Morgunblaðið - 31.01.2020, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. JANÚAR 2020
✝ Haraldur Stef-ánsson fæddist
í Reykjavík 22. jan-
úar 1937. Hann lést
á nýrnadeild LSH
22. janúar 2020, á
83 ára afmælisdegi
sínum. Foreldrar:
Þuríður Stefáns-
dóttur verkakona
(1917-1997) og Stef-
án Haraldur Jóns-
son ökukennari
(1918-2011). Uppeldisfaðir Har-
aldar var Sigurður Sveinsson
verkstjóri (1914-1995). Systkini
Haraldar sammæðra eru þau El-
ín Sigurðardóttir, f. 12. október
1941 og Sigurður Sigurðsson, f.
26. apríl 1950. Samfeðra eru
Kristín (1945-2015), Sigurjón, f.
29. október 1950 og Sigríður, f.
21. janúar 1961.
Þann 6. apríl 1957 gekk Har-
aldur að eiga Erlu Ingimars-
dóttur, f. 15. júlí 1938. Erla var
dóttir Ingimars Ísaks Kjart-
anssonar (1891-1973) og Sól-
veigar Jóhönnu Jónsdóttur
(1895-1982) frá bænum Laugar-
ási. Haraldur og Erla bjuggu
lengst af í Garðabæ.
Börn þeirra Haraldar og Erlu
eru: 1. Ragnar bílstjóri, f. 18.
varnarmálaráðuneyti Banda-
ríkjanna. Haraldur var ráðinn
varaslökkviliðsstjóri árið 1975
og var slökkviliðsstjóri frá árinu
1986 til starfsloka 2005.
Helsta áhugamál Haraldar
var veiðimennska, en hann
stundaði bæði lax- og gæsaveiði
og þá leiðbeindi hann erlendum
laxveiðimönnum sem hingað
komu, á yngri árum. Hann
fékkst við að hnýta flugur í frí-
stundum og er höfundur „Black
sheep“-flugunnar sem notið hef-
ur vinsælda hjá laxveiði-
mönnum.
Þegar starfsævinni lauk hafði
Haraldur mikinn áhuga á að
halda til haga öllu því sem við-
kom sögu slökkviliðsins og segja
frá ýmsu sem dreif á hans daga.
Margar þessar frásagnir voru
hljóðritaðar á hlaðvarp og hægt
er að hlýða á þær á vefnum:
https://hallih.podbean.com/. Þá
hélt Haraldur úti vefsíðunni
www.blacksheep.is þar sem
meðal annars er að finna skjöl
og myndir úr starfi slökkviliðs-
ins.
Haraldur fékk ýmsar viður-
kenningar fyrir störf sín. Meðal
annars var hann sæmdur ridd-
arakrossi hinnar íslensku fálka-
orðu árið 2003 og þá var hann
tekinn inn í Frægðarhöll banda-
ríska sjóhersins (US Navy Hall
of Fame) árið 2008.
Útför Haraldar fer fram frá
Vídalínskirkju Garðabæ í dag,
31. janúar 2020, klukkan 13.
febrúar 1960, giftur
Jónu Hjálmars-
dóttur sjúkraliða, f.
15. febrúar 1961.
Börn Áróra Sól-
veig, f. 1982 og
Haraldur, f. 1989. 2.
Sólveig Jóhanna
hjúkrunarfræð-
ingur, f. 29. júlí
1963, gift Frosta
Bergmann Eiðssyni
upplýsingafræð-
ingi, f. 24. maí 1963. Börn: Erla
Sóley, f. 1990, Eiður Ingimar, f.
1995 og Andri Dagur, f. 1997. 3.
Haraldur markaðsfræðingur, f.
28. mars 1971, giftur Bergdísi
Eysteinsdóttur leikskólakenn-
ara, f. 11. janúar 1972. Barn:
Birta Björk, f. 2001. 4. Ingibjörg
María, umsjónarmaður fast-
eigna, f. 18. desember 1974, gift
Christopher A. Wright Senior
Chief hjá Bandaríkjaher, f. 20.
janúar 1974. Börn: Natalie Ra-
mona, f. 1997, Aaron Ingi, f.
1999 og Alexandra, f. 2013.
Barnabarnabörn Haraldar og
Erlu eru fimm að tölu.
Haraldur hóf störf á Kefla-
víkurflugvelli árið 1955 og ári
síðar hjá slökkviliði Keflavíkur-
flugvallar sem rekið var af
Í djúpri sorg kveð ég nú einn
minn besta vin, föður og leiðbein-
anda í gegnum lífið.
Sem elsta barn föður míns og
móður hef ég haft þau forréttindi
að alast upp með þeirra lífshlaupi
frá upphafi. Að hafa þannig fyr-
irmyndir hefur verið mér inn-
blástur alla ævi.
22. janúar fæddist faðir minn
og 22. janúar lést faðir minn sadd-
ur lífdaga.
Af þessum 83 árum hef ég feng-
ið að njóta hans í 60 ár sem eru
enn og aftur forréttindi og minn-
ingar streyma um hugann nú þeg-
ar hann hefur horfið á braut í ferð-
ina sem bíður okkar allra. Okkar
samband var alltaf mjög náið og til
að nefna einhverja minningu vil ég
fá að nefna t.d. sumarbústaða-
byggingu sem var ógleymanleg og
ótal skotveiðiferðir, stangaveiði-
ferðir og ferðir til Florida. Fyrir
um það bil 5 árum þurfti pabbi að
fara í svokallaða nýrnablóðskilju
sem hafði vofað yfir í nokkur ár.
Þetta hlutskipti var pabba afar
erfitt og gerði það að verkum að
lífsgæði hans skertust til muna.
Lífshlaupi pabba eru gerð skil hér
í formálagrein en þó langar mig að
minnast á það að hann fæddist í
stríðinu og ólst upp innan um her-
men sem hefur örugglega haft
áhrif á hans lífsstarf að vinna hjá
varnarliðinu. Það starf sem hann
gegndi sem slökkviliðsstjóri á
Keflavíkurflugvelli gerði okkur
öllum í fjölskyldunni mjög stolt,
og sagan á bak við það er ótrúleg.
Sú saga er í raun efni í heila bók
sem við ræddum oft þegar hann
komst í stuð að segja okkur frá
allskonar atvikum. Ég vil nefna
frábært framtak Haraldar bróður
míns að skrásetja og setja á pod-
kast viðtal sem þeir gerðu fyrir
ári.
Kæri pabbi, takk fyrir lífið.
Þinn sonur,
Ragnar Haraldsson.
Ég sit vakandi enn eina nóttina,
pabbi er dáinn og það er sárt. Ég
held ég þurfi nú ekki mikið að fara
yfir hversu mikill höfðingi pabbi
minn var og veit að flestir sem
þekktu hann vel eru sammála um
að pabbi var einstakur.
Pabbi.
Eiturslöngurnar í Afríku voru
sko rosalega sterkar, það vissi ég
snemma sem lítil dekurrófa þegar
þú tókst fast utan um mig og
knúsaðir mig. Ég man eftir kvöld-
unum þar sem þú settir Frank Si-
natra undir nálina og dansaðir við
mömmu, eða þú hreinlega söngst
lögin sjálfur, svo flottur pabbi
minn. Stundum spiluðum við
Trivial Pursuit og þegar röðin var
komin að þér og þú svaraðir rangt,
þá var sko spilið hannað „vitlaust“
og sá sem gaf út svörin „hafði
rangt fyrir sér“ því þitt svar var
ávallt rétt. Ég horfði svo upp til
þín, þú vissir allt og mér þótti sko
ekkert lítið gaman að eiga pabba
sem ekki bara slökkti eld, heldur
vann „uppá velli“ og ég gat farið
með stundum á Carnival og hlust-
að með þér á AM-útvarpið á
ensku.
Pabbi, þessi veikindi tóku á og
líkaminn þinn var þreyttur, ég á
erfitt með að hafa ekki getað
ferðast hraðar og hvíslað í eyrað
þitt hversu mikið ég elska þig og
er þér þakklát fyrir allt sem ég hef
upplifað og lært. Pabbi minn! Mik-
ið er þetta eitthvað erfitt en ég lofa
að brosa við þessu lífi og vera
ákveðin og láta ekkert stoppa mig.
Mamma var ein af þeim sem voru
hjá þér fram á síðustu stund og ég
veit að þú varst tilbúinn að hvíla
þig. Við systkinin lofum að hún
verður aldrei ein né þurfi hún að
hafa áhyggjur af einu eða neinu.
Þú færð loksins að hvílast al-
mennilega og svo margir félagar
og fjölskyldumeðlimir taka án efa
vel á móti þér, pabbi. Ég brosi er
ég minnist daganna sem við fórum
á skíði og mér fannst það ekkert
gaman en þú dreifst mig áfram
eða þegar þú hjálpaðir mér að
læra fyrir landafræðipróf sem ég
var stressuð fyrir, og ég fékk 9,5!!
Það var sko þér að þakka. Alltaf
þegar mér gekk vel sagðir þú:
„Það kemur mér ekkert á óvart,
það er ekkert sem þú getur ekki“
og ef mér gekk ekki vel eða var
hrædd við eitthvað þá bara fékk
sú hugsun enga athygli, alltaf bara
hélt maður áfram. Elsku besti
pabbi, tíminn okkar saman var að-
eins minni eftir að ég flutti en mik-
ið gat ég alltaf treyst á þig og fann
fyir stuðningi þínum og ást yfir
höfin. Ég sakna þín óendanlega og
hjartað mitt kemur til með að vera
pínu tómt alltaf. Ég var litla stelp-
an þín og þú varst sko besti pabbi í
heimi. Þakka þér fyrir að kenna
mér að elska náungann og dæma
aðra varlega. Ég á hreinlega erfitt
með að setja hér punkt svo ég ætla
ekki að gera það en ég vil setja
þessi orð Pálma Gunnars, því ég
man eftir að hlusta á þetta með
þér pabbi:
Það er svo undarlegt að elska
- að finna aftur til.
Að merkja nýjar kenndir kvikna,
að kunna á því skil
hvernig lífið vex og dafnar í myrkrinu.
Að hugsa um þig hvern dag, hverja nótt
er skylda sem ber umbunina í sjálfri
sér.
Að eilífu litla stelpan þín!
Ingibjörg María
Haraldsdóttir.
Hann pabbi er farinn í sína
hinstu ferð til Austursins eilífa.
Það er sárt að sjá á eftir föður sín-
um og ekki hægt að setja þá til-
finningu í orð. Pabbi var klettur,
hann var mikill höfðingi. Hann var
ávallt minni fjölskyldu til mikils
sóma, gleðin og húmorinn var í
fyrirrúmi. Æska hans litaðist af
seinni heimsstyrjöldinni í Reykja-
vík en þar ólst hann upp. Aðstæð-
ur í lífi hans voru þannig að hann
þurfti strax sem ungur maður að
sýna styrk og sjálfstæði. Þannig
voru tímarnir í kringum hans upp-
vaxtarár. Hann þurfti að berjast
fyrir sínu og það mótaði hann sem
einstakling. Hann var stoltur af
sínum árangri í lífinu og það mátti
hann svo sannarlega vera. Frá
unglingsaldri fór hann að vinna
uppi á Keflavíkurflugvelli og þar
endaði hann sína starfsævi. Það
má segja að pabbi hafi verið með
meðfædda margfalda doktors-
gráðu í mannlegum samskiptum
og þegar hann vann sig upp met-
orðastigann í vinnu fengu einnig
hans sterku meðfæddu leiðtoga-
hæfileikar að blómstra. Þannig
vann hann sig upp frá því að sópa
gólf í herstöðinni í það að ná einni
æðstu stöðu sem íslenskur ríkis-
borgari getur mögulega fengið frá
sínum atvinnurekanda sem var
bandaríski herinn. Umfram allt
var hann sannur slökkviliðsmaður
og ekkert var honum kærara en
að vera öðrum til halds og trausts.
Allt fram á síðasta dag spurði
hann mig hvort allt væri ekki lagi
og hvort það væri eitthvað sem
hann gæti gert til að hjálpa. Hann
var alltaf til staðar. Einlægni,
kærleikur og góðvild var pabba
mikils virði. „Halli minn, gættu vel
að mannorði þínu, mundu það.
Vertu öðrum til eftirbreytni. Allt
er breytingum háð og á hverjum
degi koma áskoranir.“ Ég gæti
skrifað endalaust um hans visku
sem situr eftir í mínu hjarta. Sög-
urnar eru nánast endalausar.
Þetta er aðeins brot af þeim minn-
ingum sem koma til með að setjast
í það skarð sem verður eftir í mínu
hjarta. Að vera viðstaddur dauða-
stund hans gerði mig að sterkari
manni. Friðurinn og kyrrðin var
ólýsanleg. Þó svo að vísindin geti
hjálpað okkur á marga vegu og
færi okkur fjölmargar staðreyndir
heimsins þá er ekkert sem getur
útskýrt þá upplifun að finna bók-
staflega fyrir anda og sál föður
míns rísa á banastund. Á sama
tíma og sorgin var nánast óbæri-
leg þá fyllti fegurð, friður og
styrkur mína sál. Og það var
styrkur og staðfesta höfðingjans
hans pabba sem tók sér bólfestu í
mínu hjarta.
Það er erfitt að skrifa ekki
endalaust þegar ég minnist pabba
en ef það var eitthvað sem hann
vildi að menn tileinkuðu sér þá var
það svo sannarlega manngæska,
æðruleysi og iðjusemi. Pabbi var
mikill frímúrari og á ég það hon-
um þakka að hafa fengið að gerast
meðlimur í þeirri einstöku kristi-
legu reglu, fyrir það þakka ég hon-
um kærlega. Hans ævi var stór-
merkileg og fyrir þá sem langar til
að heyra ýtarlegt viðtal sem ég
tók við hann í apríl 2019 um hans
lífsleið þá er hægt að nálgast hlað-
varp á vefslóðinni: https://hal-
lih.podbean.com/.
Pabbi.
Þín minning og sál verður mér
og mínum andlegur styrkur á lífs-
leiðinni. Góða ferð.
Sic transit gloria mundi.
Þinn sonur,
Haraldur (Halli).
Ég kynntist Halla og Erlu árið
1985 þegar ég fór að stíga í væng-
inn við dóttur þeirra. Ég held að
það sé óhætt að segja að hvorugt
þeirra hafi verið sérstaklega
spennt fyrir að fá mig sem tengda-
son og sjálfur var ég ekki laus við
að hafa efasemdir um tengdafor-
eldrana. Ég og tengdafaðir minn
vorum ósammála um margt og
áhugamál okkar ólík. Þá fannst
Haraldi sem lagði mikið upp úr
pússuðum skóm og straujuðum
skyrtum að metnaður tengdason-
arins væri lítill í þeim efnum.
Samskipti mín við Harald juk-
ust þegar hann smíðaði, með hjálp
frá sonum sínum, veglegan sum-
arbústað í fallegu umhverfi í
Reykjaskógi. Þessi bústaður
reyndist mjög vinsæll hjá börnum
hans jafnt sem barnabörnum og
þær voru ófáar ferðirnar sem við
fórum austur í Biskupstungur til
að gista í bústaðnum.
Í seinni tíð gaf Haraldur sér oft
tíma til að líta til baka og segja
sögur af lífi sínu og þar var hann í
essinu sínu því hann var sögumað-
ur góður.
Halli hafði brennandi áhuga á
hvers kyns veiði og hafði mikinn
áhuga á bílum og fór oft á bílasöl-
ur. Um tíma hafði hann áhuga á
götuhlaupum og dúfnarækt. Þeg-
ar hann var strákur hafði hann
ræktað dúfur og hann stundaði
það áhugamál um nokkurra ára
skeið eftir að hann lauk störfum
hjá slökkviliðinu. Þá smíðaði hann
dúfnakofa í garðinum og hafði
gaman af því að stúdera persónu-
leika dúfnanna og tegundir.
Haraldur var góður mann-
þekkjari og oft fljótur að leysa úr
málum. Hann var jarðbundinn og
verklaginn, en hafði takmarkaða
þolinmæði fyrir listum og hvers
kyns dægurmenningu. Ég man þó
eftir honum alloft hlusta á Frank
Sinatra syngja My Way og fara
með hina gamalkunnu línu: „I did
it my way.“
Kannski hugsaði hann þá til
baka, til þess tíma þegar hann var
ungur maður sitjandi undir stýri á
slökkvibíl. Mér fannst þetta lag
alltaf eiga vel við tengdaföður
minn, því hann fór gjarnan sínar
eigin leiðir.
Heilsu Haraldar hrakaði á síð-
ustu árum. Hann var með óstarf-
hæf nýru og þurfti að fara þrisvar
í viku í blóðskilun á Landspítal-
ann. Ástandið versnaði svo þegar
hann fékk heilablóðfall síðasta
sumar. Hann náði sér að nokkru
eftir það, en var svo lagður inn að
nýju í árslok. Hann sýndi enga
uppgjöf og hugurinn var skýr. Þá
grunaði engan að endirinn væri
svo nærri.
Það var hjartnæmt að sjá hve
börn Haraldar sinntu honum af
miklum kærleika í veikindunum.
Erla stóð við hlið manns síns, eins
og hún gerði alltaf, og börn hans
gerðu allt sem í þeirra valdi stóð
til að gera sjúkraleguna bærilega
og stytta honum stundirnar.
Uppátæki Halla sonar hans
fannst mér eftirminnileg, en hann
hikaði ekki við að skrifa fyrirmæli
til starfsfólks spítalans á upplýs-
ingatöfluna í sjúkrastofunni. Ég
held að gamli slökkviliðsstjórinn,
sem sjaldan sýndi miklar tilfinn-
ingar, hafi verið hálfundrandi og
snortinn af þeirri miklu ástúð og
umhyggju sem hann naut frá fjöl-
skyldu sinni á lokametrunum.
Frosti Bergmann Eiðsson.
Hjartað mitt finnur til, elsku afi
minn. Ég hafði oft velt fyrir mér
hvaðan ég fékk allt þetta rauða
hár og ljósu augnabrúnir. Mér
fannst ég stundum vera svo mikið
öðruvísi með alla mína einlægni
og litla viðkvæma hjarta. Þessar
vangaveltur voru ekki lengi að
hverfa eftir því sem ég átti fleiri
stundir með þér, afi minn. Ég finn
fyrir nýjum tilgangi þar sem ég
veit þú lifðir í mikilli tign, í höfð-
ingjahlutverki og allt sem þú
tókst þér fyrir hendur gerðir þú
vel alla þína tíð.
Hjarta mitt og kærleikur ert
þú! Ég er nú ekki viss hversu und-
irbúinn ég er að lifa eins höfð-
ingjalegu lífi eða uppfylla þín spor
nákvæmlega, en markmið mitt er
að vera eins drífandi og ákveðinn
og þú, og halda þinni tign lifandi.
Mikið hefði ég viljað eiga enn
fleiri stundir með þér, elsku afi, og
læra meira um mig í gegnum þig.
Eitt er víst, þessi logi sem þú hef-
ur haldið mun ekki deyja því ég
skal taka við þessari vakt, afi
minn, og gera það vel. Ég elska
þig ávallt.
Þinn afastrákur,
Aaron Ingi Wright.
„Unforgettable, that́s what you
are ... unforgettable though near
or far ...“ Þessi tónn hljómar í eyr-
um mér er ég hugsa til þín. Nat
King Cole er einn af þeim sem
halda upp minningu þinni í hjarta
mér, afi minn. Ég sakna þín svo
mikið. Þú varst alltaf til staðar
fyrir mig hvort sem ég var á Ís-
landi eða í Bandaríkjunum. Þau
eru svo mörg minningabrotin, afi
minn. Er ég fæddist fyrir 22 árum
var flugið þitt heim til Íslands
snemma sama morgun og því
varst þú fyrstur til að halda á mér
og þú hvíslaðir í eyra mér: „Ertu
komin, elskan“ og þessi orð sagðir
þú í hvert einasta sinn þegar við
hittumst. Ég dáðist meðal annars
svo mikið að því þegar þú skræld-
ir epli handa okkur krökkunum
og eplahýðið rifnaði aldrei, það
var eins löng spírallengja. Það var
líka alltaf svo sérstaklega gott
bragð af þunnu eplasneiðunum
sem þú skarst og við krakkarnir
mauluðum á meðan við horfðum á
Latabæ.
Ég borða ekki eins mikið af epl-
um í dag en ég ætla mér að ná
þessum hæfileika að skræla epli í
einni lengju nákvæmlega eins og
þú, elsku afi, hlusta á góða tónlist
og njóta hvers einasta bita sér-
staklega vel.
Ég var sko ekki undir það búin
þegar fréttirnar bárust að þú
værir dáinn og mun ég alltaf hafa
þig með mér hvert sem ferðinni er
heitið. Ég er viss um að góður Guð
eða einhver hærri máttur er með
þér og við hittumst aftur einhvers
staðar þar sem ég fæ stórt knús
og þú segir aftur: „Ertu komin,
elskan.“
Allar minningarnar um þig
varðveiti ég ávallt og þú verður
sko alltaf „Unforgettable“. Hvíl í
friði, elsku afi!
Natalie Ramona Wright.
Sem lítil stelpa leit ég upp til
afa míns sem var svo klár og flott-
ur, í mínum augum kunni hann
allt, allt frá því að smíða hús í það
að hnýta flugur. Að koma í heim-
sókn til ömmu og afa í Hofslundi
þýddi að tekið var á móti manni
með knúsum. Afi knúsaði alltaf
fast og eftir því sem ég eltist
reyndi ég alltaf að knúsa afa eins
fast til baka. Í Hofslundi fékk
maður afakex og jafnvel steiktar
samlokur að hætti afa. Þegar ég
fékk að gista þá svaf hann í gesta-
herberginu og leyfði mér að kúra í
sínu rúmi, hjá ömmu. Afi var alltaf
tilbúinn að hjálpa manni og styðja
mann. Hann kenndi mér að keyra
og hjálpaði mér að koma eldgamla
Golfinum mínum í gegnum skoðun
ár eftir ár.
Afi var mikill karakter og frasa-
kóngur, hann var með djúpa og
flotta rödd og fannst ekki leiðin-
legt að henda fram góðum frösum,
að sjálfsögðu alltaf á ensku. Afi
var fjölskyldumaður og þótti gam-
an þegar fjölskyldan stækkaði. Ég
mun aldrei gleyma viðbrögðum
hans við því þegar ég sagði honum
að ég ætti von á barni, henni Mar-
eyju minni, þá brosti hann út að
eyrum og sveiflaði höndunum upp.
Elsku afi, þú varst mér ómet-
anlegur stuðningur í lífinu og mér
þykir leiðinlegt að fá ekki meira
tíma með þér. Sakna þín.
Erla Sóley Frostadóttir.
Haraldur var einstakur maður
og sönn manneskja. Rödd hans og
mæli voru ákveðin, auðskilin og
skýr. Þegar hann tók til máls
þögnuðu aðrir. Haraldur var for-
stjóri sviðs Flugþjónustu og
Brunavarna Flotaflugstöðvarinn-
ar. Hann vann til ótal viðurkenn-
inga bæði innan Varnarliðsins og
utan þess. Nefna skal hér aðeins
Riddarakross hinnar íslensku
fálkaorðu og Heiðursmerki
Bandaríkjaflota fyrir einstaka
þekkingu og úrræði til þess að ná
Slökkviliði Varnarliðsins til hæstu
gæðastaðla í viðbrögðum og fag-
legum úrræðum. Fjölmargar við-
urkenningar og verðlaun mætti
hér telja en sem leiðtogi slökkvi-
liðsmanna náði hann þessum ein-
staka árangri með einstöku úrvali
starfsmanna sem hann leiddi
fremur en skipaði.
Haraldur var ávallt vakandi yf-
ir kjörum starfsmanna sinna og sá
um að þau væru framkvæmd í
samræmi við samninga, lög og
reglur. Í starfi mínu sem forstjóri
mannauðssviðs Flugflotastöðvar
Varnarliðsins minnist ég margra
góðra samskipta, um áratuga
skeið, við Harald í starfi og utan.
Við Haraldur og Erla eiginkona
hans, auk nokkurra íslenskra yf-
irmanna hjá Varnarliðinu, héldum
árlega þrettándagleði á heimilum
okkar og maka þeirra. Við buðum
nokkrum yfirmönnum deilda
Varnarliðsins til kynningar á ís-
lenskum matarréttum. Þar kynnt-
um við Grýlu, Leppalúða og syni
þeirra og gáfum gestum okkar
kost á að smakka gamla íslenska
rétti. Síðan fór hópurinn að
brennu í nágrenni samkvæmis.
Haraldur var sannur frímúrari
í starfi sínu og utan þess.
Við hjónin viljum votta eftirlif-
andi eiginkonu Haraldar, Erlu
Ingimarsdóttur, börnum þeirra,
tengdabörnum og afkomendum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Minningin um góðan dreng
mun lengi lifa.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Guðni Jónsson.
Haraldur
Stefánsson
HINSTA KVEÐJA
Ég kveð hann pabba
minn með ljóði eftir Ólöfu
frá Hlöðum:
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
Sólveig.
 Fleiri minningargreinar
um Harald Stefánsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.