Fóstra - 01.10.1931, Qupperneq 28

26
Fóstra. 1. hefti. I. ár.
sem þeir kenna, hver um sig. Munu þeir fara þess á leit,
að foreldrar eða forráðamenn barnanna komi við og
við til viðtals við þá i skólanum, og ræði sameiginleg
vandamál. Heimili og skóli hafa sameiginlegt verkefni
að vinna, uppeldi barnanna. Sameiginleg ábyrgðar-
tilfinning hlýtur að tengja þessa tvo aðila til vinsam-
legrar samvinnu.
Foreldrar! Ef þið eruð óánægð með eitthvað í skól-
anum, þá munið, að við, sem hjer störfum erum fús til
samvinnu, og talið því fremur um það við okkur en
aðra, og þó síst við börnin. Það er ekki víst, að við verð-
um altaf sammála að samtalinu loknu, en við getum
sjálfsagt oft lært mikið hvorir af öðrum. Athugið þetta
vandlega — vegna barnanna ykkar. Sig. Thorlacius.
Háttprýði.
„Hún var kvenna vænst og hann var drengur góSur“, svo
lýsa sögur vorar glæsiraennum fornaldarinnar.
Nú heyrast raddir um það, að íslendingar sjeu álappalegir
i framkomu og agalitið fólk. Það er ilt til þess að vita, ef þetta
er satt og erfitt að sætta sig við svo þungan dóm. En það
tjáir eigi um að fárast. Mannlegra er að reka af sjer ámælið.
Þjóðin okkar á svo glæsilega gullaldarsögu, að hún getur ekki
sætt sig við einkenni ættlerans, hvorki um þetta nje annað. Hún
unir því ekki að hafa átt hetjur og göfugmenni, hún þarf þeirra
ekki síður nú en þá. En hver eru þá ráðin til bóta og hvar á
að byrja? Það á að byrja á barninu og þvi sem allra yngstu.
Reynslan hefir sýnt, að það gefst best. Sjerhvert barn er gætt
ákveðnum þroskamöguleikum, en það e'r þó svo háð utanað-
komandi áhrifum, að það getur orðið hvers manns hugljúfi eða
hverju barni hvumleiðara, mikið eftir þvi hverskonar áhrif-
um það mætir og hvað því er tamið, þvi að „fjórðungi bregð-
ur til fósturs“. Maðurinn er svo mikið barn vanans, að góða
gát verður að hafa á því, að það eitt sje gert að vana, sem