Íþróttablaðið - 01.09.1975, Blaðsíða 29

þátt í svonefndri 8-landa keppni í sundi og
þó aðeins hafi verið um einn keppanda frá
hverju landi að ræða í hverri grein. þá
hefur það reynst erfitt að vera með í
þessum mótum. Við höfum alltaf sent
nokkra keppendur á Norðurlandamótið í
sundi og í sumar kostaði það okkur um
400 þúsund krónur að senda þrjá kepp-
endur á NM. Okkur finnst það skylda
okkar að taka þátt í Norðurlandamóti þó
það sé erfitt, því ef við erum hvergi með
þá er hætt við að áhugi þess fólks sem æfir
sund sem keppnisíþrótt hverfi algjörlega.
Með því að vera með, þó í litlum mæli sé,
eigum við einnig rétt á að halda Norður-
landamót á fimm ára fresti og næsta
sumar verður t.a.m. haldið hér á landi
Norðurlandamót unglinga.
Lítið spennandi að vera alltaf með blautt
hár.
Þá er það annað vandamál, sem for-
ystumenn sundíþróttarinnar hafa átt við
að glíma. Það er hversu ungt keppnisfólk-
ið í sundi hættir hinum krefjandi æfing-
um. Algengt er að þegar ungt fólk er að
komast á toppinn hætti það æfingum og
keppni. Sérstaklega hefur þetta vandamál
verið erfitt viðureignar fyrir sundfélögin
síðustu ár, en nú hefur komið fram nýr
kjarni efnilegs sundfólks, sem hefur merk-
ið til vegs á nýjan leik.
— Það eru eflaust margar ástæður fyrir
því að við missurn fólkið svo ungt út úr
íþróttinni, sagði Torfi aðspurður um þessi
mál. — Þeir sem hafa ef til vill verið við
toppinn í nokkur ár, en aldrei komist í
landslið og alltaf staðið í skugganum af
einhverjum aðeins betri hafa gefist upp
vegna þess að verkefni hafa ekki verið
nægileg.
é
— Ef æfa á sund með keppni fyrir
augum verður að fórna geysilegum tíma í
æfingar. Mér reiknast til að um hálf
vinnuvika, eða 20 stundir á viku hverri
fari til æfinga hjá þeim sem standa fremst
í flokki. Það segir sig sjálft að þessar miklu
æfingar hljóta að koma niður á öðru og
því eru það margir, sem hætta þegar
annað fer að glepja. Ég skil stúlkurnar,
sem hætta, í rauninni nokkuð vel. Það er
ekki spennandi fyrir þær að vera alltaf
með rennandi blautt hárið þegar þær eru
farnar að líta í kringum sig eftir manns-
efni, sagði Torfi og brosti við.
— Þetta kemur sér að sjálfsögðu mjög
illa fyrir okkur og það unga fólk, sem
hættir er okkur í flestum tilvikum glatað.
Það heldur e.t.v. áfram að leika sér í
sundi, en við missum það ekki aðeins út úr
keppni, heldur einnig úr félagsstarfinu.
Meðal annars þess vegna vantar okkur
tilfinnanlega góða leiðtoga í sundið.
— Að vísu tekur sundknattleikurinn við
einhverju af þeim piltum sem hætta að
Torfi Tómasson formaður Sundsam-
bands Islands
æfa aðrar greinar sundsins, vegna þess að
þar eru æfingar ekki eins krefjandi. í
Reykjavík eru það þrjú félög, sem æfa
sundknattleik og keppa þau sín á milli, en
ég veit ekki til þess að sundknattleikur sé
mikið iðkaður úti á landi. Sundknattleiks-
menn fóru fyrir nokkrum árum til keppni
í Skotlandi. Annars er lítið um það að
sundknattleiksmennimir okkar keppi við
lið frá öðrum löndum. Árið 1936 sendu
íslendingar hins vegar harðsnúinn hóp
sundknattleiksmanna á Ólympíuleikana í
Munchen.
61 unglingamet á síðasta ári
Það er margt sem rennir stoðum undir
þau orð Torfa Tómassonar um að bjart sé
framundan í sundíþróttinni hérlendis. Öll
þau unglingamet, sem sett voru á síðasta
starfsári bera þessu gleggst vitni, en alls
urðu þau 61 talsins. Af þeim voru þær
Sonja Hreiðarsdóttir úr Njarðvíkunum og
Þórunn Alfreðsdóttir, Ægi, drýgstar við að
setja met. Vegna meta Þórunnar þurfti að
gera 31 breytingu á metaskránum, því met
hennar mörg voru bæði íslandsmet og
aldursflokkamet og sömuleiðis bæði met á
stuttri braut og langri.
— Við stefnum að því að eiga okkar
fulltrúa á Ólympíuleikunum í Montreal í
Kanada á næsta ári og vissulega er Þórunn
Alfreðsdóttir líklegust af íslenzku sund-
fólki til að fá að keppa þar. Hún er
stórkostlegt efni og nú hefur hún endur-
heimt þjálfara sinn, Guðmund Þ. Harðar-
son, sem dvalið hefur í Bandaríkjunum
undanfarin tvö ár. Það er þó fleira sund-
fólk, sem á möguleika á að komast á
Ólympíuleikana næsta ár; má í því
sambandi nefna Guðmund Ólafsson úr
Hafnarfirði og jafnvel fleiri, sagði Torfi.
Hvað kemur í stað Norrænu sundkeppn-
innar?
Við spurðum Torfa hve stór hópur það
væri, sem iðkaði sund með keppni fyrir
augum. Svaraði Torfi því til að mjög erfitt
væri að segja til um það. Hópurinn væri
stærstur á Suðvestur-hominu, en yfirleitt
væri einhver eða einhverjir að æfa sund
með keppni fyrir augum þar sem bærileg
aðstaða væri fyrir hendi. Hann nefndi í
því sambandi staði eins og Akureyri,
Eskifjörð, Seyðisfjörð, Neskaupstað, Isa-
fjörð, Borgarfjörð, Siglufjörð og Snæfells-
nes.
— Sund er svo sennilega vinsælasta
almenningsíþróttin og ég hugsa að þeir
séu tiltölulega fáir, sem ekki bregða sér í
laugamar nokkrum sinnum á ári, sagði
Torfi. — í sumar gekk ekki sem bezt í
norrænu sundkeppninni, fsland varð í
síðasta sæti, enda við ramman reip að
draga, þar sem voru reglur keppninnar.
Nær útilokað var fyrir okkur að sigra eins
og tvívegis áður, þar sem sú þjóð sem
bætti sig mest hlaut sigur úr býtum. Það
var einnig ýmislegt annað, sem dró úr
áhuga fólks fyrir keppninni. Veður var
leiðinlegt sunnanlands í sumar, við í
Sundsambandinu hefðum ef til vill getað
auglýst keppnina meira og fjölmiðlar
sinntu keppninni mjög lítið.sagði Torfi. Því
má skjóta því hér inn í framhjáhlaupi að á
síðasta ársþingi SSÍ var samþykkt tillaga
29