Íþróttablaðið - 01.08.1983, Qupperneq 30

Útlendingahersveitin hjá Lokeren. Arnór er annar frá vinstri en við hlið hans stendur Pólverjinn Lato, sem þótti
á sínum tíma einn besti knattspyrnumaður íheimi.
ganga á mála hjá belgískum fé-
lögum áður en þeir ná 17 ára
aldri teljast ekki útiendingar í
knattspyrnulegu tilliti, það er
gagnvart þeirri reglu sem segir til
um hve margir erlendir leikmenn
megi leika með hverju liði. Það
var því mikilvægt fyrir útsendara
Lokeren að samningar tækjust
sem fyrst, en einhver ágreiningur
kom upp út af greiðslu til Víkings
og ríkti mikil spenna milli hinna
þriggja aðila, Lokeren, Arnórs og
Víkings. Ástæðulaust er að rekja
þá sögu nánar, en alla vega var
samningur gerður meðan Arnór
var 16 ára, og hefur það vafalaust
verið mjög þýðingarmikið fyrir
hann á sínum tíma og er að sjálf-
sögðu enn.
Arnór var varla lentur á belg-
ískri grund er hann lék sinn fyrsta
leik með varaliði Lokeren. Hann
skoraði tvö mörk í leiknum, sem
endaði 2—0, og síðan skoraði
hann mark eða mörk í næstu
þrem leikjum varaliðsins. Eftir
þessa stórgóðu byrjun, sem eng-
inn átti von á af 17 ára straklingi
norðan úr Dumbshafi, var Arnór
settur í aðalliðið og spjaraði sig
svo vel að hann varð fastur
maður í liðinu til loka keppnis-
tímabilsins. En hvað gerðist þá?
„Eftir rnitt fyrsta keppnistíma-
bil með Lokeren urðu þjálfara-
skipti hjá félaginu. Sá sem verið
hafði þjálfari fór til Anderlecht,
en við tók maður sem hafði
greinilega ekki mikla trú á mérog
mínum hæfileikum. Ég var settur
út úr liðinu og var varamaður
meira og minna næstu tvö
keppnistímabilin. Það var
óskemmtileg lífsreynsla, einkum
þar sem það virtist vera alveg
sama hvernig ég stóð mig þegar
ég kom inn á í leikjum eða var í
byrjunarliðinu vegna meiðsla
fastra leikmanna. Þegar þessi
þjálfari var látinn fara eftir tvö ár
tók við náungi, sem gaf mér strax
tækifæri. Hann kallaði mig til sín
stuttu eftir að hann tók við, og
sagði mér að ég myndi fá það
tækifæri sem ég þyrfti til að
tryggja mér sæti í liðinu. Restin
væri undir sjálfum mér komin.“
Það er óhætt að segja að Arnór
hafi tekið því tækifæri sem hann
fékk tveim höndum, því síðast
liðin tvö ár hefur hann verið í
stöðugri framför sem knatt-
spyrnumaður. Hann hefur leikið
hvern stórleikinn á fætur öðrum,
bæði með Lokeren og íslenska
landsliðinu, eða hver man ekki
eftir frábærri frammistöðu þessa
kraftmikla glókolls í viðureign-
um íslands við Wales (2—2),
Spán (0—1) og England (1—1).
Það hlaut því að koma að því að
stórlið Evrópu föluðust eftir pilti,
og slíkt átti sér stað á nýliðnum
30