Spássían - 2011, Síða 45

45
DISKURINN HEITIR Þú ert ekki sá sem ég valdi og hefur að
geyma 14 frumsamin lög sem erfitt er að skilgreina eða
finna þægilega hillu í tónlistarbúrinu: „Félagarnir vilja kalla
þetta singer/songwriter tónlist en í grunninn er þetta bara
rokk. Trommuleikarinn kallar allt sem ég kem með valsa hvort
sem það er gróft eða fínt enda flest lögin í þrískiptum takti.
Kannski hef ég hlustað yfir mig af þjóðlagatónlist.“ Í upphafi
var lagt upp með að spila rokk í takt við áttunda áratuginn,
að vera nokkurs konar „hippaleg acid sveit“ eins og Gísli lýsir
því. „Einn trommuleikari og tveir gítarleikarar, þar sem annar
gítarleikarinn býr til eins konar gítarvegg, klæðir hljóminn með
ýmsum effektum. Þetta heyrist t.d. vel í laginu „Það er ástæða“.“
Gísli sér um söng á diskinum, er h-gítarleikari svo og laga-
og textahöfundur. Gísli Már Sigurjónsson spilar síðan á rafgítar
og Þorvaldur H. Gröndal á trommur. „Ég sé um hljóma og
kompóneraðar línur, Gísli um það sem flæðir og er dýnamískt.
Ég sé sem sagt um það fastmótaða, Gísli um allt hitt.“ Enginn
bassi er notaður eins og tíðkast annars hjá flestum hljómsveitum.
„Við erum með gítar sem er stilltur aðeins neðar en venjulega og
er sendur í bassamagnarann. Það dekkar smá part af sviðinu.
Ef maður sleppir bassanum er það talið algjört no-no að spila
straight rokk en við gerum það samt. Hljómsveitin Swords of
Chaos notar engan bassa heldur enda hljómar hún allt öðruvísi
en hefðbundnar rokkhljómsveitir.“ Gímaldin og félagar eiga sér
því ekki margar fyrirmyndir. „Eina hljómsveitin sem hægt er að
hafa til samanburðar er ástralska hljómsveitin The Dirty Three
og platan þeirra Horse stories en þeir notast við gítar, trommur
og fiðlu.“ Jafnvel þar gengur samlíkin ekki fullkomlega upp því
sú tónlist er öll án söngs.
Textarnir eru í fyrirrúmi á diskinum og sveiflast á milli hins
persónulega og almenna, stundum pólitíska. „Lýríkin í textunum
er eins mikið í talmáli og hægt er til að komast hjá klisjum. Eina
undantekningin er lagið „Þjóðsögur/Sjö Símonar“, sem byggir á
þjóðsögu og er sett upp eins og hefðbundið hetjukvæði frá 12.
öld. Annars er lýríkin í hversdagslegum stíl.“
Gísli hefur komið víða við á tónlistarsviðinu og segist aldrei
vilja vera eins eða fastur á ákveðnum stað. Hann gerði fjórar
plötur ásamt félögum sínum í 5tu herdeildinni, þar af tvær í
formlegri útgáfu, tvær hljómorðaplötur ásamt Eiríki Erni
Norðdahl, sem innihéldu þýðingar á ljóðum Alan Ginsberg, og
plötuna Hljómorð ásamt Margréti Lóu. Í fyrra gaf hann svo út
sólóplötu undir nafninu Gímaldin, en áður hafði hann gefið út
kassettu árið 1997 sem nefndist Kaseta.
Á Facebook-síðu Þú ert ekki sá sem ég valdi er plötunni lýst sem
blöndu af erfiðri tónlist og tilraunatónlist. „Þessi plata var lengi
í vinnslu. Við tókum hana upp í sprettum og hvíldum okkur svo á
milli.“ Þegar leið á ferlið fékk Gísli áhuga á Kaliforníuhljómnum
sem finna má í tónlist frá níunda áratugnum. „Bubbi var með
svipað sánd á Frelsi til sölu og Dögun og ég fékk dellu fyrir
að koma því inn. Sérstaklega froðunni.“ Kaliforníuhljómurinn
einkennist af ýmsum tækniatriðum sem voru ríkjandi fyrir 25
árum, hvort sem um var að ræða froðupopp eða það sem telst
vandaðri tónlist, alltaf voru sömu græjur notaðar. Gísli segir að
mörg bönd sem hafi í gegnum tíðina lagt upp með þetta sánd
hafi einbeitt sér að því að nota það sem talið er vera það besta
frá þessum tíma eins og Joy Division og Killing Joke. Færri hafa
notast við froðuna. Og kannski ekki að ástæðulausu. „Þegar til
kom skilaði það sér svo sem ekki augljóslega nema í „Ballöðunni
um íslensku gjöreyðingarvopnin“.“
Geisladiskurinn er seldur á netinu og geta áhugasamir sent póst á
gimaldin@gmail.com og beðið um eintak.
Gísli Magnússon, einnig þekkur sem
Gímaldin, gaf út geisladisk á dögunum
ásamt félögum sínum - undir hinu
viðeigandi hljómsveitarnafni Gímaldin
og félagar. Spássían tók hann í stutt
spjall af því tilefni.
Sleppir
bassa
en spilar
samt rokk
Eftir Ástu Gísladóttur
Mynd: Jónas Haukur