konan!“
Skúringablætið
En Hulda hefur ákveðið blæti,
skúringablæti: „Það er svo skrítið
með mig að ég hef alltaf haft gam-
an af því að skúra vinnustaði, ekki
heimahús. Ég skúraði lengi póst-
húsið og leikskóla og byrjaði að
skúra lögreglustöðina á Akranesi
fyrir nokkru og líkar það frábær-
lega og ætla að halda því áfram.
Það eru vissulega ekki margir sem
hafa gaman af því að skúra gólf, en
ég finn einhverja hvíld í því, finnst
einfaldlega svakalega gaman að
skúra stóra fleti og get gjörsamlega
gleymt mér við þá iðju. Engu að
síður ef ég væri ung kona í dag og
stæði frammi fyrir því að velja mér
nám eða starfsvettvang, myndi ég
líklega velja hjúkrun. Þegar ég var
ung var ég slæm af mígreni og því
þótti ekki gott að ég færi í mik-
inn bóklestur og því varð ekk-
ert af námi þótt hugurinn leitaði
í þá átt. Ég minnist þess hversu
vel mér leið við að starfa á sam-
býlinu við Vesturgötu. Umönn-
unarstörf henta mér því ágætlega
og mér fannst ganga vel að eiga í
samskiptum við þá sem þar bjuggu
og störfuðu. Fékk þar ákveðna út-
rás fyrir þessa þörf mína að stunda
umönnun. Auðvitað er það líka
eitt form af umönnun að starfa
með ungu fólki sem vistarstjóri.
En ég geri mér grein fyrir hversu
andstæðurnar eru miklar að finn-
ast skemmtilegast að skúra ann-
ars vegar og sinna fólki hins vegar.
Örugglega eitthvað að gera með
að uppfylla andlega og líkamlega
þætti. Mér finnst hins vegar standa
uppúr að lífið hefur kennt mér að
ég er mikið fyrir fólk og í rauninni
elska ég fólk,“ segir Hulda.
Áhugamálin
eru því fólk
Hulda kveðst ekki hafa komið sér
upp sérstöku áhugamáli sem marg-
ir eldri borgarar gera áður en þeir
ljúka hefðbundinni starfsævi. „Það
er svo mikið líf í kringum mig að
ég óttast ekki einhverja einsemd.
Við eigum sjö börn og samtals ell-
efu barnabörn og mér líkar allt
þetta líf í kringum mig. Mér finnst
ég hafa verið einstaklega heppin
að eiga þessa góðu fjölskyldu og
marga vini. Ég er ekki mikið fyr-
ir dramatík þótt ég standi á tíma-
mótum og kannski nýt ég þess að
hafa erft eitthvað af þeim kostum
sem prýddu ömmu mína Jófríði
á Gunnlaugsstöðum og afkom-
endur hennar. Líkt og hjá henni
eru áhugamál mín fólk. Ég er líka
þakklát fyrir þau tækifæri sem líf-
ið hefur gefið mér. Það eru náttúr-
lega forréttindi að vera getin í Döl-
unum, fá að alast upp í Borgarfirði
og eignast svona góða vini og fjöl-
skyldu eins og ég. Hvað er hægt að
biðja um meira,“ spyr Hulda Sig-
urðardóttir að endingu.
mm
Hér er Hulda í hópi fimm vina sinna af heimavistinni sem voru að útskrifast úr
FVA.
Hulda ásamt þremur Kristjánsdætrum
frá Ölkeldu í Staðarsveit. Allar voru
þær á vistinni í tíð Huldu.
Sjö stúlkur úr Borgarbyggð sem voru á vistinni hjá Huldu.
Hulda ásamt strákunum sínum. F.v. Stefnir Örn, Sigurður Már og Sævar Þór.
Hulda ásamt tengdadætrum sínum. F.v. Valdís Eyjólfsdóttir og Margrét Ragna
Kristinsdóttir.
Þegar Hulda og Þorsteinn giftu sig í maí 2010 færðu synir Huldu móður sinni
persónulega í aukagjöf, nektarmynd af sjálfum sér með Akrafjallið í fullri reisn á
bakvið. Strákarnir hafa einstaka sinnum fengið orð á sig fyrir glettni af ýmsum
toga!
Barnabörn þeirra Þorsteins og Huldu eru nú ellefu.