Hlynur - 15.06.1975, Blaðsíða 21

Nafnarnir, Þorsteinn Þorsteinsson og Þorsteinn Máni Kristinn Sn. Jónsson og Jóna Björg Sætran.
Árnason. Þorsteinn Máni hefur undanfarin ár verið
formaður íslendingafélagsins í Khöfn og haft í ýmsu
að snúast.
þeir, sem í framtíðinni gera það,
fcttu að geta orðið stoð og stytta
bæði fyrir Sambandið og önnur fyr-
irtæki heima. Ég held, að þessi
menntun sé það, sem mest vantar
á Islandi í dag.
Kristinn: Hitt er svo annað mál,
að ekki er víst, að það verði vel
séð, að við göngum beint inn í
fyrirtækin og förum að ráðs-
mennskast þar. Pað er eins og all-
ir heima álíti, að menn verði að
byrja sem sendlar og vinna sig
upp. Á hinn bóginn er það spurn-
ingin um, hvort þeir sem fyrir eru
vilja viðurkenna menntamanninn,
persónulega held ég, að það ætti
að vera minnsta vandamálið því
menntamaðurinn er sá sem kemur
inn í fyrirtækið með ákveðna þekk-
ingu og verður að sjálfsögðu að
sanna í verki, að þessi þekking sé
einhvers virði.
En þá væri gaman að víkja að
því hvert álit þið hafið á ís-
lensku atvinnulífi útfrá ykkar
menntun, og hvar helst sé úr-
bóta þörf?
Þorsteinn: Ef við lítum á það
frá sjónarhóli söluhagfræðinnar þá
fullyrði ég ,að íslendingar hafi
aldrei lært að selja nokkurn skap-
aðan hlut á þann veg, sem þarf í
nútíma samfélagi. Megnið af okkar
útflutningi er fiskur, sem seldur er
í blokkum, en er ekki settur á
fastan markað heldur seldur á
verði, sem ákvarðast af framboði
og eftirspurn, svo við erum háðir
gífurlegum verðsveiflum, enda
seljum við eingöngu hráefni. Pann-
ig er dæmið um síldina mjög slá-
andi. Síldin var söltuð í tunnur og
seld til Danmerkur þar sem síld-
in var látin í dósir og seld þannig
til neytenda. Pað voru því svíar og
danir sem græddu á síldinni, en
ekki við. Stór hluti af iðnaðar-
vörum er seldur til Austur-Evrópu
og þar þarf ekki að nota markaðs-
■VWJ 4?
Hér er Ingunn Jónasdóttir, fyrrum
formaður námsmannafélagsins í
Khöfn að setja 1. des. hátíð þeirra
i Kaupmannahöfn. Sá með gítar-
inn er svo Tómas Jónsson, sem
útskrifaðist úr Samvinnuskólanum
1974 og er hér að búa sig undir
það að taka lagið fyrir landann
handan hafs.
setningu heldur kemur einfaldlega
maður frá einhverju sendiráði og
skrifar undir samning og þar með
er varan seld, og ekki um frekari
markaðssetningu að ræða í því til-
viki.
Okkur vantar kunnáttu til að
selja framleiðslu okkar sem iðn-
aðarvörur og byggja upp markað
fyrir þær. Tökum sem dæmi lamba-
kjötið. I stað þess að setja það á
uppboð á Smithfield í London á
að selja það undir merki sem ís-
lenskt og sömuleiðis á að selja fisk-
inn sem íslenskan fisk, Samband
Seafood eða eitthvað í þá áttina. Pá
höfum við sigrast á þessu um fram-
boð og eftirspurn sem er uppistað-
an í þeim vandamálum, sem við
hefur verið að glíma á undanförn-
um árum. 1 staðinn værum við
búnir að skapa markað, sem við
einfaldlega ættum og seldum okk-
ar vörur sem iðnaðarvörur. Pað er
að vísu rétt, að við höfum lítils-
háttar byggt upp markað í Banda-
ríkjunum fyrir merki en ekki hrá-
efni, en það er líka eina dæmið
og evrópumarkaðurinn liggur enn
sem óplægður akur.
Kristinn: Fyrirtækin heima hafa
lítið gert af því að nota fram-
leiðsluþættina á skipulegan hátt, og
þar gæti mitt nám orðið til aðstoð-
ar við að ákveða magn hinna ýmsu
þátta og með stærðfræðilegum að-
ferðum að finna sem besta lausn.
Fram að þessu hefur yfirleitt verið
HLYNUR 21