Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.11.2019, Blaðsíða 4

HEIMURINN
4 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17.11. 2019
Á hraða snigilsins, eitt skref í einu
Guðný Ragnarsdóttir er tæp-lega fertug kona, hjúkr-unarfræðingur og tveggja
barna móðir. Hún er hreystin upp-
máluð og ekki að sjá á henni að löng
og erfið ár séu að baki. Hún greind-
ist aðeins 35 ára með Hodgkins-
eitlakrabbamein en hafði verið veik
og með einkenni í mörg ár áður.
„Einkennin voru til staðar; það
fylgir þessu kláði, mæði og hjart-
verkir. Það var bæði léttir og áfall
þegar ég greindist,“ segir Guðný,
sem segir engan lækni hafa sent sig í
rannsóknir fyrr en loks að einn
kveikti á perunni.
„Ég leit alltaf svo vel út, en þegar
ég greindist var ég búin á því. Ég
var þá 35 ára með tvo litla stráka.
Þegar ég var svo loks rannsökuð
kom í ljós tólf sentimetra langt og
sex sentimetra breitt æxli sem
þrýsti á vinstra lungað og hjarta.
Þetta var orðið eins og auka lunga.
Eins og stórt vatnsglas að stærð,“
segir Guðný.
Þar sem Guðný er hjúkrunar-
fræðingur skoðaði hún strax sjálf
röntgenmyndina og hélt fyrst að
þetta væri ekki sín mynd. „Það fór
ekki á milli mála að þarna væri æxli.
Ljósið grípur mann
Ég hafði mjög sterka lífslöngun.
Það eru 90% lífslíkur en það þarf
mjög harða lyfjameðferð. Ég var á
stanslausum ferðum milli Blöndu-
óss, þar sem ég bjó, og Reykjavíkur
og á einu ári fór ég níu sinnum til
Danmerkur í jáeindaskanna. Það
var ekki hægt að skera meinið í
burtu heldur þurfti að bíða eftir að
það hjaðnaði. Þetta var mikið álag.
Ég fór í háskammtameðferð og
stofnfrumuskipti. Þetta var ár öfg-
anna. Þetta var jafn gott og það var
slæmt, því svona áfall færir fólk
nær hvað öðru. Ég náði að njóta
tímans; eftir svona áfall nýtur mað-
ur alls. Bara kaffibollans til dæm-
is.“
Meðferðin gekk vel og Guðný á að
vera laus við sjúkdóminn. „Æxlið er
núna eins og hýði en það er engin
virkni í því lengur. Vorið 2019 fékk
ég til baka líkamlega heilsu, eftir
töluverða endurhæfingu,“ segir
Guðný og segist enn vera að vinna í
andlegu hliðinni.
Hún flutti í höfuðborgina árið
2017 og byrjaði þá strax að mæta í
Ljósið. Guðný segist hafa ákveðið að
taka það eins og hverja aðra vinnu
og mætti daglega.
„Ég fór í Hreyfingu í samráði við
sjúkraþjálfara Ljóssins. Ég hafði
eitt mottó; að gera bara alltaf það
besta hverju sinni, en ég hef þurft að
sýna mikla þolinmæði í þessari end-
urhæfingu. Ég hef þurft að virða
takmörk líkamans, sem var mjög
krefjandi,“ segir Guðný og segir að
áður en hún veiktist hafi hún verið
afar orkumikil og alltaf á hreyfingu.
„Ég mætti daglega í Ljósið og fór
í málun og keramik. Það kviknaði í
mér löngun til að fara og gera eitt-
hvað. Og ekki undir neinni pressu
nema frá sjálfri mér. Hjá Ljósinu er
maður gripinn hvar sem maður er
staddur í ferlinu, sem er einstakt.
Þverar landið ein
Ljósagangan er í raun vitundar-
vakning um starfsemi Ljóssins.
Þarna eru starfsmenn frá Ljósinu
sem fylgja fólki. Það er ekki nauð-
synlegt að fara alla leið upp að
steini,“ segir Guðný og nefnir að
einnig sé hægt að koma og horfa á
ljósafossinn kom niður hlíðarnar.
„Ég hef farið tvisvar áður. Á bak við
einn krabbameinssjúkling eru fjöl-
skyldur þannig að gangan er fyrir
alla og það eru allir velkomnir. Ég
reima á mig skóna á með glöðu geði
og fer í gönguna.“
Guðný er sannarlega ekki óvön
göngum en um þessar mundir vinn-
ur hún í því að þvera landið ein.
„Þegar ég var í einangruninni í há-
skammtameðferðinni fór ég að
hugsa um hvað mig langaði að gera
ef ég næði líkamlegri heilsu. Þá
reikaði hugurinn til göngu sem ég
hafði farið í sautján ára með for-
eldrum mínum yfir Fimmvörðuháls.
Þessi ganga hafði verið toppurinn á
mínu lífi. Ég vissi að mig langaði að
vera í fjallamennsku ef ég næði
heilsu. Ég ákvað þá að labba ein
Laugaveginn og hafði pantað gist-
ingu í fimm skálum á leiðinni. Ég
vildi fara ein af því ég vildi fara á
mínum hraða. Ég labbaði þrjátíu
hænuskref upp brekkuna og tók svo
fimmtán sekúndur í pásu. Þannig
fer ég upp brekkur, en ég er með
löskuð líffæri eftir þessa meðferð og
treysti mér ekki til að ganga í hópi.
Ég gekk yfir Laugaveginn á hraða
snigilsins með einu stoppi; ég gisti
bara í Hvannagili. Þegar ég kom inn
í Þórsmörk varð ég fyrir upp-
ljómun, því ég hafði bara tekið eitt
skref í einu og fór svo hægt!“ segir
hún.
Þegar hún var að pakka niður
göngudótinu kviknaði löngun til að
halda áfram og skráði hún sig í hóp-
inn Vesen og vergang.
„Þar kynntist ég fólki sem hafði
þverað landið og ákvað að prófa og
byrjaði á Reykjanestanga,“ segir
Guðný. „Þá hljóp kapp í mig.“
Síðan þá hefur Guðný gengið fleiri
hluta landsins og hyggst klára að
þvera landið á næsta ári. „Ganga er
það besta sem ég geri fyrir hjartað.“
„Ljósagangan er í raun vitundar-
vakning um starfsemi Ljóssins.
Þarna eru starfsmenn frá Ljósinu
sem fylgja fólki. Það er ekki nauð-
synlegt að fara alla leið upp að
steini,“ segir Guðný Ragnarsdóttir.
Ljósmynd/Þórdís Reynis
Hjúkrunarfræðingurinn
og göngugarpurinn
Guðný Ragnarsdóttir
greindist með Hodg-
kins-eitlakrabbamein
árið 2016. Hún notar
göngu til þess að bæta
líkamlega og andlega
heilsu og ætlar ekki að
missa af ljósafossgöngu
Ljóssins sem fer nú
fram í tíunda sinn.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
Smiðjuvegi 9 · 200 Kópavogi
Sími 535 4300 · axis.is
Vandaðar íslenskar innréttingar
Hinn árlegi Ljósafoss niður
hlíðar Esjunnar mun eiga sér
stað í dag, laugardaginn 16.
nóvember. Í ár fagnar Ljósið
10 ára afmæli Esjuævintýr-
anna.
Ljósafossgangan er opin
öllum. Hist verður við Esj-
ustofu og hitað upp klukkan
þrjú. Ari Eldjárn stígur á svið
og von er á fleiri góðum
gestum.
Lagt verður af stað klukk-
an fjögur og gengið verður
upp að Steini. Á niðurleið
ganga göngugarpar með höf-
uðljós og mynda fallegan
Ljósafoss í þann mund sem
myrkrið skellur á.
Gangan er til þess að vekja
athygli á mikilvægi Ljóssins
sem er endurhæfingar-
miðstöð fyrir krabbameins-
greinda og aðstandendur
þeirra.
Opið verður í Esjustofu
fyrir þá sem vilja koma og
berja fossinn augum og eiga
notalega vetrarstund.
Ljósafoss-
gangan