Fréttablaðið - 18.01.2020, Síða 24

efi. Hvað gerist ef ég veikist aftur?
Þeim hugsunum skýtur stundum
upp í kollinn.“
Sirrý veiktist meira en í fyrra
skiptið. „Ég var nærri dáin úr
f lensu. Ónæmiskerfið mitt er svo-
lítið skrýtið og hefur alltaf verið. Ég
hef alltaf verið lág í hvítum blóð-
kornum. Ég fór hins vegar að stunda
útivist og það vó upp á móti og gaf
mér ómældan styrk.“
Fór til Nepal í göngu
Sirrý er alin upp á fallegasta stað í
heimi, Bíldudal, að eigin mati við
mikla útivist og íþróttir og hafði
unun af því að fara á skíði. „Ég hef
frá unga aldri haft gaman af útivist
og elskaði að vera á skíðum. Ég fór
að fara í göngur, gekk upp á Úlfars-
fell, Helgafellið og einn daginn fann
ég að ég gat þrammað tvisvar upp á
Esjuna. Það er svo magnað að finna
fyrir styrknum vaxa og finna að þú
hefur stjórn á einhverju í lífi þínu
þrátt fyrir erfiðleika. Að finna að
maður getur klifið hærri tinda.
Ég lá uppi í rúmi einn daginn og
sá auglýst ferðalag með Vilborgu og
Kolbrúnu Björnsdóttur til Nepal,
Annapurna í Himalaya fjallgarð-
inum. Mig langaði að fara og ákvað
að slá til, lét engan vita. Ekki einu
sinni manninn minn,“ segir hún og
hlær og er sammála blaðamanni um
að slíkar ákvarðanir séu þær allra
bestu og stafi af djúpri þörf fyrir
breytingar og ævintýri.
„Ég fann að þetta var rétt, eftir
símtal við Kolbrúnu, og ferðalagið
reyndist endurnærandi fyrir lík-
ama og sál. Það varð líka upphafið
að einhverju stærra, ég fór að taka
ríkari þátt í útivist og krefjandi
göngum. Það er svo sjálfsef landi
að gera eitthvað sem reynir bæði
á þig og er gefandi. Að stíga út úr
erfiðum aðstæðum í lífinu og gera
þær að þínum. Maður missir um
tíma völdin í eigin lífi þegar maður
verður alvarlega veikur eða verður
fyrir áfalli. Maður þarf að finna
vopn sín og taka þau aftur. Það er
verkefnið.
Það er svo mikil hamingja sem
felst í því og hefur áhrif á allt annað
í lífinu.“
Lítil skref, litlir sigrar
Sirrý leggur áherslu á að þótt hún
sé með verkefni sínu að minna á
mikilvægi útivistar og sjálfsef l-
ingar í endurhæfingu og styðja við
starf félaganna Krafts og Lífs þá eigi
boðskapurinn við um fleiri. „Að það
sé hægt að taka stjórnina og finna
sína leið til að lifa lífinu af hugrekki
og gleði. Það er svo f lókið að vera
manneskja og við getum orðið fyrir
erfiðum áföllum og höfnun sem
geta reynst jafnerfið og alvarleg
veikindi. Ég hef stundum hugsað um
það hvað ég eigi að segja við þá sem
eru að berjast við að ná stjórn á eigin
lífi en geta ekki stundað fjallgöngur,
er ég að setja mig á háan hest hugsa
ég þá? Ég vil það nefnilega alls ekki.
Það er auðvitað ekki allra að
fara í fjallgöngur en ég er viss um
að flestir geta fundið eitthvað sem
nærir þá og gefur þeim kraft. Þetta
var mín leið til að finna frið og
hamingju. Það er svo gott að vita að
það er hægt að taka lítil skref, eitt í
einu, í mjög krefjandi aðstæðum og
komast samt á toppinn. Ef það er
eitthvað sem ég hef lært af þessum
veikindum þá er það að þessir litlu
sigrar í lífinu eru mikilvægir.“
Sjúklingurinn frekur gestur
Sigrarnir hjálpa til við að vera eins
lítið og mögulegt er í hlutverki
sjúklings. „Það er ekki gott að gefa
því hlutverki of mikið pláss en
stundum er sjúklingurinn eins og
frekur gestur sem vill endilega búa
með manni. Þá verður maður að
finna leið til að búa með honum
þannig að hann sé ekki plássfrekur,
sé ekki á öllum hæðum hússins!“
Hún segir ferðina töluverða
áskorun. „En andinn er ofsalega
góður í hópnum. Við komum úr
öllum áttum en útivistin tengir
okkur saman. Nokkrar konur í
hópnum hafa gengið í gegnum
krabbamein og sumar misst náinn
ástvin. Ferðin er áskorun og ég við-
urkenni að ég kvíði stundum fyrir,
ég er nú bara mannleg, segir hún og
brosir breitt. Ég hlakka þó meira til
en kvíði ferðinni, við förum strax
í byrjun maí og göngum í krafti
kvenna upp á hæsta tind landsins,
þjóðarfjallið okkar Hvannadals-
hnúk.“
Börnin hennar fjögur eru stolt af
móður sinni að hennar sögn. „Þau
gleðjast með mér. Þau eru ólík og
hafa tekist á við þessa lífsreynslu
með ólíkum hætti. Þau eru reyndar
svo ólík að þau gætu þess vegna
verið úr sitthverri heimsálfunni,“
segir hún og hlær.
Eitt barnanna glímdi lengi við
kvíða en er nú loks að ná tökum á
honum. „Hún var sannfærð um að
ég myndi deyja, það var alveg sama
hvað við foreldrarnir sögðum við
hana. Hún trúði því ekki.“
Annað barnanna dró sig inn í skel.
„Og fjarlægðist okkur um skamma
hríð, við erum afskaplega náin og
ég er stolt af honum því hann fann
sína leið og stendur sig vel. Það
er yndislegt að sjá hvað þessi lífs-
reynsla hefur þroskað hann mikið.
Elsta dóttir mín tók á sig mikla
ábyrgð, gekk inn í hlutverk sem ég
skil hreinlega ekki hvernig hún gat
höndlað. Og sá yngsti var mikið
með mér í einangrun, því ég lagði
áherslu á að kynnast honum vel.
Enginn ómissandi
Börnin mín hafa þurft að ganga í
gegnum mikið og ég get sett mig í
þeirra spor. Ég fæ sjálf sting í hjartað
við það að hugsa um að að missa
móður mína, og ég er 45 ára! Ég er
heppin að hafa átt ástríka móður í
heil 45 ár. Lífið er svo óútreiknan-
legt og það er svo margt sem maður
þarf að þakka fyrir,“ segir Sirrý.
„Ég var mjög ung þegar ég hugsaði
með mér að ég vildi ekki lifa lífinu
þannig að ég væri ómissandi. Ég
held ég hafi verið sextán ára gömul
þegar ég komst að þessari niður-
stöðu. Ég hef oft sagt það við börnin
mín, því það er satt. Það er enginn
ómissandi og það eru forréttindi og
ótrúleg gjöf að fá að lifa. Eitthvað
sem maður á að þakka reglulega
fyrir því maður á bara stundina
vísa.“
Sirrý ásamt dætrum sínum, þeim Unu og Heklu, en hún segir börnin sín fjögur hafa tekist á við veikindi hennar á ólíkan hátt. Öll séu þau þó stolt af móður sinni. FRÉTTABLAÐIÐ/SIGTRYGGUR ARI
Snjódrífurnar eru hópur fjórtán útivistarkvenna sem ætla að ganga þvert yfir Vatnajökul í byrjun apríl undir
dyggri leiðsögn þeirra Vilborgar Örnu Gissurardóttur og Brynhildar Ólafsdóttur. FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
ÉG HEF OFT SAGT ÞAÐ
VIÐ BÖRNIN MÍN, ÞVÍ ÞAÐ
ER SATT. ÞAÐ ER ENGINN
ÓMISSANDI OG ÞAÐ ERU
FORRÉTTINDI OG ÓTRÚLEG
GJÖF AÐ FÁ AÐ LIFA.
1 8 . J A N Ú A R 2 0 2 0 L A U G A R D A G U R24 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð