Tímarit Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2005, Side 11

Hjördís Guðmundsdóttir
„Að lokum lenti ég í Garðaskóla
hjá Hallgrími Sæmundssyni, kenn-
ara, þar sem ég var í tvö ár. Það
voru mín bestu ár í skóla. Hallgrím-
ur skildi mig svo vel því að hann á
heyrnarlausan son. Hann gætti
þess ætíð að ég sæi framan í sig og
því gat ég fylgst með því sem hann
sagði. Hann raðaði nemendum sín-
um þannig að þeir sæju jafnan and-
lit hans. Þegar hann skrifaði eitt-
hvað á töfluna sneri hann sér að
nemendum þegar hann þurfti að
segja eitthvað svo að við sæjum
framan í hann. Ef hann var í vafa
um að við skildum hann, spurði
hann hvort við hefðum skilið það
sem hann sagði. Aðra kennara þurfti
ég að elta með augunum um stof-
una og snúa höfðinu til og frá til
þess að reyna að fylgjast með því
sem þeir sögðu. Og meira að segja
kom fyrir að ég væri látin sitja eftir,
en þá sagði kennarinn að ég fylgdist
ekki nógu vel með. Það var oft
ósanngjarnt að ætlast til að ég
heyrði það sem hann sagði, þar
sem ég las af vörum og mjög erfitt
að elta hann með augunum, að ég
tali nú ekki um þegar kennarinn
grúfði sig niður í bækurnar og horfði
ekki fram.“
Lauk aldrei skyldunni
Enn lá leið Hjördísar í annan skóla
og missti hún þar með sinn góða
kennara. Haustið 1968 þegar hún
átti að hefja nám í gagnfræðaskóla
var henni tjáð að það væri þýðingar-
laust, hún hefði ekkert þangað að
gera sökum heyrnarleysis.
„Ég hafði fengið mig fullsadda af
skólum og lét þetta því gott heita. En
þetta voru óbreytt orð skólastjórans.
Mamma var mjög óánægð með að
ég skyldi hætta í skólanum, en ekk-
ert var gert. Ef tekið hefði verið á
eineltinu hugsa ég, að ég hefði haft
kjark til að halda áfram. Á þessum
tíma voru heyrnarskertir með sér-
staka magnara og snúra lá úr þeim
í hlustunartækin. Það var alltaf verið
að slíta þessar snúrur og mögnur-
unum var týnt fyrir mér og þetta var
því orðið býsna kostnaðarsamt. En
á meðan ég var í Garðaskóla hjá
Hallgrími týndist aldrei neitt úr tækj-
unum. Bekkurinn var líka afskap-
lega samheldinn.
Þegar ég hætti í barnaskóla fór ég
að vinna í fiski. En veturinn 1973-
1974 stundaði ég nám í Húsmæðra-
skólanum á ísafirði. Skólastjórinn,
Þorbjörg Bjarnadóttir, ákvað að taka
inn tvo heyrnarskerta nemendur.
Hinn nemandinn var Jóna Björg
Pálsdóttir. Okkur gekk báðum skín-
andi vel. Jóna Björg fékk verðlaun
fyrir útsaum. Ég fékk að vísu engin
verðlaun en ég fór heim með fullar
töskur og kassa af alls konar handa-
vinnu. Þetta var langbesti vetur sem
ég hafði lifað fram að því. Kennar-
arnir hvöttu mig eindregið til að
halda áfram í námi og fara í textíl-
hönnun því að mér gekk svo vel í
vefnaðarfræði. Til gamans má geta
þess að ég fékk 9 í vöruþekkingu
vefnaðarefna og 8,4 í vefnaði. Ekk-
ert varð úr frekara námi. Mig skorti
allan stuðning við þá ákvörðun mína.
Foreldrar mínir höfðu sest að á
Patreksfirði. Ég var ekki lengi
heima, fór á vertíð og hitti þar mann-
inn minn. Við settumst að á Þingeyri
og fyrir vestan var ég í um 25 ár. Þar
leið mérvel. Heyrnarskerðingin háði
mér ekki að ráði. Enginn velti því
fyrir sér hvort einhver væri öðruvísi
en annar. Ef einhver þurfti að tala
við mig og fannst ég ekki taka eftir
sér bankaði hann bara á öxlina á
mér. Ég var í kvenfélaginu á Þing-
eyri og það gekk alveg prýðilega þar
til heyrnin versnaði svo mikið að
mér gekk illa að heyra ef fleiri en ein
kona talaði í einu. Formaðurinn
reyndi þá að biðja þær að tala bara
eina í einu en það gekk ekki alltaf
sem skyldi. En það var samt gaman
að vera í félaginu. Ég gafst samt
upp á að mæta þegar heyrnin
versnaði það mikið að ég skildi
hreinlega ekkert.“
Heyrnin hvarf næstum eftir bíl-
slys
„Daginn fyrir Þorláksmessu árið
1990 lentum við hjónin í alvarlegu
bílslysi. Þá var verið að undirbúa
byggingu brúarinnar yfir Dýrafjörð.
Stórgrýti hafði verið skilið eftir á veg-
inum og hlekktist fjórum bílum á.
Okkar bíll kastaðist upp í loftið og
lenti á hvolfi niðri á næsta vegi. Ég
losnaði úr bílbeltinu og skall á
mælaborðið. Maðurinn minn slasað-
ist líka og þurfti að sauma 13 spor í
hann. Það gerði skipstjóri niður á
bryggju, en læknir og hjúkrunar-
fræðingur höfðu farið til Reykjavíkur
í jólafrí. Tveir synir okkar voru í aft-
ursætinu og ég held því fram að
annar þeirra sé með varanlegar
skemmdir í baki eftir slysið.
Ég fór til Reykjavíkur eftir áramót
og komst að hjá lækni. Þá kom í Ijós
að það hafði blætt undir höfuðkúp-
una og í framhaldi af því hvarf
heyrnin að mestu. Mér fannst eins

tímarit öryrkjabandalagsins
11