Læknablaðið - des. 2018, Síða 49

LÆKNAblaðið 2018/104 581
framfæri. Það er nöldrað á kaffistofum og
lokuðum Facebook-grúppum en ekki svo
mikið í blöðum og viðtölum í sjónvörpum.
En forysta lækna hefur verið dugleg í að
stíga fram.“
Helga segir samstöðu mikilvæga öllum
stéttum, sérstaklega meðal lækna. „Þar
getur fagfélag skipt öllu máli. Viðburðir,
eins og nú á 100 ára afmælinu og Lækna-
blaðið, þessir litlu hlutir, skipta máli. Þeir
undirstrika hvað það þýðir að vera læknir
og tilheyra hópi. Þetta er erfitt starf, mikið
álag.“
Hrafn tekur undir það: „Já, ein sterk
rödd sem kemur fram svo allir séu ekki
að tala í sínu horni. Félag sem setur fram
skoðanir sínar, eins og með ályktunum á
aðalfundinum, og setur skýra stefnu um
hvert læknar vilja fara.“
Er Landspítalinn spennandi vinnustaður?
Helga Margrét svarar fyrst: „Nei, ég
tala nú bara fyrir mig, en mér finnst það
ekki.“ Spurð hvort hann verði það, svarar
hún. „Ég virkilega vona það, því þar er
frábært fagfólk, en aðstæður nú eru kaót-
ískar og óvissa ríkir. Allir tala um nýja
Landspítalann en það er langt þangað til
hann rís. Ástandið til að mynda á bráða-
móttökunni er óboðlegt bæði starfsfólki
og sjúklinum. Plássleysi og úrræðaleysi,“
segir hún.
„Mig langar að verða bráðalæknir, en
ég horfði á þá þarna einn daginn leitandi
að sjúklingnum sínum: Hann var hérna
rétt áðan! Að þurfa að kljást við pláss-
leysi og óreiðu þegar þú ert að fást við
lífshættulega sjúkdóma er óforsvaranlegt
fyrir Ísland.“
Hrafn segir pressuna á að útskrifa sjúk-
linga gríðarlega. „Oft finnst mér óþægilegt
að útskrifa. Það er út af þessu svakalega
pláss- og úrræðaleysi. Senda þarf fólk
heim, fólk sem kemst varla á klósettið er
sent heim af því að það gat staðið upp.“
Helga bætir við: „Já, og af því að það á
ættingja sem getur komið og náð í það. Ef
ekki væri þessi fráflæðisvandi þyrftu ekki
eins margir að bíða á bráðamóttökunni.“
Hrafn: „Spítalinn er stappaður.“
En þarf maður þá ekki að vera kjarkaður til
að standa á sínu?
„Jú, klárlega,“ segir Hrafn. „En kostur
okkar er að við berum ekki ábyrgð þótt
við séum þau sem útskrifum sjúklinga. En
það þarf að standa fast á sínu telji maður
sjúklinginn ekki eiga að fara. Það getur
verið erfitt að standa uppi í hárinu á yfir-
mönnunum.“
Helga nefnir einnig hvernig plássleysið
skapi leiðinlegan móral á deildum. „Það
berast boð til útskriftarteyma, sem pressa
á lækninn sem verður pirraður við hjúkr-
unarfræðinginn. Það er ekki gott þegar
starfsandinn er líka farinn vegna pláss-
leysis.“
Þórdís nefnir að henni finnist hlutirnir
á Landspítala stundum svolítið tilvilj-
anakenndir. „Hvað gerist? Hvert fara
sjúklingarnir? En hugsanlega höfum við
nemarnir ekki áttað okkur á kerfinu. En ég
verð óörugg í aðstæðum þar sem ég upp-
lifi að hlutirnir séu tilviljanakenndir. Þá
er starfsumhverfinu hjá mörgum deildar-
læknum ábótavant. Þú eyðir meiri tíma í
vinnunni en þú átt að gera.“
Árni segir, og þau taka öll undir,
að verkefnin séu mjög spennandi þótt
starfsaðstöðunni, flæði sjúklinga, pressa
á að útskrifa, pláss og líka ýmsu í starfs-
mannastefnunni sé ábótavant. „Þú situr
eftir og skrifar nótur um sjúklinga án þess
Helga Margrét, Árni, Hrafn og Þórdís lýsa stöðu læknanema á Landspítalanum. Þau telja þörf á því að þau séu hluti af stéttarfélagi.