Skírnir - 01.10.2009, Page 219
SKÍRNIR
LJÓNIÐ SEM HVARF
473
hana út og hengdi yfir rúmið mitt, fannst tilhugsunin skemmtileg
og góð til að hugsa um þegar ég fór að sofa á kvöldin. Mér þótti
líka skemmtilegt að stundum notuðu blöðin nafnið hans, Napó,
og útskýrðu af hverju hann héti þessu nafni, sem hlaut enn að auka
á undrunina í heiminum.
Jú, kannski var þetta stærsta ráðgáta í sögu heimsins. — Af
hverju ekki? Allt við þetta mál var í hæsta máta undarlegt og ég
skildi ekkert í því, sama hversu mikið ég hugsaði. Og ef ég hefði
verið gamall ljónafóðrari væri ég líklega ekkert skárri: Ljónið bara
hvarf! myndi ég segja, aftur og aftur og sem víðast, svo undrun
mín fengi að óma um gervallan heiminn.
„Gestirnir eru tvöfalt fleiri núna en venjulega,“ sagði ég við
hann og við héldum áfram að tala um ljónið. „Alls kyns fólk sem
hefur aldrei áður komið í dýragarð er allt í einu farið að kaupa
árskort handa sér og börnunum sínum. Til að skoða ljón sem er
þar ekki lengur! Vinsælasta búrið í garðinum er það sem stendur
tómt, svo vinsælt að núna þarf að takmarka aðganginn að því —“
„Fólk er skrýtið," sagði hann, deplaði kringlóttu augunum
sínum en starði svo fram fyrir sig í langan tíma, eins og öll sálin í
honum væri að íhuga þetta: hversu algerlega og óskiljanlega skrýt-
ið mannfólkið væri. Af því sem hann sagði fannst mér eins og
hann hefði ekki farið sjálfur að búrinu til að skoða, þrátt fyrir að
hafa heyrt af þessu öllu. Þetta virtist ekki koma honum við, að
minnsta kosti ekki á sama hátt og okkur hinum.
Svo spurði hann mig af hverju búrið væri tómt. Eg sagði að
ljónynjurnar hefðu verið fluttar í annað búr úti í sveit á meðan
málið væri rannsakað. Aftur hristi hann höfuðið, sagðist vona að
þær myndu bjarga sér og liði vel án karlsins, eins og hann hefði
sérstakar áhyggjur af þessu. Sem mér þótti skrýtið. Eg sagði
honum að nýr karl væri á leiðinni úr dýragarði á Spáni og bráðum
yrðu öll ljónin komin aftur í búrið sitt og farin að éta gamla hesta,
allt eins og áður. Svo þurfti ég að bregða mér frá til að afgreiða hóp
af kerlingum sem allar pöntuðu te og kökur og höfðu farið í hóp-
ferð frá elliheimilinu sínu, bara til að undrast yfir tómu búri.
Líklega var það um þetta leyti sem mig byrjaði að gruna. Eða
kannski grunaði mig strax frá því ég sá hann fyrst.