Íþróttablaðið - 01.08.1983, Qupperneq 65

viðurkenningu ræður stjórn HSÍ
yfir sanrkvæmt leikreglum, þegar
ekki er um að ræða olympíu-,
heimsmeistara- eða landsleiki.
Sjálft ísl. landsliðið varð að leika í
18x33 m sölum einhverju sinni í
Ungverjalandi og á Norður-
Spáni.
Mikið átak var það bæjarsjóði
Garðabæjar og ríkissjóði að reisa
Ásgarð, hvað þá ef húsið hefði
orðið 40% stærra.
Þriðja atriðið í gagnrýninni
er: „... Víðáttumiklir gangar
sem vitanlega nýtast illa“. Hér
mun höfundur eiga við gang að
baki áhorfendasvæðis. Um er að
ræða rými, sem verður til undir
áhorfendasvæði og sem einnig
verður að vera til fyrir áhorfend-
ur í hléum og við dreifingu þeirra
við komu og brottför. Þessi
gangur er nýttur fyrir þrekæfing-
ar og leikfinriæfingar fámennra
hópa.
14. Þótt Ásgarður hafi verið
tekið sem dæmi: „... er víðar að
finna slík nýleg hús sem alls ekki
hafa verið byggð í takt við tímann
... heildarstefnu hefur skort og
steinsteypuhugsjónin stundum
verið tekin fram yfir það nyt-
sama“.
Skilja má við hvað hér er átt. í
fyrsta lagi: hin marg tilvitnuðu
stálgrindahús. í öðru lagi: ná-
kvæmlega eins forbyggð íþrótta-
hús og í því sambandi vitnar
rabbhöfundurinn til íþróttamið-
stöðvar Vestmannaeyja. Þessa
síðasttalda hefur þegar verið
svarað hvað varðar húsið í Eyj-
um.
Margir hafa haldið að málm-
grindahús yrðu „nytsamari“ til
lausnar þarfar á íþróttahúsum,
því að sá háttur myndi ódýrari en
„steinsteypuhugsjónin“.
íþróttanefnd ríkisins hefur í
allt sjö sinnum látið fara fram
könnun á kostnaði 5 tegunda
byggingarmáta og þar með voru
málmgrindahús, límtréshús og
forbyggð hús úr steinsteypu.
Málmgrindahúsin reyndust
ávallt dýrust. Þessar kannanir
voru gerðar í samvinnu við Inn-
kaupastofnun ríkisins, einstök
bæjar- og sveitarfélög eða samtök
þeirra.
Burðarvirki forbyggð úr for-
spenntri steinsteypu voru notuð
við smíði íþróttahúsa t.d. á Nes-
kaupstað og Eskifirði upp úr
1960. Síðan hafa komið til for-
byggðar vegg- og þakeiningar við
smíði t.d. íþróttahúsa að Varnrá, í
Keflavík, Sandgerði og nú síðast
Seljaskóla í Reykjavík og
Grindavík. Þessi byggingarmáti
hefur reynst ódýrastur. Þá
reyndist undir kostnaðaráætlun
bygging íþróttahúss Laugaskóla,
sem hefur límtrés-burðarvirki
samkvæmt finnsku fyrirkomu-
lagi. Hér að framan var upplýst
um kostnað á íþróttahúsi Kárs-
nesskóla, Kópavogi, sem er eina
innflutta forbyggða íþróttahúsið
hérlendis og samanburð hans við
smíðakostnað íþróttahúss Álfta-
mýrarskóla, Reykjavík og vísast
til þess sem þar er tekið franr.
16. „Það er til lítils barist ef sú
hlið teningsins kemur upp að
íþróttamannvirkin sem byggð
eru í landinu eru svo kostnaðar-
söm í byggingu að sveitarfélögin
telja sig verða að leigja tímana í
þeim á svo háu verði að hin
frjálsu íþróttafélög hafa ekki efni
á að taka þá og nýta aðstöðuna“.
Þetta tekur rabbhöfundurinn
frarn í lok spjallsins og kveður
það vera að koma í ljós á Akur-
eyri við upphaf starfrækslu hins
nýja ágæta íþróttahúss þeirra
Akureyringa.
Salargólf þess er 45x27 m og
má skipta með forhengjum i 3
iðkendasali 15x27 m. í hverjum
þessara 'A heildarsalarins er unnt
að iðka allar þær sömu íþrótta-
greinar. sem iðka má í íþrótta-
skemmunni (32x20 m). Salur
skemmunnar er leigður á kr.
205.00 hver iðkendastund en all-
ur salur hins nýja húss á kr.
500.00. Hver 'A hluti salar á kr.
200.00. Salur íþróttamiðstöðvar
Vestmannaeyja (44x22 m) er
leigður á kr. 440.00 hver
iðkendastund. Salurinn hefur tvo
netveggi, sem skipta honum í
þrennt. Skólarnir nota salinn
yfirleitt þrískiptan. eins almenn-
ingur en erfitt er að fá félögin til
þess að færa sér þessa hagræð-
ingu í nyt. Þessara sömu vand-
kvæða gætir hjá hinni frjálsu
íþróttastarfsemi víðar t.d. í
Reykjavík, Hafnarfirði og Sel-
fossi. Bitnar þessi vannýting á al-
nrenningi sem hvergi fær þær
iðkunarstundir. sem hann þarfn-
ast.
Salir í eign Reykjavíkur 33x18
m að stærð eru leigðir á kr. 205.00
en í Hafnarfirði (44x22 m) á kr.
450.00, þessar leiguupphæðir
voru ákveðnar sl. haust. Raun-
virði leigu var í sl. apríl fyrir stóra
sali kr. 600—700 á iðkendastund.
Rétt er að taka fram, þar sem
rabbhöfundur telur að stofn-
kostnaður íþróttahúsa hafi áhrif
á leigugreiðslu iðkenda, að eig-
endur þeirra hafa aldrei tekið
fjármögnunarkostnað eða niður-
greiðslu stofnkostnaðar með í út-
reikning leigu. Ég hefi nýlega
athugað rekstrarkostnað íþrótta-
húsa á árinu 1980. Tólf húsanna
eru starfrækt sér þ.e. ekki í
tengslum við sundlaug. Sjö skila
ágóða (þar af 4 félagahús). Fimm
rekin með tapi. Fimm eru starf-
rækt allt árið ásamt sundlaug og
önnur fimm hluta ársins (færan-
leg gólf). Öll þessi 10 íþrótta-
mannvirki eru með taprekstur.
í tekjum nema leigugreiðslur
fyrir afnot skóla hæstum upp-
hæðum. Leiga sú, sem félögum er
gert að greiða er að frádreginni
meðgjöf bæjar- og sveitarsjóða. í
fjárhagsáætlun Akureyrar 1982
voru kr. 670.000,- veittar íþrótta-
félögum bæjarins í rekstrarstyrki
vegna húsnæðis. í fjárhagsáætlun
1983 eru til þessa sama veittarkr.
1.300.000,-.
Af því, sem hér hefur verið
dregið fram um leigu, hagnýt-
ingu íþróttahúsanna við að skipta
stórum sölum með færanlegum
65
L