Fréttablaðið - 30.11.2002, Qupperneq 16

30. nóvember 2002 LAUGARDAGUR
MINN STÍLL
BUXUR
Ég fíla alltaf bláa gallabuxnalitinn.
Ef þær passa manni eru þær ótrú-
lega góðar. Ég smellpassa í þessar.
Ef gallabuxur eru snyrtilegar finnst
mér þær flottar. Ég fíla ekki götótt-
ar buxur.
BOLUR
Þetta er hvítur hlýrabolur. Ég
er yfirleitt í einhvers konar
hlýrabol innst. Mér finnst það
langþægilegast. Þetta er ekki
bara rokk, það er eitthvað
ótrúlega gott við þessa boli.
ÚR
Þetta er uppáhaldsjólagjöf-
in mín. Fékk það árið 1997.
SKÓR
Þetta eru svartir Lloyds skór.
Mér finnst gaman að vera með
ítalska stílinn og vera vel skó-
aður. Góðir skór eru alveg gulls
ígildi. Ég á bara þetta eina par
í þessari línu. Þeir henta mér
alveg rosalega vel. Ég er helst í
strigaskóm. Ef ég mætti velja
væri ég alltaf í gæðaskóm. En
það er náttúrulega stundum
slydda og þá gengur maður
ekki í Lloyds skóm.
BELTI
Ég hef aldrei vitað hver hann-
aði þetta. Tengdó keypti þetta
handa mér. Ég geng hér um bil
alltaf með það. Þetta belti veit-
ir mér öryggiskennd. Það er
náttúrulega viss öryggiskennd
fólgin í því að það hjálpar mér
að halda uppi buxunum.
GIFTINGARHRINGUR
Minn stíll er sá að ég er
alltaf með giftingahring-
inn. Hjónabandið er helsta
vinnan mín.
SKYRTA
Þetta er Gas skyrta. Það er rosalega
mikið af hvítum í fataskápnum mín-
um. Ég held mig líka alltaf við jarð-
arlitina. Þeir tóna vel við mig. Það er
fátt annað sem ég leita að. Iðulega
svart og hvítt eða eðlilegir jarðlitir.
Fólk sér mig ekki oft í öðru. Ég reyni
yfirleitt að vera ekki í mjög skreytt-
um flíkum. Reyni því meira að hafa
skreytingarnar fyrir sjálfan mig. Með
örfáum undantekningum til þess að
sanna regluna.
JÓN JÓSEP SNÆBJÖRNSSON,
söngvari Í svörtum fötum
NAFNIÐ
Ég heiti nú reyndar Guð-munda Rósa, í höfuðið á
ömmum mínum,“ segir Rósa
Ingólfsdóttir aðspurð um hvern-
ig nafnið hennar kom til. „Þegar
mamma gekk með mig dreymdi
hana draum um langömmu
mína, Þorvaldínu Rósu. Þorvald-
ína hafði líka birst henni í drau-
mi þegar hún gekk með bræður
mína, en þá gekk sú gamla um
og skellti hurðum. Í þriðja skip-
ti sem mamma varð ófrísk
dreymdi hana sem sagt að fyrir
framan hana væru þrennar dyr.
Hún stóð með strákana á hand-
leggnum þegar bankað var á
dyrnar og opnaði þær hverja á
fætur annarri. Bak við þriðju
hurðina var Þorvaldína Rósa
með útbreiddan faðminn og var
að vitja nafns blessunin. Það er
ekki nokkur vafi á því,“ segir
Rósa. En Guðmunda, amma
Rósu, vildi líka að barnið bæri
hennar nafn. „Ég hef lítið notað
Guðmundunafnið, eiginlega með
leyfi ömmu Guðmundu sjálfrar.
Hún sagði mér einhvern tímann
að henni hefði eiginlega aldrei
líkað sérstaklega vel við þetta
nafn. Ég hætti að nota það um
fjórtán ára aldur, aðallega af því
mér finnst það óþarflega langt.
Rósa er stutt og laggott og fer
lítið fyrir því á blaði. Svo má
rekja það til latneskra landa,
eins og til dæmis Spánar. Ég
elska allt sem er spænskt,“ seg-
ir Guðmunda Rósa Ingólfsdóttir
að lokum. ■
Rósa Ingólfsdóttir.
Gamla skellti hurðum