Morgunblaðið - 25.11.2019, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. NÓVEMBER 2019
✝ BergþóraÓlafsdóttir
fæddist 12. nóv-
ember 1923 í Kefla-
vík. Hún lést á Nes-
völlum í
Reykjanesbæ 17.
nóvember 2019.
Foreldrar henn-
ar voru þau Guð-
björg Vilhjálms-
dóttir frá
Stóra-Hofi á Rang-
árvöllum, f. 9. nóvember 1896,
d. 8. ágúst 1986, og Ólafur Ás-
grímsson frá Gljúfri í Ölfusi, f.
19. nóvember 1884, d. 12. ágúst
1926.
Systkini hennar eru: Magnús,
Dagbjört, Hallveig og Úlfhildur.
Faðir hennar drukknaði 12.
ágúst 1926 og fór
hún þá í fóstur til
Magnúsar Magn-
ússonar, f. 24. sept-
ember 1869, og
Önnu Sigríðar Guð-
mundsdóttur, f. 6.
desember 1873, í
Króki í Garði. Þar
ólst hún upp og eru
fóstursystkini
hennar: Guðrún,
Sesselja, Magnea
og Sigurður.
Á nýársdag 1942 giftist hún
Björgvin Ingimundarsyni frá
Garðstöðum í Garði, f. 25. jan-
úar 1917, og fluttu þau þá í ný-
byggt hús sitt í Háteig í Garði.
Bjuggu þau þar næstu 60 árin
eða þar til Björgvin lést.
Börn þeirra eru: a) Anna
Magnea, f. 19. júlí 1941, maki
Jósep Benediktsson og eiga þau
fjögur börn. b) Ólafur, f. 22.
október 1942, maki Ella Sjöfn
Ellertsdóttir, d. 20. september
2012, og eiga þau fimm börn. c)
Magnús, f. 7. ágúst 1945, maki
Hulda Matthíasdóttir, og eiga
þau þrjú börn. d) Inga Jóna, f.
23. ágúst 1959, maki Freymóður
Jensson og eiga þau þrjú börn.
Langömmubörnin eru 38 og
langalangömmubörnin orðin 21.
Bergþóra var heimavinnandi
húsmóðir, ásamt því tók hún
virkan þáttt í fiskvinnslufyr-
irtæki þeirra hjóna.
Útför Bergþóru fer fram frá
Útskálakirkju í dag, 25. nóv-
ember 2019, klukkan 15.
Elsku Þóra, mín kæra frænka.
Ég kom sem barn reglulega til
þín og Björgvins í Háteig með for-
eldrum mínum og ömmu. Það
voru notalegar heimsóknir. Þið
fullorðna fólkið sátuð og spjölluðu
og ég naut þess að vera með. Allt-
af var eitthvert heimabakað góð-
gæti á boðstólum. Seinna þegar
bæði Björgvin og amma höfðu
kvatt okkur komum við mamma
oft til þín. Það var alltaf gaman að
koma í heimsókn, því þú hafðir frá
svo mörgu að segja. Skemmtileg-
ar sögur frá því þegar þú varst
ung og frá búskaparárum þínum.
Amma mín og afi komu þar oft við
sögu. Mér fannst dýrmætt að
heyra hversu ánægð þú varst að
hafa alist upp hjá Önnu og Magn-
úsi í Króki. Þau voru ekki blóð-
skyld þér en þangað komst þú
fyrst þriggja mánaða, og varst al-
komin til þeirra þriggja ára. Þú
fékkst ástríkt uppeldi og áttir þar
uppeldisbróður og þrjár systur.
Guðrún amma mín var ein þeirra
og þið voruð miklar vinkonur.
Enginn skildi tengslin og kærleik-
ann á milli okkar, frænka. En
hjörtu okkar slógu í takt og við
nutum þess að vera saman. Þegar
ég kom í heimsókn spurðir þú allt-
af um fjölskylduna og gleymdir
aldrei neinum. Þú vildir vita hvort
það væru ekki allir við góða heilsu.
Einnig hvort eitthvað skemmti-
legt væri um að vera hjá fólkinu.
Þú varst mjög fróð. Mundir ótrú-
legustu hluti. Það var oft sagt á
heimili foreldra minna og þegar
systurnar frá Sjónarhóli hittust:
„Við verðum að muna að spyrja
Þóru að þessu.“ Oftast hafðir þú
svarið á reiðum höndum. Það var
sama hvort það var eitthvað gam-
alt úr Sandgerði eða eitthvað sem
sneri að fjölskyldunni.
Þú kunnir ógrynnin öll af ljóð-
um. Gast þulið upp ljóð sem voru
mörg erindi. Davíð Stefánsson var
í uppáhaldi hjá þér. Þú varst iðin í
höndunum og gerðir marga fal-
lega hluti. Perlufestar eru eitt af
því sem þú gerðir. Ég er svo hepp-
in að eiga fallega festi frá þér sem
ég ber í jarðarförinni þinni í dag.
Þér þótti erfitt hin síðustu ár að
geta ekki gert meira í höndunum.
Þig vantaði félagsskap og meira líf
í kringum þig. Það er dálítið síðan
þú byrjaðir að tala um að þetta
væri orðið gott. Þú værir tilbúin
að sofna og vakna ekki hér aftur.
Oft varstu heldur döpur þegar við
komum og þér leiddist. En þú
hresstist fljótlega og varst í
sólskinsskapi þegar við kvödd-
umst.
Fyrir tveimur vikum hugsaði
ég mikið til þín. Þú fórst ekki úr
huga mér og ég ákvað að fara í
heimsókn til þín eftir vinnu. Það
var mjög dregið af þér og þú
móktir fyrst í stað, en síðan gátum
við spjallað saman. Mikið er ég
þakklát í dag að hafa hlustað á til-
finninguna um að fara til þín, því
við áttum saman yndislega kvöld-
stund. Þú talaðir um ömmu og að
þú vildir fara að hitta hana. Spurð-
ir mig hvort ég héldi að þeir sem
væru farnir fylgist með okkur. Við
vorum sammála um það að fólkið
okkar fylgdist með okkur úr Sum-
arlandinu. Við kvöddumst eins og
við vissum að þetta yrði í síðasta
skiptið. Ákváðum að ef við hefðum
rétt fyrir okkur myndir þú láta
mig vita.
Elsku Þóra mín, mér þykir
óendanlega vænt um þig. Ég mun
geyma minningar um þig í hjarta
mínu um ókomin ár.
Þín
Guðbjörg Harpa.
Kveðja til Bergþóru frænku.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir)
Í dag kveðjum við yndislega
móðursystur okkar sem var okkur
svo kær.
Með þessum orðum þökkum við
Bergþóru frænku alla gæskuna og
þolinmæðina við okkur systur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Soffía, Ólöf, Selma og
Guðbjörg Antonsdætur.
Þegar komið er að kveðjustund
hellast minningar yfir.
Þóru hef ég þekkt nánast alla
mína ævi eða allt frá því að Hulda,
systir mín, og Maggi, sonur Þóru,
felldu hugi saman og á ég ótelj-
andi hlýjar og yndislegar minn-
ingar frá samferð okkar. Ein er
mér þó kærust.
Fyrir sex árum var svo komið
að Bergþóra og móðir mín, Stef-
anía Bergmann, fluttu á sama sól-
arhringnum á hjúkrunarheimilið
Garðvang og bjuggu þar saman í
herbergi þar til ári seinna að starf-
semi Garðvangs var lokað. Voru
vistmenn fluttir á glæsilegt hjúkr-
unarheimili Hrafnistu í Reykja-
nesbæ. Þær voru „prinsessurnar“
og fengu að velja sér herbergi.
Fyrir valinu urðu herbergi hlið við
hlið, með útsýni yfir sjóinn og öll
ljósin í Reykjavík og Bláfjöllum.
Það er ekki auðvelt skref að taka,
flutningur á hjúkrunarheimili, og
þó að fjölskyldur beggja legðu sig
allar fram við að létta skrefin þá
jafnaðist ekkert á við þann styrk
sem þær veittu hvor annarri og
með tímanum myndaðist milli
þeirra einstök vinátta þar sem
virðing, umhyggja og traust voru í
fyrirrúmi.
Fyrir þessa fallegu einstöku
vináttu erum við systkinin enda-
laust þakklát.
Ég vil trúa að draumur Þóru
hafi ræst, að Björgvin hafi loksins
sótt hana og þau brunað á Volvo-
inum inn í eilífðina.
Hjartans þakkir fyrir alla elsk-
una, Þóra mín.
Þín
Guðlaug (Gulla).
„Þetta líður allt eins og lækur
sjávar til,“ sagði hún Bergþóra
móðursystir í einni heimsókninni
fyrir nokkrum árum þar sem við
sátum við eldhúsborðið og rædd-
um einhver tilbrigði við lífið og til-
veruna. Þetta sambland af gam-
ansemi og æðruleysi fannst mér
einkenna afstöðu hennar til lífsins.
Bergþóra og Björgvin. Það þarf
ekki annað en að segja þessi nöfn
saman, þá vita þeir sem til þekkja
að þau eiga saman í tíma og eilífð.
Með aðdáun horfði ég á þau
bjástra hlið við hlið við eldhús-
borðið, að finna til með kaffinu
þegar maður kom í heimsókn.
Milli þeirra var einhver látlaus
samhljómur sem fór ekki framhjá
manni.
Háteigur stendur hvítt og
reisulegt á vegamótum aðeins ut-
an við aðalbyggðina í Garði. Volvó-
inn þeirra á hlaðinu við bílskúrinn
og saltfiskverkunarhúsin hinum
megin við húsið. Þau tóku á móti
manni í dyrunum brosandi með
opinn faðminn. Heimilið var eins
og húsráðendur fallegt og umvefj-
andi. Þegar ég kom fyrst til þeirra
voru elstu börnin þeirra, Anna, Óli
og Maggi, flutt að heiman en bara
örverpið hún Inga Jóna heima.
Ég kynntist Bergþóru fyrir al-
vöru, nú á síðari árum, þegar ég
fór með mömmu í bíltúra suður í
Garð í heimsókn og seinna á
Hrafnistu í Keflavík. Þetta voru
engar skylduheimsóknir, þær
voru skemmtilegar og gefandi.
Bergþóra var alvörugefin en samt
líka svo stelpuleg, stálminnug og
fróð. Hún spurði spurninga af
áhuga og nennti að hlusta á svör
og vangaveltur. Hún hafði svo
sterka og hlýlega nánd þegar hún
sagði kannski við mömmu
„Hadda, manstu eftir skyrinu hjá
henni ömmu á Ásabergi“ eða
„Nína, mér finnst það svo gaman
þegar þið komið með vínarbrauð
úr bakaríi, það minnir mig svo á
hana mömmu þegar hún var að
koma til mín með fullar töskur“.
Það var gaman að hlusta á þær
systur rifja upp ýmislegt frá því
þegar Bergþóra kom austur á
Eyrarbakka í heimsókn til afa
þeirra og ömmu þegar þær voru
stelpur. Þær rifjuðu líka upp ljóð
og fóru með hvor fyrir aðra og var
unun að hlusta á hvað þær töluðu
gerðarlegt og fallegt mál. Berg-
þóra hafði leyndardómsfulla og
góða frásagnarhæfileika. Hún var
fyrirmyndarhúsmóðir og kunni að
segja til á notalegan hátt og hafði
alltaf eitthvað fyrir stafni. Berg-
þóra náði því að verða níutíu og
sex ára og var orðin lúin að leið-
arlokum. Þegar ég sagði henni frá
andláti mömmu núna í sumar, þá
sagði hún blátt áfram „það vildi ég
að hún hefði tekið mig með sér“
líkt og þetta væri bara eins og að
fara í hvert annað ferðalag. Ég er
þakklát fyrir að hafa átt þessa ein-
stöku frænku. Þessa bæn fór hún
með í einni heimsókninni og sagð-
ist halda mikið upp á hana:
Bænin má aldrei bresta þig,
búin er freisting ýmislig.
Þá líf og sál er lúð og þjáð,
lykill er hún að Drottins náð.
(Hallgrímur Pétursson Ps. 4)
Ég bið Bergþóru allrar Guðs-
blessunar og öllum hennar mikla
ættlegg.
Jónína Óskarsdóttir.
Bergþóra Ólafsdóttir
✝ GunnarTryggvi Reyn-
isson fæddist 1.
mars 1971 á fæð-
ingarheimilinu við
Eiríksgötu í Reykja-
vík. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 6.
nóvember 2019.
Foreldrar hans
eru Björg Rósa
Thomassen, f. 29.
janúar 1947, og Reynir Ásgeirs-
son, f. 30. júní 1945. Bræður
Gunnars eru: Björn Þór, f. 1966,
maki Ragnheiður Júlíusdóttir;
Róbert Már, f. 1967, maki Berg-
þóra Sigurðardóttir; og Einar
Þröstur, f. 20. mars 1981, sam-
býliskona Maggý Jónsdóttir.
Samfeðra bróðir er Arnar Þór.
Gunnar kvæntist 25. júní 2005
Ingibjörgu S. Frostadóttur, f. 29.
júlí 1975. Börn þeirra eru: Björg
Valdís, f. 25. september 1997,
Ísak Logi, f. 7. maí 1999, og
Tristan Freyr, f. 13. febrúar
2010. Áður hafði Gunnar eignast
dóttur, Alexíu Rós, f. 1991, sem
var ættleidd.
Gunnar ólst upp í
Reykjavík til fimm
ára aldurs en flutt-
ist þá með fjöl-
skyldu sinni í sveit
að Svarfhóli í Hval-
fjarðarstrand-
arhreppi, síðar
Hvalfjarðarsveit.
Hann lauk grunn-
skólanámi frá Heið-
arskóla í Leirár-
sveit og fór síðan í
framhaldsnám að Reykholti í
Borgarfirði. Eftir það fór Gunn-
ar til Flateyrar og sótti þaðan
sjóinn í nokkur ár.
1995 flutti Gunnar til Reykja-
víkur, þar sem hann kynntist
Ingibjörgu og þau hófu búskap.
Gunnar stundaði síðan sjó-
mennsku, vann sem skiltasmiður
hjá fyrirtækinu Augljós merk-
ing, starfaði hjá Norðuráli um
tíma og að lokum hjá bílabúðinni
H. Jónssyni.
Útför Gunnars Tryggva fer
fram frá Guðríðarkirkju í dag,
25. nóvember 2019, klukkan 13.
Eftir harða baráttu við
krabbamein er frændi minn,
Gunnar Tryggvi Reynisson, lát-
inn, langt um aldur fram, frá eig-
inkonu, uppkomnum börnum og
ungum syni. Hann var þriðji í röð
fjögurra sona Bjargar Thom-
assen og Reynis Ásgeirssonar
bróður míns frá Svarfhóli í Hval-
fjarðarsveit, þar sem þessi öfluga
og samhenta fjölskylda úr
Reykjavík bjó af dugnaði og
rausn í þrjátíu ár.
Gunnar Tryggvi var hávaxinn,
þrekinn og rammur að afli eins
og faðir hans og bræður. Á okkar
harðbýla landi gátu slíkir menn
valið úr vinnu áður fyrr og geta
það enn. Gunnar Tryggvi fór til
sjós á togurum og þótti skipa sitt
rúm. Hann hafði ekki einungis
mikla líkamsburði heldur bar
hann einnig mikla persónu. Hvar
sem hann fór fundu förunautar
hans fyrir því hreinlyndi, rósemi
og festu sem voru honum eigin-
leg.
Þegar hvalveiðar voru at-
vinnuvegur dvaldi ég oft að
Svarfhóli á vorin áður en vertíðar
hófust og stundum tók ég þátt í
smölun á haustin. Ég var þá ung-
ur maður en frændur mínir á
barnsaldri og okkur gafst tóm til
að tala margt saman. Ég man
hvað Gunnar Tryggvi var íhugull
og gjörhugull drengur. Á Svarf-
hóli sér vel til stjarna því Esjan
skyggir á birtu borgarljósanna.
Undir stjörnubjörtum himni
horfðum við á leiðir vetrarbraut-
arinnar logagulli drifnar og
reyndum að áætla ótölulega
mergð reikistjarnanna sem hlyti
að hverfast um sólnasæginn. Við
urðum vissir um að alheimurinn
væri fullur af lífi því það sam-
rýmdist ekki Skaparans gæsku-
ríka tilgangi að enginn fengi að
sjá fegurð allra sólarupprásanna.
Einhvern tímann hitti ég
Gunnar Tryggva á krossgötum
þegar hann var unglingur í heim-
sókn í höfuðborginni. Að honum
höfðu safnast menn sem þótti
sopinn helst til góður og voru af
þeim sökum utangarðs. Vísast
höfðu þeir lítt að segja af alúð
samborgaranna. En þarna höfðu
þeir mætt ungum stæðilegum
manni sem ekki aðeins virti þá
viðlits, heldur kom til móts við þá
þar sem þeir voru á vegi staddir
og ræddi við þá lífsins rök af
ígrundun og skynsemi. Þannig
var hann ætíð; yfirvegaður, hlýr
og traustur.
Þegar stofnað var mótorhjóla-
félagið Norse Riders spurði for-
maðurinn hvern við gætum feng-
ið í þá mikilvægu stöðu sem
nefnist „road captain“ hjá sum-
um en hann vildi að héti „ármað-
ur“ að sið víkinga. Gunnar átti
hjól og ég vissi að óhætt var að
mæla með honum ef hann vildi
ganga í okkar raðir. Mér kom
ekki á óvart hversu fljótt hann
ávann sér virðingu og vináttu
hinna snjáðu vélhjólagarpa sem
eru þó heldur seinteknir og fárra
manna viðhlæjendur. Við ætluð-
um saman langar leiðir en nú
verður það ekki framar í þessum
heimi.
Þar til yfir lauk tókst frændi
minn á við sjúkdóminn af aðdáun-
arverðu þolgæði og hugrekki.
Það lýsir honum vel að þegar
sýnt var að hverju stefndi var það
hann sem huggaði ástvini sína og
taldi í þá kjark þar sem hann lá á
dánarbeði.
Nú er lítt til siðs að tala um
trú. En við Gunnar Tryggvi erum
báðir skírðir og fermdir til krist-
innar trúar. Og ég segi: Bráðum
skín sól upprisudagsins yfir hinar
björtu leiðir. Þá hlakka ég til að
hitta þig aftur, frændi og vinur.
Baldur Gunnarsson.
Leiðir okkar lágu saman vest-
ur á Flateyri veturinn 1991 en
okkar einstaka vinátta byrjaði
þegar við ákváðum að fara í smá
bíltúr til Evrópu. París er ein af
borgunum sem eru eftirminnileg-
ar. Það eina sem við vissum um
París var Eiffel-turninn. Þegar
við komum leist okkur ekkert á
blikuna; svona umferð höfðum
við aldrei séð áður. Við vorum
skíthræddir að keyra þarna. Eina
markmiðið í þessari stöðu var að
koma auga á Eiffel-turninn,
leggja bílnum og finna hótel. Það
tók okkur um þrjá klukkutíma að
finna þennan turn og þegar við
sáum hann var hann í margra
kílómetra fjarlægð. Þau voru
snör handtökin við stýrið þegar
Gunni sá turninn; ég tók u-
beygju á gatnamótum á rauðu
ljósi og keyrði beint inn á bílaplan
á einhverju hóteli. Á eftir okkur
kom annar bíll þar sem snarbrjál-
aður franskur ökumaður frussaði
út úr sér skömmum yfir aksturs-
lagi mínu og var hann mjög fljót-
ur að hlaupa út úr bílnum sínum
að okkar bíl þar sem hann baðaði
út höndunum og var mjög við-
skotaillur því ég hafði svínað á
honum. Þessi lágvaxni maður
lækkaði talsvert róminn og róað-
ist aðeins þegar ég steig út úr
bílnum, því franski froðukallinn
rétt náði mér að öxlum. En skelf-
ingarsvipurinn gjörbreyttist þeg-
ar Gunni stóð upp úr bílnum enda
Gunni höfðinu hærri en ég. Varð
hann svo hræddur að hann hljóp
eins og eldibrandur í bílinn sinn
og botnaði hann þannig að
Hamilton í formúlunni hefði verið
stoltur. Okkur þótti þetta svo
fyndið að við vorum brosandi að
þessu það sem eftir lifði ferðar.
Daginn eftir tókum við leigubíl
að Eiffel-turninum. Síðan löbbuð-
um við að Notre-Dame-kirkjunni
þar sem við kláruðum filmuna á
myndavélinni. Þaðan tókum við
leigubíl að Versölum, nema þetta
var sami leigubílstjóri og við
höfðum tekið fyrr um daginn
þegar við fórum í turninn. Hon-
um þótti það svo magnað að hann
bauð okkur í flotta útsýnisferð
um það helsta í París. Hann var
svo glaður því þetta hafði aldrei
gerst áður og líkurnar á því
sennilega ansi litlar. Í allri
gleðinni hjá bílstjóranum var
okkur ekkert sérstaklega
skemmt því okkur fannst lyktin
alveg hræðileg í bílnum. Þar sem
bílstjórinn var franskur og kunni
enga íslensku gátum við talað um
þetta án þess að móðga hann. Við
vorum sammála um að hann hlyti
að vera algjör sóði miðað við alla
þessa lykt sem var í bílnum.
Gunni var með þá kenningu að
það væri mögulega lík í skottinu.
Okkur var orðið verulega flökurt
þegar við komumst loksins að
höllinni. Eftir að við vorum búnir
að borga bílinn áttuðum við okk-
ur á því að eftir alla gönguna í
París voru allar rifurnar undir
íþróttaskónum fullar af frönskum
hundaskít sem útskýrði lyktina í
bílnum!
Eftir París fórum við sunnar í
álfuna þar sem væri heitara og
var stefnan tekin á Portúgal. Eft-
ir þessa þriggja vikna ferð varð
vinátta okkar innsigluð og mun
ég sakna þín mikið. Ég votta vin-
konu minni og eftirlifandi eigin-
konu Gunna mína dýpstu samúð,
börnum, foreldrum og systkin-
um.
Ólafur Kristjánsson og
Andrea Hilmarsdóttir.
Gunnar Tryggvi
Reynisson
HINSTA KVEÐJA
Pabbi minn.
Ég elska þig út fyrir
endimörk alheimsins og til
baka.
Þinn
Tristan Freyr.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Undirskrift | Minningar-
greinahöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa
notuð með minningargrein
nema beðið sé um annað. Ef
nota á nýja mynd skal senda
hana með æviágripi í inn-
sendikerfinu. Hafi æviágrip
þegar verið sent er ráðlegt að
senda myndina á netfangið
minning@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar