Fréttablaðið - 18.04.2020, Blaðsíða 21

Fréttablaðið - 18.04.2020, Blaðsíða 21
þyrmandi. Það verða svo skörp skil í öllu, sama hvort það er áþreifanlegt eða tilfinning inni í manni. Við höfðum aðstöðu síðustu vik- una á Barnaspítalanum þar sem við gátum verið allan sólarhringinn. Það gaf manni meira að fá að vera í næsta herbergi en að fara heim. Helst vildi ég bara sofa við hlið hita- kassans allan tímann.“ Þremur dögum eftir að Ásthildur var sett á líknandi meðferð þurftu foreldrar hennar að kveðja hana. Alma og barnsfaðir hennar völdu nafnið Ásthildur á dóttur sína. „Nafnið passaði þessari litlu val- kyrju sem gaf af sér alla þessa ást. Þetta er stórt og mikið nafn sem sæmir henni fullkomlega.“ Foreldr- arnir fengu góðan tíma til að kveðja og segir Alma það hafa verið henni mjög mikilvægt. „Ég fann fyrir miklum kærleik og virðingu frá starfsfólkinu og það hjálpaði mér. Erfiðar tilfinningar gerðu vart við sig eftir missinn. „Ég var endalaust að kenna mér um, það tók mig mjög langan tíma að hætta að kryfja og spyrja. Vigfús Bjarni sjúkrahúss- prestur nálgaðist mig á réttan hátt og myndaði frekar vinasamband við mig heldur en sem prestur og skjólstæðingur. Ég fékk að leita til hans lengi og það hjálpaði mér gríðarlega við að leysa þær hugs- anavillur sem yfirtóku oft skyn- semina.“ Ískaldur veruleikinn „Þegar ég var enn inni á vökudeild fannst mér ég hafa tilgang. En þegar ég svo var komin heim án hennar var enginn tilgangur. Þá tók ískald- ur veruleikinn við. Hún lifði í sex vikur svo þegar ég kom heim hefði ég í raun enn átt að vera ólétt, komin 34 vikur. Það var sumar og allt svo fallegt og allir í svo góðu skapi, sem passaði ekkert við minn raunveru- leika.“ Ásthildur lést þann 26. júlí og segir Alma lok sumarsins og haust- ið allt vera í móðu. „Ég gat ekki gert neitt, það var allt svo dofið og skrít- ið. Eftir á að hyggja hefði ég ekki einu sinni átt að keyra bíl. Skynfær- in voru brengluð og mér fannst ég eiga að vera að sinna barninu mínu. Ég einsetti mér þó að hafa eitthvað fyrir stafni og hafði gríðarlega þörf fyrir að fara að leiðinu hennar og hafa það fínt. Það náði mér fram úr. Fjölskylda og vinkonur mínar voru dugleg að koma; gráta með mér og hlæja með mér og stundum bara vera.“ Foreldrar Ölmu skiptust á að gista hjá henni lengi vel og segist hún ævinlega vera þeim þakklát fyrir það. „Ég er mjög rík af fólki, fjölskyldu og vinum.“ Alma segir það ekki hafa hentað sér að leita til sálfræðings á þessum tíma heldur hafi hún þurft að fá að dvelja í sorg- inni. „Ég eignaðist þessa stúlku og ég verð alltaf mamma hennar. Mitt fólk talar um hana og að heyra ein- hvern segja nafnið hennar gefur mér rosalega mikið.“ Glasameðferð með gjafasæði Alma segist strax hafa verið stað- ráðin í að gefa Ásthildi systkini. Það hafi þó haft áhrif að vita að hún væri í áhættuhópi vegna með- göngueitrunar. „Ég var með góðan fæðingarlækni sem fylgdi mér allt ferlið og þegar hún gaf grænt ljós ákvað ég að fara í það ferli að eignast annað barn. Þá kom annar skellur. Bjarkar Sigur átti í rauninni ekki að geta orðið til,“ segir Alma og er þá að tala um son sinn sem nú er rúm- lega 10 mánaða. „Ég fékk þær fréttir að ég væri haldin óútskýranlegri ófrjósemi. Það voru í raun litlar sem engar líkur á því að ég gæti orðið barnshafandi. Þetta var mér mikið áfall. En ég hugsaði að ef ég léti ekki á þetta reyna myndi ég alltaf sjá eftir því. Ég lét því slag standa og fór ein í gegnum glasameðferð með gjafa- sæði frá Danmörku. Ég sá fyrir mér að þetta yrði svolítið rómantískt ferli, ég sæti á sumarkvöldi með vinkonum og færi í gegnum upp- lýsingar um mögulega sæðisgjafa. En raunveruleikinn var ekki þann- ig, ég fór í gegnum þetta í ákveðinni örvæntingu, hágrátandi með það að leiðarljósi að þetta væri hvort eð er ekkert að fara að gerast. Ég bara þyrfti að gera þetta til að þurfa ekki að naga mig í handarbökin alla ævi.“ Lítil en sterk von Þessu ferli fylgir mikið álag og kostnaður en Alma segir ekk- ert annað hafa komið til greina. „Normið er auðvitað að tveir ein- staklingar geri þetta saman en það var hreinlega ekki í boði þarna. Mér var sagt að ef ég ætlaði að gera þetta þá væri það núna, ég gæti ekkert beðið.“ Alma fór í meðferðina með litla en sterka von og fékk jákvætt svar f ljótlega eftir. „Það er þó ekkert sjálfgefið að halda fóstrinu en ég var ekkert óörugg hvað það varð- aði. En þegar leið á meðgönguna fór þessi sterka hugsun um að ég yrði aftur veik að ná tökum á mér. En ég var í áhættumæðravernd þar sem var vel haldið utan um mig. Ég hafði aðgang að sálfræðingi sem hjálpaði mér að ná í skynsemina þegar ég hafði tapað henni. Þegar ég var komin svipað langt og með Ásthildi var ég viss um að það sama myndi gerast. En það gerðist aldrei og þetta var í raun algjör drauma- meðganga og mér leið of boðslega vel líkamlega.“ Hjartað sló aftur eðlilega Alma var sett af stað á 38. viku og segist hafa verið orðin mjög óþreyjufull síðustu vikuna. „Ég var farin að ímynda mér að ég fyndi ekki hreyfingar og svo framvegis. En gangsetningin gekk mjög vel og mamma og Aldís systir fengu að vera hjá mér og þetta var dásamleg upplifun. Hann var 2.850 grömm og 48 cm, mjög nettur.“ Þó að allt hafi gengið vel var óttinn sterkur og Alma segist hafa hugsað að nú kæmi einhver og segði: „Þetta gekk vel en nú er þetta búið.“ „En auðvitað var það ekki þannig og ég var umvafin dásamlegu starfsfólki sem var með- vitað um mína reynslu. Þegar hann fékk sólarhringsskoðunina og allt var í lagi fann ég hjarta mitt slá aftur eðlilega.“ Alma viðurkennir að áhyggj- urnar komi enn í sveif lum. „En ég held ég sé á góðri leið. Síðasta sumar var yndislegt og ég naut þess gífur- lega að fá að vera í þessum unga- mömmufíling. Auðvitað komu dagar þar sem ég var hrædd um að eitthvað skelfilegt myndi gerast en það tekur ekki jafn mikið pláss og það gerði. Það er svo dásamlegt að fá að takast á við venjulegar áhyggjur sem foreldrar hafa. Það eru gífurleg forréttindi.“ Eins og fyrr segir eignaðist Alma soninn ein. „Það var ekkert annað í boði. Ég hafði ekki tíma til að velta því fyrir mér. En ég er ekkert ein, ég á fjölskyldu og vinkonur sem eru mikið með mér. Ég er auðvitað of boðslega þreytt, með tennisoln- boga og króníska sinaskeiðabólgu,“ segir Alma og hlær. „En við tvö þekkjum ekkert annað. Ég er ekki fyrsta manneskjan sem gerir þetta ein og þegar kemur að því að útskýra þetta fyrir honum þá tek ég þann slag og það er ekk- ert víst að það verði neinn slagur. Samfélagið er að breytast og það sem var normið er ekkert endilega lengur normið. Hann á góðar karl- kyns fyrirmyndir og mitt markmið er að búa honum besta mögulega líf og ég vona að það takist.“ Ástin sem hafði myndast Aðspurð um frekari fjölskylduplön segist Alma ekki hræðast samsettar fjölskyldur en hún treysti sér ekki til að ganga með f leiri börn. „Ég myndi ekki leggja það á mig né fólkið í kringum mig. Ég trúði því ekki að ég myndi verða hamingjusöm á ný. Ég man eftir að hafa spurt Vigfús Bjarna hvort líf mitt myndi alltaf vera svona dofið. Hann sagði ákveðið nei en ég trúði honum ekki. Ég leit út um gluggann og sá sólina en fann ekkert. Sumarið 2018 fann ég fyrir miklu tilgangsleysi en svo fór að birta til, líka vegna þess að ég leyfði því að gerast. Ég gat ekki farið að eignast annað barn með það í huga að ég gæti aldrei orðið hamingjusöm. Því þurfti ég að vinna í því. Og hann auðvitað gerir allt betra,“ segir hún og horfir á son sinn. „Þó ég líti ekki á barnsmissinn sem sár þá græddi tilkoma hans hjarta mitt. Ekki að maður eignist barn í stað þess sem fór en það gefur svo mikið og maður vinnur öðruvísi í sorginni. Ég finn það líka á fjölskyldunni minni og vinum. Öll gleðin, ástin og feg- urðin sem honum fylgir. Það er svo gott að fá að umvefja hann ástinni, sem þegar var búin að myndast, og fá útrás fyrir þetta eðli sem er svo sterkt.“ ÞEGAR ÉG VAR ENN INNI Á VÖKUDEILD FANNST MÉR ÉG HAFA TILGANG. EN ÞEGAR ÉG SVO VAR KOMIN HEIM ÁN HENNAR VAR ENGINN TILGANGUR. Nafn sonarins Bjarkar Sigur er í höfuð beggja foreldra Ölmu. „Normið er auð- vitað að tveir einstaklingar geri þetta sam- an en það var hreinlega ekki í boði þarna,“ segir Alma sem eignaðist son sinn með gjafasæði. FRÉTTABLAÐIÐ/ SIGTRYGGUR ARI H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð 21L A U G A R D A G U R 1 8 . A P R Í L 2 0 2 0
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Fréttablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.